[E-Magazine]: หอมกลิ่นฤดูแห่งสายลมเย็นและน้ำค้าง

หนาวจัง! ความหนาวทำให้ผู้คนครุ่นคิดและอ่อนโยนต่อกันมากขึ้น ยามบ่ายจางหายไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับเสียงกระดิ่งลมที่ดังก้องมาจากที่ไกลแสนไกล เพียงพอที่จะปลุกความรู้สึกว่างเปล่า ความคิดถึงเลือนรางก่อนกาลเวลา...

ลมเย็นพัดผ่านเมืองมา ภูเขาเขียวขจีราวกับหมอก และน้ำใสราวกับคริสตัล ฉันค่อยๆ ดึงเสื้อขึ้น ตื่นตะลึงกับใบไม้ที่ปลิวไสวไปตามระลอกคลื่น มันให้ความรู้สึกกว้างใหญ่และเลือนราง ราวกับว่าฉันพลาดอะไรบางอย่างไป ราวกับว่าฉันไม่มีเวลาที่จะจดจำช่วงเวลาของเมื่อวาน

ผิวน้ำในบ่อน้ำว่างเปล่าในช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง ไม่มีร่องรอยของดอกบัวที่เหี่ยวเฉาอยู่บนผิวน้ำ ไม่มีคู่นกขนสีเหลืองร้องเจื้อยแจ้วอยู่ท่ามกลาง “กิ่งบัว” มีเพียงสายลมที่พัดและไหวเอนไปตามสายน้ำ แต่ฉันรู้ว่าสีของน้ำซ่อนความประหลาดใจที่รอคอยวันแดดอุ่น รอคอยวันที่ดอกบัวจะกลับคืนสู่อ้อมกอด

ฉันมองดูทุ่นสีแดงเข้มที่ลอยอยู่ในน้ำ ชาวประมงคนหนึ่งกำลังกรอเหยื่อเพื่อเตรียมตกปลารอบต่อไป ไกลออกไป ผิวน้ำกำลังเดือดปุด ๆ เสียงปลากระเพื่อมไปมา แต่รอบทุ่นมีเพียงคลื่นที่ถูกพัดพาไปตามสายลมอ่อน ๆ ฉันถามว่า: คุณจับปลาได้มากทุกครั้งที่ทำแบบนี้ไหม ชาวประมงมองมาที่ฉันแล้วบอกว่าไม่มาก แค่ทำแบบนี้ไป สนุกดี! ฉันเอ่ยชื่อดอกบัวอย่างเหม่อลอยด้วยความเสียใจเล็กน้อย เขากล่าวว่า: ฤดูกาลสิ้นสุดลงแล้ว มีดอกบัวอยู่ที่ปลายบ่ออีกด้าน

ดอกไม้สีม่วงสะท้อนลงบนผืนน้ำ ใบไม้สีม่วงอมเขียวลอยอยู่บนน้ำ วันที่มีสายลมเย็นสบาย ความคิดถึงสีม่วงเลือนราง ชั่วขณะหนึ่งฉันปรารถนาอย่างกะทันหันว่าจะมีแสงแดดส่องลงมา เพื่อทำให้สีม่วงนั้นดูโดดเดี่ยวและอ้างว้างน้อยลง ราวกับมีกลิ่นดอกบัวอบอวลไปด้วยแสงแดดเดือนพฤษภาคม ลอยอยู่บนต้นไม้และใบไม้ริมทะเลสาบ ฉันคิดถึงแสงแดดขึ้นมาทันที รสชาติของแสงแดดในสมัยที่ดอกบัวบานสะพรั่ง

