ประกวดเขียนคุณครูที่รัก : ขอบคุณคุณครูห่าวตลอดไป

เกือบปีแล้วที่ฉันกับคุณครูได้มีโอกาสพบกัน วันสุดท้ายที่ฉันเจอคุณครูน่าจะเป็นวันสุดท้ายของปีการศึกษาที่ 5 ถึงแม้ว่าเวลาจะผ่านไปแล้ว แต่ฉันก็ยังจำวันสุดท้ายของปีการศึกษานั้นได้อย่างชัดเจน วันที่ฉันกับคุณครูร้องไห้กอดกันแน่น บอกลากันด้วยความเสียใจ

ตัวอย่างการใช้ชีวิตเชิงบวกและมองโลกในแง่ดี

เมื่อฝนกระหน่ำลงมาอย่างกะทันหัน จักจั่นตัวน้อย นักดนตรีผู้ยิ่งใหญ่แห่งธรรมชาติ ก็เริ่มบรรเลงเพลงอันไพเราะจับใจ ต้นราชพฤกษ์โบราณหน้าสนามโรงเรียนมีดอกตูมสีเขียวเล็กๆ ออกดอกเป็นช่อสวยงามซ่อนตัวอยู่ใต้ใบไม้เขียวขจีที่โปร่งเบา ทิวเขาและทุ่งกว้างใหญ่ปกคลุมไปด้วยดอกกาแฟสีขาวบริสุทธิ์อ่อนละมุน กลิ่นหอมหวานของดอกกาแฟไม่เพียงแต่อบอวลอยู่ในจมูก แต่ยังแทรกซึมลึกเข้าไปในหัวใจ... ฉันโหยหาความทรงจำอันงดงามของโรงเรียนประถมหวอทิเซาและคุณครูดังดิญห่าวที่รักของฉัน

Cuộc thi viết Người thầy kính yêu: Mãi nhớ ơn thầy Hảo - Ảnh 1.

Cuộc thi viết Người thầy kính yêu: Mãi nhớ ơn thầy Hảo - Ảnh 2.

สำเนาลายมือของผู้เขียนส่งไปยังคณะกรรมการจัดการประกวดเขียนเรื่อง “คุณครูที่รัก”

มีเรื่องราวมากมายที่ฉันอยากจะบอกเขา แต่สุดท้ายแล้วฉันก็ยังไม่กล้าพอที่จะระบายความคิดและความรู้สึกทั้งหมดออกมา ฉันเข้าใจความกังวล ความยากลำบาก และความยากลำบากที่คนอย่างเขาต้องแบกรับภาระหน้าที่ “คนพายเรือ” แต่เขากลับทำภารกิจสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี พาเราไปถึงจุดหมายสุดท้ายที่โรงเรียนประถมได้สำเร็จ บางทีฉันอาจจะลืมเรื่องราวไปหลายอย่าง แต่ฉันจะไม่มีวันลืมเขา ภาพของเขาจะฝังแน่นอยู่ในใจฉันตลอดไป ฉันไม่รู้ว่าเขายังจำวันแรกที่ฉันพบเขาได้หรือไม่ แต่ฉันยังคงจำได้อย่างชัดเจน

ความสัมพันธ์ของฉันกับเขาเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่วันแรกที่เขาได้เป็นครูประจำชั้น ตอนนั้นฉันอยู่ชั้น ป.5 วันนั้นพายุแรงมาก ลมพัดหน้าต่างบานหนึ่งเปิดออก ฝนตกหนักเข้ามาในห้องเรียน ทำให้โต๊ะเรียนเปียกโชกไปหลายแถว เรามาถึงห้องเรียนแต่เช้า เบียดกันอยู่เหนือแท่น ทุกคนต่างทายชื่อครูประจำชั้นอย่างใจจดใจจ่อ และรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ

ทันใดนั้นประตูห้องเรียนก็เปิดกว้าง ครูปรากฏตัวราวกับซูเปอร์ฮีโร่ที่โบยบินอยู่บนปีกวิเศษ ในชุดกันฝนสีแดงลายปีกค้างคาว เขาดูราวกับซูเปอร์ฮีโร่ที่แข็งแกร่ง ทุ่มเท และกระตือรือร้น เขาพับแขนเสื้อขึ้น ยกโต๊ะที่เปียกชื้นไปที่มุมหลังห้องเรียน จากนั้นรีบหยิบค้อนออกจากกระเป๋า ปิดบานพับหน้าต่าง เขาหยิบไม้กวาดกวาดน้ำออกจากห้องไปทำความสะอาดโต๊ะและเก้าอี้

พอเราเรียนเสร็จ คุณครูก็เริ่มเรียกพวกเราแต่ละคนให้นั่งที่โต๊ะ พอถึงตาฉัน เพราะความประมาทและความรีบร้อน ฉันจึงลื่นล้ม คุณครูเห็นดังนั้นก็รีบวิ่งมาช่วยฉันจากด้านหลัง ผลก็คือหัวของฉันตกลงไปบนตักคุณครู คุณครูคอยปลอบใจฉันว่า "โชคดีนะ ไม่เป็นไร ลุกขึ้นมานั่งที่โต๊ะของเธอเถอะ"

