ຫ້ອງຮຽນພິເສດຢູ່ຊາຍແດນ

ຄູ ສອນໃນເຄື່ອງແບບສີຂຽວ

ເມື່ອແສງສະຫວ່າງຂອງວັນໃໝ່ເລີ່ມປິດລົງ, ນັ້ນແມ່ນຈຸດເວລາທີ່ຫ້ອງຮຽນພິເສດ, ເຂດຊາຍແດນຕາແສງ Ia Mor, ເມືອງ Chu Prong, ແຂວງ Gia Lai ເລີ່ມຕົ້ນສະຫວ່າງ. ເຫດຜົນທີ່ພວກເຮົາເອີ້ນວ່າຫ້ອງຮຽນພິເສດແມ່ນຍ້ອນວ່າບັນດາຄູອາຈານທີ່ຢືນຢູ່ເທິງແທ່ນປາໄສແມ່ນທະຫານໃນເຄື່ອງແບບສີຂຽວ, ນັກຮຽນແມ່ນມີຫຼາຍຊົນເຜົ່າ, ທຸກໄວ. ຍ້ອນຊີວິດແລະເຫດຜົນອື່ນໆອີກຫຼາຍຢ່າງ, ຜູ້ເຖົ້າແກ່ທີ່ມີອາຍຸເກີນ 70 ປີ, ຫຼືຊາຍໜຸ່ມອາຍຸສິບແປດຫຼືຊາວປີມາຮຽນດ້ວຍຄວາມປາຖະໜາທີ່ຈະຮຽນອ່ານຂຽນ.

ຜ່ານການຜັນຂະຫຍາຍປະຫວັດສາດຫຼາຍຢ່າງ, ຕາແສງ ໄອມໍ ໄດ້ສ້າງຕັ້ງເຂດທີ່ຢູ່ອາໄສດ້ວຍ 103 ຄອບຄົວ, ມີ 561 ຄົນ, ຂຶ້ນກັບ 7 ຊົນເຜົ່າ. ທ່ານພົນໂທ ຫງວຽນວັນແທ່ງ, ກໍາມະການການເມືອງ , ສະຖານີປ້ອງກັນຊາຍແດນ ອ່າເລີບ, ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: ຢູ່ເຂດທີ່ຕັ້ງສະຖານີປ້ອງກັນຊາຍແດນ, ຢູ່ເຂດບ້ານ Suoi Khon ມີ 71 ຊົນເຜົ່າ Jrai ທີ່ບໍ່ຮູ້ໜັງສື. ຜ່ານການໃຫ້ກຳລັງໃຈຫຼາຍຄັ້ງ, ປະຊາຊົນເຂົ້າໃຈເຖິງຄວາມທຸກທໍລະມານຈາກການບໍ່ຮູ້ອ່ານ ແລະ ຂຽນ ເຊິ່ງເປັນສິ່ງດ້ອຍໂອກາດຫຼາຍ, ສະນັ້ນ ຈຶ່ງຢາກລົບລ້າງຄວາມບໍ່ຮູ້ໜັງສື. ສະນັ້ນ, ຄະນະປະຈຳພັກ ແລະ ຄະນະບັນຊາ ຈື່ງໄດ້ວາງທິດທາງແຜນການ, ລາຍງານໃຫ້ບັນດາຫົວໜ້າກອງບັນຊາການ ແລະ ໄດ້ຮັບການອະນຸມັດໃຫ້ເປີດຫ້ອງຮຽນລຶບລ້າງຄວາມບໍ່ຮູ້ໜັງສືໃນຄັ້ງນີ້. ຫ້ອງຮຽນມີນັກສຶກສາ 15 ຄົນ, ຮຽນ 3 ພາກຕໍ່ອາທິດ, ຮຽນ 2 ວິຊາຄືຄະນິດສາດແລະພາສາຫວຽດ.