สายลมเย็นเพิ่งเริ่มต้นท่ามกลางวันฝนพรำ ลมเหนือยังไม่พัดผ่านท้องฟ้าสีเทาอันกว้างใหญ่และผืนดินที่เต็มไปด้วยฝน พายุ และพายุเฮอริเคน สภาพอากาศยังคงเลวร้ายเช่นเคยในดินแดนแห่งนี้ มีเพียงจิตใจของผู้คนเท่านั้นที่แน่วแน่และอดทนต่อสิ่งที่พวกเขามี บทเพลงพื้นบ้าน “ตราบใดที่ยังมีผิวหนัง ผมก็จะงอกงาม ตราบใดที่ยังมีดอกตูม ต้นไม้ก็จะผลิใบ” ถูกบรรเลงซ้ำโดยใครบางคนในการประชุม ณ ศูนย์วัฒนธรรมประจำชุมชน สร้างรอยยิ้มสดใสบนใบหน้าของทุกคน

สวนผักข้างนอกเขียวชอุ่ม พริกแดงสุกงอมอยู่ข้างๆ กิ่งชิโสะสีม่วงเข้ม ช่อดอกสีขาวกำลังบาน กลีบดอกพีชบานสะพรั่งอย่างอ่อนโยนเมื่อได้รับลมเย็น ดอกพีชโรยรา แสงสีชมพูวาววับวาวบนท้องฟ้าฤดูหนาวอันมืดครึ้ม บ้านข้างๆ เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยเรื่องการแต่งงาน ปีนี้จะมีเจ้าสาวคนใหม่ แม่สามียิ้มอย่างมีความสุข วางแผนจะเลี้ยงไก่เพิ่มเพื่อรอวันที่เธอต้อนรับลูกสาวตัวน้อย

ฉันทำความสะอาดสวนเล็กๆ วางแผนจะปลูกถั่วและผักใบเขียวบ้าง เถาของเสาวรสห้อยระย้าอยู่ทั่วทุกแห่ง มีฝักสีเหลืองอ่อนห้อยลงมาเป็นกระจุก ฉันแทะฝักหนึ่งที่ดูเหมือนจะสุกที่สุดซ่อนอยู่ใต้ใบ รสชาติหวานอมเปรี้ยว มีกลิ่นฉุนเล็กน้อย กินไปเถอะ ไม่งั้นฉันคงง่วงทั้งวัน เสาวรสกำลังนอนหลับเหมือนเทพเจ้าที่กำลังมีความสุขอยู่ไม่ใช่หรือ สวนแห่งนี้เต็มไปด้วยต้นไม้และใบไม้ เพิ่งผ่านพายุมาไม่กี่ลูก พืชป่าจึงเติบโตอย่างรวดเร็ว ฉันกะประมาณพื้นที่ปลูกถั่วอย่างเงียบๆ แปลงนี้ยาวและแคบกว่าแปลงอื่นๆ ตรงนี้จะปลูกไผ่สองแถว ถั่วจะค่อยๆ เขียวขจี แล้วออกดอกและออกผล ลมพัดมา ถั่วที่ปลูกช้าเกินไปอาจจะไม่ทันเทศกาลเต๊ด ฉันจำได้ว่าแม่เคยปลูกถั่วทันทีหลังจากกินอาหารวันเพ็ญเดือนเจ็ด ก่อนตลาดจะเปิด ครอบครัวของฉันจะเก็บถั่ว ถั่วมีรูปร่างกลม สีเขียว และมีรสหวานและนุ่มเมื่อต้มหรือทอด ฉันไม่รู้ว่าแม่ปกป้องพวกมันจากฝนในเดือนสิงหาคมอย่างไร เพื่อให้ดอกถั่วบานเป็นสีม่วงตลอดฤดูหนาว และฝักถั่วก็เติบโตอย่างรวดเร็วเช่นกัน หลังจากฝนตกเพียงไม่กี่วัน ฉันก็เห็นถั่วอวบอ้วนและเนียน ถ้าฉันไม่มีเวลาเก็บมัน มันคงสุกแล้ว อย่างไรก็ตาม ฉันและพี่สาวต่างก็ชอบกินเมล็ดถั่วแก่ๆ เหล่านั้น ตะกร้าถั่วของแม่มักจะมีถั่วสุกเกินไปอยู่สองสามเมล็ด แม่ของฉันเอาเส้นใยถั่วออก ต้มถั่ว หรือทอดกับถั่วอ่อน เมื่อถึงเวลาเสิร์ฟ ฉันและพี่สาวจะแย่งกันแย่งถั่วอวบๆ เหล่านั้น รสชาติเข้มข้นและหอมกรุ่นราวกับของขวัญที่หาได้ยาก

