“Witte droom” in de Noordelijke natuur

Khi cái lạnh của mùa đông quấn lấy vùng đất phía Đông Bắc Trung Quốc, làng Tuyết Hương hiện lên như một thế giới khác.

Wanneer de koude winter het noordoosten van China omhult, lijkt het dorp Tuyet Huong op een andere wereld .

Als de koude winter zich over het noordoosten van China uitstrekt, lijkt het dorp Tuyet Huong op een andere wereld. Een wereld waar de bomen en daken bedekt zijn met witte sneeuw, waar mijn vriendengroep en ik samenkwamen om een ongewone reis te beleven.

Een deel van het winterbeeld

We vertrokken eind januari – een tijd waarin de sneeuw dik ligt, de lucht bijna diepblauw is en de bomen al hun bladeren hebben verloren, waardoor er alleen een puur, rustiek landschap overblijft. Als de auto de provincie Heilongjiang binnenrijdt, beginnen de bergen te beslaan, waait de koude wind zachtjes in je gezicht en herinnert het geluid van de auto in de sneeuw je eraan: je hebt de lawaaiige wereld verlaten.

De auto uit het nabijgelegen stadje sloeg de bergweg in, die naar het centrum van het dorp leidde. Toen de autodeur openging, haalde ik diep adem en genoot van de heldere, koude lucht, de geur van vers gevallen sneeuw en dennenbomen vermengd. Voor mijn ogen zag ik een oud houten huis, met een dak van zwarte dennenbomen en bedekt met een laag sneeuw van bijna een halve meter dik. Rode lantaarns piepten door de dunne laag mist, alsof ze me uitnodigden om een magische wereld binnen te stappen. De groep viel stil, gewoon om het moment te voelen waarop ze geen toeristen meer waren, maar deel uitmaakten van het winterplaatje.

“Giấc mơ trắng” giữa thiên nhiên phương Bắc- Ảnh 1. — Rode lantaarns steken de dunne mist over en nodigen ons uit om een magische wereld te betreden.

Langzaam leven tussen de sneeuw en het vuurlicht

We kozen voor een traditionele herberg, aan de hoofdweg door het dorp. Binnen was het warm dankzij de houtkachel en het oude Kang-bed, buiten viel er nog een lichte sneeuwval voor het raam. Door het raamkozijn zagen we de dennentakken, gebogen door de sneeuw, de lichte witte mist en het geluid van fluitende vogels. De groep verzamelde zich rond de houten tafel, dronk warme thee met de geur van kastanjes, herdacht samen de momenten uit het verleden en dacht na over de toekomst.

“Giấc mơ trắng” giữa thiên nhiên phương Bắc- Ảnh 2. — Een herberg in traditionele stijl, naast de hoofdweg door het dorp.

Unieke ervaringen

We stapten in een hondenslee en werden door het uitgestrekte, met sneeuw bedekte dennenbos getrokken. Het geluid van honden die over de sneeuw sleeën, het kraken van hout, de vallende sneeuw - alles riep een gevoel van onthaasting in de natuur op. Na de kou buiten te hebben getrotseerd, gingen we naar de natuurlijke warmwaterbronnen bij het dorp. Stoom steeg op in de lucht van -15°C en creëerde een prachtige mist rond de bronnen.

“Giấc mơ trắng” giữa thiên nhiên phương Bắc- Ảnh 3. — Het dennenbos is bedekt met sneeuw.

Ik sloot mijn ogen en voelde alleen de warmte zich onder mijn huid verspreiden, het geluid van het stille bos en mijn gedachten werden plotseling licht. Toen de nacht viel, werd het dorp Tuyet Huong verlicht door een reeks lantaarns en gele lichtjes van de houten huizen. De sneeuw weerkaatste het licht en creëerde een zachtroze kleur. De groep liep samen midden op de besneeuwde weg, elke stap maakte een ritselend geluid, alsof ze terugkeerden naar hun kindertijd.

“Giấc mơ trắng” giữa thiên nhiên phương Bắc- Ảnh 4. — Het dorp Tuyet Huong wordt verlicht door een reeks lantaarns en gele lichten van houten huizen.

Keuken tussen sneeuw en vriendschap

Op zo'n koude plek is elk gerecht als een warm "medicijn": pittige hotpot uit het noordoosten, wanneer de buitentemperatuur -20 °C is, stoomt de hotpotkom op, de pittige smaak brandt op de tong maar verwarmt geleidelijk het lichaam, waardoor de hele groep luidkeels lacht, geschokt maar gefascineerd. Warme gestoomde broodjes, een dun vel, geurige vulling van vlees en champignons, de hitte van de stoomboot rolt met de rook mee en verspreidt de geur door de hele kamer. Gegrilde kabeljauw met zoet en zout vlees en in honing gebakken aardappelen - eenvoudige gerechten, maar onbeschrijfelijk lekker in combinatie met het omringende landschap. Traditionele gierstwijn is licht en warm, waardoor het gesprek met vrienden na de maaltijd langer duurt: terugdenken aan de vorige avond, praten over morgen en herinneren waarom je deze plek hebt gekozen.

“Giấc mơ trắng” giữa thiên nhiên phương Bắc- Ảnh 5. — In koude gebieden is elk gerecht als een warm "medicijn".

Lokale cultuur: eenvoudig maar diepgaand

De mensen van het dorp Tuyet Huong leven langzaam, en juist die traagheid zorgt ervoor dat we even stilstaan om te kijken, te vragen en te luisteren. Een oude vrouw bij het raam breit, een paar kinderen met rode wangen gooien sneeuw en lachen luid, hun ogen fonkelen als kristal. We worden uitgenodigd om in huis te spelen, thee te drinken en te luisteren naar verhalen over vroeger, toen de sneeuw onze borsten bedekte, over traditionele festivals die midden in het witte dennenbos plaatsvonden. Deze kleine verhalen maken de reis "soulful".

“Giấc mơ trắng” giữa thiên nhiên phương Bắc- Ảnh 6. — De mensen in het dorp Tuyet Huong leven langzaam. Juist die langzaamheid zorgt ervoor dat wij stilstaan en kijken, vragen stellen en luisteren.

Momenten gegraveerd in het hart

Ik herinner me nog goed het moment waarop de groep op het uitkijkpunt in de bergen stond en neerkeek op het dorp en het dennenbos dat zich in de mist uitstrekte. Alle stemmen waren stil, alleen het geluid van de waaiende wind, de zachtjes vallende sneeuw en het gouden licht van de laatste dag van veraf. Op dat moment voelde ik me zo klein, maar diep verbonden met de natuur en mijn vrienden. Toen we ons in dekens wikkelden, het raam op een kier lieten staan en de sneeuw de kamer binnen lieten dwarrelen, deed het gevoel van zachtheid, kou en warmte tegelijk me glimlachen en denken: "Ik ga deze kou missen."

“Giấc mơ trắng” giữa thiên nhiên phương Bắc- Ảnh 7. — Het moment waarop je op het uitkijkpunt in de berg staat en uitkijkt over het hele dorp en het dennenbos dat zich in de mist uitstrekt.

De dag dat we het dorp verlieten, stapten we uit en lieten we voetafdrukken achter in de sneeuw, onze camera's vol momenten en onze harten vol verhalen. Terwijl de auto wegreed, werd Xuexiang Village langzaam kleiner in de achteruitkijkspiegel, maar het gevoel van "Het mooiste besneeuwde dorp van China" was geen toeristische slogan meer. Het was een deel geworden van onze herinneringen.