ສອນວິຊາການແມ່ນທະຫານໃນຊຸດສີຂຽວ, ໃນນັ້ນມີ: ທ່ານພົນໂທ ວູວັນຮ່ວາງ, ທະຫານວິຊາຊີບ, ຮັບຜິດຊອບວິຊາຄະນິດສາດ, ແລະ ພັນເອກ ຫງວຽນວັນລວນ, ຫົວໜ້າຄະນະຂົນຂວາຍປະຊາຊົນສອນພາສາຫວຽດນາມ. ພົນເຮືອເອກ ຫງວຽນວັນລວນ ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: ເຂດຊາຍແດນມີສະພາບອາກາດຮ້າຍແຮງ, ດິນແຫ້ງແລ້ງ, ຊີວິດການເປັນຢູ່ຫຍຸ້ງຍາກ, ປະຊາຊົນບໍ່ມີຄວາມສົນໃຈໃນການອ່ານໜັງສື. ດ້ວຍບັນດາທະຫານປ້ອງກັນຊາຍແດນໄປເຖິງທຸກຊອຍ, ເຄາະປະຕູທຸກແຫ່ງເພື່ອປຸກລະດົມ, ປະຊາຊົນເຫັນໄດ້ຢ່າງຈະແຈ້ງເຖິງຄວາມສຳຄັນ ແລະ ໄດ້ຮັບຄວາມເອົາໃຈໃສ່ຢ່າງຕັ້ງໜ້າ.

ເຫດການ - ຫ້ອງຮຽນພິເສດຢູ່ຊາຍແດນ — ພົນເຮືອເອກ ຫງວຽນວັນລວນ ຫວັງວ່າຄົນທັງຫຼາຍຈະຮຽນອ່ານຂຽນເພື່ອເຮັດໃຫ້ຊີວິດບໍ່ມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ.

ແບ່ງປັນກັບພວກຂ້າພະເຈົ້າ, ທ່ານພົນໂທ ຫວູວັນຮ່ວາງ ເປັນຫ່ວງວ່າ: “ການເປີດຫ້ອງຮຽນແມ່ນຫຍຸ້ງຍາກ, ແຕ່ການຮັກສາການພັດທະນາໃນໄລຍະຍາວຍັງຫຍຸ້ງຍາກກວ່າ, ເພາະວ່າໃນລະດູເກັບກ່ຽວ, ປະຊາຊົນມີຄວາມຫຍຸ້ງກ່ຽວກັບການປູກຝັງ, ສະນັ້ນ ເພື່ອໃຫ້ມີຊັ້ນຮຽນທີ່ເທົ່າທຽມກັນ, ກອງບັນຊາການທະຫານທ້ອງຖິ່ນຕ້ອງໄປບ້ານປະຊາຊົນເພື່ອເອົາເຂົ້າຫ້ອງຮຽນ, ອາຍຸຂອງຜູ້ເຂົ້າຮຽນແມ່ນເກືອບ 5 ປີ, ອາຍຸຍັງນ້ອຍກວ່າ 5 ປີແມ່ນແຕກຕ່າງກັນ. ເກົ່າ, ວິທີການສອນຍັງແຕກຕ່າງກັນ, ໃນໂຮງຮຽນ, ເຈົ້າສາມາດເວົ້າໄດ້, ແຕ່ບໍ່ແມ່ນຢູ່ໃນຫ້ອງຮຽນນີ້, ເຈົ້າຕ້ອງຄ່ອຍໆຊຸກຍູ້, ເວົ້າໃນຂະນະທີ່ສອນ, ເຂົ້າໃຈຈິດໃຈ, ບໍ່ສາມາດມີການກະທໍາທີ່ໃຈຮ້າຍ, ມີຄວາມຈິງໃຈຫຼັງຈາກນັ້ນຄົນຈະຮຽນຮູ້.

