Το ταξίδι του κοριτσιού Muong για την υπέρβαση των δυσκολιών

TPO - Χάρη στην ιδέα της παραγωγής παραδοσιακών βαμβακερών στρωμάτων από τον δάσκαλο Bui Le Le Quyen (δάσκαλο στο Οικοτροφείο Thuan Chau για Εθνικές Μειονότητες, στην επαρχία Son La), το Quyen έχει σήμερα εισόδημα περίπου 20 εκατομμυρίων VND/μήνα. Οι ηλικιωμένοι εργάζονται μόνο με μερική απασχόληση, κερδίζοντας περίπου 4 εκατομμύρια VND/μήνα. Το πιο ευχάριστο είναι ότι πολλοί έφηβοι έρχονται επίσης για να μάθουν το επάγγελμα για να βελτιώσουν την οικονομία τους και να ξεφύγουν από τη φτώχεια.

Η κα Bui Le Le Quyen (3η από δεξιά) έλαβε το Τρίτο Βραβείο στον Διαγωνισμό Έργων Νεοσύστατων Επιχειρήσεων Αγροτικών Νέων του 2025.

Από παλιές αναμνήσεις σε ιδέες για νεοσύστατες επιχειρήσεις

Ένα χειμωνιάτικο απόγευμα, φτάσαμε στο σπίτι της κας Quyen στην περιοχή To Hieu (επαρχία Son La ) και ακούσαμε τον ήχο του βαμβακιού να χτυπιέται «μπαπ μπαπ» από μακριά, σαν τον ήχο των αναμνήσεων που αντηχούν στο παρελθόν. Καλωσορίζοντάς μας, η κα Bui Le Le Quyen μας μίλησε αμέσως για τη μοίρα που την έφερε στο έργο.

«Όταν ήμουν μικρή, κάθε φορά που επισκεπτόμουν τη γιαγιά μου, εντυπωσιαζόμουν πάντα από το γεγονός ότι ήμουν θαμμένη σε ένα παχύ βαμβακερό στρώμα, που μύριζε ήλιο. Κάθε φορά που πήγαινα στο ρυάκι την άνοιξη, έβλεπα τα κόκκινα λουλούδια βαμβακιού να ανθίζουν σε όλα τα βουνά και τα δάση. Πολλές φορές έβλεπα τη γιαγιά μου να χτυπάει βαμβάκι για να φτιάξει στρώματα και μαξιλάρια και νόμιζα ότι αυτή η εικόνα θα κρατούσε για πάντα. Αλλά όταν μεγάλωσα, συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν όλο και λιγότεροι άνθρωποι που γνωρίζουν την τέχνη», μοιράστηκε η κα Quyen.

Από τις παιδικές της αναμνήσεις, συνειδητοποίησε ότι το παραδοσιακό επάγγελμα των Μουόνγκ και των Ταϊλανδών στα Βορειοδυτικά αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να χαθεί. Ο αριθμός των ηλικιωμένων που ξέρουν πώς να φτιάχνουν στρώματα και μαξιλάρια από βαμβάκι μειώνεται. Αν δεν διατηρηθεί, κανείς δεν θα ξέρει την αξία του βαμβακιού, πώς να επεξεργάζεται το βαμβάκι, πώς να το χτυπάει ή να ράβει καλύμματα μαξιλαριών.

«Αναρωτιόμουν, αν δεν ξεκινήσω τώρα, όταν περάσει η τελευταία γενιά... ποιος θα ξέρει ακόμα πώς να φτιάχνει στρώματα καπόκ;», θυμήθηκε η κα. Λε Κιέν.

Η κα Μπούι Λε Λε Κουγιέν εκτελεί το βήμα της τοποθέτησης βαμβακιού καπόκ στο στρώμα.

Αυτό το ερώτημα έγινε η «φωτιά» που πυροδότησε ένα απαιτητικό αλλά και περήφανο ταξίδι. Ο Quyen ήταν αποφασισμένος να κατασκευάσει καθαρά, μαλακά μαξιλάρια και στρώματα, αναβιώνοντας ταυτόχρονα αναμνήσεις και διατηρώντας ζωντανή μια παραδοσιακή τέχνη που κάποτε βρισκόταν στα πρόθυρα της λήθης.

