ຊຸດກະວີ “ດິນແດນແຫ່ງຄວາມຊົງຈຳ” ຂອງ ຮວິ່ງຄາງ - ພາບ: ດາວດຶກຕວານ
ພິທີເປີດຕົວຊຸດສະສົມບົດກະວີ “ດິນແດນແຫ່ງຄວາມຊົງຈຳ” ຂອງນັກສິລະປິນ ຮວິ່ງຄາງ (ສຳນັກພິມວັນນະຄະດີ, 2025) ໄດ້ຈັດຂຶ້ນເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ໃນບັນຍາກາດທີ່ອົບອຸ່ນ ໂດຍໝູ່ເພື່ອນຢູ່ເມືອງບິ່ງກຽນ, ແຂວງດັກລັກ ຈັດຂຶ້ນ.
ຮວິ່ງຄາງ ກ່າວວ່າ ລາວບໍ່ກ້າເອີ້ນຕົນເອງວ່ານັກກະວີມືອາຊີບ, ເພາະວ່າໃນຊ່ວງເວລາດົນນານທີ່ໃຊ້ເວລາຢູ່ເຮືອນໃນລະຫວ່າງການລະບາດຂອງພະຍາດໂຄວິດ-19, ຄວາມປາຖະໜາຫາແມ່ ແລະ ບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງລາວໄດ້ກະຕຸ້ນໃຫ້ລາວຂຽນເພື່ອບັນເທົາຄວາມຮູ້ສຶກຂອງລາວ.
ລາວຂຽນທຸກຢ່າງທີ່ເຂົ້າໄປໃນໃຈ; ຖ້າຮູບພາບ ຫຼື ທຳນອງຈາກບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງລາວຜຸດຂຶ້ນມາຢ່າງກະທັນຫັນ, ລາວຈະພິມມັນໃສ່ໂທລະສັບ ຫຼື ຄອມພິວເຕີຂອງລາວ. ລາວຫຼົງໄຫຼໄປໃນຄວາມຊົງຈຳທີ່ຫຼາກຫຼາຍ. ບົດຂຽນກ່ຽວກັບຄວາມປາຖະໜາຫາຄົນທີ່ຮັກ, ບ້ານ, ບ້ານໃກ້ເຮືອນຄຽງ, ງານແຕ່ງງານ, ວັນຄົບຮອບ, ເທດສະການປີໃໝ່ຈີນ, ລະດູການເກັບກ່ຽວເຂົ້າຢູ່ບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງລາວ... ພວກມັນສັ່ນ, ຕື່ນຂຶ້ນ, ແລະ ປາກົດຢູ່ໃນໜ້າເຟສບຸກສ່ວນຕົວຂອງລາວຢ່າງອາຍ.
ນັກກະວີ ຮວິ່ງຄາງ ແລະ ນັກກະວີສອງຄົນ ຫງອກຮ່າ (ຊ້າຍ) ແລະ ບິກຈ່າມ (ຂວາ) ໃນງານເປີດຕົວຊຸດກະວີ "ດິນແດນແຫ່ງຄວາມຊົງຈຳ" - ຮູບພາບ: ດາວດຶກຕວານ
ປະສົມປະສານກັບບົດກະວີທີ່ລຽບງ່າຍ, ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມອົບອຸ່ນຂອງຊຸມຊົນ ແລະ ຄວາມຮັກແພງໃນບ້ານເກີດເມືອງນອນ, ບົດຂຽນ ແລະ ບົດກະວີຂອງລາວສະທ້ອນເຖິງ ແລະ ຖືກແບ່ງປັນໂດຍຫຼາຍໆຄົນ. ທ່າມກາງສຽງໄຊເຣນຂອງຍານພາຫະນະທີ່ຂົນສົ່ງຄົນເຈັບໄປໂຮງໝໍ ແລະ ເມກສົບ, Huỳnh Khang ຢາກໜີຈາກປ່າຊີມັງທີ່ໜາວເຢັນ ແລະ ຟ້າວແລ່ນໄປສູ່ພື້ນທີ່ກວ້າງໃຫຍ່ໄພສານຂອງບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງລາວ:
ຂ້ອຍຢາກກັບໄປທົ່ງນາ ແລະ ຊົນນະບົດ.
ກັບໄປຫາສວນຜັກກາດຂຽວທີ່ມີກ້ານດອກໄມ້ຢູ່ແຄມສວນ.
ຜູ້ຄົນທີ່ມາຈາກຊົນນະບົດດຳລົງຊີວິດແບບງ່າຍໆ ແລະ ຖ່ອມຕົວ.
