Λαϊκή τέχνη του λαού Κουάνγκ

Τα λυρικά λαϊκά τραγούδια και οι μελωδίες που αντηχούν στον ποταμό Thu Bon αντιπροσωπεύουν βαθιά τον χαρακτήρα του λαού του Quang Nam . Φωτογραφία: HUYNH HA

Η λαογραφία είναι σαν τα τραγούδια του χρόνου, της ιστορίας του λαού και της χώρας. Η ανταλλαγή πολλών πολιτιστικών ρευμάτων στην ιστορία αφήνει φωτεινά και σκοτεινά ίχνη σε κάθε περιοχή λαϊκού πολιτισμού.

Το πνεύμα της ανθρωπότητας

Κατά τη διάρκεια εκείνων των ταραγμένων ιστορικών χρόνων, αφήνοντας την παλιά τους πατρίδα στο Βορρά για να πάνε σε μια νέα γη, η πνευματική κληρονομιά που έφεραν μαζί τους οι Κουάνγκ στο ταξίδι τους προς τον Νότο για να βιοποριστούν, ίσως εκτός από τα τραγούδια και τις μελωδίες των παλιών χωριών τους, δεν υπήρχε τίποτα περισσότερο.

Τα λαϊκά τραγούδια που μένουν χαραγμένα στη μνήμη όσων έρχονται σε αυτή τη γη, όταν η ζωή είναι δύσκολη - έχοντας να παλέψουν με τη φύση, τα άγρια ​​ζώα, ακόμη και με τους ιθαγενείς, σταδιακά μεταμορφώνονται στη λαϊκή τέχνη των καλυμμένων με λάσπη εργατών στα νότια του περάσματος Χάι Βαν.

Οι ευγενικοί, έντιμοι άνθρωποι του Κουάνγκ υπενθυμίζουν πάντα ο ένας στον άλλον να ζουν μια καθαρή ζωή. Ζουν με ειλικρινή στάση, είναι παθιασμένα αφοσιωμένοι στη ζωή και τους ανθρώπους και τολμούν να θυσιαστούν για έναν σκοπό, αλλά μόνο «υποστηρίζουν τον κίνδυνο, όχι την ευημερία», επειδή «μια καλύβα με αχυρένια οροφή έχει μεγαλύτερη σημασία από ένα σπίτι με ψηλή στέγη».

Το πνεύμα σεβασμού της ανθρωπότητας, του μίσους για την αχαριστία και της περιφρόνησης του κακού οδηγεί αναπόφευκτα σε μια στάση αντίθεσης στην καταπίεση και την εκμετάλλευση της φεουδαρχικής κοινωνίας. Και, όπως γνωρίζουμε, η λαϊκή λογοτεχνία της γης Κουάνγκ αργότερα έγινε όλο και πιο μαχητική με την επιθυμία να ξεφύγει από τα δεσμά. «Επιθυμούμε να είμαστε μαζί στις εννέα γαίες και στους δέκα ουρανούς/Για εκατό χρόνια, δεν θα σε εγκαταλείψουμε, όπου κι αν είσαι, θα μας φροντίζεις».

Όταν μιλάμε για τους ανθρώπους της φυλής Κουάνγκ, ακούμε συχνά το σχόλιο: «Οι άνθρωποι της φυλής Κουάνγκ Ναμ αρέσκονται να μαλώνουν». Ακόμα και στην καθημερινή ζωή και επικοινωνία, οι άνθρωποι της φυλής Κουάνγκ θεωρούνται ευθείς, ειλικρινείς, μερικές φορές σε σημείο να είναι αδέξι και πεισματάρης.

Αυτό το πνεύμα στους ανθρώπους της φυλής Κουάνγκ μπορεί να επικριθεί ως αγενές: «τρώγε λίγο και λέγε πολύ» ή «τρώγε πολύ και λέγε πολύ». Είναι ειλικρινείς και πιστοί στις σχέσεις τους με τους ανθρώπους, μισώντας την κολακεία και τις μικροπρέπειες στη ζωή: «Σε ρωτάω ποιος μου έδωσε αυτό το σχέδιο/ Δρεπάνι, στραβό μαχαίρι, χοντρή χτένα, λεπτή χτένα/ Σε ρωτάω, είσαι ακόμα ευτυχισμένος;/ Δρεπάνι, στραβό μαχαίρι, λεπτή χτένα, χοντρή χτένα».

Ίσως γι' αυτό οι άνθρωποι της φυλής Κουάνγκ φοβούνται πολύ τις περίπλοκες ψυχολογικές εξελίξεις, επειδή δεν είναι συνηθισμένοι να «ξεχωρίζουν τρίχες»: «Οι μεταξωτές κλωστές και οι κλωστές μπορούν να ξεμπερδευτούν/ Οι κλωστές του κεφαλιού μπορούν να χτενιστούν, αλλά οι κλωστές της καρδιάς είναι δύσκολο να διακριθούν».
Επομένως, αυτοί οι έντιμοι άνθρωποι είναι πάντα πολύ περήφανοι και σίγουροι: «Το όρος Ca Tang έχει οριζόντιους και κάθετους βράχους/Ρώτα τους φίλους σου, μερικοί είναι φαλακροί, μερικοί είναι καθαροί/Πόσοι μπορούν να συγκριθούν με εσένα/Όποιος κι αν είναι άστατος, απλώς κάνε συμφιλίωση και μείνε ειλικρινής!».