Σε αντίθεση με τον παραδοσιακό τρόπο, η Quyen ξεκίνησε με έναν πολύ σύγχρονο τρόπο. Με την υποστήριξη της Ένωσης της Κοινότητας Thuan Chau (επαρχία Son La), ερεύνησε την αγορά, έμαθε για την υγιεινή των πρώτων υλών, έμαθε για τη διαδικασία επεξεργασίας βαμβακιού σύμφωνα με τα πρότυπα καθαριότητας και δοκίμασε δεκάδες δείγματα μαξιλαριών και στρωμάτων.

Στις πρώτες μέρες, η Quyen και οι συνάδελφοί της έπρεπε να πηγαίνουν σε κάθε χωριό για να βρουν κάθε σακούλα από βαμβάκι, να ρωτούν τους χωρικούς πώς να αναγνωρίζουν το καλό βαμβάκι και να καταγράφουν σχολαστικά κάθε βήμα. Το βαμβάκι στέγνωνε καλά στον ήλιο, στη συνέχεια έμπαινε στο πλυντήριο για να καθαριστεί η σκόνη, στέγνωνε και χνούδιζε με γουδοχέρι ή μικρή μηχανή. Το αποτέλεσμα ήταν ένα στρώμα λευκού βαμβακιού που ήταν λείο, απαλό και πολύ πιο καθαρό από την παλιά μέθοδο.

Τα καλύμματα μαξιλαριών και οι μαξιλαροθήκες επιλέγονται από υλικά εμποτισμένα με την κουλτούρα Muong, όπως βαμβάκι, λινό και ραμί. Ορισμένα σχέδια είναι ακόμη και κεντημένα στο χέρι με παραδοσιακά μοτίβα. Χάρη σε αυτό, κάθε προϊόν δεν είναι μόνο ένα καθημερινό αντικείμενο, αλλά κουβαλάει και μια ιστορία για την κουλτούρα του βουνού και του δάσους.

Ο Quyen είπε ότι απλώς αγγίζοντας το καθαρισμένο στρώμα βαμβακιού, οι άνθρωποι αισθάνονται αμέσως την απαλότητα σαν σύννεφα. Οι κοίλες ίνες βαμβακιού βοηθούν να είναι ελαστικές και να μην βυθίζονται τόσο βαθιά όσο ο συνθετικός αφρός. Είναι ευάερο το καλοκαίρι και διατηρείται ζεστό τον χειμώνα. Συγκεκριμένα, το βαμβάκι είναι εντελώς φυσικό και δεν προκαλεί ερεθισμό του δέρματος. Αυτά τα πλεονεκτήματα γίνονται ένα μεγάλο πλεονέκτημα κατά την εισαγωγή του προϊόντος στις πόλεις. «Ο πρώτος πελάτης έστειλε μήνυμα ότι το μαξιλάρι βαμβακιού ήταν πολύ άνετο, ήμουν τόσο χαρούμενος που δεν μπορούσα να κοιμηθώ», γέλασε ο Quyen.

Την άνοιξη, τα άνθη βαμβακιού ανθίζουν σε όλα τα βουνά και τα δάση της Βορειοδυτικής Αμερικής.

Ταξίδι υπέρβασης δυσκολιών

Ο Bui Le Le Quyen εκμυστηρεύτηκε ότι, παρά τους προσεκτικούς υπολογισμούς, η πορεία για την έναρξη μιας επιχείρησης δεν ήταν ομαλή. «Η προσφορά βαμβακιού ήταν ανεπαρκής, οπότε η ομάδα μου και εγώ έπρεπε να ταξιδέψουμε δεκάδες χιλιόμετρα για να το αγοράσουμε. Το επενδυτικό κεφάλαιο ήταν περιορισμένο, οπότε έπρεπε να συγκεντρώσουμε τα χρήματά μας για να αγοράσουμε μεταχειρισμένα πλυντήρια ρούχων και μικρά στεγνωτήρια και να προσπαθήσουμε να τα επισκευάσουμε μόνοι μας όταν χαλούσαν...», είπε ο Le Quyen.

