ນັກປະພັນ ດ່າວກວກວິງ: ບົດກະວີແມ່ນລາຍນິ້ວມືທີ່ເປັນເອກະລັກສະເພາະຂອງແຕ່ລະຄົນ.

ນັກປະພັນ ດ່າວກວກວິງ ມີ 3 ຜົນງານລວມເຂົ້າໃນປຶ້ມ. ປຶ້ມແບບຮຽນ . ນັ້ນແມ່ນ ຂ້າມຖະຫນົນ (ນາມສະກຸນທະຫານ) ແລະ ແຜ່ນເຈ້ຍ ພິມ ພາສາຫວຽດ 5 , ສະບັບທີ 1, ຍັງມີຢູ່ Poinsettia ພິມ ຫວຽດນາມ 5 , ເຫຼັ້ມ 2, ໃນຊຸດດຽວກັນ ປຶ້ມ ວ່າວ.

ນີ້ແມ່ນຄວາມສຸກຂອງອາຍຸຂອງນັກຂຽນ, ຍັງເປັນຄູສອນທີ່ຕິດພັນກັບນັກຮຽນປະຖົມມາຫຼາຍປີ, ສະນັ້ນລາວຖືວ່າມັນເປັນຂອງຂວັນໃຫ້ກັບເດັກນ້ອຍທີ່ຮັກແພງຂອງລາວ.

ບົດຮຽນງ່າຍໆ

ລາວພິຈາລະນາສາມ "ເລື່ອງສັ້ນ" ນີ້ທີ່ຄຸ້ນເຄີຍແລະມີຄວາມຈໍາເປັນສໍາລັບເດັກນ້ອຍ.

ແຜ່ນເຈ້ຍ ແມ່ນເລື່ອງລາວທີ່ຂຽນຂຶ້ນຈາກຄວາມຊົງຈຳຂອງໂຮງຮຽນປະຖົມ ໂຕຮ່ຽນແທ່ງ, ຮ່າໂນ້ຍ , ເຊິ່ງດຳລົງຕຳແໜ່ງເປັນອາຈານໃຫຍ່. ໃນເວລານັ້ນ, ເພິ່ນໄດ້ໂຄສະນາວ່າ, ແຕ່ລະຫ້ອງຄວນມີຕົ້ນໄມ້ ແລະ ດອກໄມ້ບໍ່ຫຼາຍປານໃດ ເພື່ອໃຫ້ແລວທາງຫ້ອງຮຽນເປັນສີຂຽວ. ຂະບວນການດັ່ງກ່າວໄດ້ຮັບການຕອບຮັບຢ່າງກະຕືລືລົ້ນໂດຍເດັກນ້ອຍ, ແຕ່ຫຼັງຈາກນັ້ນຄວາມຂັດແຍ້ງກໍ່ເກີດຂື້ນ, ນັກຮຽນຂອງຫ້ອງຮຽນນີ້ບໍ່ຕ້ອງການໃຫ້ນັກຮຽນຂອງຊັ້ນຮຽນອື່ນເຫັນ pots ຂອງພືດໃນຫ້ອງຮຽນຂອງເຂົາເຈົ້າ. ແນ່ນອນ, ຄູສອນໃຫຍ່ຈັດສະຖານະການນ້ອຍໆນີ້ຢ່າງເປັນມິດ. ນັກຂຽນເອງບໍ່ໄດ້ຄາດຫວັງວ່າຄວາມຊົງຈໍານີ້ຈະກາຍເປັນເອກະສານສໍາລັບລາວທີ່ຈະຂຽນ ແຜ່ນເຈ້ຍ . ມັນຍັງເປັນເລື່ອງຂອງຂໍ້ຂັດແຍ່ງລະຫວ່າງນັກຮຽນໃນຫ້ອງຮຽນທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ແຕ່ເດັກນ້ອຍເອງຈະແກ້ໄຂເລື່ອງໂດຍບໍ່ມີການແຊກແຊງຂອງຜູ້ໃຫຍ່.

ເລື່ອງ ຂ້າມຖະຫນົນ ບັນຍາຍພາບທີ່ສວຍງາມຂອງຕຳຫຼວດຈະລາຈອນໃນພາລະກິດຂອງນາງ ເພື່ອຮັກສາຊີວິດໃຫ້ສະຫງົບສຸກ ແລະເປັນຄຳເຕືອນທີ່ອ່ອນໂຍນບໍ່ໃຫ້ຂ້າມຖະໜົນເມື່ອໄຟແດງ.

