5 วัน 5 คืนด้วยกัน

ภาพโดย: DUYEN PHAN

มีคำเชิญเป็นสิบๆ ใบเลย ชอบไหม ชอบไหม มีความสุขไหม คงมีความสุขน่าดู ฉันถามตัวเอง แต่ใครมารวมตัวกันก็มาร่วม ใครจะแยกย้ายก็แยกย้าย ใครหนีร้อนก็ไปเลย... คราวนี้ครอบครัวฉันอยู่ต่อ

อะไรก็ดีไปหมด ไม่จำเป็นต้องมีอะไร แล้วทำไมเราต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อให้ถูกต้องด้วย สิ่งสำคัญที่สุดคือการอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข สงบสุข สบายๆ และเงียบสงัด

1. เพื่อนบางคนกังวลว่า "เราควรไปรวมตัวกันที่บ้านปู่ย่าตายายดีไหม" บางคนก็ระมัดระวังตัว "การที่ลูกๆ ออกไปจะทำให้ปู่ย่าตายายเสียใจ กลัวว่าจะคิดถึงลูกๆ ไหม" หลังจาก "พาครอบครัวไปส่ง" ที่บ้านเคลื่อนที่ ไปรับลูกๆ จากโรงเรียน ขับรถข้ามคืนไปค่าย เพื่อนสนิทคนหนึ่งก็ยังพอมีเวลา "ปลอบใจ" พวกเขา บางครอบครัวมารวมตัวกัน บางครอบครัวก็แยกย้ายกันไป เข้าใจไหม แค่นั้นเอง ฉันหัวเราะ รวมตัวกันตรงนี้ แล้วก็แยกย้ายกันไปที่อื่น กระจายกันตรงนี้เพื่อมารวมตัวกันที่อื่น ไม่มีอะไรต้องกังวลหรอก แค่เรื่องของเวลา

เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาเมื่อเราไปดูบ้าน แม้ว่าจะต้องการแค่พื้นที่แบบ "แยกเข้า-ออก" เท่านั้น แต่พื้นที่นั้นต้องมีห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่พอให้เพื่อนๆ เข้ามารวมตัวกันและดื่มในช่วงสุดสัปดาห์ได้

ไปมา "ก็คลานเข้าออก" แต่ต้องมีห้องนอนให้ลูกๆ ต่อไปก็ไม่ต้องห้องนั่งเล่นอีกต่อไป เพราะต่างคนต่างต้องการห้อง เพื่อนฝูงต่างก็มีภรรยาโทรเข้ามา ลูกๆ โทรเข้ามา เจ้านายอยู่ด้วย ไม่มีเวลาจัดห้องนั่งเล่นให้ใครได้อยู่ แล้วพอถึงเวลาบ้านกว้างเกินไป ก็ต้องหาที่แคบๆ ให้ภรรยาไม่บ่นเรื่องทำความสะอาด

น้องชายผมมาเยี่ยม มองดูอพาร์ตเมนต์ที่ว่างเปล่าด้วยสีหน้ากังวล “ขอสั่งชุดโต๊ะหน่อยนะครับ พับเก็บได้เรียบร้อยเมื่อไม่ใช้งาน” ผมหัวเราะแล้วพูดว่า “ลูกชาย ผมลดจำนวนลงจากสามเหลือหนึ่งแล้ว ทำไมผมต้องเพิ่มโต๊ะเก้าอี้รกๆ เยอะแยะด้วยล่ะ”

ดูเหมือนว่าพอถึงวัยหนึ่ง เราก็จะพูดน้อยลง ซื้อของน้อยลง ปาร์ตี้น้อยลง และดื่มน้อยลง ความกังวล ความโกรธ การตัดสิน ความคาดหวัง... ก็ดูเหมือนจะลดน้อยลงด้วย เป็นเพราะเหตุนี้หรือเปล่าที่ทำให้พื้นที่รอบตัวเรากว้างขึ้นอย่างกะทันหัน? คำพูดที่ออกมาจากปากเรากลับเบาบางลง?

2. เด็กหญิงตัวน้อยเดินทางไปโรงเรียนไกลบ้าน วันหนึ่งเธอเห็นคลิปพ่อร้องเพลงกับเพื่อนร่วมงานที่บริษัท แล้วเธอก็อุทานขึ้นมาทันทีว่า "พ่อคะ หนูร้องเพลงเก่งมาก ทำไมหนูไม่ร้องเพลงให้พวกเราฟังบ้างล่ะคะ" "ไปกันเถอะค่ะ พี่สาว ตอนหนูยังเล็ก หนูเคยอุ้มหนูไว้ในอ้อมแขนและเกือบจะร้องเพลงรอบโลก แต่หนูนอนไม่หลับ ทุกคนในครอบครัวบอกว่าหนูร้องเพลงได้แย่มาก ตั้งแต่นั้นมา หนูไม่กล้าร้องเพลงให้พ่อฟังอีกเลย"

ลูกสาวก็พูดประชดประชันและเยาะเย้ยอยู่แล้ว เธอหัวเราะ แล้วตอนนี้พ่อก็ร้องแต่ท่อนที่ "ตัดสิน" เสียงสูงของตัวเองงั้นเหรอ

เด็กหญิงตัวน้อยจั๊กจี้ชายชราของเธอ ชายชราเปลี่ยนเรื่อง “เพื่อให้ฉันมีแรงบันดาลใจในการฝึกฝนมากขึ้น พอเธอกลับมาบ้าน ฉันจะร้องเพลงให้เธอฟัง โอเคไหม?”

