ความสุขคือเมื่อคุณยังสามารถเรียกฉันว่า "ท่าน" ได้

มีบางสิ่งที่ดูเหมือนเล็กน้อย แต่กลับเป็นความสุขที่ยิ่งใหญ่ในชีวิต ดังเช่นเสียงเรียก “คุณปู่!” ที่ก้องกังวานในยามบ่ายของชนบท ดังเช่นมือที่ลูบไล้เส้นผมของเด็ก หรือรอยยิ้มอ่อนโยนดุจดวงตะวันในฤดูใบไม้ร่วงของคุณปู่ทุกครั้งที่เห็นหลานๆ พูดคุยกันอยู่ข้างๆ สำหรับฉัน ความสุขคือการได้หวนรำลึกถึงความทรงจำเหล่านั้น เมื่อฉันนึกถึง เมื่อฉันเรียกหา เมื่อฉันเอ่ยคำหวานๆ สองคำนี้ออกมาอย่างแผ่วเบาว่า “คุณปู่!”

บ่ายนี้อากาศเย็นสบาย ลมพัดผ่านหน้าต่างเบาๆ พัดเอาธูปหอมจากแท่นบูชามา ควันจางๆ ลอยวนรอบภาพเหมือนของเขา ดวงตาอ่อนโยนและรอยยิ้มอ่อนโยนราวกับเฝ้ามองฉันมาตลอดหลายปี กลิ่นนั้นปลุกความทรงจำอันเลือนราง ช่วงเวลาวัยเด็กของฉันกับเขา อบอุ่น สงบสุข และเปี่ยมไปด้วยความรักอย่างประหลาด ในวันครบรอบวันเสียชีวิตของเขา หัวใจของฉันกลับหม่นหมองลงทันที ท่ามกลางกลิ่นที่ยังคงอบอวล ฉันรู้สึกว่าตัวเองหดเล็กลง ราวกับเด็กน้อยที่เคยซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขา ทั้งจดจำและรัก และมอบความกตัญญูที่ยากจะบรรยายเป็นคำพูด

ตอนเด็กๆ ทุกคนบอกว่าฉันหน้าเหมือนคุณปู่ แต่พอโตขึ้น คนอื่นก็ยังคงพูดแบบนั้นอยู่ อดีตผ่านไปนานแล้ว หลายสิ่งหลายอย่างไม่มีใครจดจำ แต่ฉันรู้ว่าฉันจะไม่มีวันลืมความทรงจำเกี่ยวกับท่าน ตอนเด็กๆ ท่านเป็นเหมือน โลก ทั้งใบที่อบอุ่นของฉัน ท่านพาฉันออกไปเล่นบ่อยๆ และไม่ว่าท่านจะไปที่ไหน ท่านก็จะ "อวด" ให้ทุกคนเห็นว่าท่านคือ "หลานชายคนแรก" ของท่านอย่างภาคภูมิใจ พอโตขึ้น ฉันก็กลายเป็น "มือขวา" ของท่าน ตอนที่เราทำไอศกรีม ฉันทำหน้าที่สอดแท่งไอศกรีมเข้าไปในถาดอย่างรวดเร็ว และได้รับการ "เคารพ" จากท่านและคนในครอบครัว ความรู้สึกที่ได้รับคำชมและความไว้วางใจจากท่านเป็นความรู้สึกภูมิใจอย่างยิ่งสำหรับเด็กอย่างฉัน

