ความโหยหาสีม่วงของต้นอินทนิล

ฤดูร้อนมาถึงแล้ว พร้อมกับแสงแดดสีทองอร่ามที่สาดส่องไปทั่วทุกถนนและทุกมุมถนน ท่ามกลางบรรยากาศเช่นนี้ ดอกตะแบกก็ผลิบาน สีม่วงของดอกไม้แต่งแต้มท้องฟ้า เป็นการต้อนรับฤดูร้อนอย่างอ่อนโยน ช่อดอกตะแบกบานสะพรั่ง เผยสีสันสดใสท่ามกลางแสงแดด ปลุกเร้าความทรงจำและความรู้สึกอ่อนโยนมากมายในวัยเยาว์และช่วงเวลาที่สวยงามที่ผ่านมา

ต้นตะแบกมักถูกปลูกตามถนนเพื่อให้ร่มเงาเป็นหลัก ลำต้นของมันเรียวบาง และใบหนาแน่นและแผ่กว้าง ดอกตะแบกบานเป็นช่อ มีหลายสี แต่ผู้คนมักจดจำตะแบกได้จากสีม่วงที่สง่างาม งดงาม และบริสุทธิ์เท่านั้น ดอกตะแบกมีอายุขัยสั้น แต่ค่อยๆ เหี่ยวเฉาไปอย่างเงียบๆ ราวกับเศษดอกไม้ไฟ กลีบดอกที่บอบบางราวกับเศษดอกไม้ไฟ ยังคงเป็นสีม่วงจนกว่าจะร่วงโรยไปหมด จากนั้นก็จะซีดจางและเหี่ยวเฉาไปหลังจากฝนตกเพียงไม่กี่ครั้งในฤดูร้อน เมื่อมองดูช่อดอกตะแบกที่เหี่ยวเฉาอยู่ท่ามกลางดอกสีแดงสดที่บานสะพรั่งนับไม่ถ้วนของต้นไม้ที่งดงามนี้ ฉันก็พลันนึกถึงบทกวีสี่บรรทัดขึ้นมาได้:

ฉันรู้จักต้นไม้เปลวไฟ

บานสะพรั่งเคียงข้างต้นอินทนิล

แต่ต้นอินทนิลล้มลงก่อน

สีม่วงมักเป็นสีที่ใช้งานยาก

ดอกตะแบกไม่ฉูดฉาดเหมือนดอกกุหลาบ และไม่ร้อนแรงเหมือนต้นไม้ที่ออกดอกสีสันสดใส มันมีสีม่วงบริสุทธิ์ ความงามที่อ่อนโยนและเงียบสงบ คล้ายกับผู้คนที่ผ่านพ้นวัยเยาว์มาแล้ว บางคนบอกว่าดอกตะแบกเป็นดอกไม้แห่งความโหยหา ความทรงจำในอดีตที่ยังคงประทับอยู่ในใจ ฉันก็เชื่อเช่นนั้น เพราะทุกครั้งที่ฤดูดอกตะแบกมาถึง ฉันจะนึกถึงวันเวลาในโรงเรียน ช่วงบ่ายหลังเลิกเรียนใต้ร่มเงาของต้นไม้ และความรู้สึกรักแรกพบที่บริสุทธิ์ เหมือนดวงตาของใครบางคนที่เปล่งประกายท่ามกลางสีม่วงเข้ม

ตอนเด็กๆ ฉันมักยืนอยู่ใต้ต้นตะแบก แล้วมองขึ้นไปที่ช่อดอกสีม่วงหอมๆ ที่ร่วงหล่นลงมาเบาๆ ตามสายลม กลีบดอกไม้แต่ละกลีบเปรียบเสมือนฝีแปรงอันอ่อนช้อยบนผืนผ้าใบแห่งความทรงจำของฉัน ในช่วงบ่ายของฤดูร้อน ฉันและเพื่อนๆ จะฟังเสียงจิ้งหรีดร้องระงม เก็บกลีบดอกตะแบกที่ร่วงหล่นบนทางเท้า แล้วกดลงในสมุดบันทึกราวกับพยายามจะเก็บรักษาช่วงเวลาแห่งดอกไม้บานเอาไว้สักเล็กน้อย

เมื่อฉันโตขึ้น ฉันก็เข้าใจว่าสีม่วงไม่ใช่แค่สีของดอกไม้ แต่ยังเป็นสีของความทรงจำที่ไม่อาจลืมเลือน สีม่วงของต้นตะแบกเปรียบเสมือนข้อความจากอดีต จากผู้คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเรา ทิ้งร่องรอยที่อ่อนโยนแต่ลบไม่ออก มันคือสีแห่งการบอกลาเมื่อฤดูสอบมาถึง เมื่อสมุดเซ็นชื่อถูกส่งต่อกันไปมาพร้อมกับความเศร้าและความโหยหา เมื่อดอกตะแบกช่อสุดท้ายของฤดูร้อนเหี่ยวเฉาไป มันก็เป็นช่วงเวลาที่ลูกหลานในอดีตเติบโตขึ้นและเริ่มต้นการเดินทางครั้งใหม่

