มรดกแห่งความรัก

ทันทีที่ลองเสียบกุญแจเข้าไปในรูกุญแจ กลิ่นแปลกๆ ก็ลอยเข้าจมูก มันคือกลิ่นของของเก่า กลิ่นไม้ผุ และกลิ่นความทรงจำที่หลับใหล

ไม่ใช่กลิ่นไม้ใหม่และกาแฟที่คุ้นเคยในอพาร์ตเมนต์ทันสมัยของเขา ที่ซึ่งทุกอย่างดูเรียบร้อยและเป็นระเบียบเรียบร้อย บ้านหลังนี้สำหรับลองเป็นเพียงทรัพย์สินที่ต้องกำจัดทิ้ง

เขาเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น ซึ่งยังคงสภาพเดิมทุกประการเมื่อครั้งที่เธอยังมีชีวิตอยู่ โซฟาเก่าโทรม โต๊ะกาแฟซีดจาง และรูปถ่ายเก่าๆ แขวนอยู่บนผนัง หัวใจของเขาจมดิ่งลง

- นานนะ อย่าขายบ้านฉันเลย ฉันรู้ว่ามันเก่า แต่มันคือส่วนหนึ่งของเธอ... - คำพูดของเธอยังคงก้องอยู่ในหัวเขา แต่เขากลับมองว่ามันเป็นแค่ความคิดถึงที่ไร้ความหมาย

ลองเหลือบมองของเก่าๆ ที่เขาคิดว่าไร้ค่า ทันใดนั้นโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น ข้อความจากพ่อค้าของเก่าก็ปรากฏขึ้น “คุณลอง ผมมาซื้อกล่องนี้ครับ”

ขมวดคิ้วยาวด้วยความหงุดหงิด เขาแค่อยากจบทุกอย่าง ปลดปล่อยตัวเองจากภาระนี้ เขาเปิดกล่องไม้ ข้างในมีรูปถ่ายสีเหลือง จดหมายลายมืองดงาม และกล่องดนตรีใบเล็ก เขาขดกล่องดนตรีแล้วพึมพำว่า

- ความทรงจำสามารถขายเป็นเงินได้ไหม?

ท่วงทำนองเริ่มบรรเลง ไม่เหมือนเสียงใดที่ลองเคยได้ยินมาก่อน มันซึมซาบเข้าสู่จิตใจของเขา และห้องก็เลือนหายไป

-

ท่ามกลางเสียงดนตรีอันไพเราะของกล่อง พื้นที่รอบตัวลองแตกสลายราวกับเศษแก้ว ลมหนาวพัดผ่านเข้ามา กลิ่นหอมหวานเข้มข้นของดอกนมแทรกซึมเข้าทุกซอกทุกมุม ลองสูดหายใจเข้าลึก รู้สึกถึงความรู้สึกแปลกๆ แล่นเข้ามาในอก

เสียง “กริ่ง” ที่คุ้นเคยแต่ชวนให้นึกถึงดังขึ้นมาแต่ไกล เสียงรถไฟไม่ได้เร่งรีบ แต่เหมือนเสียงกระซิบ พาเขาไปสู่อีก โลก หนึ่ง

ลองพบว่าตัวเองยืนอยู่บนถนน หลังคามุงกระเบื้องเคลือบมอสส์และต้นไม้โบราณเรียงรายเป็นแถว กาลเวลาผ่านไปครึ่งศตวรรษ เขาเห็นคุณยายในวัยเยาว์ สวมชุดอ๋าวหญอันสง่างาม ถักผมเปีย ขี่จักรยานบาดิญอย่างเขินอาย ทันใดนั้นก็เห็นภาพคุณปู่รูปงามของเขากำลังยิ้มอย่างสดใส

เขาสัมผัสได้ถึงความกังวลของพ่อ รู้สึกถึงมือที่สั่นเทาของแม่ที่สัมผัสเขา เสียง “ดังกึกก้อง” ของรถไฟกลายเป็นเพลงประกอบรักแรกพบ ลองรู้สึกว่าหัวใจสั่นไหว ราวกับพลาดสิ่งศักดิ์สิทธิ์บางอย่างไป