ພຽງແຕ່ກັບຄືນມາຈາກທົ່ງນາ, ທ່ານຄຳປາຊອນ, ເກີດໃນປີ 1962, ໄດ້ອາບນ້ຳຢ່າງວ່ອງໄວແລ້ວຂັບໄລ່ລູກຊາຍຂອງທ່ານຄປາວອດ, ເກີດປີ 2004 ໄປຮຽນ. ທ້າວ ຈວນ ເລົ່າສູ່ຟັງວ່າ: “ຄອບຄົວຂ້ອຍມີລູກ 8 ຄົນ, ທ້າວ ວອດ ເປັນລູກຫລ້າ, ເມື່ອກ່ອນບໍ່ຢາກໄປໂຮງຮຽນ, ຂ້ອຍຮັກລາວຫຼາຍ, ດຽວນີ້ ທະຫານຊາຍແດນເປີດຫ້ອງຮຽນ, ໃຊ້ເວລາດົນພໍສົມຄວນທີ່ຈະໄປ, ແປກອີກ, ພຽງແຕ່ພໍ່ຂັບລົດເຂົ້າຫ້ອງຮຽນ, ລາວບໍ່ໄປ, ບໍ່ດັ່ງນັ້ນລາວຈະຢູ່ເຮືອນ, ສະນັ້ນ, ຂ້ອຍບໍ່ມີເວລາຫຍັງເລີຍ. ໃຫ້ລູກຂອງຂ້ອຍໄປຮຽນເພື່ອວ່າລາວຈະບໍ່ເສຍປຽບໃນພາຍຫຼັງ.”

ຫ້ອງຮຽນພິເສດ

ຕອນຮຽນພາສາຫວຽດ, ໃບໜ້າຂອງ ກປ ໂວຕ ມີຄວາມສະຫວ່າງວ່າ: “ຮູ້ອ່ານຂຽນ, ບໍ່ຢ້ານຖືກໝູ່ຫົວເຍາະເຍີ້ຍຢູ່ບ່ອນໃດບ່ອນໜຶ່ງ, ບາງເທື່ອເມື່ອມີງານລ້ຽງໃນບ້ານ, ຂ້ອຍເຫັນໝູ່ມາຮ້ອງຄາລາໂອເກະແຕ່ບໍ່ຮູ້ອ່ານຂຽນ, ຈຶ່ງຮູ້ສຶກເສົ້າໃຈ, ຮູ້ອ່ານຂຽນ, ຂ້ອຍຈະພະຍາຍາມອ່ານໜັງສື ແລະ ຮຽນໜັງສືໃນອານາຄົດ. ຊີວິດທີ່ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ."

ນາງ Siu Nghinh, ເກີດປີ 2003, ເວົ້າຢ່າງຕື່ນເຕັ້ນວ່າ: “ແຕ່ກ່ອນ, ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ໜັງສື, ທຸກໆຄັ້ງທີ່ຂ້ອຍຊື້ຫຼືຂາຍ, ຂ້ອຍໃຊ້ລາຍນິ້ວມືຂອງຂ້ອຍ, ບາງຄັ້ງຂ້ອຍກໍ່ຖືກຫຼອກລວງ, ຄອບຄົວຂອງຂ້ອຍມີອ້າຍນ້ອງ 4 ຄົນ, ເຂົາເຈົ້າຮູ້ການອ່ານແລະຂຽນ, ແຕ່ເມື່ອຂ້ອຍຢູ່ໃນໂຮງຮຽນ, ຂ້ອຍຂີ້ຄ້ານຫຼາຍ, ຂ້ອຍກໍ່ເຊົາໄວ, ຂ້ອຍຢາກຮຽນອ່ານແລະຂຽນ, ທີສອງ, ຂ້ອຍມັກຮຽນອ່ານແລະຂຽນ. ຂ້ອຍກັງວົນເລື່ອງການເສຍເງິນໄປໂຮງຮຽນ, ຄ່າປຶ້ມ, ປື້ມບັນທຶກ, ປາກກາ, ຂ້ອຍເປັນຫ່ວງຫຼາຍ, ແຕ່ເມື່ອມາຮອດນີ້, ຄູໄດ້ເອົາອຸປະກອນການຮຽນ, ປຶ້ມໃຫ້ຂ້ອຍໝົດ, ບາງເທື່ອຂ້ອຍບໍ່ມີລົດ, ຄູກໍ່ມາຮັບຂ້ອຍ, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກຫຼາຍ, ການຮຽນຢູ່ທີ່ນີ້ກໍ່ມ່ວນຫຼາຍ ເພາະຄູໃສ່ໃຈຂ້ອຍຫຼາຍ.

