ຄູສອນຢູ່ເຂດຊາຍແດນເປັນເວລາ 13 ປີວ່າ: 'ຄວາມສຸກປະຈຳວັນຂອງຂ້ອຍແມ່ນໄດ້ເຫັນນັກຮຽນໄດ້ຮຽນໜັງສືອີກ 1 ຕົວ'

ຢູ່ກາງໂຮງຮຽນທີ່ຕັ້ງຢູ່ໃກ້ກັບຊາຍແດນຫວຽດນາມ - ກຳປູເຈຍ, ຄູສອນ Lam Thi Ra (ຄູສອນໂຮງຮຽນປະຖົມເຕິນດົງ, ໂຮງຮຽນຢູ່ໝູ່ບ້ານ Tam Pho, ຕາແສງ Tan Dong, Tay Ninh) ໄດ້ນອນໃນຫ້ອງຢ່າງງຽບໆມາເປັນເວລາຫຼາຍປີ, ດຸໝັ່ນສອນລູກຫຼານຂະແມອ່ານຂຽນ.

Báo Tuổi Trẻ•09/12/2025

ຄູ - ຮູບ 1.

ນັກຮຽນຫຼາຍຄົນຍັງຮຽນພາສາຫວຽດບໍ່ເກັ່ງ, ສະນັ້ນ ນາງ ຣາ ໄປຫາແຕ່ລະໂຕະເພື່ອສອນໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ - ພາບ: THU BUI

ຄວາມພະຍາຍາມນັ້ນໄດ້ຮັບການຮັບຮູ້ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ເມື່ອນາງໄດ້ກາຍເປັນໜຶ່ງໃນບັນດາຄູສອນທີ່ໄດ້ຮັບກຽດເຂົ້າຮ່ວມໃນໂຄງການ Sharing with Teachers 2025 ເພື່ອໃຫ້ກຽດແກ່ບັນດາຄູອາຈານຢູ່ 248 ຕາແສງຊາຍແດນ, ເຂດພິເສດ ແລະ ຄູອາຈານທີ່ນຸ່ງເຄື່ອງແບບສີຂຽວ.

ຄວາມສຸກທຸກໆມື້

ພາຍຫຼັງເກືອບ 13 ປີຢູ່ໃນຫ້ອງຮຽນ, ນາງ ລຳທິຣາ ໄດ້ຍອມຮັບຢ່າງຖ່ອມຕົວວ່າຕົນເປັນພຽງ “ຄົນທຳມະດາ, ສິດສອນແບບທຳມະດາ”. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເລື່ອງຂອງນາງແມ່ນການເດີນທາງຂອງຄວາມອົດທົນ, ຄວາມເມດຕາ, ແລະຄວາມຝັນທີ່ງ່າຍດາຍ: "ຄວາມສຸກປະຈໍາວັນຂອງຂ້ອຍແມ່ນການເຫັນເດັກນ້ອຍຮຽນຮູ້ຈົດຫມາຍສະບັບຫນຶ່ງ."

ໃນຕອນເຊົ້າຢູ່ໂຮງຮຽນເຂດຊາຍແດນ, ຫ້ອງຮຽນຂອງນາງຣາໄດ້ດັງຂຶ້ນດ້ວຍສຽງດັງທີ່ອ່ານອອກສຽງດັງວ່າ: “ຫ້າລົບໜຶ່ງເທົ່າສີ່.” ຢູ່ໃນຫ້ອງຂະຫນາດນ້ອຍ, ຫົວທີ່ຖືກແດດເຜົາແມ່ນເອື່ອຍຢູ່ໃກ້ກັບກະດານດໍາ. ໂຮງຮຽນມີນັກຮຽນເກືອບ 100 ຄົນ, ໃນນັ້ນ 99% ເປັນຊາວຂະແມ. ອຸປະສັກທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດຢູ່ທີ່ນີ້ແມ່ນພາສາ.