ท่ามกลางความทรงจำอันมากมาย มีภาพหนึ่งที่ยังคงฝังแน่นอยู่ในใจฉัน ดุจดังรอยแผลที่ไม่อาจลบเลือน นั่นคือ พายุลูกประวัติศาสตร์ลูกที่ 6 ในปี 1989 ฉันยังจำภาพคุณปู่แบกหม้อข้าวไว้บนหัว ว่ายน้ำเปลือยอกในมหาสมุทรอันกว้างใหญ่เพื่อหาที่หุงข้าวได้อย่างชัดเจน แม่กับฉันแบกกระปุกน้ำปลาเข้าบ้านท่ามกลางพายุ หมูวิ่งหนีเอาชีวิตรอดใต้เตียง น้ำค่อยๆ สูงขึ้นเรื่อยๆ ท่วมลานบ้านไปหมด ฉันกับน้องชายนั่งขดตัวอยู่บนราวเตียง น้องชายร้องตะโกนทุกครั้งที่ลมพัด “พายุ! พายุ!” พายุลูกนั้นสร้างความกลัวในวัยเด็กของเรา และยังคงฝังแน่นมาจนถึงทุกวันนี้ แต่ในขณะเดียวกันก็ทิ้งความทรงจำของคุณปู่ผู้กล้าหาญไว้เบื้องหลัง ท่ามกลางพายุ ยังคงห่วงใยลูกหลานด้วยความอบอุ่นและความอบอุ่นในทุกมื้ออาหาร

วันนั้นพ่อไปตักข้าวสารมา เหลือเพียงพ่อ แม่ และฉันอยู่บ้าน ไม่กี่ปีต่อมา ครอบครัวทั้งหมดย้ายจากติ๋ญไห่ไปเมืองกง ฉันยังจำได้ดีในบ่ายวันนั้น พี่ชายสองคนของฉันนั่งอยู่บนเตียงชั่วคราวกลางสวน คุณปู่ตักข้าวสวยร้อนๆ ผสมน้ำมันหมูให้พวกเราคนละชาม อาหารจานเด็ดของเขาคือข้าวสวยร้อนๆ ผสมน้ำมันหมูและมะพร้าวขูด ซึ่งเป็นอาหารจากวันเวลาที่ยากลำบากที่ไม่มีใครกินอีกต่อไป แต่สำหรับฉัน มันยังคงเป็นรสชาติที่อร่อยที่สุด

ทุกปีในวันครบรอบการเสียชีวิตของท่าน ความทรงจำจะหวนกลับมาอย่างแจ่มชัดและสดใสราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้ สิบกว่าปีผ่านไป แต่ทุกวันนี้ ครอบครัวยังคงมารวมตัวกันรอบโต๊ะอาหาร พร้อมกับแฮมเนื้อฝีมือครอบครัวที่คุณลุงคนโตทำ ซึ่งเป็นอาหารที่ท่านทำเป็นประจำทุกเทศกาลตรุษจีน แม้กาลเวลาจะเปลี่ยนไป แม้รสชาติจะไม่เหมือนเดิม แต่มันก็ยังคงเพียงพอที่จะทำให้เราหวนนึกถึงวันเก่าๆ วันแห่งการกลับมาพบกันและความอบอุ่น

ครอบครัวก็เป็นเช่นนั้น แม้เวลาจะผ่านไปนานแสนนาน แม้คนที่เรารักจะจากไป แต่ความทรงจำยังคงเต็มเปี่ยม ดุจเปลวเพลิงเล็กๆ ที่คุกรุ่นอยู่ในใจ ส่องสว่างทุกย่างก้าว และท่านผู้จากไปนานแสนนาน ดูเหมือนจะยังอยู่ ณ ที่แห่งใดสักแห่ง คอยยิ้มแย้มแจ่มใส มองลูกหลาน เหลนๆ มาร่วมโต๊ะอาหารในวันครบรอบวันเสียชีวิตของท่าน

ในบางช่วงของชีวิต เราตระหนักว่าความสุขอยู่ไม่ไกล หากแต่ซ่อนอยู่ในความทรงจำที่แสนเก่า ในควันธูปในวันครบรอบวันเสียชีวิต ในรอยยิ้มอ่อนโยนบนภาพเหมือน และในเสียงเรียกหาความรักที่ก้องอยู่ในหัวใจตลอดกาล: "คุณปู่!"

เล หง็อก ซอน

ที่มา: https://baodongnai.com.vn/van-hoa/chao-nhe-yeu-thuong/202511/hanh-phuc-la-khi-con-duoc-goi-hai-tieng-ong-oi-49807a3/