ເພື່ອນບ້ານຊ່ວຍເຫຼືອທັງກາງເວັນແລະກາງຄືນ.
(ຢາກກັບບ້ານ)
ຄວາມຮູ້ສຶກຄິດຮອດອະດີດເບິ່ງຄືວ່າຈະເປັນຄວາມຈິງໃຈຫຼາຍ.
ພຽງແຕ່ຕິດຕາມຂ້ອຍໄປທຸກບ່ອນ.
ເມື່ອໝອກຕອນແລງຂຶ້ນ, ຄວາມປາຖະໜາກໍ່ຍິ່ງຮຸນແຮງຂຶ້ນ.
ໂອ້ ຕຸ້ຍ ຮວາ, ຕຸ້ຍ ຮວ່າ! ຂ້ອຍຄິດຮອດເຈົ້າຫຼາຍ!
(ຄວາມຫວນຄິດຮອດເມືອງຕຸຍຮວາ)
ດ້ວຍຜົມຫງອກ, ພວກເຂົາກັບຄືນໄປນອນຢູ່ໃນບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງພວກເຂົາ.
ຄືນໜຶ່ງ, ໄວເດັກຂອງຂ້ອຍທັງໝົດໄດ້ກັບຄືນມາ.
(ນອນຢູ່ບ້ານເກີດເມືອງນອນ)
ນັກກະວີ ຮວິ່ງຄາງ ກຳລັງເຊັນຊື່ໃສ່ປຶ້ມ “ດິນແດນແຫ່ງຄວາມຊົງຈຳ” - ພາບ: ດາວດຶກຕວານ
ນັກກະວີ ຟານ ຮວ່າງ ໄດ້ໃຫ້ຄວາມເຫັນວ່າ: "ເຕັມໄປດ້ວຍຮູບພາບທີ່ຄຸ້ນເຄີຍຂອງທຳມະຊາດ. ຊົນນະບົດມີຄວາມສວຍງາມຢ່າງໜ້າຕື່ນຕາຕື່ນໃຈ. ຄວາມຊົງຈຳໃນໄວເດັກມີຊີວິດຊີວາ. ຖ້າບໍ່ມີຄວາມຮັກຢ່າງເລິກເຊິ່ງຕໍ່ບ້ານເກີດເມືອງນອນ, ຈິດວິນຍານທີ່ບໍລິສຸດຜຸດຜ່ອງທີ່ຮູ້ວິທີຟັງ, ແລະຫົວໃຈທີ່ອ່ອນໄຫວທີ່ຮູ້ວິທີກັບໃຈ, ມັນຈະເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ຈະຂຽນບົດກະວີງ່າຍໆແບບນີ້."
"ຮວິ່ງຄາງອາດຈະບໍ່ຄິດເຖິງອາຊີບໃນດ້ານວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະ ຖ້າບໍ່ມີການລະບາດຂອງພະຍາດໂຄວິດ-19. ມັນມີຂໍ້ດີຢູ່ໃນທຸກໆດ້ານ. ໃນຊ່ວງເວລາເຫຼົ່ານັ້ນທີ່ລາວຖືກກັກຕົວຢູ່ເຮືອນທ່າມກາງການລະບາດ, ລາວໄດ້ພົບຄວາມສະຫງົບໃຈໃນການຂຽນ."
ນັກກະວີ ຟານຮວ່າງ ກ່າວອີກວ່າ, ບົດກະວີ, ເພງ ແລະ ບົດຂຽນຂອງລາວທີ່ລົງໃນເວັບໄຊທ໌ສ່ວນຕົວຂອງລາວໄດ້ຮັບການແບ່ງປັນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍຈາກຄົນທີ່ມີຄວາມຄິດຄ້າຍຄືກັນ. ສັກກະຍະພາບທີ່ເຊື່ອງໄວ້ຂອງລາວໄດ້ຖືກປົດລັອກ.