ນາງ ຣາ ເວົ້າວ່າ: “ຕະຫຼອດເດືອນນັບຕັ້ງແຕ່ໂຮງຮຽນໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນ, ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າບອກໃຫ້ນັກຮຽນເອົາກະດານອອກ, ພວກເຂົາເຈົ້າກໍນັ່ງຢູ່.

ນາງ ຣາ ຖືກມອບໝາຍໃຫ້ສອນຊັ້ນປ 1 ແລະ 2 ເປັນສ່ວນໃຫຍ່ ເພາະນີ້ແມ່ນກຸ່ມນັກຮຽນທີ່ຕ້ອງທຳຄວາມຄຸ້ນເຄີຍກັບຫວຽດນາມຫລາຍທີ່ສຸດ.

ນາງໃຫ້ຄວາມໝັ້ນໃຈວ່າ: “ໃນເບື້ອງຕົ້ນ, ຄູອາຈານຂອງຊາວ Kinh ບໍ່ສາມາດສື່ສານກັບນັກຮຽນໄດ້, ສະນັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງແລ່ນໄປມາລະຫວ່າງສອງຫ້ອງເພື່ອແປ. ຈາກນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຮັດປ້າຍເພື່ອໃຫ້ນັກຮຽນຮູ້ວ່າຈະເຮັດແນວໃດ. ປະຈຸບັນ, ນັກຮຽນສາມາດອ່ານ, ຂຽນ ແລະ ຕອບນາງເປັນພາສາຫວຽດນາມ.

ຄູ - ຮູບ 2.

ນ້ອງໆນັກຮຽນຕາດຳໄດ້ຮັບຟັງການບັນຍາຍຢູ່ໂຮງຮຽນປະຖົມ ເຕີນດົງ, ວິທະຍາເຂດ Tam Pho Hamlet.

ຕາມທ່ານ ເລວັນບ໋າວ, ອຳນວຍການໂຮງຮຽນປະຖົມ ເຕີນດົງ ແລ້ວ, ນາງ ຣາ ແມ່ນຄູສອນຄົນດຽວຢູ່ໂຮງຮຽນທີ່ສອນພາສາຂະແມ ແລະ ຖືບົດບາດພິເສດ.

“ສຳລັບນັກຮຽນຊັ້ນປະຖົມ, ສ່ວນໃຫຍ່ຍັງບໍ່ຮູ້ພາສາຫວຽດນາມ ແລະ ຕ້ອງຮຽນທັງສອງພາສາ, ນາງ ຣາ ບໍ່ພຽງແຕ່ສອນຄວາມຮູ້ເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງເປັນຂົວຕໍ່ລະຫວ່າງຄູ ແລະ ພໍ່ແມ່, ຊ່ວຍໃຫ້ເດັກນ້ອຍເຊື່ອມຕົວເຂົ້າກັບຫ້ອງຮຽນ ແລະ ບໍ່ພາດໂອກາດໃນການຮຽນຮູ້ອີກດ້ວຍ.

ທຸກໆຄັ້ງທີ່ນັກຮຽນຢືນເວົ້າ, ບາງຄັ້ງລືມພາສາຫວຽດ, ເຂົາເຈົ້າປ່ຽນເປັນພາສາຂະແມ. ນາງໄດ້ເວົ້າປະໂຫຍກທີ່ຖືກຕ້ອງຈົນກ່ວາພວກເຂົາອອກສຽງຢ່າງຖືກຕ້ອງ. ການຄ້າງຫ້ອງນ້ອຍໆເຫຼົ່ານີ້ເກີດຂຶ້ນຫຼາຍສິບເທື່ອໃນແຕ່ລະບົດຮຽນ, ນັ້ນຄືວິທີທີ່ນາງໄດ້ຫວ່ານແກ່ນຄວາມຮູ້ຢູ່ໃນເຂດຊາຍແດນ.