หนาวจัง! ความหนาวทำให้คนเราคิดถึงกันมากขึ้น อ่อนโยนต่อกันมากขึ้น ฉันมองความเย็นที่สัมผัสเสื้อผ้าฤดูหนาวสีแดงในสนามโรงเรียนอย่างเงียบๆ หลังเลิกเรียน มองใบอัลมอนด์อินเดียสีแดงสักสองสามใบ ราวกับดอกตูมสวยงามในฤดูใบไม้ผลิ กลิ่นกุหลาบจางๆ ท่ามกลางสายฝนที่เปียกชื้น ยามบ่ายจางหายไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับเสียงกระดิ่งลมที่ดังก้องกังวานมาจากที่ไกลแสนไกล เพียงพอที่จะปลุกความรู้สึกว่างเปล่า ความรู้สึกเลือนรางก่อนกาลเวลา

ลมพัดใบไม้ปลิวไสวไปตามน้ำ ลอยพลิ้วไหว สีเหลืองจางหาย สายลมเย็นสบายปกคลุมผืนน้ำใส ฉันคิดถึงฤดูใบไม้ร่วง คิดถึงวันเวลาที่แสนวุ่นวาย ผู้คนต่างพากันลืมเลือนทุกสิ่งภายนอก จมอยู่กับความโกลาหล วันเวลาและทิวทัศน์ก็เปลี่ยนไป มองย้อนกลับไปด้วยความประหลาดใจ เพียงเพื่อพบว่าตัวเองแก่ชราลงตามกาลเวลา ฉันสงสัยว่าฉันทำอะไรลงไป และรู้สึกอย่างไรในช่วงเวลานั้น

แต่บางครั้งเมื่อก้าวออกจากวันเวลาที่คุ้นเคย ผู้คนก็รู้สึกไม่มั่นคง แม้ว่าจะเป็นวันเวลาชั่วคราว แม้ว่าจะเป็นวันที่อยู่นอกเหนือการวางแผนของมนุษย์ก็ตาม ท้ายที่สุดแล้ว พืชและต้นไม้ก็ต้องปรับตัว นับประสาอะไรกับมนุษย์ ตราบใดที่เราดำเนินชีวิตตามธรรมชาติและปฏิบัติตนอย่างเหมาะสมในทุกสถานการณ์ เราก็จะมีสันติสุข

ฤดูหนาวมาเยือนแล้ว เตรียมพร้อมสำหรับภารกิจอันแสนวุ่นวายอื่นๆ ริมหน้าต่าง กลิ่นหอมของชาอุ่นๆ ในมือ กลิ่นหอมหวานของน้ำค้าง กลิ่นแสงแดดแห่งวัยแรกรุ่น ทันใดนั้นก็โหยหาเสียงกระดิ่งลม โหยหากลิ่นหอมของดอกแมกโนเลียที่ลอยละล่องในค่ำคืนเดือนหงายในฤดูใบไม้ร่วง โหยหาสายหมอกบนผิวน้ำทะเลสาบ และดอกไม้ที่เบ่งบานในสีสันของแสงแดดระยิบระยับ ท่ามกลางสายลมเย็นสบายที่ส่งกลิ่นหอมอบอวลในเมืองบนภูเขา

เนื้อหา: Tran Thi Hong Anh

ภาพ: เอกสารอินเทอร์เน็ต

กราฟิก: Mai Huyen

ที่มา: https://baothanhhoa.vn/e-magazine-thom-theo-mua-heo-may-u-suong-268733.htm