ຫຼັງຈາກອ່ານບົດກະວີຂອງ Huynh Khang, ຫຼາຍຄົນສັງເກດເຫັນວ່າຄຳເວົ້າຂອງລາວເຕັມໄປດ້ວຍທຳນອງ ແລະ ສຽງທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນ. ດັ່ງນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງບໍ່ແປກໃຈເມື່ອລາວສອນດົນຕີດ້ວຍຕົນເອງ, ຮຽນກັບຄູສອນ, ແລະ ດັດແປງບົດກະວີບາງບົດຂອງລາວໃຫ້ເປັນດົນຕີ, ເຊິ່ງປະສົບຜົນສຳເລັດຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ ແລະ ໄດ້ຮັບຄວາມນິຍົມຢ່າງໄວວາໃນບັນດາຜູ້ຮັກດົນຕີ. ໃນເວລາດຽວກັນ, ນັກດົນຕີຫຼາຍຄົນກໍ່ມີຄວາມປະທັບໃຈກັບບົດກະວີຂອງ Huynh Khang. ຕົວຢ່າງ, ເພງທີ່ມີຊື່ດຽວກັນ, ດັດແປງເປັນບົດກະວີ "Only Your Smile":
ພຽງແຕ່ຮອຍຍິ້ມຂອງເຈົ້າ
ເປັນຫຍັງຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍຈຶ່ງບໍ່ສະຫງົບ?
ພຽງແຕ່ຮອຍຍິ້ມຂອງເຈົ້າ
ເປັນຫຍັງຈິດວິນຍານຂອງຂ້ອຍຈຶ່ງສັບສົນຫຼາຍ...?
ເຊັ່ນດຽວກັບເພງທີ່ມີຊື່ດຽວກັນ, ຕັ້ງເປັນບົດກະວີ "ດິນແດນແຫ່ງຄວາມຊົງຈຳ":
ມີຊົນນະບົດທີ່ງຽບສະຫງົບຢູ່ໃນຄວາມຊົງຈຳຂອງຂ້ອຍ.
ມີຫາດຊາຍຍາວທີ່ສະທ້ອນເຖິງຄວາມຊົງຈຳໃນໄວເດັກຂອງຂ້ອຍ.
ມີແມ່ນ້ຳສາຍໜຶ່ງທີ່ໂອບກອດທິວທັດພູຜາ.
ມັນກັກຂັງຂ້ອຍໄວ້ເປັນເວລາຫຼາຍທົດສະວັດ…
ນັກຂຽນ ເຈິ່ນ ຫຍາ ຖູຍ ໄດ້ສັງເກດເຫັນວ່າ: "ໃນທີ່ນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຕັ້ງໃຈທີ່ຈະປຽບທຽບ ຮວິ່ງ ຄາງ ກັບ ຫງວຽນ ບິ່ງ, ແຕ່ມັນເປັນທີ່ຊັດເຈນວ່າຈິດໃຈຊົນນະບົດໃນຊົນນະບົດ, ຕັ້ງແຕ່ສະໄໝຂອງ ຫງວຽນ ບິ່ງ ຈົນເຖິງປະຈຸບັນ, ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ຫຼາຍຄົນມີສະຕິຮັກສາໄວ້ຄືກັບ ຮວິ່ງ ຄາງ ອີກຕໍ່ໄປ."
ຄຳສັບຕ່າງໆເຊັ່ນ "thiếu điều," "chàng ràng," "trật lất," "gáy sảng," "chém ho"... ບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນສຳນຽງພາສາເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງເປັນການສະແດງອອກເຖິງຄວາມຊົງຈຳຂອງຫົວໃຈ, ເຊິ່ງເປັນຈຸດຢືນຂອງຈິດວິນຍານທີ່ຊື່ສັດຂອງບ້ານເກີດເມືອງນອນ. ດັ່ງທີ່ຫງວຽນຢຸຍໄດ້ກ່າວວ່າ: "ທັນໃດນັ້ນຂ້ອຍກໍ່ຈື່ໄດ້ຢ່າງຊັດເຈນ / ຂ້ອຍຈື່ເສັ້ນທາງທີ່ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍເດີນທາງມາກ່ອນ"...
ຄວາມຊື່ສັດນັ້ນ, ມັນບໍ່ໄດ້ນຳເອົາຊື່ສຽງມາໃຫ້ຄົນ, ແຕ່ຫຼັງຈາກຄວາມຂຶ້ນໆລົງໆຂອງຊີວິດ, ມັນແມ່ນສິ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າປາຖະໜາ, ຄິດຮອດ, ແລະ ປາດຖະໜາ. ຄືກັບແຫຼ່ງນ້ຳທີ່ຫິວນ້ຳ, ໃສ, ແລະ ເຢັນສະບາຍ.