-

ดวงตาของลองกระพริบเล็กน้อย เสียงดนตรีจากกล่องดนตรีเปลี่ยนไปเป็นโทนที่ต่างออกไป เร่งรีบและชวนคิดถึงมากขึ้น บรรยากาศรอบตัวกลับมืดลงอย่างกะทันหัน ลองรู้สึกถึงอากาศเย็นชื้นพัดผ่านเข้ามา พัดพากลิ่นโคลนและฝนมา เขา “ก้าวเข้าสู่” ความทรงจำอีกแบบของเธอ นั่นคือตลาดหางเบในบ่ายวันฝนตก

ฝนเทกระหน่ำลงมา เสียงฝนกระทบหลังคาสังกะสีเก่าๆ ราวกับบทเพลงอันทรงพลัง กลบเสียงอื่นๆ ทั้งหมด ลองพบว่าตัวเองยืนอยู่ใต้ระเบียงโทรมๆ แห่งหนึ่ง พร้อมกับกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังหลบฝน พื้นที่คับแคบแต่กลับเต็มไปด้วยความอบอุ่นจากร่างกายของมนุษย์

- ฝนตกแบบนี้ไม่มีใครซื้อผักได้ทั้งวันหรอก - เด็กสาวบ่นพึมพำ เสียงของเธอปนกับเสียงฝน ผมของเธอเปียกโชก น้ำหยดลงมาตามเสื้อที่เปียกอยู่แล้ว

แม่ค้าขายผักเป็นผู้หญิงผมสีเงินราวกับน้ำค้างแข็ง เธอยิ้มอย่างอ่อนโยนและลูบผมของเด็กสาว

- งั้นมานั่งด้วยกันสิ คุ้ม!

นางค่อยๆ แกะข้าวเหนียวที่ห่อด้วยใบบัวซึ่งยังร้อนอยู่ กลิ่นหอมของข้าวเหนียวที่ผสมผสานกับกลิ่นใบบัวแทรกซึมเข้าทุกอณูประสาทสัมผัสของหลง นางหักข้าวเหนียวชิ้นหนึ่งแล้วยื่นให้หญิงสาว

- เฮ้ย กินให้ท้องอุ่นสิ!

หญิงสาวลังเล แต่พ่อค้าผักยืนกราน ทันใดนั้น พ่อค้าเนื้อที่ยังถือมีดอยู่ก็หยิบห่อเค้กออกมาจากกระเป๋า ยื่นให้ทุกคน พวกเขานั่งด้วยกัน แบ่งข้าวเหนียวและเค้กคนละห่อ เสียงหัวเราะ คำถาม และความห่วงใยถึงคนที่รัก... ล้วนผสมผสานกับเสียงฝน ความรักของผู้คนในตลาดวันนั้นช่างเรียบง่ายเหลือเกิน แค่ฝนตกก็เพียงพอที่จะนำพาพวกเขามาพบกัน

ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของความรักใคร่ของมนุษย์ ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่า สิ่งที่ดูเหมือนไร้ค่า กลับเป็นสิ่งที่ล้ำค่าที่สุด

-

เมื่อเสียงดนตรีในกล่องดนตรีเริ่มไพเราะและช้าลง ลองก็รู้สึกถึงความอบอุ่นแปลก ๆ แผ่ซ่านเข้ามาโอบล้อมเขา เขาไม่ได้ยืนอยู่ในห้องเก่า ๆ อีกต่อไป แต่กลับอยู่กลางลานที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ

เบื้องหน้าของเขาคืองานแต่งงานเรียบง่าย ไม่มีเต็นท์หรูหรา ไม่มีรถหรู มีเพียงจักรยานบาดิญห์คันหนึ่งที่มีคำว่า “ความสุขสองเท่า” สีแดงสดรออยู่ จักรยานคันนั้นบอบบาง แต่หลงกลับรู้สึกถึงความแข็งแกร่ง ราวกับคำสัญญาถึงอนาคตที่เรียบง่ายแต่มั่นคง

