ใช้ชีวิตช้าๆ เพื่อรัก เพื่อรักษา...

ฉันมาถึงมู่กังไจแต่เช้าตรู่ ขณะที่หมอกยังปกคลุมหลังคาบ้านอยู่ รถคันเล็กแล่นไปตามถนนคดเคี้ยวอย่างแผ่วเบา ราวกับริบบิ้นผ้าไหม เลียบไปตามทุ่งนาขั้นบันได ถึงแม้ฉันจะเคยมาที่นี่หลายครั้งแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันวางแผนจะไปเที่ยวบ้านไทแบบยาวๆ และลึกซึ้งจริงๆ หัวใจฉันเต็มไปด้วยความตื่นเต้น อธิบายไม่ถูก!

ลงจากรถบัส สูดอากาศบริสุทธิ์ ฟังเสียงเรียกของขุนเขาและผืนป่า ฉันครุ่นคิดถึงเอกลักษณ์ของหมู่บ้านไทยที่ซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางหมู่บ้านชาวม้งอย่างเงียบๆ ซึ่งเป็นจุดเด่นที่โดดเด่น หรือการผสมผสานวัฒนธรรมอันแสนวิเศษ ฉันถือสมุดบันทึกเล่มเล็กไว้ แล้วเริ่มเขียนงานให้นักข่าวตามปกติ แต่ครั้งนี้ฉันอยากเขียนให้ช้าลง

เส้นทางที่ชันและคดเคี้ยวทำให้ฉันรู้สึกคลื่นไส้ แต่พอเห็นหลังคาสูงตระหง่านท่ามกลางขุนเขา ความเหนื่อยล้าทั้งหมดก็หายไป แม้ว่าตำบลมู่กังไจจะสูงมาก แต่วิถีการเลือกสร้างบ้านของคนไทยก็ยังคงเหมือนเดิมตลอดไป

“คนไทยอยู่ริมน้ำ” เป็นคำกล่าวที่หมายถึงวิถีชีวิตที่พึ่งพาแม่น้ำและลำธารในการทำเกษตรกรรมและกิจวัตรประจำวัน ดังนั้น บ้านไทยในตำบลมู่กังไจจึงตั้งอยู่เลียบลำธารที่คดเคี้ยว เลียบไปกับทุ่งนาที่ทอดยาว ก่อให้เกิดบ้านไทยที่สงบสุขและน่าจดจำ

บนถนนคอนกรีตที่เข้าสู่หมู่บ้านนั้น คุณจะพบคนไทยที่เป็นมิตร คอยต้อนรับแขกด้วยรอยยิ้มอันอ่อนโยนและดวงตาที่สดใสดุจสายน้ำ โฮมสเตย์ของคุณดิว ทิ เฮียน คือจุดหมายปลายทาง ความประทับใจแรกของฉันคือ ที่นี่ทุกอย่างดำเนินไปอย่างเชื่องช้า ไม่ใช่เพราะพวกเขาขี้เกียจ แต่เพราะพวกเขารักษาจังหวะของธรรมชาติไว้อย่างมั่นคง

วันแรกที่บ้านไทย ฉันตื่นแต่เช้าตรู่พร้อมกับเสียงไก่ขัน ฉันเดินตามเสียงเรียกไปที่ลานบ้าน เห็นไฟลุกพรึ่บในครัว คุณเหียนกำลังคนข้าวเหนียวในหม้ออย่างเบามือ ข้าวเหนียวสีม่วงที่ผสมผสานกับกลิ่นใบเตยและกลิ่นฉุนของข้าวไร่ ทำให้ฉันนึกถึงอาหารชนบทสมัยเด็กๆ

คนไทยกินอาหารรสเค็มอิ่มหนำสำราญเพื่อเริ่มต้นวันทำงาน แต่อาหารเช้าของพวกเขาไม่ได้เร่งรีบ พวกเขานั่งล้อมวงพูดคุยกัน เล่าเรื่องราวต่างๆ ในหมู่บ้านให้กันและกัน ดูเหมือนว่าที่นี่มื้ออาหารจะเป็นเสมือนพิธีกรรมที่เชื่อมโยงกัน

ผู้เฒ่าผู้แก่ในบ้านเล่าให้ฉันฟังถึงฤดูกาลข้าว วิธีการคัดเลือกเมล็ดข้าว และการเก็บเกี่ยว เรื่องราวแต่ละเรื่องถูกเล่าอย่างช้าๆ ประกอบกับท่าทางที่อ่อนโยน เช่น การหยิบชาม ตักข้าวเหนียว และให้อาหารอร่อยๆ แก่กัน ฉันเพิ่งตระหนักได้ว่าเมื่อคนเราใช้ชีวิตอย่างช้าๆ และกินอย่างช้าๆ พวกเขามีเวลาพูดคุยกัน ระลึกถึงต้นกำเนิดของอาหาร และซาบซึ้งในหยาดเหงื่อและความพยายามของตนเองและคนงาน

