รำลึกถึงโครงตาข่ายถั่วฝักยาวในช่วงฤดูพายุฝน

เอ็น

ทุกเช้า ขณะที่ยังงัวเงียอยู่ ฉันได้ยินเสียงแม่คนหม้อกระทะในครัว ขณะที่พ่อก้มลงดูโครงตาข่าย หยิบถั่วฝักยาวเนื้อนุ่ม ขอบหนามแหลมคม ที่ยังมีน้ำค้างเกาะอยู่ สมัยก่อน ถั่วฝักยาวไม่ใช่อาหารเลิศรสสำหรับฉัน แค่ต้มแล้วจิ้มน้ำปลา กระเทียม และพริก ก็อิ่มท้องแล้ว

ถั่วฝักยาวเป็นผักที่อร่อยและมีคุณค่าทางโภชนาการ ภาพโดย: Gia Nguyen

ในวันที่อากาศแจ่มใส โครงตาข่ายถั่วแขกดูเหมือนหลังคาสีเขียว เต็มไปด้วยนกกระจอกเกาะและบินไปมา แต่สิ่งที่ฉันชอบที่สุดคือตอนที่ฝนเริ่มตก เมื่อมีลมกระโชกแรงพัดมาจากที่ไหนสักแห่ง ใบของโครงตาข่ายถั่วแขกสั่นไหวราวกับมือเล็กๆ ที่กุมกันไว้ แม่ของฉันมักจะมองขึ้นไปบนฟ้าแล้วพูดว่า "ฝนจะตก เข้ามาข้างในสิ!" แต่ฉันชอบยืนอยู่ใต้ชายคา มองดูหยดน้ำฝนเย็นๆ ที่ตกลงบนใบไม้ ฟังเสียงใบไม้กระทบกันเป็นเสียงกรุบกรับ โครงตาข่ายถั่วแขกหลังฝนตกมีกลิ่นดินชื้นๆ กลิ่นแสงแดดเก่าๆ อบอวลอยู่ในเถาไม้เลื้อยที่พันรอบเสาไม้ไผ่

ทุกฤดูฝน ความทรงจำจะหลั่งไหลกลับมาอีกครั้ง ฉันจำวันที่ฝนตกปรอยๆ ยาวนาน น้ำท่วมลานบ้าน ไก่วิ่งหาที่หลบภัย และฉันก็ชอบเอื้อมมือไปรับหยดน้ำฝนที่ปลายยอดถั่วแขกเขียว เวลาอาหาร แม่จะผัดถั่วแขกกับมันหมูเล็กน้อย ทำให้ครัวหอมฟุ้งไปทั้งครัว ทุกคนในครอบครัวคิดว่านี่เป็นเมนูที่อร่อยที่สุดในโลก ต้นถั่วแขกก็เหมือนกับครอบครัวฉัน ที่เกาะติดชีวิตเพื่อดำรงอยู่ เพื่อความเขียวขจี แม้ในดินที่แข็ง

บ้านเกิดของฉันอยู่ในภาคกลาง เติบโตและจากหมู่บ้านมาไกล ความทรงจำเกี่ยวกับโครงตาข่ายถั่วฝักยาวที่มุมสวนยังคงฝังแน่นอยู่ในใจ ไม่ใช่แค่อาหารเท่านั้น แต่ยังเป็นที่เก็บรักษาลมหายใจแรกของชีวิตอีกด้วย

ภาคกลาง ดินแดนที่ทุกคนเกิดมาล้วนแบกรับความทุกข์ยาก เมื่อฤดูพายุมาถึง ไม่ใช่แค่ลมที่พัดหลังคาเหล็กลูกฟูกปลิวหายไปเท่านั้น แต่ยังรวมถึงน้ำท่วมฉับพลันที่พัดขึ้นท่วมลานบ้าน พัดชายฝั่งหายไป หรือแม้แต่ความปรารถนาเล็กๆ น้อยๆ ของผู้คนที่ทำงานหนัก ชาวภาคกลางเก็บเกี่ยววันแดดจัดทุกวันเพื่อฝ่าฟันวันฝนพรำ เฉกเช่นโครงถั่วฝักยาวที่ยังคงโค้งงอรับพายุทุกปี ลำต้นเรียวเล็กแต่แข็งแรง เก็บรักษาดอกตูมเล็กๆ ไว้อย่างเงียบเชียบ รอให้ลมสงบลงและท้องฟ้าแจ่มใส จากนั้นก็จะยังคงผลิดอกตูมเขียวต่อไป

ในช่วงเดือนที่มีพายุ พ่อของฉันจะผูกเชือกเพิ่มเข้ากับโครงตาข่ายถั่วด้วยมือที่สั่นเทา กลัวว่าพายุจะทำให้โครงตาข่ายหัก บางครั้งพายุแรงมากจนหลังคาพังทลายลงมา แต่โครงตาข่ายถั่วก็ยังเหลือก้านอยู่บ้าง แม่ของฉันเก็บถั่วที่ยังไม่แตกมาผัดเป็นอาหารหลังพายุสงบ แต่ละคนกินไปคนละชิ้น แต่น้ำตากลับเอ่อคลอขึ้นมาในดวงตา

การรักชาวเวียดนามตอนกลางก็เปรียบเสมือนการรักตัวเอง เด็กๆ ที่เติบโตมาท่ามกลางพายุ บางคนสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง บางคนสูญเสียคนที่รัก แต่หลังจากพายุผ่านไป พวกเขาก็ยังคงปลูกถั่ว ปลูกผักสวนครัว และซ่อมแซมหลังคาเหล็กลูกฟูกเพื่อความอยู่รอด

ฉันแทบไม่มีโอกาสได้กลับบ้านเกิดเลย บัดนี้โครงตาข่ายถั่วแขกเก่าๆ หายไปแล้ว แต่กลิ่นใบถั่วแขกหลังฝนตกยังคงอบอวลอยู่ในใจฉัน กลิ่นอายของวัยเด็กที่แสนอบอุ่นและยากจน สมัยก่อนฉันเคยหวั่นเกรงพายุแต่ก็ผ่านพ้นมันไปได้ ฉันไม่ใช่เด็กที่หลบอยู่ใต้ชายคามองสายฝนอีกต่อไป แต่ทุกครั้งที่เห็นพายุฝนเทลงมาบนถนน ฉันก็จะเห็นโครงตาข่ายถั่วแขกสีเขียวชอุ่มไหวไหวไปตามลม ราวกับเรียกฉันให้กลับมา ที่ซึ่งฤดูฝนอันยาวนานได้กลายเป็นวิถีชีวิต ที่ซึ่งโครงตาข่ายถั่วแขกยังคงงอกงามอย่างเงียบเชียบหลังพายุฝนแต่ละครั้ง

ที่มา: https://baodaklak.vn/van-hoa-du-lich-van-hoc-nghe-thuat/van-hoc-nghe-thuat/202512/nho-gian-dau-rong-mua-giong-bao-01a083c/