เขาตอบตกลง แล้วก็นึกอะไรขึ้นมาได้ แล้วก็เตือนว่า “พ่อครับ ฝึกร้องเพลงให้ลูกสาวคนเล็กกับลูกสาวหน่อยสิ ตอนนี้ในบ้านมีแค่สามคน...” ชายชราแกล้งถอนหายใจ “สองคนนั้นไม่ฟังหรอก แล้วพ่อจะร้องเพลงยังไงให้ “เด็ก” ฟัง” เพื่อที่ในอนาคตจะได้ไม่โทษพ่อเหมือนผม พ่อ (ร้องเพลง) เก่ง แต่ผมร้องไม่เป็น

ชายชราอ้วนหัวเราะ: เดี๋ยวนี้แกยังยืมคำพูดของคุณเบียนมาใช้อีกนะ (งานเขียน "ฉันเก่ง แต่แกไม่รักฉัน" ของนักเขียนโดอัน แทค เบียน) รอก่อนนะลูก ค่อยกลับไปอ่านวรรณกรรมเวียดนามทีหลัง แกสองคนหัวเราะกันเสียงดังเชียว จำไว้นะว่าต้องฝึกร้องเพลง ลูกสาวคนเล็กจะได้ไม่โทษแกว่า "ร้องเพลงให้คนอื่นทำไม" รู้แล้วจ้ะ พี่สาวคนรอง ทริปนี้มันยาว แกจะไม่ไปไหนทั้งนั้น แกจะนอนซ้อมร้องเพลง 5 วัน 5 คืน โอเคไหม?

3. เป็นเรื่องยากที่เราจะพูดคุยกันได้มากขนาดนี้ แม้เพียงจากเรื่องราวเล็กๆ น้อยๆ เกี่ยวกับการฝึกร้องเพลง มันเป็นเพียงสิ่งที่ลูกของฉันเล่าให้ฉันฟัง วิธีที่เด็กสาวอายุสิบแปดเริ่มเรียนรู้วิธีดูแลครอบครัว วิธีเตือนคนอื่นเกี่ยวกับเรื่องต่างๆ... จริงๆ แล้วไม่จำเป็นต้องมีเรื่องใหญ่โต ไม่จำเป็นต้องมีแผนหรือเป้าหมายมากมาย การฝึกร้องเพลงก็ดี การทำอาหารก็ดี การนอนอ่านหนังสือทั้งคืนก็ดี การทำอะไรก็ได้ก็ดี การไม่ทำอะไรเลยก็ดี ทำไมเราต้องทำอะไรสักอย่าง? สิ่งสำคัญที่สุดคือการอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข สงบ ผ่อนคลาย และเงียบสงบ

จงดูแลกันและกันในปัจจุบันนี้ เพื่อจะได้ไม่เสียใจ เพราะวันหนึ่งเมื่อเรามองย้อนกลับไป เราจะเห็นว่าความสุข ความทรงจำ และช่วงเวลาแห่งความสุขไม่ได้เกิดขึ้นเมื่อเราบรรลุเป้าหมายนั้นหรือเป้าหมายนี้ ซื้อบ้านหลังนี้ เปลี่ยนรถคันนั้น... แต่เกิดขึ้นจากสิ่งธรรมดาสามัญและเรียบง่ายที่สุด เช่น เวลาที่ลูกวิ่งออกมาจากมุมบ้านเพื่อทักทายฉันเมื่อฉันกลับถึงบ้านจากที่ทำงาน เวลาที่ลูกจับมือฉันเพื่อคืนดี เวลาที่ลูกเดินเล่นยามเช้าหรือบ่ายแก่ๆ โดยที่ไม่ต้องพูดอะไรกัน ฟังเสียงนกร้องเดียวกัน สบตากัน เห็นด้วย หรือแม้แต่วิธีที่เราเคารพในความคิดเห็นที่ต่างกัน

หรือวิธีที่เรามองดอกไม้ใบไม้

เรามักจะลืมสิ่งเรียบง่ายและงดงามเช่นนั้น บางครั้งเมื่อเราไม่ทำอะไร ไม่คิดอะไร ไม่หวังสิ่งใด หรือไม่รอคอยสิ่งใด สิ่งเรียบง่ายเหล่านั้นกลับดูงดงามดุจกอหญ้าเขียวขจีบนท้องฟ้ายามเที่ยงวันอันร้อนระอุ ดุจดังหยดน้ำใสสะอาด ดุจสายรุ้งจากสายฝนที่รอคอยมาหลายวัน

แหล่งที่มา: https://tuoitre.vn/5-ngay-5-dem-co-mat-trong-nhau-20240428090200993.htm