เล นู ทัม – ดินแดนแห่งความสุข

คงผ่านมาสิบปีแล้ว เวลาแห่งการรอคอยเพื่อสร้างสรรค์วรรณกรรมช่างยาวนานเหลือเกิน แต่ด้วยความหวังว่ามันจะงดงามในแบบของมันเอง กวีเล นู ทัม จึงหว่านเมล็ดพันธุ์อย่างเงียบๆ แล้วดอกตูมแห่งกวีก็ผลิบานบนหน้ากระดาษแห่งบทกวี ฉันรอคอยมานานเกินไป เมื่อได้อ่านถ้อยคำใน “ฤดูกาลไม่รอวัย” มันคุ้มค่าแก่การแบกรับ ทั้งผู้อ่านและกวี ขณะแบกบทกวีทั้งชีวิตไว้บนบ่า

จาก “Thuc” - รวมบทกวีที่ตีพิมพ์ในปี 2012 ผู้อ่านได้ซึมซับความทุกข์ทรมานและความสุขของกวีไว้ในทุกคำ ทุกหน้ากระดาษแห่งบทกวี “ความบริสุทธิ์ทางวรรณกรรม” ของ Le Nhu Tam ได้เปิดทางให้ “Thuc” ได้หล่อเลี้ยงหัวใจของคนรักบทกวีมาอย่างยาวนาน ต่อมาใน “Silent Shadow at the End of the Day” - รวมบทความและบันทึกที่ตีพิมพ์ในปี 2015 ผู้อ่านจะได้พบกับ Le Nhu Tam ที่ไม่ได้เร่ร่อนอยู่ในแวดวงบทกวีอีกต่อไป แต่กลับเป็นเสียงของหัวใจ ประโยคที่เต็มไปด้วยความคิด บางครั้งเศร้า บางครั้งหลงทางในความวุ่นวายของชีวิต เห็นแก่ตัวและโดดเดี่ยวในโลกที่วุ่นวาย

ห่างหายจากโลกไป 10 ปี แล้วกลับมาอีกครั้งพร้อมกับ “ฤดูกาลที่ไม่รอคอยวัย” ซึ่งผมเรียกว่า “ดินแดนแห่งความสุข” เพราะถึงแม้จะยังไม่แก่พอ ยังไม่ถึงจุดสิ้นสุดของเส้นทางชีวิตและบทกวี แต่เมื่อกวีค้นพบความสุขมากพอ เขาก็สามารถสรุปความสุขออกมาเป็นบทกวีได้ หรือจะพูดให้ถูกต้องกว่านั้นก็คือ เล นู ทัม รู้วิธีซึมซับความสุขจากดินแดนและผู้คนในต่างแดนลงในบทกวี และจากจุดนั้น “ปูพรมแห่งความสุข” ลงบนภาษาของบทกวีเวียดนาม

"ไม่มีที่ไหนบนโลก"

ภูฏาน ดินแดนแห่งความสุขที่ซ่อนเร้น

ดินแดนป่าเถื่อน ความรักอันบริสุทธิ์

ที่ธรรมชาติอยู่ร่วมกับมนุษย์"

(ดินแดนแห่งความสุข)

บางครั้งความสุขนั้นก็คือความรัก: "ได้ยินเสียงขลุ่ยปี่ เรียกหาความอบอุ่นให้กัน ประตูแห่งจิตวิญญาณเปิดออก กลับสู่ต้นกำเนิดแห่งบ้านเกิด"

"ผู้ร้องเพลงอยู่ในใจของเด็กวัดที่อยู่ไกลบ้าน

ฝนแต่ละครั้งไม่ตกตามเวลา

ใครเรียกค่ำคืนอันแสนจันทร์ที่พลุกพล่านในเมือง

เมืองที่ว่างเปล่า พระจันทร์หอมแห่งพาย บ้านเกิดของฉัน

ความคิดถึงสายลมแห่งขุนเขา

ความคิดถึงการเก็บเกี่ยว

ความคิดถึงเท้าเปล่าเดินข้ามทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่

บนหน้าผากที่คลุมเครือของเทศกาล

รักหมู่บ้านชัว หมู่บ้านกลางชนบท

ฤดูเป่าขลุ่ย สาวรอเขาอยู่ริมลำธาร

รู้ว่าคุณจะไม่กลับมา

จะไม่กลับมาในฤดูกาลหน้า

กลางภูเขามีมือสองข้างจับความว่างเปล่าไว้

"พลิกมันกลับหัวลง ไม่ว่าคุณจะพลิกไปทางไหนก็จะสัมผัสถึงความอบอุ่นเก่าๆ"

(เวอร์ชั่นวัดฤดูขลุ่ยปี่)

ความสุขในบทกวี “ฤดูกาลที่ไม่รอวัย” ของเล นู ทัม คือความรักที่มีต่อท้องทะเล บ้านเกิด และประเทศชาติ ดังนั้น เมื่อพูดถึงบทกวี จึงสร้างทั้งความลึกซึ้งของประวัติศาสตร์และรสชาติที่ค้างอยู่ในคอเมื่อกวีแต่งบทกวี “กาลครั้งหนึ่งเมื่อพ่อและปู่ของเรา”

