5 วัน 5 คืนด้วยกัน

ภาพ : DUYEN PHAN

การมีคำเชิญหลายสิบรายการเป็นเรื่องง่าย ชอบมั้ย? ชอบมั้ย? ความสนุก ก็ต้องความสนุก ฉันถามตัวเองคำถามนี้ แต่ผู้ใดรวบรวมก็รวบรวม ใครจะแยกย้ายก็แยกย้ายกันไป ใครอยากหนีร้อนก็เชิญเลย ครอบครัวของฉันจะยังอยู่ที่เดิมคราวนี้

อะไรก็ตาม. ไม่ต้องทำอะไรเลย ทำไมบางสิ่งต้องถูกต้องเสมอ? สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข สงบ สบาย และเงียบสงบ

1.เพื่อนบางคนกังวลว่า “เราไปบ้านปู่ย่าตายายดีไหม?” บางคนอาจลังเลว่า “เป็นเพราะลูกๆ ออกไปแล้วหรือเปล่า ปู่ย่าตายายถึงผิดหวังและคิดถึงลูกๆ อยู่?” หลังจากที่จัดการขนครอบครัวขึ้นบ้านเคลื่อนที่ รับลูกๆ จากโรงเรียน และขับรถข้ามคืนไปที่ค่าย เพื่อนสนิทของเขาก็มีเวลา "ปลอบใจ" พวกเขา บางครอบครัวก็สามัคคีกัน บางครอบครัวก็กระจัดกระจาย คุณต้องเข้าใจนะ เข้าใจมั้ย? พวกเราหัวเราะมารวมกันที่นี่แล้วก็แยกย้ายไปที่อื่น กระจัดกระจายอยู่ที่นี่เพียงเพื่อจะรวมอยู่ที่นั่น ไม่ต้องกังวล มันเป็นเพียงเรื่องของเวลา

เมื่อไม่กี่วันก่อนที่เราไปดูบ้าน ถึงแม้จะต้องการแค่สถานที่ "เข้าออก" ก็ตาม แต่สถานที่นั้นต้องมีห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่พอให้เพื่อนๆ รวมตัวกันและดื่มสังสรรค์ในช่วงสุดสัปดาห์ได้

ไปๆมาๆก็“ไปๆมาๆ”แต่ต้องมีห้องนอนสำหรับเด็กๆด้วย แล้วก็ไม่จำเป็นต้องมีห้องนั่งเล่นอีกต่อไป เพราะต่างก็ต้องการห้องของตัวเอง เพื่อนๆ ของฉันต่างก็มีภรรยาและลูกๆ โทรมา เจ้านายก็รับสาย แล้วเวลาว่างสำหรับการใช้เวลาอยู่ในห้องนั่งเล่นล่ะอยู่ที่ไหน แล้วบ้านก็เริ่มใหญ่ขึ้น เลยต้องหาที่เล็กลงเพื่อที่ภรรยาจะได้ไม่จู้จี้เรื่องการทำความสะอาด

น้องชายมาเยี่ยม มองไปที่ห้องพักที่ว่างเปล่า แล้วพูดด้วยความเป็นห่วงว่า “ขอสั่งโต๊ะหน่อยเถอะ จะได้พับเก็บได้เรียบร้อยเมื่อไม่ต้องการใช้” ฉันหัวเราะแล้วพูดว่า “ลูกชาย ฉันลดจำนวนลงจากสามเหลือหนึ่งแล้ว ทำไมต้องเพิ่มโต๊ะและเก้าอี้รกๆ มากมายด้วยล่ะ”

ดูเหมือนว่าเมื่อถึงวัยหนึ่ง เราจะพบว่าเราพูดน้อยลง ซื้อของน้อยลง สังสรรค์น้อยลง และดื่มน้อยลง อาการซึมเศร้า ความโกรธ การตัดสิน ความคาดหวัง…ก็ดูเหมือนจะลดน้อยลงเช่นกัน เป็นเพราะการลดลงรึเปล่าทำให้พื้นที่รอบตัวเราโล่งขึ้นทันใด? คำพูดที่ออกมาจากปากของฉันยังนุ่มนวลขึ้นอีกด้วย

2.เด็กหญิงตัวน้อยไปโรงเรียนไกลจากบ้าน วันหนึ่งเธอเห็นคลิปที่พ่อร้องเพลงกับเพื่อนร่วมงาน แล้วเธอก็อุทานขึ้นมาว่า “พ่อครับ พ่อร้องเพลงได้ไพเราะมาก ทำไมพ่อไม่ร้องเพลงให้พวกเราฟังบ้างล่ะ” “หยุดนะน้องสาว ตอนที่เธอตัวเล็ก ฉันอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนและร้องเพลงไปทั่วโลก แต่เธอไม่สามารถนอนหลับได้ ทุกคนในครอบครัวของฉันบอกว่าการร้องเพลงของฉันแย่มาก ตั้งแต่นั้นมา ฉันก็ไม่กล้าร้องเพลงให้เธอฟังอีกเลย”

ไม่นานลูกสาวก็โต้ตอบและประชดประชัน เขาหัวเราะ: แล้วตอนนี้พ่อก็ร้องเฉพาะส่วนที่ "ตัดสิน" เสียงสูงของเขาเท่านั้นเหรอ?

