Verslaggevers van VTC News keerden eind april 2023 terug naar het district Thach Thanh ( Thanh Hoa ) om meer te weten te komen over het leven van de familie die door de lokale bevolking 'spooksoldaten' wordt genoemd.
Na het gesprek op het hoofdkwartier van het Volkscomité van de stad Van Du werden we door de heer Le Van Dung, vicevoorzitter van het Volkscomité van de stad, meegenomen naar de familietuin van mevrouw Thanh, die ooit als 'onschendbaar' werd beschouwd.
Toen we meneer Dung volgden, konden we niet anders dan rillen bij de herinnering aan de ontmoetingen van bijna 6 jaar geleden.
Medio juli 2017. Met de wens om binnen te gaan en te zien hoe de familie van mevrouw Thanh leeft, stemde mevrouw Nguyen Thi Dung, secretaris van het Thanh Van Bosbeschermingsstation, ermee in om ons mee te nemen. Voordat we besloten de "mysterieuze tuin" te betreden, hadden we al veel waarschuwingen ontvangen van de mensen in de omgeving.
Sommige mensen beweren dat mevrouw Thanh een streng beveiligingssysteem rond de tuin heeft geïnstalleerd. Bovendien verstoppen familieleden van mevrouw Thanh zich vaak in de struiken om te luisteren. Als iemand de tuin binnendringt, verschijnen ze meteen met messen en stokken in hun handen...
Omdat er altijd gevaar op de loer lag, belde mevrouw Bui Thi Muoi, destijds secretaris van het districtspartijcomité van Thach Thanh, drie keer de verslaggever om ons te waarschuwen toen ze hoorde dat we naar het huis van mevrouw Thanh gingen: " Jullie moeten heel voorzichtig zijn, jullie moeten controleren of het veilig is voordat jullie naar binnen gaan. Als jullie niet goed voorbereid zijn, mogen jullie daar absoluut niet naar binnen gaan ."
Uit angst dat er iets mis zou gaan, gaf mevrouw Muoi de politie van de gemeente Thanh Van en de voorzitter van het Volkscomité van de gemeente, de heer Le Van Dung, opdracht om de verslaggever persoonlijk bij te staan. Daarnaast werden ook enkele agenten van het bosbeheer- en beschermingsstation van Thanh Van gemobiliseerd om te assisteren bij ongewone incidenten.
Laat in de middag was de lucht somber, waardoor de tuin van mevrouw Thanh nog kouder werd. Voordat ze besloten om vanuit het suikerrietveld ernaast de tuin in te gaan, praatten de mensen expres hard, zodat de familieleden van mevrouw Thanh het konden horen. Bovendien riep mevrouw Dung ook. Ze riep alle namen van de familieleden, maar het enige antwoord was het geritsel van bladeren.
Omdat niemand antwoordde, besloot mevrouw Dung ons toch via de hoofdingang de tuin in te leiden. Dit pad was verder, maar er stonden minder bomen. " Mevrouw Thanh, Dung, ik kom u bezoeken ," riep mevrouw Dung luid terwijl ze liep, alsof ze de familieleden van mevrouw Thanh wilde laten weten dat er een kennis was langsgekomen.
Hoe dieper we de steeg in liepen, hoe desolaat het tafereel werd. Muggen vlogen als kaf weg, zoemden in onze oren. Elk geluid uit de struiken en het gras in de buurt deed ons schrikken. Toen de groep de eerste van de acht kleine hutjes naderde, terwijl we rondkeken, schrok de hele groep plotseling op door een kreet "Stop!".
Meteen daarna stapte er plotseling een figuur uit de struiken, die de weg blokkeerde. Gezien de vreemde manier waarop die persoon gekleed was, zou een bangerik waarschijnlijk flauwvallen.
Mai Thi Thanh, de oudste dochter van mevrouw Thanh.
De persoon droeg een hoed van canvas die het grootste deel van zijn gezicht bedekte, en zijn stem was diep, waardoor we niet konden horen of het een man of een vrouw was. Na een moment van stilte realiseerde mevrouw Dung zich echter dat het Mai Thi Thanh was, de oudste dochter van mevrouw Thanh.