«Το μέρος όπου η ευγνωμοσύνη και η καλοσύνη είναι βαθιά, το ακολουθείς»

Στη φεουδαρχική κοινωνία, η θέση των γυναικών στις αγροτικές περιοχές ήταν παρόμοια με εκείνη των γυναικών που ήταν φυλακισμένες στη φτώχεια και χωρίς ελευθερία.
Ήταν δεμένοι αφενός από τις άδικες τελετουργίες και τους νόμους του κομφουκιανού φεουδαρχικού καθεστώτος και αφετέρου από τη θεϊστική ιδεολογία, με το δόγμα του πεπρωμένου που είχε αφήσει το στίγμα του στη ζωή: «Καημένα μύδια και αχιβάδες/ Υποφέροντας από τον ήλιο και τη βροχή, πού να σέρνονται;»

Σε μια ζωή χωρίς λαμπρό μέλλον, οι γυναίκες είναι αυτές που πρέπει να υποφέρουν περισσότερο: «Το σώμα μου είναι σαν πεπόνι/ Αν ο ήλιος μαραθεί στη μέση του δρόμου, ποιος θα με φροντίσει;»

Αλλά, στα θλιβερά τραγούδια τους, υπάρχει ακόμα μια γλυκύτητα. Μας βοηθά να καταλάβουμε ότι σε εκείνες τις καλοσυνάτες ψυχές που εξακολουθούν να υποφέρουν κάτω από αυτά τα στρώματα καταπίεσης, υπάρχει μια κρυμμένη ανθεκτικότητα.

Μέσα από τα λαϊκά τραγούδια και τα λαϊκά τραγούδια σε αυτή τη γη του ποταμού Thu και του όρους Chua, μπορούμε να δούμε την επιμονή και το ευγενικό αλλά αποφασιστικό χαμόγελο των γυναικών. Τους δίνει ανθρώπινα φτερά για να πετάξουν, πέρα ​​από τις οδυνηρές και αξιολύπητες συνθήκες των πελαργών.

Ταυτόχρονα, ψιθυρίζει σε αυτό το τραγούδι της απέραντης, άνευ όρων αγάπης, διαποτισμένης με την αυτολησμοσύνη των μητέρων.

Δεν είναι τυφλή αντοχή λόγω αδυναμίας, αλλά η συνείδηση ​​της λήθης του εαυτού, θυσιάζοντας τη χαρά και την ευτυχία για χάρη του εραστή, του συζύγου και των παιδιών. Αυτή είναι η πηγή της σχεδόν ατελείωτης δύναμης των Βιετναμέζικων γυναικών: «Αγάπα τον άντρα σου, γι' αυτό πρέπει να τον ακολουθείς/Κράτα το βάρος, κουβάλησε το ρύζι και κουβάλησε τα παιδιά».

Στις αρχές του 20ού αιώνα, παράλληλα με το κίνημα Duy Tan, υπήρχε ένα λαϊκό τραγούδι που έγινε το τραγούδι που εξέφραζε με τον πιο σαφή τρόπο τη φύση του λαού του Quang Nam. Αυτό το τραγούδι ξεκινά με δύο λαϊκούς στίχους που τραγουδιούνται σε αυτοσχεδιαστικό ύφος, οι οποίοι προέρχονται από το γεγονός ότι η γη του Quang Nam είναι εύφορη και πλούσια σε προσχώσεις.

Ταυτόχρονα, είναι ένα τραγούδι που υπηρετεί πατριωτικά κινήματα, με τον χαρακτήρα του καλέσματος και της συγκέντρωσης, που γίνεται ένα παθιασμένο κάλεσμα: «Η γη Quang Nam δεν έχει βρέξει ακόμα αλλά είναι ήδη μουσκεμένη / Το κρασί Hong Dao δεν έχει δοκιμαστεί ακόμα αλλά είναι ήδη μεθυσμένο / Γυρίζεις άυπνος, άσε κάτω τα χέρια σου / Όπου κι αν πας, θα είμαι ευγνώμων για τη μεγάλη σου καλοσύνη και θα σε ακολουθήσω».

Η επική κλίμακα στην περιγραφή ιστορικών και κοινωνικών γεγονότων στη λαϊκή λογοτεχνία του Κουάνγκ Ναμ συχνά συνδυάζεται με λυρισμό. Όσον αφορά τις ιδιότητες, αποτελεί την έκφραση της ανθεκτικής, ευθείας, «διαλεκτικής» αλλά ανθρώπινης φύσης του λαού του Κουάνγκ Ναμ· της επιθυμίας για ομορφιά, αλήθεια και μια πλήρη και ευτυχισμένη ζωή.

Και φυσικά, είναι μια πολύ φυσική τάση της ανθρώπινης ψυχολογίας: η πίστη στην καλοσύνη, η πίστη στον παράδεισο, η πίστη στην έμφυτη καλοσύνη της ανθρώπινης φύσης.

Πηγή: https://baoquangnam.vn/nghe-thuat-dan-gian-cua-nguoi-quang-3139372.html