ເລື່ອງຂອງນັກຂຽນເພງຮັກ "ມື້ອື່ນຂ້ອຍຈະໄປ"

ຕອນຍັງນ້ອຍ, ຢູ່ເຂດວັດທະນະທໍາ ກວ໋າງເຢືອງ (ຮ່າໂນ້ຍ), ມີສອງຄົນທີ່ຂ້ອຍເອີ້ນວ່າລຸງ ບໍ່ແມ່ນລຸງແທ້, ເພາະວ່າທັງສອງຄົນແມ່ນມາຈາກພາກໃຕ້, ຂາດຄວາມອົບອຸ່ນໃນຄອບຄົວ, ສະນັ້ນ ແມ່ຈຶ່ງໄດ້ເອົາເຂົາເຈົ້າມາເປັນນ້ອງຊາຍຂອງຂ້ອຍ.

Báo Sài Gòn Giải phóng•11/11/2025

ນັກຮ້ອງ Giap Thinh ແລະ Chu Hoai Phuong ຮ້ອງເພງ

ນັກຮ້ອງ Giap Thinh ແລະ Chu Hoai Phuong ຮ້ອງເພງ "ມື້ອື່ນຂ້ອຍຈະຈາກໄປ". ພາບ: THQPVN

1. ທັງສອງຄົນມາຈາກ ກ່າເມົາ , ດິນແດນຕອນທ້າຍຂອງພໍ່ຕູ້, ເຊິ່ງສຳລັບເດັກນ້ອຍຄືພວກເຮົາໃນສະໄໝນັ້ນມີຄວາມສັກສິດ ແລະ ຫ່າງໄກຫຼາຍ, ພຽງແຕ່ຮູ້ຈັກຜ່ານບົດກະວີ Mui Ca Mau ໂດຍ Xuan Dieu ( ດິນແດນຂອງຂ້ອຍຄືດັ່ງເຮືອ/ ຄັນທະນູຂອງເຮືອຂອງພວກເຮົາແມ່ນ Cape Ca Mau ). ໃນປີນັ້ນ, ພາຍຫຼັງການເຕົ້າໂຮມກັນ, ທັງສອງຄົນໄດ້ຖືກມອບໝາຍໃຫ້ໄປເຮັດວຽກຢູ່ກອງເພງ ແລະ ເຕັ້ນກາງ, ຮຽນຮູ້ການຫຼິ້ນເຄື່ອງດົນຕີ, ແລະ ໄດ້ຮັບການແຕ່ງຕັ້ງເປັນນັກດົນຕີໄວໂອລິນ. Chanh Truc ສູງ, ແຕ່ມີບຸກຄະລິກກະພາບອ່ອນໂຍນແລະຫວານຊື່ນ, Lam Quang Mang ຂະຫນາດນ້ອຍກວ່າ, ແຕ່ກະຕືລືລົ້ນແລະມີຊີວິດຊີວາ.

ເມື່ອກ່ອນນັ້ນ, ໃນທຸກໆຕອນບ່າຍຢູ່ສູນວັດທະນະທຳ ກ່າວຢາ, ຄອບຄົວທັງໝົດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ລຸງສອງຄົນຈະເຕົ້າໂຮມຢູ່ໂຕະອາຫານຄ່ຳ. ໃນຊ່ວງເວລານັ້ນ, ຂ້ອຍຈື່ໄດ້ວ່າເຂົາເຈົ້າມີຊີວິດຊີວາແນວໃດ, ເວົ້າເຖິງທຸກສິ່ງທີ່ຢູ່ໃຕ້ແສງຕາເວັນ, ຈາກເລື່ອງສຳຄັນເຊັ່ນ: ສະພາບບ້ານເກີດເມືອງນອນ, ບັນຫາດ້ານສິລະປະ ຈົນກະທັ້ງເລື່ອງທີ່ຟັງແລ້ວຕະຫຼົກຫຼາຍ, ເຊັ່ນຕອນທີ່ເຂົາເຈົ້າໂຕ້ຖຽງກັນດັງໆວ່າ ເປັນຫຍັງປາງູບ້ານເກີດຈຶ່ງເອີ້ນວ່າປາງູຢູ່ທີ່ນີ້.