ນາງ ຣາ ເວົ້າວ່າ: "ມີຄູສອນໃໝ່ ຮ້ອງໄຫ້ຕະຫຼອດ ຫລັງຈາກຮຽນໄດ້ພຽງ 1 ອາທິດ ເພາະນັກຮຽນບໍ່ເຂົ້າໃຈບົດຮຽນ ເວລາຖາມຫຍັງ ນັກຮຽນກໍມິດງຽບ ແຕ່ນັກຮຽນບໍ່ຂີ້ຄ້ານ ຫຼືຂີ້ຮ້າຍ, ມີແຕ່ຂີ້ອາຍ."

ນາງໄດ້ສອນແຕ່ລະຕົວອັກສອນໃນທັງສອງພາສາດ້ວຍຄວາມອົດທົນ, ຈັບມືຂອງເດັກແຕ່ລະຄົນ, ແກ້ໄຂແຕ່ລະເສັ້ນເລືອດ, ເຮັດຊ້ໍາອີກຄັ້ງ. “ທຸກໆຄັ້ງທີ່ຂ້ອຍເຫັນເດັກນ້ອຍເວົ້າພາສາຫວຽດນາມເປັນເທື່ອທຳອິດ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກດີໃຈຫຼາຍ,” ນາງຫົວຫົວ.

ນາງສະເຫມີຊຸກຍູ້ແລະກະຕຸ້ນໃຫ້ນັກຮຽນມີຄວາມກ້າຫານຫຼາຍຂຶ້ນ. ນາງ ຊາກິມເຊັງ, ນັກຮຽນຊັ້ນ ມ4, ເວົ້າຢ່າງຕື່ນເຕັ້ນວ່າ: "ຂ້ອຍມັກຫ້ອງພາສາຂະເໝນຂອງ ນາງ ຣາ ທີ່ສຸດ, ເພາະວ່າລາວສອນແບບມ່ວນໆ ແລະ ທຸກໆຄັ້ງທີ່ຂ້ອຍເວົ້າຖືກຕ້ອງ, ລາວທັງຫ້ອງຕົບມື ແລະ ຍ້ອງຍໍຂ້ອຍ."

ປະຈຸບັນ, ໂຮງຮຽນດັ່ງກ່າວມີຄວາມກວ້າງຂວາງຂຶ້ນຍ້ອນຄວາມພະຍາຍາມຂອງຄູອາຈານ, ການສະໜັບສະໜູນຈາກປະຊາຄົມທ້ອງຖິ່ນ ແລະ ຜູ້ມີຄຸນປະໂຫຍດ. ປະຈຸບັນ, ຫ້ອງຮຽນມີໂທລະທັດແລະສິ່ງອຳນວຍຄວາມສະດວກກໍ່ໄດ້ຮັບການປັບປຸງ.

"ເມື່ອກ່ອນ, ນັກຮຽນຈະບໍ່ໄປໂຮງຮຽນ, ຖ້າພວກເຂົາບໍ່ມີໂທລະສັບຕິດຕໍ່ກັບຂ້ອຍ, ຂ້ອຍຕ້ອງຂັບລົດໄປແຕ່ລະເຮືອນເພື່ອຊອກຫາພວກເຂົາ, ເດັກນ້ອຍບາງຄົນແລ່ນຫນີໄປຫຼິ້ນ, ດັ່ງນັ້ນຂ້ອຍຕ້ອງແລ່ນໄປທົ່ວບ້ານຊອກຫາພວກເຂົາ," ນາງເວົ້າ, ຫົວ.

ຄູ - ຮູບ 3.