ເລື່ອງ Poinsettia ຂຽນຈາກຄວາມຊົງຈຳໃນໄວເດັກຂອງຜູ້ຂຽນກ່ຽວກັບຮ່ອງຮອຍປະຫວັດສາດຢູ່ບ້ານເກີດຂອງລາວ, ເຊິ່ງລາວ ແລະ ໝູ່ເພື່ອນຂອງລາວມັກໄປຫຼິ້ນຢູ່ວັດຈຽງ (ຄ້າຍກັບວັດວັນນະຄະດີ, ແຕ່ເປັນໝູ່ບ້ານ), ໂດຍຜ່ານນັ້ນ, ລາວຢາກເວົ້າເຖິງການແນະນຳໃຫ້ລູກຫຼານເຄົາລົບນັບຖື ແລະ ເບິ່ງແຍງວັດຖຸບູຮານຂອງທ້ອງຖິ່ນ, ພ້ອມກັນນັ້ນ, ລາວຍັງໄດ້ປຸກລະດົມຈິດໃຈແຫ່ງຄວາມສະໜິດສະໜົມຈາກຕົວຢ່າງຂອງບັນດານາຍຊ່າງລະດັບປະລິນຍາເອກ.

ທັງສາມເລື່ອງດັ່ງກ່າວໄດ້ສ້າງຂຶ້ນພາຍຫຼັງນັກຂຽນ ດ່າວກວາງວິງ ໄດ້ຮັບເອົາ “ຄຳສັ່ງ” ຂອງສາດສະດາຈານ ຫງວຽນແມ້ງທ້ວຍ, ຫົວໜ້າບັນນາທິການໃຫຍ່ໜັງສື. ຫວຽດນາມ ໂຮງຮຽນປະຖົມ, ຊຸດ Canh Dieu. ເຫດຜົນຂອງ “ຄຳສັ່ງ” ສະບັບນີ້ ແມ່ນຍ້ອນວ່າ ສາດສະດາຈານ ທົວເຍີດ ໄດ້ຮູ້ແລ້ວກ່ຽວກັບ 2 ຊຸດບົດກະວີຂອງເດັກນ້ອຍ ທີ່ມີຊື່ວ່າ. ຄວາມຝັນຂອງຂ້ອຍ ຂ້ອຍຮັກເຮືອນຂອງຂ້ອຍ ແລະນະວະນິຍາຍຂອງເດັກນ້ອຍ ຕາຂອງທ້ອງຟ້າ ໂດຍ Dao Quoc Vinh ປ່ອຍອອກມາເມື່ອກ່ອນ.

ນັກຂຽນໄດ້ປະມວນຜົນບົດຄວາມຢ່າງໄວວາຕາມຄວາມຕ້ອງການຂອງຄະນະບັນນາທິການເພື່ອໃຫ້ເຫມາະສົມກັບປື້ມ, ແຕ່ຫຼັງຈາກສົ່ງມັນອອກ, ລາວລໍຖ້າຄໍາຄຶດຄໍາເຫັນທຸກໆມື້. ທ່ານກ່າວວ່າ: "ຂ້ອຍບໍ່ກັງວົນເພາະວ່າຂ້ອຍຢ້ານວ່າວຽກງານຈະບໍ່ຖືກເຜີຍແຜ່, ແຕ່ຂ້ອຍຢ້ານວ່າຖ້າມັນບໍ່ກົງກັບຂໍ້ກໍານົດ, ມັນຈະເຮັດໃຫ້ເກີດການສູນເສຍຄວາມໄວ້ວາງໃຈກັບຜູ້ທີ່ຕັ້ງຄວາມຫວັງໃນຂ້ອຍແລະເສຍເວລາ."

ເມື່ອນັກຂຽນໄປກັບຄູສອນ

ໃນຂະນະທີ່ໂອ້ລົມກັບນັກປະພັນ ດ່າວກວກວິງ, ມີຄຳຖາມທີ່ກົງໄປກົງມາວ່າ: ມີຄວາມເຫັນວ່າບັນດາບົດລາຍງານໃນຊຸດ ປຶ້ມ ຫວຽດນາມ ຕັ້ງແຕ່ ມ.1 ຫາ ມ.5 ສຶກສາ ໜັກ ແຕ່ຂາດວັນນະຄະດີ. ເຈົ້າຄິດແນວໃດ?