Anders dan verwacht, sprak Thanh, afgezien van zijn rafelige uiterlijk, zijn sjofele hoed en zijn asgrauwe huid van jarenlang in het donker leven, met een heldere blik en een rechte rug. Thanh noemde zichzelf 'neef' en mevrouw Dung 'tante', heel beleefd. Toen mevrouw Dung echter nog een stap wilde zetten, zei Thanh streng: " Niemand mag zonder bevel naar binnen! "
Ondanks mevrouw Dungs pogingen om haar over te halen, was Thanh vastbesloten om niemand over het ijzerdraad te laten stappen dat de tuiningang blokkeerde. Toen iemand in de groep probeerde naar voren te leunen, hief Thanh zijn stok op om hen tegen te houden, net als een bewaker vroeger de poort bewaakte.
" Waar is je moeder? Ik wil haar zien. Ik heb haar al lang niet meer gezien. Laat me alsjeblieft binnen, alleen ik!", smeekte mevrouw Dung. Maar ondanks mevrouw Dungs smeekbede bleef Thanhs gezicht onveranderd. "Nee, zonder bevel mag niemand binnenkomen, ook ik niet. Er moeten overal regels zijn. Je mag niet binnenkomen! ", zei Thanh vastberaden.
Omdat we Thanh niet konden overtuigen, hadden we geen andere keuze dan ons terug te trekken. Mevrouw Dung zei dat Thanh ons meestal blokkeerde bij de eerste "wachtpost". Iedereen die deze "barrière" probeerde te passeren, hoefde maar een paar meter te lopen voordat Toan plotseling verscheen. Toan was sterk en had een slecht humeur. Als we hem onder ogen kwamen, zou er iets vreselijks gebeuren.
Omdat we het huis van mevrouw Thanh niet konden betreden, keerden we terug naar het huis van mevrouw Dung met de vraag of mevrouw Thanh nog leefde of dood was. Vertelde het meisje dat Thanh heette de waarheid over de gezondheid van de familieleden?
In een gesprek met ons vertelden de ambtenaren van de Thanh Van-commune en het Thach Thanh-bosbeschermingsstation allemaal vreemde verhalen over familieleden van mevrouw Thanh. Volgens hen kwamen ze jarenlang, wanneer ze geruchten hoorden over het leven en de dood van deze of gene persoon in de familie van mevrouw Thanh, meteen op zoek naar de waarheid.
Maar net als wij mochten ze alleen "aan de buitenkant staan". Als ze mensen zagen aankomen, gaf iemand vanuit de tuin een angstaanjagende waarschuwing, zodat niemand verder durfde te gaan.
Terwijl we aan het kletsen waren, kwam meneer Pham Van Ho, directeur van de Thach Thanh Forest Protection Management Board en de echtgenoot van mevrouw Dung, terug van zijn werk. Hij toonde begrip voor onze enthousiasme en zei dat hij nog één keer met de verslaggever naar het huis van mevrouw Thanh zou terugkeren.
Zittend achterop de motor, vertrouwde meneer Ho toe: " Vroeger hebben we haar met een list naar een psychiatrische inrichting gebracht, maar ze weigerde en wilde naar huis. Zelfs toen we haar medicijnen kochten, weigerde ze die in te nemen en bewaarde ze. Zelfs na het verlies van een kind weigerde ze nog steeds wakker te worden ."
Toen ze de steeg bereikten, stapte meneer Ho niet uit, maar reed recht tegen de poort van mevrouw Thanh aan. Toen ze zag dat iemand omkeek, rende mevrouw Thanh naar buiten om hen tegen te houden. Toen ze meneer Ho en mevrouw Dung zag, was mevrouw Thanh enigszins ongerust. Hoewel ze erg overstuur was, durfde mevrouw Thanh zich nog steeds niet overhaast tegen meneer Ho te gedragen.
Nadat ze hen niet had kunnen tegenhouden, rende mevrouw Thanh naar binnen om haar jongere broer te roepen om te komen helpen. Op dat moment was de regen gestopt en was de lucht helderder, dus ik kon hun gezichten duidelijk zien. Ze waren allebei precies hetzelfde gekleed: in versleten, gelapte vliegpakken. Op hun hoofd droegen ze allebei een handgebreide regenjas. Ze leken sprekend op soldaten uit het feodale tijdperk.
Meneer Ho zei: " Waarom ben je zo gekleed? Je ziet eruit als een spook? Je bent een goede student, maar je weet niet hoe je je ouders moet adviseren het juiste te doen. Zie je tegenwoordig nog iemand zo leven? "
" Een goede student zijn is verleden tijd. Ik ben nu anders. Laat het verleden rusten. Jij bent ook veranderd. Je bent van bewaker naar baas gegaan. Rijk zijn is veranderd, ik hoef me niet meer druk te maken om mijn familie ", zei mevrouw Thanh heel krachtig toen ze meneer Ho antwoordde.