ນັກຮຽນສ່ວນໃຫຍ່ຢູ່ໂຮງຮຽນແຫ່ງນີ້ຍ່າງ ຫຼື ຂີ່ລົດຖີບໄປໂຮງຮຽນ - ພາບ: THU BUI

ບ່ອນທີ່ພໍ່ແມ່ວາງໃຈ

ນັກຮຽນຂອງ ນາງ ຣາ ສ່ວນໃຫຍ່ ເປັນເດັກນ້ອຍ ຊາວນາ ທຸກຍາກ ເຮັດວຽກ ເປັນ ກັມມະກອນ, ດຶງມັນຕົ້ນ ແລະ ຕັດອ້ອຍ. ພໍ່ແມ່ຂອງເຂົາເຈົ້າຫຼາຍຄົນບໍ່ຮູ້ຫນັງສືແລະປະໄວ້ການສຶກສາທັງຫມົດໃຫ້ຄູອາຈານ.

ທ່ານ ບາວ ກ່າວວ່າ: “ທາງໂຮງຮຽນໄດ້ສົມທົບກັບໝູ່ບ້ານ ແລະ ຜູ້ເຖົ້າຜູ້ແກ່ໃນໝູ່ບ້ານຕິດຕາມບັນຊີລາຍຊື່ເດັກໃນໄວຮຽນກ່ອນສອງເດືອນ, ພວກເຮົາໄປແຕ່ລະບ້ານເພື່ອຊັກຊວນໃຫ້ເຂົາເຈົ້າເຮັດເອກະສານເຂົ້າຮຽນໃຫ້ສຳເລັດ.

ຕາມທ່ານບາວແລ້ວ, ນີ້ແມ່ນໜຶ່ງໃນບັນດາໂຮງຮຽນທີ່ປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກທີ່ສຸດຢູ່ຕາແສງຊາຍແດນ. "ນາງ Ra ສອນຢ່າງກະຕືລືລົ້ນ, ເບິ່ງແຍງແລະຕິດຕາມນັກຮຽນແຕ່ລະຄົນຢ່າງໃກ້ຊິດ, ເຂົ້າໃຈສະຖານະການແລະຈິດໃຈຂອງພວກເຂົາ, ແລະສະຫນັບສະຫນູນທັງການສຶກສາແລະຊີວິດຂອງພວກເຂົາ."

ຄັ້ງໜຶ່ງ, ນັກຮຽນຄົນໜຶ່ງເຈັບໜັກ. ແມ່ຂອງລາວທຸກຍາກ ແລະບໍ່ມີເງິນພາລາວໄປໂຮງໝໍ. ຄູສອນຢູ່ໂຮງຮຽນຕ້ອງໄປເຮືອນຂອງລາວເພື່ອຊັກຊວນໃຫ້ພາລາວໄປໂຮງໝໍຢູ່ນະຄອນໂຮ່ຈິມິນ ແລະຈ່າຍເງິນໃຫ້ລາວ. "ດຽວນີ້ລາວມີສຸຂະພາບແຂງແຮງແລະຢູ່ໃນຊັ້ນຮຽນທີ 3. ຄິດຄືນ, ຂ້ອຍຍັງຮູ້ສຶກໂຊກດີ," ນາງ Ra ເວົ້າ.

ນາງມັກຈະຖາມນັກຮຽນວ່າ: "ວຽກຝັນຂອງເຈົ້າແມ່ນຫຍັງ?". ຜ່ານມາ ເຂົາເຈົ້າ ສ່ວນໃຫຍ່ ຕອບວ່າ ເຂົາເຈົ້າ ຈະເຮັດໄຮ່ ຫຼື ເກັບກ່ຽວມັນຕົ້ນ ເພາະນີ້ ເປັນວຽກທີ່ໃກ້ຊິດ ທີ່ສຸດ ກັບເຂົາເຈົ້າ ແລະ ຄອບຄົວ. ບາງຄົນເວົ້າວ່າເຂົາເຈົ້າຢາກເປັນຄົນງານໂຮງງານເພາະເຫັນພວກອ້າຍເອື້ອຍຂອງເຂົາເຈົ້າສົ່ງເງິນກັບບ້ານຈາກການເຮັດວຽກ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ໃນປັດຈຸບັນ, ຍ້ອນການສຶກສາ, ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ສະແດງຄວາມຝັນຂອງເຂົາເຈົ້າຢ່າງກ້າຫານທີ່ຈະເປັນ "ຕໍາຫຼວດ" ຫຼື "ຫມໍ".

ສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ນາງດີໃຈແມ່ນພໍ່ແມ່ໃນຊຸມປີມໍ່ໆມານີ້ໄດ້ຮັບຮູ້ການສຶກສາຂອງລູກຫຼາຍຂຶ້ນ. ຜູ້ທີ່ສາມາດຊື້ຫນັງສືພຽງພໍແລະຈ່າຍຄ່າປະກັນໄພ ສຸຂະພາບ . ນັກຮຽນຢູ່ໃນສະຖານະການທີ່ຫຍຸ້ງຍາກແມ່ນໃຫ້ຢືມປຶ້ມແລະເຄື່ອງແບບນັກຮຽນໂດຍໂຮງຮຽນ. ໃນເມື່ອກ່ອນ, ເດັກນ້ອຍຫຼາຍຄົນໄປໂຮງຮຽນໂດຍບໍ່ມີເກີບໃສ່ເກີບ, ແຕ່ໃນປັດຈຸບັນແມ່ນຫນ້ອຍທີ່ມີຢູ່ທົ່ວໄປ. ທ້ອງຖິ່ນກໍ່ໜູນຊ່ວຍ ແລະ ສ້າງເງື່ອນໄຂຫຼາຍຢ່າງໃຫ້ແກ່ເດັກນ້ອຍບັນດາເຜົ່າ.

ນາງກ່າວວ່າ "ຂ້າພະເຈົ້າພຽງແຕ່ຫວັງວ່າເດັກນ້ອຍສາມາດຮຽນຮູ້ການອ່ານແລະຂຽນແລະມີວຽກເຮັດງານທໍາທີ່ເຫມາະສົມເພື່ອວ່າຊີວິດຂອງພວກເຂົາຈະມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຫນ້ອຍກວ່າພໍ່ແມ່ຂອງພວກເຂົາ,"

ຈາກໄວເດັກທີ່ມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກກັບຄວາມຝັນຂອງການສອນ

ທ່ານນາງ ລຳທິຣາ ໄດ້ເກີດໃນຄອບຄົວຊາວຂະເໝນທີ່ທຸກຍາກ. ພໍ່ຂອງນາງໄດ້ເສຍຊີວິດໄວ, ແລະແມ່ຂອງນາງໄດ້ລ້ຽງດູລູກຂອງນາງຢ່າງດຽວ. ເດັກນ້ອຍຂອງນາງໄດ້ໃຊ້ເວລາກິນອາຫານທີ່ງ່າຍດາຍແລະນຸ່ງເສື້ອເກົ່າ. ໃນປີທໍາອິດຂອງນາງຂອງວິທະຍາໄລ, ແມ່ຂອງນາງໄດ້ເສຍຊີວິດ. ນາງຕ້ອງເປັນເອກະລາດ ແລະ ດຳລົງຊີວິດຢ່າງຟົດຟື້ນ, ແຕ່ນາງຍັງຕັ້ງໃຈທີ່ຈະເຮັດຕາມຄວາມຝັນທີ່ຈະເປັນຄູສອນ.

ນາງຣາໄດ້ເຮັດວຽກຢູ່ໂຮງຮຽນໜຶ່ງປີແລ້ວໄດ້ໄປຮຽນຕໍ່ຢູ່ກຳປູເຈຍເປັນເວລາ 4 ປີ, ສອນເດັກນ້ອຍຊາວຂະເໝນຢູ່ໝູ່ບ້ານ Tam Pho. ເຖິງວ່າເຮືອນຂອງນາງຫ່າງຈາກໂຮງຮຽນ 10 ກິໂລແມັດ, ແຕ່ນາງຍັງອອກແຮງທຸກມື້ຍ້ອນຢາກຊ່ວຍເຫຼືອເດັກທຸກຍາກທີ່ບໍ່ເຂົ້າໃຈພາສາຫວຽດນາມ ໄດ້ມີໂອກາດໄດ້ຮ່ຳຮຽນ.