ນັ່ງຢູ່ໃນຫ້ອງຮຽນ, ອ່ານບົດຮຽນ ແລະ ຊີ້ບອກຮູບແຕ້ມແຕ່ລະອັນ, ສອນລູກພາສາຫວຽດ, ນາງ Siu H’ Nghen ແບ່ງປັນວ່າ: “ລູກຂ້ອຍອາຍຸພຽງ 4 ປີ, ເມື່ອທະຫານຊາຍແດນຊຸກຍູ້ໃຫ້ຂ້ອຍໄປໂຮງຮຽນ, ຜົວຂອງຂ້ອຍບໍ່ຢາກປ່ອຍຂ້ອຍໄປແຕ່ກ່ອນ ເພາະຕ້ອງຢູ່ເຮືອນເພື່ອເບິ່ງແຍງລູກ, ແຕ່ຂ້ອຍບອກວ່າຈະພາລູກໄປໂຮງຮຽນ, ແລ້ວຜົວກໍເຫັນດີນຳ, ເມື່ອຂ້ອຍໄປຮຽນໜັງສື ແລະໄປຮຽນໜັງສື. ເຂົ້າຫນົມອົມຫຼາຍຄັ້ງໃນຫ້ອງຮຽນ, ລູກຂອງຂ້ອຍຮ້ອງໄຫ້, ແລະຜູ້ເຝົ້າຍາມໄດ້ຊ່ວຍຂ້ອຍປອບໃຈລາວ, ສະນັ້ນຂ້ອຍມີຄວາມສຸກຫລາຍ.”

ໂມງຕິດຝາໄດ້ດັງຂຶ້ນເພື່ອສົ່ງສັນຍານການສິ້ນສຸດການຮຽນ, ສຽງອວຍພອນເຊິ່ງກັນແລະກັນເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຮັກແພງອັນອົບອຸ່ນລະຫວ່າງກອງທັບ ແລະ ປະຊາຊົນ. ທ່ານພົນເຮືອເອກ ຫງວຽນວັນລວນ ແບ່ງປັນວ່າ: “ຢູ່ເຂດບ້ານທີ່ມີຜູ້ບໍ່ຮູ້ໜັງສື 70 ກວ່າຄົນ, ຊີວິດການເປັນຢູ່ຂອງປະຊາຊົນຍັງຂາດເຂີນເກີນໄປ, ສະນັ້ນ, ພວກເຮົາພ້ອມແລ້ວທີ່ຈະເຮັດອັນໃດເພື່ອປະຊາຊົນ, ເຖິງວ່າງົບປະມານຂອງໜ່ວຍງານຈະຈຳກັດ, ພວກເຮົາຈະເປີດຫ້ອງຮຽນໃຫ້ຫຼາຍຂຶ້ນ.

ກ່າວຄຳລາກັບຄູອາຈານໃນເຄື່ອງແບບສີຂຽວ, ພວກເຮົາໄດ້ອອກໄປພາຍໃຕ້ຝົນທີ່ຫລັ່ງໄຫລມາ. ຊາຍແດນແມ່ນຮຸນແຮງ, ມີລົມພັດຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງ, ແລະຖະໜົນຫົນທາງມີຂີ້ຕົມ. ພວກເຮົາໄດ້ອວຍພອນໃຫ້ຄູອາຈານໃນເຄື່ອງແບບສີຂຽວ “ມີຄວາມເຂັ້ມແຂງແລະຄວາມກ້າຫານ”, ແລະໃຫ້ຫ້ອງຮຽນຂອງເຂົາເຈົ້າຈະບັນລຸຜົນສຳເລັດອັນຮຸ່ງໂລດ.

ທີ່ມາ