Omdat ze meneer Ho niet konden adviseren, kwamen Thanh en haar zus naar hem toe en sleurden hem naar buiten. Ze hadden twee stokken bij zich, dus we durfden niet dichterbij te komen. Pas toen meneer Ho in de tuin stond en dicht bij de muur van het huis stond, durfden we iets te zeggen.
Toen hij hoorde dat we journalisten waren, riep de jongste zoon van mevrouw Thanh: " Wat doe je hier op deze arme plek, een journalist? Praat geen onzin, anders worden de goden hier boos. Als je een opleiding hebt genoten, luister dan naar me en maak dat je wegkomt ."
Terwijl meneer Ho de twee kinderen van mevrouw Thanh probeerde af te leiden, maakten wij van de gelegenheid gebruik om de vreemde architectuur van het huis te bekijken. Midden op de dichtbeboste heuvel, naast het huis met het golfplaten dak waar de familie van mevrouw Thanh woonde, bouwden ze er ook tenten omheen.
Deze hutten waren zo laag dat zelfs een kind er niet in kon. In elke hut waren draden gespannen. Een bijzonderheid was een stok met twee tanden in het midden.
Ik weet niet wat deze dingen voor hen betekenen, maar zelfs de stokken in hun handen hebben vergelijkbare vormen. Hier struikel je, als je onvoorzichtig stapt, over het ijzeren 6-systeem dat je omringt.
Naast chili plantte de familie van mevrouw Thanh ook cassave- en pompoenplanten. Ik zag ook een paar kippen in de tuin rondrennen. Misschien was dit wel hun voedsel. Maar de pompoenplanten hier waren ook heel vreemd. Alle stokken waren ondersteboven geplaatst. Dat wil zeggen, de onderkant stond omhoog en de bovenkant zat in de grond.
Ik vroeg mijn zoon Nguyen Van Toan waarom hij zulke vreemde dingen deed. Eerst zweeg hij, maar na een tijdje antwoordde hij zachtjes: " Daar is een reden voor. Ik begrijp het niet, zelfs niet als je het uitlegt ."
Ik vroeg verder: " Waar is Tam's graf? " Op dat moment werd Toans gezicht donker, hij zweeg en zei somber verder niets.
Ik stond vlak naast een vrij grote pilaar, ondersteund door honderden ploegscharen. Sterker nog, de pilaar was zelfs hoger dan de eeuwenoude mahoniebomen in de tuin.
" Daar, vroeger, ging ik naar een kleine mahonieboom, nu is hij zo groot geworden. Toch zijn jullie twee nog steeds zo onwetend, weigeren ze wakker te worden. Als jullie twee luisteren, laat me dan binnen om je moeder advies te geven. Willen jullie niet trouwen om de familielijn voort te zetten? Jullie twee moeten anders leven, niet zo ellendig ."
Toen mevrouw Thanh de krachtige stem van meneer Ho in de tuin hoorde, zei ze eindelijk: " Oom Ho, ga naar huis. Je hebt geen recht om op de hoogte te zijn van de zaken van mijn familie. Maak me niet boos. Haal je mensen uit mijn huis. We kunnen onze eigen familiezaken wel regelen ."
Meneer Ho moest haar steeds aansporen om te praten. Pas als ze sprak, wist hij of ze nog leefde of dood was. Meer dan tien jaar had niemand haar gezien of gehoord, dus hij maakte zich zorgen of ze nog leefde of dood was. Hij was net zo bang als Tam, die was overleden en niemand in de familie of de buren wist het.
Meneer Ho draaide zich naar mevrouw Thanh en vroeg: " Waar is papa gebleven? Ik ga even met hem praten! ". Na lang wachten, maar meneer Thai nog steeds niet te hebben gehoord, antwoordde mevrouw Thanh: " Mijn vader is niet thuis, hij is weg. Hij is teruggegaan naar het platteland om zijn salaris te halen ."
Op dat moment bleef de vrouw in het huis met harde stem spreken: " Ga nu mijn huis uit. Maak me niet boos ."
Meneer Ho was vriendelijker: " Ik maakte me zorgen om u en uw kind, dus ik kwam het vragen. Ik ben blij te horen dat u nog steeds gezond bent. U had beloofd mij en mijn vrouw in 2010 te ontmoeten, maar waarom heeft u mij nog niet ontmoet? Ik ga vandaag naar huis en kom een andere dag terug ."