ເມື່ອຕາເວັນຕົກ, ຈ່າງເສີກມັກໄປກອງລະຄອນໃຫຍ່ພາກໃຕ້ເພື່ອໄປຢາມເລທຽນ, ໃນຂະນະທີ່ມາງໄດ້ເອົາກະຕ່າໄປຫຼິ້ນປິ່ງປ໋ອງ. ໃນມື້ທີ່ລາວບໍ່ສາມາດຫາໃຜຫຼິ້ນນຳ, ລາວຈະເອົາໄວໂອລິນອອກມາຫຼິ້ນຢ່າງມ່ວນຊື່ນ. ຂັບຮ້ອງຫຼາຍເພງ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າຍັງຄົງຈື່ຈຳເພງ “ ສົ່ງເຖິງກ່າເມົາ” ທີ່ແຕ່ງໂດຍເພິ່ນວ່າ: “ ຢູ່ບ້ານເກີດເມືອງນອນໄກຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ກ່າເມົາ/ ເມື່ອໄດ້ຟັງສຽງເພງບ້ານເກີດເມືອງນອນ, ຂ້າພະເຈົ້າຈື່ຈຳປີ/ ໄດ້ຮູ້ທຸກເສັ້ນທາງ ແລະ ຖະໜົນຫົນທາງ/ ແຄມຄອງ, ທຸກໝູ່ບ້ານນ້ອຍ, ແມ່ນ້ຳຂອງ… ”. ຂ້າພະເຈົ້າເຄີຍໄດ້ຍິນລຸງ Quoc Huong (ນັກດົນຕີ, ນັກສິລະປິນປະຊາຊົນ Quoc Huong) ຮ້ອງເພງນີ້ຫຼາຍເທື່ອ, ແຕ່ທຸກເທື່ອທີ່ໄດ້ຍິນສຽງໄວໂອລິນຂອງ Mang, ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຮູ້ວ່າເປັນຫຍັງຈຶ່ງຢາກຮ້ອງໄຫ້. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກເສຍໃຈຫຼາຍສຳລັບລາວ! ຄັ້ງໜຶ່ງ, ເມື່ອແມ່ຂອງຂ້ອຍໄດ້ຍິນສຽງໄວໂອລິນຂອງລາວ, ລາວກໍ່ມີນໍ້າຕາໄຫຼ, ໂດຍກ່າວວ່າ: "ເດັກຊາຍຄົນນີ້ມີຈິດວິນຍານຫຼາຍ, ລາວຈະເປັນນັກປະພັນໃນອານາຄົດ." ມື້ Mang ອອກໄປພາກໃຕ້, ເພາະວ່າມັນເປັນຄວາມລັບ, ລາວໄປຢ່າງງຽບໆເພື່ອບໍ່ມີໃຜຮູ້, ແຕ່ບາງທີແມ່ຂອງຂ້ອຍຍັງຮູ້, ຟ້າວໄປຫາລາວ, ນໍ້າຕາໄຫຼລົງເທິງໃບຫນ້າ.

2. ສອງສາມປີຫຼັງຈາກປະເທດເປັນເອກະພາບ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍ້າຍໄປນະຄອນໂຮ່ຈິມິນ. ເມື່ອຜ່ານໂຮງລະຄອນນະຄອນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນປ້າຍໂຄສະນາປະກາດການສະແດງຂອງກຸ່ມດົນຕີແສງເດືອນສິງຫາ, ໂດຍມີຜູ້ກຳກັບສິລະປະແມ່ນນັກດົນຕີ ແທງຈູ. ຂ້າພະເຈົ້າຈື່ໄດ້ວ່າມີຄົນເຄີຍບອກຂ້າພະເຈົ້າວ່າ Mang ໄດ້ປ່ຽນຊື່ຂອງຕົນເປັນ Thanh Truc, ຊຶ່ງຫມາຍຄວາມວ່າ Mang ໄດ້ໃຫຍ່ຂຶ້ນເປັນ Truc! ຂ້າພະເຈົ້າເດົາວ່າແມ່ນເຂົາ, ສະນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຊື້ປີ້ເພື່ອເບິ່ງວ່າມັນແມ່ນຄວາມຈິງ.