"ฟังเสียงพายุแล้วคิดถึงบรรพบุรุษของคุณ

เมื่อหลายปีก่อน ฉันไปปกป้องดินแดนกลางทะเล

ไปรักษาเกาะไว้กลางมหาสมุทร

ล่องแพไม้ไผ่ทั้งกลางวันและกลางคืน

ฝนและลมวันแล้ววันเล่า

เอาคลื่นมาเป็นเพื่อน

เอาคืนมาเป็นม่าน

ฮวงซา, เติงซา ครั้งหนึ่ง

-

ต้นเมเปิ้ล ต้นเมเปิ้ลที่กำลังออกดอก

ลมเวียดนามพัดเข้าฝั่งเวียดนาม

ทะเลเวียดนามไหลเข้าสู่แผ่นดินเวียดนาม

เกาะบ้านเกิดแทรกซึมอยู่ในใจ

วันเก่าเล่าเรื่องราวในวันนี้

วันนี้คงอยู่ตลอดไป"

ความสุขก็มาจากช่วงเวลาที่แม่ปล่อยให้ฉันได้เป็นมนุษย์ ได้เห็นสิ่งเรียบง่ายในชีวิต ได้เห็นชนบท บางครั้งก็เห็นถึงความยากจน แต่สิ่งเหล่านั้นไม่ใช่อุปสรรค แต่เป็นตัวกระตุ้นให้ผู้คนเติบโตเป็นผู้ใหญ่ (เดือนมิถุนายนในวัยของฉัน) บางครั้งมันก็เปราะบางเกินไป ใน โลกแห่ง บทกวี เมื่อกวีแบ่งปันเมฆ แบ่งปันสายลม ความรักก็กลายเป็นกลิ่นหอมของดอกไม้อมตะที่อบอวลอยู่ในบทกวี (สี่ฤดูแห่งเคซัน) นอกจากนี้ยังมีช่วงเวลาแห่งการรอคอยด้วยความเจ็บปวด: "ปีเดียวกันนั้นที่เธอจากไป เธอสัญญา

เดือนมีนาคม ดอกโบตั๋นบานแล้วฉันก็กลับมา

ปีที่ยาวนานและกลิ่นหอมเย็นชา

"ดอกโบฮิเนียสีขาวในป่า เส้นทางที่ฉันเดินอยู่เป็นสีขาว"

(ดอกโบฮิเนียสีขาวเดือนมีนาคม)

ดี

"แล้วคุณจะไม่กลับเหรอ?"

ใบเมเปิ้ลเปลี่ยนเป็นสีเหลือง

มีคู่รักกี่คู่กันนะ?

ฉันคนเดียวขึ้นไปบนภูเขาเพื่อจับพระจันทร์ที่ว่างเปล่า"

(ฤดูกาลแห่งการเปลี่ยนใบไม้)

"มองหาแสงแดดตลอดฤดูกาล

แม่น้ำก็บาง

คุณก็อยู่ไกลเช่นกัน

เมฆขาวปกคลุมทุ่งนา

(ฤดูกาลไม่รออายุ)

ทันใดนั้นหัวใจของฉันก็หนักอึ้ง: "รวบรวมความฝันอันห่างไกล; ต่อมา นั่งและคลี่คลายชะตากรรมของฉัน... รวบรวมผมขาว รำลึกถึงวัยเยาว์ของฉัน; ความเจริญรุ่งเรืองและความเสื่อมถอยเป็นเพียงชีวิตมนุษย์ที่เปราะบาง" (กอม) ด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความคิดถึง: "กลับไปนั่งใต้ต้นไม้เก่ากันเถอะ; ปล่อยให้ความว่างเปล่าอันกว้างใหญ่ทำให้ฉันเศร้า; กลับไปนั่งที่บ้านเกิดของฉันกันเถอะ; หลังจากผ่านไปหลายปี ฉันยังคงคิดถึงมุมบ้าน; กลับไปค้นหาตัวเองกันเถอะ; ถนนอันยาวไกลทำให้อกของฉันว่างเปล่าเพื่อเงียบงัน; ผ่านไปเจ็ดสิ่งขึ้นและสามลง; ไม่ว่าจะอันตรายแค่ไหน ฉันยังคงแสวงหาความลืมเลือน" (หยุด) ...

บทกวีเกือบ 150 หน้า 79 บท “ฤดูกาลไม่รอวัย” นำพาผู้อ่านสู่อารมณ์กวีอันหลากหลาย เมื่อครุ่นคิดถึงความรัก บ้านเกิด ประเทศชาติ และผู้คน แม้ในยามทุกข์ระทม “ฤดูกาลไม่รอวัย” ก็มิใช่เพียงความเจ็บปวดของปัจเจกบุคคล เล นู ทัม คือบุคคลที่แสวงหาแสงสว่าง รวบรวมความรัก รวบรวมสีสันและกลิ่นหอมไว้ในตัว เพื่อถ่ายทอดถ้อยคำแห่งฤดูกาลแห่งความสุขของผู้คนอย่างงดงาม ด้วยเหตุนี้ กวีหรือใครก็ตามในชาตินี้ จึงจำเป็นต้องมีชีวิตอยู่และเปี่ยมล้นด้วยความรัก เพื่อที่จะเปี่ยมล้นด้วยความสุข

ฮวงไห่ลัม

ที่มา: https://baoquangtri.vn/le-nhu-tam--dat-nuoc-cua-nhung-hanh-phuc-194663.htm