Voordat ik wegging, stak ik mijn hand uit naar Thanh en Toan om ze een hand te geven, maar ze trokken hun hand snel terug. " Waarom handen schudden? Arme mensen schudden geen handen van rijke mensen. Onze vuile handen zullen die van jullie verpesten. Ga naar huis en kom hier nooit meer terug ," zei Thanh boos, maar haar stem was nog steeds typisch voor een goede literatuurstudent van destijds, merkte meneer Ho op.
Twee kinderen van mevrouw Nguyen Thi Thanh vertellen over hun huidige leven.
Mijn herinneringen aan de ontmoetingen van 6 jaar geleden eindigden toen ik de luide stem van Le Van Dung hoorde roepen: " Toan, Thanh, zijn jullie thuis? "
" Meneer Dung? Waar bent u vandaag voor hier? Wie neemt u mee? " Een reeks vragen van de bijna 40-jarige man zodra we de tuin binnenkwamen, gecombineerd met zijn onderzoekende en voorzichtige blik, zorgden voor een gespannen sfeer. Dat was Mai Van Toan – het derde kind van meneer Thai en mevrouw Thanh.
" Deze twee mannen willen graag naar uw woonsituatie komen vragen ." Zodra meneer Dung uitgesproken was, verscheen er nog een vrouw voor ons: Mai Thi Thanh (de zus van meneer Toan).
De manier waarop de twee zussen Mai Thi Thanh en Mai Van Toan zich kleedden, was nog steeds even vreemd als zes jaar geleden. Ze droegen nog steeds hetzelfde losse gele pilotenshirt met lange mouwen, in de hitte van meer dan 30 graden Celsius, bedekten hun hoofden nog steeds met mutsen die ze zelf van vislijn hadden gebreid en droegen daar mutsen overheen.
Ze leken nog steeds veel draden en ijzers te dragen. Het grootste verschil tussen de twee zussen was dat hun voorheen grauwe teint was vervangen door een rozige teint, waardoor ze er jonger uitzagen dan ze waren.
We spraken onze wens uit om dieper de tuin in te gaan. We dachten dat ons verzoek net als de vorige keer dat we elkaar zes jaar geleden ontmoetten, resoluut zou worden afgewezen, maar we kregen vrij snel toestemming van Thanh en Toan.
Na zes jaar is de dichte tuin met tientallen lage rieten hutten vervangen door rijen pinda's en groene maïsvelden. Midden op het terrein staat een groen golfplaten huis. Daarnaast zijn er drie rieten huizen, die volgens meneer Toan de keuken en de kippenboerderij vormen.
Meneer Toan vertelde ons over het huidige leven van de twee zussen en vertelde openlijk dat hij naast het boeren en het houden van meer dan tien kippen in de tuin, ook in loondienst werkt en doet waarvoor hij wordt ingehuurd. Sommige buren huurden hem in om acacia's in het bos te kappen voor VND 300.000 per dag.
" Het geoogste fruit wordt naar de markt gebracht of aan tussenpersonen verkocht. Vroeger verdienden mijn ouders een salaris, maar nu ze dood zijn, moet ik werken. Vroeger moest een gezin van vier 20.000 VND per dag uitgeven aan eten, voornamelijk rijst met vissaus en zout. Nu eten we vlees en vis als we naar de markt gaan. Het leven is niet rijk, maar gezond zijn is genoeg ", aldus Toan.
Het beeld van meneer Toan die naar elk maïsveld, pindaveld en kippenkoppel wees alsof hij de resultaten van het harde werk van de twee zussen wilde laten zien, verbaasde ons behoorlijk. Zonder hun vreemde kledingstijl zou het misschien moeilijk zijn om de twee bewakers van het verboden land uit het verleden te herkennen.
Toen hem werd gevraagd of hij van plan was te trouwen, lachte Toan luidop: " Eerlijk gezegd zien mensen dat ik arm ben en rennen ze weg ."
Lees deel 3: 'Schat' van de 'spook'-familie
Toen de verslaggever de tuin van de 'spookfamilie' naderde, wilde hij niet alleen meer te weten komen over het huidige leven van de zussen Mai Thi Thanh en Mai Van Toan, maar ook de 'schat' zien die in de tuin verborgen ligt.
Bron
![[Foto] Premier Pham Minh Chinh zit de tweede vergadering voor van het stuurcomité voor particuliere economische ontwikkeling.](https://vphoto.vietnam.vn/thumb/1200x675/vietnam/resource/IMAGE/2025/11/01/1762006716873_dsc-9145-jpg.webp)
Reactie (0)