ฉันตามคุณฮวง ถิ ฮา หญิงไทยวัยสี่สิบกว่าๆ ไปเที่ยวชมทุ่งนา เธอมัดผมมวยสูง สวมเสื้อเชิ้ตสีดำเข้ม และเท้าของเธอเต็มไปด้วยรอยทำงานหนัก เธอเดินช้าๆ ถือมีดเล่มเล็กไว้ในมือ การไปเที่ยวชมทุ่งนาเป็นเพียงงานเสริม งานหลักของนางสาวฮาคือเก็บผักเป็นอาหารกลางวัน

คุณฮาใช้มือตัดผักป่าริมทางอย่างคล่องแคล่ว เธอมองนาข้าวที่กำลังสุกงอมอย่างช้าๆ เธอเล่าถึงการไถนาและการปลูกพืช แต่ละฤดูเพาะปลูกเป็นวัฏจักรที่วนซ้ำไปมา เป็นสัญลักษณ์ของการเปลี่ยนผ่านระหว่างฤดูกาล ปฏิสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์กับผืนดิน

เธอยังเล่าให้ฉันฟังถึงวิธีที่คุณแม่สอนให้ปลูกข้าวเป็นขั้นตอน ฟังเสียงฝนเพื่อรู้ว่าควรหว่านหรือย้ายกล้าเมื่อไหร่ “คุณแม่ไม่ค่อยพูดเลย ท่านแค่พูดและแสดงให้ฉันเห็น การกระทำเหล่านั้นสำคัญกว่าคำพูด” คุณฮาเล่าให้ฉันฟัง

ฉันสัมผัสได้ถึงปรัชญาการใช้ชีวิตแบบไทยๆ คือ การดำรงชีวิตตามจังหวะแผ่นดิน เชื่อในประสบการณ์แบบดั้งเดิมมากกว่าคำพูดสวยหรู

ค่ำคืนในหมู่บ้านคือเวลาที่ผู้ใหญ่มารวมตัวกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับครอบครัวที่ทำธุรกิจ ท่องเที่ยว ไม่มีโทรศัพท์มากนัก ไม่มีโทรทัศน์เสียงดัง มีเพียงกองไฟที่ริบหรี่ เสียงกระซิบ และเรื่องราวที่เล่าขานกันผ่านกองไฟ ฉันนั่งข้างศิลปินประจำหมู่บ้านคนหนึ่งที่เป่าขลุ่ย และได้รับเชิญให้ไปบริการนักท่องเที่ยวที่บ้านของคุณเหียน เสียงขลุ่ยทุ้มนุ่ม ราวกับสะท้อนความคิดถึงขุนเขาผ่านทุกโน้ต เสียงขลุ่ยเรียกหากัน เรียกหาความรัก เรียกหาฤดูกาลที่ผันผ่าน

เมื่อเสียงปี่แพนถึงจุดสูงสุด การเต้นรำวงเล็กก็เริ่มต้นขึ้น เด็กหญิงและเด็กชายเต้นรำเป็นจังหวะไปตามเสียงกลองเล็กที่ดังกระหึ่ม ฉันเห็นดวงตาแดงก่ำ รอยยิ้มขี้อาย และมือที่ประสานกันแน่นราวกับรักษาสัญญา ณ ที่แห่งนี้ ความรักก็ถูกปลูกฝังอย่างช้าๆ โดยไม่เร่งรีบ จังหวะชีวิตที่เชื่องช้าช่วยให้ผู้คนมีเวลาให้กันและกัน ได้มอง ได้เข้าใจ และได้รอคอย...

วันที่สองที่บ้านไท ฉันนั่งอยู่ใต้ระเบียงบ้านของคุณแม่ยายเฮียน คุณเลือง ถิ กวนห์ ถึงแม้ครอบครัวของคุณแม่กวนห์จะไม่ได้ทำธุรกิจท่องเที่ยว แต่พวกเขาก็ยินดีต้อนรับนักท่องเที่ยวอย่างอบอุ่น คุณแม่กวนห์เล่าตำนานของคนไทยสมัยเตาซวงและเตาเงิน เกี่ยวกับช่วงเวลาอดอยาก... เธอเล่าเรื่องราวด้วยน้ำเสียงที่จริงใจ อธิบายทุกรายละเอียด ทุกชื่อ ทุกสายน้ำ ฉันฟัง จดบันทึก และรู้สึกว่าความทรงจำของผู้สูงอายุเป็นสมบัติล้ำค่าของชุมชน

เธอกล่าวว่า “ทุกวันนี้ ลูกหลานต้องอพยพไปไกล มักลืมหมู่บ้านของตนไป แต่หมู่บ้านก็ยังคงอยู่ที่นั่น เหมือนก้อนหินในลำธาร ผุพังไปตามน้ำ แต่ไม่ได้สูญหายไป” คำพูดของเธอทำให้ฉันรู้สึกเศร้าใจ การใช้ชีวิตอย่างช้าๆ ของคนไทย ไม่ใช่แค่การเพลิดเพลินเท่านั้น แต่ยังรวมถึงการอนุรักษ์และอนุรักษ์ด้วย