Αλλά η μεγαλύτερη πρόκληση είναι η κυκλοφορία του προϊόντος στην αγορά. Ανάμεσα στην πληθώρα των εντυπωσιακών βιομηχανικών προϊόντων, τα χειροποίητα μαξιλάρια και οι μαξιλάρες χρειάζονται πολύ χρόνο για να πείσουν τους χρήστες. «Ζήτησα συμβουλές από ειδικούς σε θέματα προώθησης, πωλήσεων, οικοδόμησης επωνυμίας...», μοιράστηκε ο Le Quyen.

Τέλος, ο Quyen επέλεξε να αφηγηθεί την ιστορία του πολιτισμού Muong, δίνοντας έμφαση στη φυσικότητα, την καθαριότητα και την φιλικότητα προς το περιβάλλον. Κάθε προϊόν συνοδεύεται από ένα μικρό κομμάτι χαρτί που εξηγεί τη διαδικασία παραγωγής βαμβακιού και την προέλευση του δέντρου καπόκ - ενός δέντρου που συνδέεται με τη ζωή και την άνοιξη του λαού Muong. Κάθε μικρή παραγγελία που αποστέλλεται από το Ανόι , το Χάι Φονγκ, το Ντα Νανγκ... έχει προσθέσει δύναμη.

Χάρη στο έργο του Quyen, τα σπίτια των ηλικιωμένων εργατών στην περιοχή σφύζουν από ζωή από τον ήχο του χτυπήματος του βαμβακιού κάθε απόγευμα. Αυτή τη στιγμή, το Quyen έχει εισόδημα περίπου 20 εκατομμύρια VND/μήνα. Οι ηλικιωμένοι εργάζονται μόνο με μερική απασχόληση, κερδίζοντας περίπου 4 εκατομμύρια VND/μήνα. Το πιο ευχάριστο είναι ότι πολλοί έφηβοι έρχονται επίσης για να μάθουν το επάγγελμα.

«Παλιότερα, νόμιζα ότι αυτό το επάγγελμα είχε εξαφανιστεί. Τώρα που βλέπω τα παιδιά να το μαθαίνουν ξανά, είμαι πολύ χαρούμενη. Το επάγγελμα διατηρείται και οι γυναίκες στο χωριό έχουν περισσότερες δουλειές και αυξημένο εισόδημα», δήλωσε η Cam Thi Tanh (65 ετών).

Τα προϊόντα της κας Quyen κατασκευάζονται από ίνες καπόκ.

Η Quyen είπε ότι ο επόμενος στόχος της δεν είναι απλώς να κάνει μικρές επιχειρήσεις, αλλά να προχωρήσει στην ίδρυση μιας επιχείρησης και στην επέκταση της αγοράς. «Κατασκευάζω και σχεδιάζω προϊόντα που συνδυάζουν μετάξι με καπόκ για να φτιάξω ζεστές, όμορφες κουβέρτες· δημιουργώ μια ευρύτερη μάρκα μαξιλαριών, στρωμάτων και κουβερτών καπόκ», είπε η Quyen.

Η κα Dinh Thi Bich Phuong, Γραμματέας της Ένωσης Νέων της Κοινότητας Thuan Chau (επαρχία Son La), δήλωσε ότι το παραδοσιακό έργο παραγωγής στρωμάτων καπόκ της Bui Le Le Quyen κέρδισε το τρίτο βραβείο στον Διαγωνισμό Νεολαίας Αγροτικής Ανάπτυξης 2025 που διοργάνωσε η Κεντρική Επιτροπή της Ένωσης Κομμουνιστικών Νέων του Χο Τσι Μινχ .

Αυτή η ιδέα έχει μεγάλη σημασία για τη διατήρηση της παραδοσιακής τέχνης του έθνους. Με την υποστήριξη της Ένωσης Νέων και επιχειρήσεων, το έργο αρχικά έφερε ορισμένες επιτυχίες, δημιουργώντας εισόδημα για την οικογένεια της Quyen και ορισμένες ηλικιωμένες γυναίκες.

«Στο μέλλον, όταν το έργο εξελιχθεί, θα συνεχίσουμε να συνοδεύουμε τον Le Quyen στην υποστήριξη δανείων, στη δημιουργία επωνυμιών και στην προώθηση κουβερτών, στρωμάτων και μαξιλαριών καπόκ σε άτομα εντός και εκτός της επαρχίας», δήλωσε η κα Dinh Thi Bich Phuong.

Πηγή: https://tienphong.vn/hanh-trinh-vuot-kho-cua-co-gai-muong-post1798507.tpo