เด็กสาวจั๊กจี้ชายชราของเธอ ชายชราเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “เพราะฉะนั้น ฉันจึงมีแรงบันดาลใจที่จะฝึกฝนบทเรียนของฉันมากขึ้น เมื่อคุณกลับมา ฉันจะร้องเพลงให้คุณฟัง”

เขากล่าวว่าใช่ จากนั้นก็นึกอะไรบางอย่างได้และกล่าวว่า ตอนนี้ คุณพ่อ ฝึกร้องเพลงให้ลูกสาวคนเล็กและเจ้าหญิงของคุณฟังก่อน ตอนนี้ในบ้านเหลือคนอยู่เพียงสามคน… ชายชราทำท่าถอนหายใจ ทั้งสองคนนั้นไม่ยอมฟัง แล้วจะร้องเพลงยังไงให้ “ลูกๆ” ฟังคะคุณพ่อ! เพื่อวันข้างหน้าจะได้ไม่มาโทษผมแบบนี้ พ่อ(ร้องเพลง) เก่งแต่ผมไม่ดี

ชายชราอ้วนหัวเราะ: ตอนนี้เขายืมคำพูดของนายเบียนมาใช้ด้วย (ผลงานที่ฉันชอบแต่คุณไม่ชอบมัน โดยนักเขียน ดวน ทัค เบียน) รอออกจากเวียดนามก่อนแล้วค่อยกลับมาอ่านวรรณกรรมเวียดนามไหมลูกชาย ทั้งสองพ่อหัวเราะเสียงดัง อย่าลืมฝึกร้องเพลง เพื่อที่ลูกสาวคนเล็กจะได้ไม่ตำหนิคุณว่า “ทำไมคุณถึงร้องเพลงให้คนอื่นฟัง” ฉันรู้ค่ะคุณไฮ ทริปนี้เป็นวันหยุดยาว ผมไม่ไปไหนหรอกครับ ผมจะนอนซ้อมร้องเพลง 5 วัน 5 คืน โอเคไหม?

3. เราไม่ค่อยได้คุยกันมากนัก แม้จะแค่เรื่องฝึกร้องเพลงสั้นๆ ก็ตาม ฉันเพิ่งบอกคุณไปแล้ว เด็กสาววัย 18 ปี เริ่มต้นเรียนรู้วิธีการดูแลครอบครัว วิธีการเตือนสติผู้อื่นได้อย่างไร... จริงๆ แล้วไม่จำเป็นต้องมีสิ่งยิ่งใหญ่ขนาดนั้นก็ได้ ไม่จำเป็นต้องมีเป้าหมายหรือแผนมากมาย ซ้อมร้องเพลงก็ได้ ทำอาหารก็ได้ นอนอ่านหนังสือทั้งคืนก็ดีนะ อะไรก็ตาม. ไม่ต้องทำอะไรเลย ทำไมบางสิ่งต้องถูกต้องเสมอ? สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข สงบ สบาย และเงียบสงบ

จงดูแลตัวเองให้ดีในปัจจุบันนี้ จะได้ไม่เสียใจ เพราะวันหนึ่งเมื่อเรามองย้อนกลับไป เราจะเห็นว่าความสุข ความทรงจำ และช่วงเวลาแห่งความสุข ไม่ใช่ช่วงเวลาที่เราบรรลุเป้าหมายนี้หรือเป้าหมายนั้น ซื้อบ้านหลังนี้ เปลี่ยนรถคันนั้น... แต่เป็นสิ่งที่ธรรมดาและเรียบง่ายที่สุด เช่น การที่ลูกวิ่งออกมาจากมุมบ้านเพื่อทักทายเราเมื่อเรากลับถึงบ้านจากที่ทำงาน ช่วงเวลาที่ลูกจับมือเราเพื่อคืนดี ช่วงเวลาที่เราเดินเล่นในตอนเช้าตรู่หรือตอนบ่ายแก่ๆ โดยไม่ต้องพูดอะไรกัน การฟังเสียงนกร้องเดียวกัน การสบตากัน การเห็นด้วย หรือแม้แต่การที่เราเคารพมุมมองที่ต่างกัน

หรือวิธีที่เรามองดอกไม้ใบไม้

เรามักจะลืมสิ่งสวยงามเรียบง่ายเช่นนั้น บางครั้งการไม่ทำอะไร ไม่คิดอะไร ไม่คาดหวัง ไม่รอคอย สิ่งเรียบง่ายกลับดูงดงามราวกับกอหญ้าสีเขียวบนท้องฟ้าเที่ยงวันอันร้อนระอุ ราวกับจิบน้ำจืด ราวกับรุ้งกินน้ำจากฝนที่รออยู่หลายวัน

แหล่งที่มา: https://tuoitre.vn/5-ngay-5-dem-co-mat-trong-nhau-20240428090200993.htm