ສະຫນອງການສະຫນັບສະຫນູນການແປພາສາສໍາລັບເພື່ອນຮ່ວມງານ

ເມື່ອເກືອບ 20 ປີກ່ອນ, ເມື່ອໄດ້ຮັບການຕັດສິນໃຈຢູ່ໂຮງຮຽນປະຖົມ Tan Dong B, ນາງ Chu Phuong Uyen – ຄູສອນຊາວ Kinh ທີ່ບໍ່ຮູ້ຈັກຂະແມ—ເກືອບຕົກຕະລຶງ. ໃນມື້ທໍາອິດຂອງການຮຽນ, ຕາສີດໍາຫຼາຍກວ່າສາມສິບຄູ່ໄດ້ເບິ່ງນາງແຕ່ບໍ່ມີນັກຮຽນຄົນດຽວເວົ້າ. ນາງໄດ້ຖາມ, ແຕ່ພວກເຂົາມິດງຽບ. ນາງໄດ້ສັ່ງສອນ, ແຕ່ພວກເຂົາຍັງມິດງຽບ. ບໍ່ແມ່ນຍ້ອນວ່າເຂົາເຈົ້າໄດ້ຖືກ naughty, ແຕ່ຍ້ອນວ່າເຂົາເຈົ້າບໍ່ເຂົ້າໃຈຄໍາສັບໃດຫນຶ່ງຂອງຫວຽດນາມ.

ສ່ວນທີ່ຍາກທີ່ສຸດສຳລັບນາງແມ່ນການສອນຊັ້ນປະຖົມ. ເດັກນ້ອຍຫຼາຍຄົນບໍ່ເຂົ້າໃຈຄໍາວ່າ "ເຊັດ" ຫຼື "ກະດານຂະຫນາດນ້ອຍ", ມັນໃຊ້ເວລາຫນຶ່ງອາທິດເພື່ອໃຫ້ພວກເຂົາຈື່ພຽງແຕ່ຄໍາດຽວ. ນາງໄດ້ໃຊ້ເຄື່ອງໝາຍແທນຄຳເວົ້າ, ອົດທົນສະແດງໃຫ້ເຫັນການເຄື່ອນໄຫວແຕ່ລະຢ່າງ, ແຕ່ລະວິທີຖືແຜ່ນດິນស. ພໍ່ແມ່ບໍ່ຮູ້ພາສາຫວຽດ, ດັ່ງນັ້ນແມ່ຈຶ່ງຕ້ອງໄດ້ຮ້ອງຂໍໃຫ້ນັກສຶກສາສູງອາຍຸຫຼືນາງ Ra ຊ່ວຍໃຫ້ການແປພາສາ. ມີຫລາຍປີທີ່ນາງກັບຜູ້ອໍານວຍການໄດ້ໄປຈາກເຮືອນກັບບ້ານເພື່ອຊັກຊວນໃຫ້ເດັກນ້ອຍໄປໂຮງຮຽນ, ເດັກນ້ອຍບາງຄົນກອດຕີນຂອງຕຽງນອນແລະຮ້ອງໄຫ້, ບໍ່ຍອມເຂົ້າຮຽນ.

ຕຸ໊ ບຸຍ - ວຸ່ຍ ຮນັ້ງ

ທີ່ມາ: https://tuoitre.vn/co-giao-13-nam-bam-lop-vung-bien-hanh-phuc-moi-ngay-la-thay-cac-em-hoc-them-duoc-mot-chu-20251209104403691.htm