งานเลี้ยงฉลองวิวาห์มีเพียงชาเขียว ขนมถั่ว และขนมถั่วเขียวเท่านั้น แต่บรรยากาศกลับเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและเสียงเชียร์ ความรักใคร่ของมนุษย์นั้นอบอุ่นยิ่งกว่าอาหารอันโอชะใดๆ

วันนั้นหลงมองปู่ย่าตายายด้วยความสุข เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวติดกระดุมเรียบร้อย ส่วนเธอสวมชุดอ๋าวหญ่ายสีครีม ถักผมเปียเรียบร้อย เธอยืนอยู่ข้างๆ เขาด้วยสีหน้าเขินอาย แต่ดวงตาของเธอกลับเปล่งประกายด้วยความยินดี

ข้างๆ กันมีของขวัญแต่งงานเรียบง่ายอย่างกระติกน้ำร้อนและผ้าห่มฝ้าย นานมาแล้วที่รู้ว่าของขวัญเหล่านี้ไม่ใช่ของขวัญราคาแพง แต่เป็นสัญลักษณ์ของความรัก การแบ่งปัน และพรอันจริงใจ

-

กล่องดนตรีหยุดลงกะทันหัน ลองตื่นขึ้นมาและกลับไปยังห้องปัจจุบัน ห้องนั้นไม่ว่างเปล่าอีกต่อไป กลิ่นความทรงจำยังคงอบอวลอยู่รอบตัวเขา เขามองข้าวของของคุณยายด้วยสายตาที่แตกต่างออกไป เต็มไปด้วยความเคารพและขอบคุณ

ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตู พ่อค้าของเก่าพูดอย่างตื่นเต้นว่า

- คุณลอง ผมมาที่นี่เพื่อซื้อกล่องครับ

- คุณเข้าใจผิดแล้ว กล่องนี้ไม่ใช่ของเก่า นี่คือมรดกของฉัน มันคือ ฮานอย ของฉัน! - ตอบยาวโดยไม่คิด พ่อค้าของเก่ามองอย่างงุนงง ก่อนจะหันหลังเดินจากไป

ดวงตาของลองไม่เร่งรีบอีกต่อไป เขานั่งลงเงียบๆ ริมหน้าต่าง ซึ่งเป็นจุดที่เขาเคยเห็นเธอนั่งบ่อยๆ ความรู้สึกเย็นชาและไม่คุ้นเคยในห้องได้หายไป ถูกแทนที่ด้วยความอบอุ่นที่คุ้นเคย

เขามองออกไปนอกหน้าต่าง ฮานอยยังคงเหมือนเดิม การจราจรที่พลุกพล่านและตึกระฟ้า แต่บัดนี้เขาไม่รู้สึกถึงระยะทางอีกต่อไป ในสายตาของหลง เมืองนี้ไม่ใช่แค่คอนกรีตและเหล็กกล้าอีกต่อไป หากแต่เป็นภาพยนตร์สโลว์โมชัน เขาเห็นหญิงชราคนหนึ่งขายข้าวเหนียว แผงขายของของเธอเล็กแต่แข็งแรง เฉกเช่นชีวิตของเธอ เขาเห็นคู่รักหนุ่มสาวเดินจูงมือกันไปตามถนน และทันใดนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่าความรักแท้จากหัวใจจะคงอยู่ตลอดไป ไม่ว่ากาลเวลาจะผันผ่านเพียงใด

เขาหลับตาลงอย่างแผ่วเบาเป็นเวลานาน เขาค้นพบสิ่งที่ล้ำค่ายิ่งกว่าเงินทองใดๆ นั่นคือรากเหง้าของเขา ฮานอยไม่ใช่สถานที่ที่จะไปหรือไปถึง แต่เป็นสถานที่ที่จะกลับคืน

เลือง ดินห์ คัว

ที่มา: https://www.sggp.org.vn/gia-tai-cua-mot-tinh-yeu-post821280.html