ฉันไม่ได้เกิดในเมืองที่ตั้งชื่อตามลุงโฮ แต่ฉันเลือกที่จะอยู่และผูกพันกับสถานที่แห่งนี้ในฐานะบ้านเกิดที่สองของฉัน ในช่วงเวลาแห่งประวัติศาสตร์นี้ หัวใจของฉันยังคงเต้นแรงเหมือนตอนฉลองเทศกาลเต๊ดหรือวันแรกของชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 มีบางสิ่งที่ทั้งศักดิ์สิทธิ์และคุ้นเคย การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่แต่ก็เป็นธรรมชาติอย่างยิ่ง เปรียบเสมือนแม่น้ำที่หลังจากคดเคี้ยวมาหลายปี ตอนนี้กลับพบฝั่งที่โอบล้อมหัวใจไว้กับมหาสมุทร
ก่อนเปิดเมืองโฮจิมินห์ ในเดือนที่มีแดดจัด ผมขี่มอเตอร์ไซค์เที่ยวบิ่ญเซือง ผมจำสวนผลไม้ลายเทียวที่มีกลิ่นหอมของมังคุดได้ และป่ายางพาราที่ทอดเงาเย็นสบายมาปกคลุมจิตใจ บิ่ญเซืองไม่ได้เสียงดัง แต่อบอุ่นเสมอเหมือนเพื่อนสนิท คอยอยู่เคียงข้างเสมอเมื่อต้องการ ผมยังไปที่ บ่าเรีย-หวุงเต่า นั่งฟังเสียงคลื่นที่ชายหาดลองไฮในยามดึก
ลมทะเลที่นั่นพัดพาเอารสชาติของเกลือ รสชาติของสาหร่าย และความฝันอันแสนเค็มของคนชายฝั่งมา ครั้งหนึ่งฉันเคยไปเยือนประภาคารบนเขาโญ หรือที่รู้จักกันในชื่อเขาเต้าฟุง มองลงมายังเมืองชายฝั่งที่ประดับประดาไปด้วยแสงไฟระยิบระยับ ตอนนั้นฉันนึกไม่ถึงเลยว่าสักวันหนึ่งไม่ไกล ดินแดนแห่งนี้จะกลายเป็นส่วนหนึ่งของเมืองที่ฉันรักอย่างเป็นทางการ
บัดนี้ ไม่ใช่แค่ “ไปต่างจังหวัด” หรือ “กลับชนบท” อีกต่อไป ทุกย่างก้าวที่ผ่าน บิ่ญเซือง หรือ บาเรีย-หวุงเต่า เปรียบเสมือนการก้าวเข้าสู่ใจกลางมหานครแห่งใหม่ นั่นคือ โฮจิมินห์ซิตี้ ที่ใหญ่โตกว่า ร่ำรวยกว่า และมีความรับผิดชอบมากกว่า
หลายคนกังวลว่าเมืองจะแออัดเกินไป พื้นที่เล็กเกินไป และประชากรหนาแน่นเกินไป การปรับตัวจะเป็นเรื่องยาก... แต่เมื่อเรารักใคร่กันอย่างลึกซึ้งเพียงพอ ความแตกต่างทั้งหมดก็จะหลอมรวมกันเป็นหนึ่ง ไซ่ง่อน - โฮจิมินห์ เป็นสถานที่พบปะสังสรรค์ที่ผู้คนจากภาคเหนือ ภาคกลาง และภาคใต้มารวมตัวกัน สร้างสรรค์ชีวิตที่มั่งคั่งและเปี่ยมด้วยความอดทน นครโฮจิมินห์ในวันนี้จะยังคงเหมือนเดิม เพียงแต่อ้อมแขนจะกางออกกว้างขึ้น หัวใจยังคงเดิม ชีวิตที่เปี่ยมด้วยความรักและความจริงใจ
ความรักที่มีต่อเมืองไม่ได้อยู่ที่แผนที่ ไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ ใกล้หรือไกล หากแต่อยู่ที่การกระทำในแต่ละวัน มันคือน้ำใจในร้านอาหารราคาถูก คือการได้มองหน้ากันในยามเร่งด่วน ในมือที่ร่วมกันปลูกต้นไม้ในสวนสาธารณะ เมื่อหัวใจของผู้คนหันเข้าหากัน ผืนแผ่นดินทุกผืนก็กลายเป็นบ้านเกิด และทุกคนก็กลายเป็นญาติ เป็นญาติสายเลือด
การขยายขอบเขตไม่ใช่แค่การมีที่ดินเพิ่มขึ้นเท่านั้น แต่ยังเป็นการมีโอกาสมากขึ้น การเชื่อมโยงที่มากขึ้น และพลังที่ผสานกันที่มากขึ้นด้วย สิ่งนี้เตือนเราว่าเมื่อเรามองคนอื่นเป็นเพียงชานเมืองหรือพื้นที่รอบนอกเมือง แต่รวมกันเป็นหนึ่งเดียว การพัฒนาจะยั่งยืนอย่างแท้จริง
นครโฮจิมินห์ในปัจจุบันกำลังก้าวสู่การเป็นมหานคร แต่ผู้คนที่นี่ยังคงอดทน เรียบง่าย และจริงใจเช่นเดิม คำทักทายที่ว่า “ครับ ผมเพิ่งมาทำงาน” ในตอนนี้สามารถมาจากคำว่า “ฟู้หมี่ ดีอาน ลองไฮ” ได้ แต่จุดหมายปลายทางยังคงเป็นชีวิตที่ดีกว่าในใจกลางเมือง ผมและคนหนุ่มสาวคนอื่นๆ จะร่วมเป็นส่วนเล็กๆ ในการเดินทางครั้งนี้ ด้วยความรัก ความเมตตา และความเชื่อมั่นอย่างแรงกล้าในวันพรุ่งนี้
ที่มา: https://www.sggp.org.vn/thanh-pho-toi-yeu-them-dai-va-rong-post802639.html
การแสดงความคิดเห็น (0)