ທ່ານກ່າວຄວາມເຫັນວ່າ: “ຄຳເວົ້ານີ້ຖືກພຽງບາງສ່ວນ, ມີບາງວຽກງານທີ່ບໍ່ມີຄຸນນະພາບ, ແຕ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງຢ່າງຄົບຖ້ວນ ເພາະມາດຖານການສອນ. ຫວຽດນາມ ໃນໂຮງຮຽນປະຖົມ, ມັນເປັນຄໍາສັບ 70% ແລະວັນນະຄະດີ 30%, ແລະພຽງແຕ່ໃນໂຮງຮຽນມັດທະຍົມມັນເລີ່ມຕົ້ນ. ວັນນະຄະດີ ໃນໂຮງຮຽນປະຖົມແມ່ນພາສາ 50% ແລະວັນນະຄະດີ 50%, ແລະໃນໂຮງຮຽນມັດທະຍົມແມ່ນພາສາ 30% ແລະວັນນະຄະດີ 70%. ສະນັ້ນ, ໃນໂຮງຮຽນປະຖົມຍັງຄວນມີບົດຮຽນທີ່ຈະແຈ້ງ, ເຂົ້າໃຈງ່າຍກ່ຽວກັບພາສາຫວຽດນາມ, ໄປພ້ອມດ້ວຍເລື່ອງສຶກສາທີ່ອ່ອນໂຍນ.

ນີ້ກໍແມ່ນທັດສະນະຂອງ ດ່າວກວກວິງ ເມື່ອປະພັນໃຫ້ເດັກນ້ອຍ, ທັງຄຳເວົ້າ ແລະ ບົດກະວີ, ເພື່ອໃຫ້ຜູ້ອ່ານສາມາດຮັບຮູ້ບັນດາບົດຮຽນດ້ານບຸກຄະລາກອນ, ກ່ຽວກັບວິຖີຊີວິດອັນດີງາມ... ໃນບົດປະພັນຂອງເພິ່ນ.

ໃນໄລຍະ 20 ປີທີ່ດຳລົງຕຳແໜ່ງເປັນຄູສອນຂອງໂຮງຮຽນປະຖົມ ເຈີ່ນແທ່ງ, ທ່ານ Dao Quoc Vinh ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: ການພົວພັນກັບເດັກນ້ອຍໄດ້ສ້າງກຳລັງແຮງ ແລະ ຄວາມສາມາດໃນການຂຽນບົດກະວີ, ວັນນະຄະດີໃຫ້ແກ່ເດັກນ້ອຍ. ແຕ່ນີ້ບໍ່ໄດ້ມາຢ່າງງ່າຍດາຍທັນທີ, ເພາະວ່າກ່ອນນັ້ນລາວໄດ້ຂຽນພຽງແຕ່ສໍາລັບຜູ້ໃຫຍ່ເທົ່ານັ້ນ.

ເລື່ອງຂຽນສຳລັບເດັກນ້ອຍໄດ້ມາເຖິງເພິ່ນເມື່ອເພິ່ນມີຄວາມຄິດຢາກຂຽນບົດກະວີເພື່ອມອບໃຫ້ບັນດານັກຮຽນຢູ່ໂຮງຮຽນປະຖົມຮ່ຽນແທ່ງ. ແຮງບັນດານໃຈນັ້ນເກີດຂຶ້ນເພາະວ່າທຸກໆມື້ລາວສັງເກດເຫັນຄວາມໜ້າຮັກ ແລະຄວາມງາມໃນໃບໜ້າ ແລະຫົວເລາະຂອງນັກຮຽນ. ລະມັດລະວັງ, ລາວສັງເກດເຫັນພວກເຂົາຢ່າງໃກ້ຊິດ, ເອົາໃຈໃສ່ກັບພາສາຂອງພວກເຂົາເພື່ອ "ຮຽນຮູ້" ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງຈາກພວກເຂົາ.

ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ທ່ານ ດ່າວກວກວິງ ເອງກໍ່ຍອມຮັບວ່າບົດປະພັນທຳອິດຂອງເດັກນ້ອຍຂອງຕົນ ຄວາມຝັນຂອງຂ້ອຍ ບໍ່ປະສົບຜົນສໍາເລັດຫຼາຍ, ເຖິງແມ່ນວ່າມີບາງຊິ້ນສ່ວນທີ່ເປັນທີ່ນິຍົມຂອງນັກຮຽນ. ຕໍ່ມາເຮັດວຽກເຊັ່ນ: ຂ້ອຍຮັກເຮືອນຂອງຂ້ອຍ ແລະ ຕາຂອງທ້ອງຟ້າ ໄດ້ຮັບຄວາມອົບອຸ່ນຫຼາຍຂຶ້ນ.