ທັນທີທີ່ຂ້ອຍເຂົ້າໄປໃນໂຮງລະຄອນ, ຢູ່ທາງເຂົ້າຂ້ອຍກໍ່ເຫັນລາວ, ບໍ່ແມ່ນຊາຍຫນຸ່ມທີ່ມີຄວາມກະຕືລືລົ້ນໃນອະດີດ, ໃນປັດຈຸບັນລາວໃສ່ເສື້ອ 4 ຖົງ, ຜົມຂອງລາວຖືກຫວີຢ່າງລຽບງ່າຍ. ເຖິງແມ່ນວ່າຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າມັນແມ່ນທ່ານ Mang, ຂ້າພະເຈົ້າຍັງລະມັດລະວັງແລະເປັນຕາຢ້ານ: "ນີ້ແມ່ນທ່ານ Mang?". ລາວແນມເບິ່ງຂ້ອຍຊົ່ວໄລຍະໜຶ່ງ, ແລ້ວກໍ່ລຸກອອກມາ, ກອດຂ້ອຍວ່າ: "ໂຮ້ຍ, ລູກຊາຍຂອງເຈົ້າເຕິນຮັນ, ແມ່ນບໍ? ຕອນເຈົ້າໄປ B, ເຈົ້າຍັງນ້ອຍ, ແຂ້ວຂອງເຈົ້າຍັງເໝັນ, ປີ 1973 ຂ້ອຍໄປພາກເໜືອ, ຂ້ອຍໄດ້ໄປຢາມນາງ ນານ ແລະ ໄດ້ຍິນວ່າເຈົ້າໄດ້ເຂົ້າທະຫານ, ກໍໄດ້ໄປນຳໜ້າ." ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ touched ຫຼາຍ, ຫຼັງຈາກທັງຫມົດປີນີ້ເຂົາຍັງຈື່ຂ້າພະເຈົ້າ, ເຖິງແມ່ນວ່າສິ່ງທີ່ບໍ່ດີ (ໃນຕອນນັ້ນແຂ້ວຂອງຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນແທ້ buck ແຂ້ວ). ໃນຂະນະທີ່ຂ້ອຍກໍາລັງຈະເວົ້າກັບລາວ, ແຂກຫຼາຍຄົນມາຮອດ, ລາວຕ້ອງບັນເທີງແຂກ, ລາວມີເວລາພຽງແຕ່ເວົ້າວ່າ: "ເຂົ້າມາເບິ່ງ, ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຫຼັງຈາກສະແດງ, ລໍຖ້າຂ້ອຍຢູ່ທີ່ນີ້, ພວກເຮົາຈະອອກໄປກິນເຂົ້າແລງ."

ໃນຄືນນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນນັກສິລະປະກອນທີ່ມີຊື່ສຽງຫຼາຍຄົນໃນເວລານັ້ນຄື: ກາມວັນ, ລຳຊວນ, ແທງລອງ, ກວາງລີ, ກິມແທ່ງ, ແຄ໋ງຮ່ວາ..., ແຕ່ເປັນຫຍັງພຽງແຕ່ໜ້າຕາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ? ນັບແຕ່ຊຸມມື້ຢູ່ເຂດວັດທະນະທຳ ກວ໋າງເຈ່ຍໄປຮອດສະໜາມຮົບ, ຫລິ້ນກີຕ້າປືນກັບສະຫາຍ - ນັກສິລະປະກອນພາກໃຕ້, ພ້ອມທັງບັນດາຜູ້ທີ່ໄດ້ຮັບການເສີມຂະຫຍາຍຈາກພາກເໜືອຄື: ນັກເຕັ້ນລຳ ໄທ Ly, Tran Mui, To Lan Phuong, Viet Cuong, Minh Nguyet, Thuy Hoi, Dinh, ດ່າຍຮ່ວາ... ຄະນະວັດທະນະທຳປົດປ່ອຍໄດ້ນຳໃຊ້ຮ່ອງນ້ຳເປັນເວທີ, ໃຊ້ຄອງເພື່ອຂັບຮ້ອງເພງບິນໄປໄກ, ໃຊ້ທະຫານ ແລະ ປະຊາຊົນບ້ານເກີດເມືອງນອນເປັນບົດເພງ.

ນັ່ງເບິ່ງລາຍການທີ່ລາວສະແດງ, ຂ້ອຍຈື່ຈຳຄຳທຳນາຍຂອງແມ່ຂອງຂ້ອຍກ່ຽວກັບ Mang ເມື່ອປີກ່ອນວ່າ: "ເດັກຊາຍຄົນນີ້ມີຈິດວິນຍານຫຼາຍ, ລາວຈະເປັນນັກປະພັນໃນອານາຄົດ." ມັນເປັນຄວາມຈິງ! ສະໜາມຮົບໄດ້ຊ່ວຍໃຫ້ລາວກາຍເປັນນັກດົນຕີດີເດັ່ນ ດ້ວຍບັນດາບົດເພງຄື: ເພງ ເຊນ, ທະຫານເກົ່າດີໃຈ ... ດ້ວຍໄວໂອລິນທີ່ຄຸ້ນເຄີຍ, ລາວຍັງຮູ້ຈັກວິທີ ຈ່າງເຊວເຟືອກ, ແຕ່ງບົດເພງທີ່ຄຸ້ນເຄີຍໃຫ້ກອງສະແດງ, ຖ່າຍທອດໃຫ້ປະຊາຊົນໄດ້ຟັງຜ່ານຄື້ນວິທະຍຸ, ເພງທີ່ເພິ່ນຂຽນໃນໄຟ, ບົດເພງຂອງນັກດົນຕີຊາວພາກໃຕ້ຂອງ ກ່າເມົາ ຊື່ວ່າ ແທງຮ໋ວາ…