ນັກສິລະປິນ ຮວິ່ງຄາງ ໄດ້ແບ່ງປັນວ່າ: "ຂ້າພະເຈົ້າເກີດໃນປີ 1973 ທີ່ບ້ານເຟືອກນົງ, ຕາແສງຮວ່າບິ່ງ 1, ເມືອງເໄຕຮວ່າ, ແຂວງ ຝູອຽນ (ເມື່ອກ່ອນ); ປະຈຸບັນແມ່ນຕາແສງເໄຕຮວ່າ, ແຂວງດັກລັກ. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍຄິດມາກ່ອນວ່າມື້ໜຶ່ງຂ້າພະເຈົ້າຈະໄດ້ດຳລົງຊີວິດຢູ່ໃນວັນນະຄະດີ ແລະ ບົດກະວີ."
"ຕັ້ງແຕ່ຍັງນ້ອຍ, ຂ້ອຍອາໄສຢູ່ໃນທົ່ງນາ, ຈາກນັ້ນຂ້ອຍໄດ້ອອກຈາກບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງຂ້ອຍໄປໃນເມືອງເພື່ອຮຽນ, ເຮັດວຽກ, ແຕ່ງງານ, ແລະລ້ຽງດູລູກ... ຄືກັບລົມບ້າໝູທີ່ພັດຜ່ານໄປຕາມຖະໜົນຫົນທາງຂອງເມືອງໄຊງ່ອນ. ຂ້ອຍໄດ້ຮຽນ ແລະເຮັດວຽກຢູ່ໃນຮ້ານຂາຍຢາ, แทบจะບໍ່ໄດ້ຂຽນຫຍັງເລີຍ. ແລ້ວມື້ໜຶ່ງ, ທ່າມກາງຄວາມວຸ້ນວາຍຂອງການລະບາດ, ຄວາມຮັກຂອງຂ້ອຍຕໍ່ວັນນະຄະດີ ແລະ ການຮ້ອງເພງໄດ້ເພີ່ມຂຶ້ນພາຍໃນຕົວຂ້ອຍ, ບັງຄັບໃຫ້ຂ້ອຍສະແດງອອກໃນເພງ ແລະ ບົດກະວີ. ແລະດັ່ງນັ້ນຂ້ອຍຈຶ່ງກາຍເປັນຄົນທີ່ຫຼົງໄຫຼໄປໝົດ."
ເຖິງວ່າ Huynh Khang ໄດ້ຂຽນ ແລະ ຈັດພິມບົດກະວີໃນຫຼາຍບ່ອນ, ແຕ່ Huynh Khang ໄດ້ເລືອກພຽງແຕ່ 50 ບົດກະວີສຳລັບຊຸດສະສົມບົດກະວີຂອງລາວທີ່ມີຊື່ວ່າ "ດິນແດນແຫ່ງຄວາມຊົງຈຳ." ບົດກະວີເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ຮັບແຮງບັນດານໃຈຈາກບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງລາວໃນພາກພື້ນ Nẫu. ລາວເວົ້າວ່າ: "ຂ້ອຍໄດ້ອາໄສຢູ່ຫຼາຍບ່ອນ, ແຕ່ມີພຽງແຕ່ບົດກະວີກ່ຽວກັບບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງຂ້ອຍໃນພາກພື້ນ Nẫu ເທົ່ານັ້ນທີ່ໄດ້ຖືກຂຽນມາຮອດປະຈຸບັນ. ສຳລັບສະຖານທີ່ອື່ນໆ, ຂ້ອຍຈະຕ້ອງລໍຖ້າອີກດົນກວ່ານັ້ນເພື່ອໃຫ້ພວກມັນຈົມລົງຢ່າງແທ້ຈິງ..."
ຊຸດກະວີ "ດິນແດນແຫ່ງຄວາມຊົງຈຳ" - ສາລະສຳຄັນທີ່ລຽບງ່າຍແຕ່ສູງສົ່ງຂອງຈິດວິນຍານຂອງ Huỳnh Khang ຫຼັງຈາກ 5 ປີຂອງການລະບາດຂອງພະຍາດ COVID-19. ຂ້າພະເຈົ້າຫວັງວ່າສຽງທີ່ບໍ່ມີຄວາມປະດັບປະດານີ້, ແບບການຂຽນທີ່ເປັນເອກະລັກນີ້, ເຕັມໄປດ້ວຍລັກສະນະ, ຈະເປັນການຮັບປະກັນໃຫ້ແກ່ການພັດທະນາຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງຂອງ Huỳnh Khang ໃນເສັ້ນທາງທີ່ເປັນເອກະລັກຂອງລາວໃນການສ້າງສັນດ້ານກະວີ ແລະ ສິລະປະ.
ແຫຼ່ງຂໍ້ມູນ: https://tuoitre.vn/mien-nho-tu-trong-dai-dich-20251025204906463.htm
(0)