ກ່ຽວກັບການຫັນປ່ຽນຈາກບົດກະວີຂອງເດັກນ້ອຍມາເປັນການປະພັນ, ລາວໄດ້ອະທິບາຍວ່າ ລາວມີບົດເລື່ອງຫຼາຍເກີນໄປທີ່ຈະຂຽນ, ຊຶ່ງກອບຂອງບົດກະວີບໍ່ສາມາດປະຕິບັດໄດ້.

ການລວບລວມນະວະນິຍາຍ ຕາຂອງທ້ອງຟ້າ ເກີດເປັນຕົວຢ່າງ, ບອກເລື່ອງລາວໃນໄວເດັກຂອງເດັກຊາຍຄາງ - ຍັງເປັນຕົວລະຄອນທີ່ສະທ້ອນເຖິງໄວເດັກຂອງຜູ້ຂຽນ - ເກີດໃນ ສັນຕິພາບ ໃນປີ 1954, ແຕ່ສອງສາມປີຕໍ່ມາຕ້ອງຢູ່ໃນສົງຄາມ. ຊີວິດຂອງເດັກນ້ອຍຢູ່ພາກເໜືອໃນໄລຍະສົງຄາມໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນຜ່ານໜ້າປື້ມ ແລະ ມີຄວາມຕັດສິນໃຈຂອງແຕ່ລະຄົນ, ຄວາມຊົງຈຳ ແລະ ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄູອາຈານ ແລະ ນັກຮຽນ, ເພື່ອນບ້ານ...

ລາວແບ່ງປັນວ່າ: "ບົດກະວີຂອງແຕ່ລະຄົນແມ່ນລາຍນິ້ວມືຂອງຕົນເອງ, ສະນັ້ນເຖິງວ່າຂ້ອຍຈະຂຽນມັນໃຫ້ນັກຮຽນຂອງໂຮງຮຽນຂອງຂ້ອຍ, ມັນຍັງຄົງມີເງົາຂອງໄວເດັກຂອງຂ້ອຍ, ຂອງລູກແລະຫລານຂອງຂ້ອຍ.

ຂຽນໄວ, ເພາະວ່າເວລາຈະ ໝົດ ໄປ.

ການຂຽນແມ່ນຄວາມປິຕິຍິນດີຂອງທ່ານ ດ່າວກວກວິງ ແລະ ທີ່ດີກວ່ານັ້ນແມ່ນທັງລູກຊາຍ ແລະ ລູກຫຼານຂອງເພິ່ນແມ່ນນັກປະພັນບົດກະວີ, ວັນນະຄະດີ. ເມື່ອຖືກຖາມວ່າ ລູກຫຼານຂອງຕົນເຮັດໃຫ້ວັນນະຄະດີລາວມີຄວາມສຸກດົນນານຍ້ອນມີຄວາມຕໍ່ເນື່ອງ, ນັກປະພັນໄດ້ຫົວເຍາະເຍີ້ຍວ່າ: “ທີ່ຈິງແລ້ວ, ຂ້າພະເຈົ້າສືບຕໍ່ເປັນລູກຫຼານຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ດ່າວກວກມິນ - ລູກຊາຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ກາຍເປັນສະມາຊິກສະມາຄົມນັກປະພັນຫວຽດນາມ ກ່ອນຂ້າພະເຈົ້າ.

“ຂ້ອຍໄດ້ແນະນຳລູກຊາຍໃຫ້ຮຽນວິທະຍາສາດທຳມະຊາດ, ແຕ່ລາວຍັງເກັ່ງດ້ານວັນນະຄະດີຢູ່. ພາຍຫຼັງເກີດອຸບັດຕິເຫດ, ມິງ ໄດ້ຫັນມາຮຽນວັນນະຄະດີ ແລະ ຖືກຮັບຮູ້ຢ່າງໄວວາ, ມັນແມ່ນລູກຊາຍຂອງຂ້ອຍທີ່ສ້າງຄວາມຫຼົງໄຫຼໃນໄວເດັກຂອງຂ້ອຍໃນວັນນະຄະດີ ແລະ ຂ້ອຍກໍ່ເລີ່ມຂຽນ, ຈາກນັ້ນກໍ່ຕິດຕາມລາວໄປສະມາຄົມນັກຂຽນຫວຽດນາມ”.