ต้นอินทนิลนั้นมักเกี่ยวข้องกับความทรงจำอันบริสุทธิ์ แต่ก็ยังชวนให้รู้สึกเศร้าหมองด้วยเช่นกัน มีคนเคยกล่าวไว้ว่า "สีม่วงของต้นอินทนิลคือสีแห่งการรอคอย" ฉันยังคงจำช่วงบ่ายเหล่านั้นได้ดี นั่งอยู่ริมหน้าต่าง มองออกไปที่ถนนเล็กๆ ที่ร่มรื่นด้วยต้นอินทนิล และสงสัยว่าผู้คนที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิตของฉันตอนนี้อยู่ที่ไหนกัน พวกเขายังจำฤดูดอกไม้สีม่วงบานสะพรั่งได้ไหม พวกเขายังคงหวงแหนความทรงจำที่สวยงามที่เราเคยมีร่วมกันอยู่หรือเปล่า หรือทุกสิ่งทุกอย่างค่อยๆ เลือนหายไปในห้วงเวลาอันไกลโพ้นแล้ว?

ฝนต้นฤดูร้อนที่ตกลงมาอย่างกระทันหันชะล้างฝุ่นละอองบนถนน เหลือไว้เพียงกลีบดอกตะแบกที่ร่วงหล่น สีม่วงสดใสตัดกับทางเท้าอิฐสีแดง ทันใดนั้นฉันก็ตระหนักว่าไม่มีอะไรคงอยู่ตลอดไป แม้แต่สิ่งสวยงามที่สุด ฤดูดอกไม้บานมาแล้วก็ไป เหมือนกับผู้คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเรา ทิ้งไว้เพียงความทรงจำอันแสนหวานปนกับความเสียใจเล็กน้อย แต่บางทีความเปราะบางนี้เองที่ทำให้ตะแบกมีความพิเศษ ทำให้ผู้คนอยากทะนุถนอมและหวงแหนทุกช่วงเวลาที่ดอกไม้บานสะพรั่ง

ในบางเช้าตรู่ ฉันเดินเล่นช้าๆ ใต้ต้นไม้ใหญ่ ฟังเสียงลมพัดผ่านใบไม้ และมองดูช่อดอกไม้ที่พลิ้วไหวในแสงแดด ความสงบสุขแผ่ซ่านไปทั่วจิตใจ ราวกับว่าความวุ่นวายของชีวิตภายนอกถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง ท่ามกลางความต้องการของงานและความกังวลของชีวิต ฉันก็เข้าใจในทันทีว่าบางครั้งความสุขก็มาจากสิ่งเรียบง่ายอย่างแท้จริง – เส้นทางที่คุ้นเคย แถวต้นไม้เก่าแก่ หรือฤดูกาลของดอกไม้ที่กลับมาตามกฎแห่งกาลเวลา

ฤดูดอกตะแบกจะมาเยือนทุกปี แต่ทุกครั้งที่ฉันเห็นดอกไม้บาน ความรู้สึกต่างๆ ก็เกิดขึ้นในใจฉัน อาจเป็นความสุขที่ได้พบเจอช่วงเวลาที่สวยงาม อาจเป็นความเศร้าที่หวนคิดถึงอดีต หรืออาจเป็นเพียงความรู้สึกโหยหาที่ยากจะอธิบาย แต่ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม สีม่วงของดอกตะแบกจะปลุกความรู้สึกอ่อนโยนและงดงามที่สุดในจิตใจของทุกคนเสมอ ล่องลอยไปตามกระแสแห่งความทรงจำ แต่ยังคงโอบกอดความเรียบง่ายของปัจจุบัน ดอกตะแบกเป็นดอกไม้ที่มีภารกิจแปลกประหลาด บานสะพรั่งอย่างอ่อนโยน แต่กลับมีสีแห่งความโหยหา ปลุกหัวใจให้ตื่นขึ้นพร้อมกับการเปลี่ยนแปลงของฤดูกาลและความคิดเรื่องเวลาที่เลือนหายไป

หากต้นเฟลมโบยันต์เป็นสัญลักษณ์ของความใฝ่ฝันอันแรงกล้า ต้นตะแบกก็เปรียบเสมือนความโหยหาอันอ่อนโยน ความสงบสุขในหัวใจ บางทีทุกคนอาจมีฤดูกาลของต้นตะแบกในแบบของตัวเอง ฤดูกาลแห่งดอกไม้ที่เชื่อมโยงกับความทรงจำที่ยากจะลืมเลือน และเมื่อต้นตะแบกบานสะพรั่งเป็นสีม่วงริมทาง ฉันก็เตือนตัวเองให้ชะลอฝีเท้าลง ให้ชื่นชมความงามอันเปราะบางแต่เปี่ยมความหมายของชีวิต เพื่อไม่ให้พลาดสิ่งสวยงามต่างๆ ที่อยู่รอบตัวเราอย่างเงียบๆ

ที่มา: https://baothainguyen.vn/van-hoa/van-hoc-nghe-thuat/202504/hoai-niem-sac-tim-bang-lang-3cf0f47/