ที่นี่ไม่ได้มีแต่ความสงบสุข ฉันได้ยินเสียงวิตกกังวลจากคนหนุ่มสาว ทั้งเรื่องการศึกษา การทำงาน และการย้ายถิ่นฐาน เด็กสาวหลายคนออกจากหมู่บ้านหลังจากเรียนจบ เข้าเมืองหางานทำ หวังว่าจะเปลี่ยนชีวิต บางคนก็กลับมา บางคนก็อยู่ต่อ การพัฒนาการท่องเที่ยวมีทั้งสองด้าน เศรษฐกิจ เติบโต แต่คุณค่าทางวัฒนธรรมกลับถูกนำไปใช้ในเชิงพาณิชย์ได้ง่าย คนไทยที่นี่ต้องการรักษาเอกลักษณ์ของตนเอง แต่ก็จำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงเพื่อชีวิตที่ดีขึ้นเช่นกัน

บ่ายวันหนึ่งที่ฝนตก ฉันนั่งอยู่ในบ้านยกพื้น ฟังเสียงฝนที่ตกลงมาบนหลังคา มองหยดน้ำที่ไหลผ่านรอยแตกของไม้ ฉันคิดถึงวิธีที่คนไทยที่นี่ทำการท่องเที่ยว พวกเขาใช้ประโยชน์จากวัฒนธรรมและธรรมชาติอย่างเต็มที่ เพื่อสร้างสรรค์ผลิตภัณฑ์การท่องเที่ยวที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว เช่น สัมผัสประสบการณ์การทำเกษตรกรรม การทอผ้ายกดอก การอาบใบไม้ในป่า... ทั้งหมดนี้ล้วนสร้างความเชื่อมโยงระหว่างผู้คนและธรรมชาติ ระหว่างความทันสมัยกับวัฒนธรรมดั้งเดิม

ฉันยังตระหนักว่าฉันได้เรียนรู้ถึงความอดทน การทำงานหนัก การรอคอยให้ต้นไม้เติบโต และการรอคอยฤดูกาลใหม่ ความสำเร็จไม่ได้มาในชั่วข้ามคืน หากแต่เป็นรางวัลแห่งกาลเวลา การใช้ชีวิตอย่างช้าๆ ไม่ได้หมายถึงการย้อนกลับไป แต่หมายถึงการเลือกใช้ชีวิตในจังหวะที่แตกต่างออกไป รู้จักรอคอยและเห็นคุณค่าของสิ่งต่างๆ ที่นี่ แนวคิดของความสำเร็จไม่ได้หมายถึงแค่เรื่องเงินทองเท่านั้น แต่ยังรวมถึงความยั่งยืน บ้านที่อบอุ่น และการเติบโตอย่างแข็งแรงของลูกๆ ในหมู่บ้านด้วย

สิ่งที่พิเศษเกี่ยวกับวันเวลาที่บ้านไทยคือ ไม่ว่าจะเป็นอาหารบูชาหรืออาหารธรรมดา ผู้คนก็ยังคงรำลึกถึงบรรพบุรุษเพื่อเป็นการขอบคุณที่มอบอาหารมื้อนี้ให้ ฉันรู้สึกเหมือนได้สัมผัสถึงศรัทธาของพวกเขาผ่านคำเชิญให้รับประทานอาหาร ผ่านการกระทำของการบ่มไวน์...

วันที่ฉันออกจากหมู่บ้าน ท้องฟ้าแจ่มใส แสงแดดยามเช้าส่องกระทบทุ่งนาขั้นบันไดแต่ละแห่ง ระยิบระยับด้วยสีทองอร่าม ฉันกอดเจ้าของบ้าน คนไทยยังคงอบอุ่นเหมือนตอนที่พวกเขาต้อนรับฉัน สร้างความทรงจำอันงดงามให้กับแขกแต่ละคน พวกเขามอบมันฝรั่ง ข้าวไร่หนึ่งถุง และกระเป๋าผ้าไหมใบเล็กแสนสวยให้ฉัน ฉันหวงแหนของขวัญแต่ละชิ้นราวกับเป็นคำสัญญาว่าจะกลับมาบอกพวกเขา และจะเก็บความทรงจำเหล่านี้ไว้ในใจ

ระหว่างทางลง ฉันหยุดอยู่ที่ทางโค้ง มองลงไปที่หุบเขา มองดูหลังคาเล็กๆ ที่ซ่อนตัวอยู่ในหมอก ฉันบอกตัวเองว่า การใช้ชีวิตอย่างช้าๆ ในบ้านไทยคือบทเรียนที่สอนให้เราหันกลับมามองตัวเอง เรียนรู้ที่จะรับฟัง และชื่นชมสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ฉันได้นำเรื่องราวต่างๆ ของเมือง ใบหน้า เมล็ดข้าว และจิตสำนึกที่แตกต่างออกไปกลับมา เตือนตัวเองว่า "ท่ามกลางชีวิตที่เร่งรีบ เรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตอย่างช้าๆ รัก เข้าใจ และรักษาไว้"

ที่มา: https://baolaocai.vn/song-cham-de-yeu-de-giu-gin-post884226.html