จนกระทั่งบัดนี้ ขณะที่ผมกำลังนั่งถือปากการำลึกถึงเรื่องราวทั้งหมดเกี่ยวกับเขา ผมยังคงจำได้อย่างชัดเจน เหมือนวันแรกที่เราพบกัน ผมสั้นที่แฝงไว้ด้วยน้ำค้างแข็งจางๆ รอยยิ้มสดใสอ่อนโยน... สิ่งเล็กๆ น้อยๆ เหล่านั้นไม่เคยเลือนหายไปจากความทรงจำ ฉันรักเสียงของเขา เสียงอันน่าหลงใหลที่สะกดใจนักเรียนมาหลายชั่วอายุคน นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันรักและตั้งตารอบทเรียนของเขา เพื่อดื่มด่ำกับเสียงอันทุ้มลึก อบอุ่น และเปี่ยมไปด้วยความรักใคร่ เขาเป็นครูที่ทุ่มเท กระตือรือร้น และอุทิศตนเพื่อการศึกษาแก่ผู้คนเสมอ

ดูเหมือนว่าทั้งชั้นเรียนจะมีเวลาพูดคุยและพูดคุยกันมากขึ้น แต่ทุกอย่างก็เป็นไปตามแผน โควิด-19 ระบาด ครูกับนักเรียนจึงสามารถพบปะกันได้แค่ผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์และโทรศัพท์เท่านั้น...

พระบิดาองค์ที่สอง

แรงกดดันและความเหนื่อยล้าที่กดทับอยู่บนบ่าของเราในฐานะนักเรียนนั้นหนักอึ้ง แต่โชคดีที่เรามีครูอยู่เคียงข้างเสมอ คอยให้กำลังใจ ปลอบโยน ปลอบโยนใจ และพูดคุยกับเราอยู่เสมอ ท่านมักจะบอกเราเสมอว่าให้จำคำกล่าวนี้ไว้เสมอว่า "ถ้าบินไม่ได้ก็วิ่ง วิ่งไม่ได้ก็เดิน เดินไม่ได้ก็คลาน แต่ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม คุณต้องก้าวไปข้างหน้า" เมื่อคุณเข้าใจสิ่งที่ครูต้องการสื่อถึงคุณ นั่นหมายความว่าคุณได้บรรลุเป้าหมายแห่งความสำเร็จของคุณเองแล้ว คำพูดที่ให้กำลังใจ คำพูดที่ห่วงใย การสอนนักเรียน คือความสุขและความยินดีของผู้ที่ผูกพันกับผงชอล์ก

ถ้ามีคนถามผมว่าช่วงเวลาไหนที่ผมเสียดายและผิดหวังที่สุด ผมคงตอบว่า "ก็คือการสอบ IOE นี่แหละครับ การสอบที่ผมตั้งตารอมาตลอด 5 ปี แต่สุดท้ายผมก็ปล่อยให้มันผ่านไปด้วยความเสียใจ"

ทันใดนั้น เขาก็เข้ามาหาฉัน ปลอบโยนและให้กำลังใจฉันอย่างอ่อนโยน มือของเขาตบไหล่ฉันเบาๆ ฉันอยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ ให้คนทั้งโลก ได้ยินความเสียใจของฉัน แต่แล้วการตบแต่ละครั้งของเขาเปรียบเสมือนแหล่งพลังงานที่ส่งผ่านมาเพื่อปลอบประโลมความเศร้าของฉัน นั่นคือสิ่งที่ทำให้ฉันประทับใจในตัวเขามากที่สุด เขาเข้าใจและเข้าใจจิตวิทยาของเราเสมอ รู้ว่าเราสะดุดตรงไหนและคอยสนับสนุนเรา รู้ว่าเราเจ็บปวดตรงไหนและปลอบประโลมเรา

สำหรับฉัน เขาเป็นคนเรียบง่ายแต่ถ่อมตัว ทุ่มเทและกระตือรือร้น เขาคือคนที่ดึงเราออกจากความเหนื่อยล้าจากวิชาคณิตศาสตร์ ทุกครั้งที่เขาเรียนจบ เขาจะถามเราว่าเราเข้าใจบทเรียนไหม บางครั้งเขาแค่มองหน้าเราก็รู้ว่าเราเข้าใจบทเรียนหรือไม่ หากมีแม้แต่คนเดียวที่ไม่เข้าใจ เขาก็ยินดีที่จะอธิบายบทเรียนทั้งหมดอีกครั้ง และเพียงเท่านี้ เขาก็พาเราผ่านวิชาคณิตศาสตร์ชั้น ป.5 ได้อย่างง่ายดาย

ชีวิตยังคงดำเนินต่อไป เมื่อเวลาผ่านไป ย่อมมีสิ่งใหม่ๆ มากมายที่กลายเป็นความทรงจำ แต่ความทรงจำอันแสนวิเศษกับคุณครูจะประทับอยู่ในใจฉันเสมอ... ไม่ว่าเมื่อใด ที่ไหน ฉันจะกล่าวอย่างภาคภูมิใจว่า "ฉันเป็นลูกศิษย์ของครูดัง ดินห์ เฮา ครูซูเปอร์ฮีโร่ผู้ทุ่มเทและกระตือรือร้น"

หน่วยพันธมิตร