ມັນແມ່ນວັນນະຄະດີທີ່ເລືອກລາວແລະພໍ່ຂອງລາວ, ເພາະວ່າພວກເຂົາຫລີກລ້ຽງມັນຢ່າງຈິງຈັງ, ແຕ່ໃນທີ່ສຸດ, ພວກເຂົາຍັງຄົງຕິດຢູ່ໃນອາຊີບການຂຽນ. ດ່າວກວກວິງ ໄດ້ເວົ້າວ່າ, ລາວມັກບົດກະວີມາແຕ່ຍັງນ້ອຍ, ຍັງຈື່ໄດ້ຢ່າງຈະແຈ້ງວ່າ ລາວສັ່ນສະເທືອນເມື່ອຖືໜັງສືພິມທີ່ລົງພິມບົດກະວີຂອງນັກກະວີ ເຈີ່ນດ້າຍກວາງ, ໂດຍລັບຄິດວ່າຜູ້ໃດອາຍຸນ້ອຍກວ່າລາວບໍ່ເທົ່າໃດປີສາມາດຂຽນບົດກະວີໄດ້ດີ. ລາວຮັກແລະຝຶກການຂຽນ, ແຕ່ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ວຽກງານອື່ນໆເຮັດໃຫ້ລາວຢູ່ຫ່າງໆ, 40 ປີຕໍ່ມາລາວໄດ້ເລີ່ມຂຽນອີກເທື່ອຫນຶ່ງ.

ນັກຂຽນຍອມຮັບວ່າ: "ໂຊກຊະຕາແມ່ນບໍ່ຄາດຄິດແທ້ໆ, ຂ້ອຍໄດ້ໄປທົ່ວແລະຮອບໆແລະໃນທີ່ສຸດກໍ່ມາຮອດບົດກະວີແລະວັນນະຄະດີ, ມັນດີທີ່ຂ້ອຍມາຊ້າ, ເພາະວ່າຫຼັງຈາກປະສົບການແລະການເຕີບໂຕເຕັມທີ່ຂອງອາຍຸແລະບໍ່ໄດ້ຫຍຸ້ງກ່ຽວກັບອາຫານແລະເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມ, ການຂຽນຂອງຂ້ອຍກໍ່ສະຫງົບລົງ."

ປະຈຸບັນ, ດ່າວກວກວິງ ພວມຂຽນບົດປະພັນເລື່ອງເດັກນ້ອຍພິການທາງຈິດ. ທ່ານກ່າວວ່າ ນີ້ແມ່ນໜີ້ສິນໃຫ້ແກ່ເດັກນ້ອຍທີ່ລາວຕ້ອງເຮັດໃຫ້ສຳເລັດໃນປີນີ້ ຫຼືເຄິ່ງປີທຳອິດຂອງປີໜ້າ.

ເຖິງໂຮງຮຽນປະຖົມ ຮ່ຽນແທ່ງ, ລາວໄດ້ສ້າງຕັ້ງ ແລະ ຕິດພັນກັບໂຮງຮຽນມາເປັນເວລາ 20 ປີ, ຍາມໃດກໍ່ມີຫ້ອງຮຽນພິເສດສຳລັບນັກຮຽນພິການ, ສະນັ້ນ ລາວຈຶ່ງຮູ້ເລື່ອງລາວທີ່ເສົ້າສະຫຼົດໃຈ ແລະ ຈັບອົກຈັບໃຈຫຼາຍເລື່ອງຢູ່ເບື້ອງຫຼັງຂອງເດັກນ້ອຍເຫຼົ່ານີ້...

ນອກຈາກນັ້ນ, ລາວຍັງໄດ້ກ່າວເຖິງນະວະນິຍາຍຂອງຜູ້ໃຫຍ່ເພື່ອ "ມອບຫມາຍວຽກ" ເພື່ອເຮັດໃຫ້ຕົນເອງຫຍຸ້ງຢູ່ກັບການກິນບໍານານ.

ນັກຂຽນສາລະພາບວ່າ: "ຂ້ອຍອາຍຸ 70 ກວ່າປີ, ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າມື້ໃດຈະເປັນມື້ສຸດທ້າຍຂອງຊີວິດຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍບໍ່ມີເວລາຫຼາຍ, ສະນັ້ນຂ້ອຍຕ້ອງຂຽນແລະຂຽນຢ່າງໄວວາສິ່ງທີ່ເຈັບປວດຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍ."

ທີ່ມາ: https://baoquangninh.vn/nha-van-dao-quoc-vinh-tho-van-la-dau-van-tay-rieng-cua-moi-nguoi-3365341.html