3. ລຸງເມັງຕາຍໄວ ແຕ່ຢູ່ເມືອງນາມຊື່ລຸງໂຮ່, ຜູ້ຄົນຍັງຮ້ອງເພງລາວຄື: ເມືອງແຫ່ງຄວາມຮັກ, ມື້ອື່ນຂ້ອຍຈະໄປທາງຂ້ອຍ, ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງຕາຍ ... ເໝືອນກັບວ່າເພິ່ນຍັງຢູ່ນີ້ຢູ່ຕົ້ນໝາກຂາມທຸກເສັ້ນ, ທຸກຫົນທາງ, ທຸກຄອງຄອງ, ທຸກໆລົມພັດຈາກດິນແດນກ່າເມົາ...

ຄັ້ງໜຶ່ງຂ້ອຍໄດ້ເບິ່ງໂທລະທັດໂດຍບັງເອີນ ແລ້ວໄດ້ຍິນເລື່ອງລາວຢ່າງກະທັນຫັນ. ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ສະແດງເພງ Tomorrow I'll Go On The Road ອີກຄັ້ງ ແລະຂ້າພະເຈົ້າຮ້ອງອອກມາວ່າ "Mr. Mang" ເມື່ອຮູບພາບຂອງນັກຮ້ອງປະກົດຂຶ້ນ. ນັກຮ້ອງຄົນນັ້ນ (ຕໍ່ມາ, ຂອບໃຈເພື່ອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້ວ່າແມ່ນນັກຮ້ອງ Giap Thinh) ແມ່ນຄ້າຍຄືທ່ານ Mang ໃນຄວາມຊົງຈຳຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ເຄື່ອງແບບທະຫານທີ່ແຂງກະດ້າງ, ໝວກອ່ອນໆ, ປາກສົດໆທີ່ມີແຂ້ວງໍເລັກນ້ອຍ, ແລະໂດຍສະເພາະສຽງທີ່ຊັດເຈນຄືເພິ່ນເຄີຍຮ້ອງເພງວ່າ: "ກາງຄືນຕົກຢູ່ແຖວຕົ້ນໝາກຂາມທີ່ມີແສງໄຟສ່ອງສະຫວ່າງ/ຄືນນີ້ຂ້ອຍກຳລັງຍ່າງກັບເຈົ້າຢູ່ໃຈກາງເມືອງທີ່ຮັກແພງ/ ມື້ອື່ນຂ້ອຍຈະໄປຕາມເສັ້ນທາງ, ມື້ອື່ນຂ້ອຍຈະໄປສູ້ຮົບກັບພູຜາປ່າດົງ/Leav. ດາວ sparkling ສຸດມີນາເພື່ອທໍາລາຍ enemy ໄດ້ ... " ( ມື້ອື່ນຂ້າພະເຈົ້າຈະໄປໃນເສັ້ນທາງ ).

ຂອບໃຈຜູ້ທີ່ເຮັດລາຍການນັ້ນ, ຂອບໃຈນັກຮ້ອງ ເຈີ່ນແທງເໝີນ ທີ່ໄດ້ບັງເອີນໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ເຖິງຄວາມຊົງຈຳທີ່ຮັກແພງຂອງລຸງຈາກກ່າເມົາ, ຜູ້ເປັນລຸງທີ່ສະເໝີຕົ້ນສະເໝີປາຍແມ່ນ Lam Quang Mang, ເຊິ່ງຍາມໃດຕາເວັນຕົກກໍ່ຫຼິ້ນ violin ແລະຮ້ອງເພງຢ່າງສຸດອົກສຸດໃຈຢູ່ເຂດວັດທະນະທຳ Cau Giay ເມື່ອປີກ່ອນວ່າ: “ ຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍເຕັ້ນຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງເລືອດ Ca Mau ຂອງຂ້ອຍ/ໃນບ້ານຂ້ອຍ. ຫົວໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າຕື່ນເຕັ້ນ / ໃນເວລານີ້, ມັນມີຄວາມຮູ້ສຶກວ່າຂ້າພະເຈົ້າອາໄສຢູ່ກ່າເມົາ…” (ສົ່ງກັບກ່າເມົາ) .

CHAU LA VIET

ທີ່ມາ: https://www.sggp.org.vn/chuyen-ve-nguoi-viet-tinh-ca-ngay-mai-anh-len-duong-post822545.html