เลนูทาม – ดินแดนแห่งความสุข

ต้องใช้เวลาถึง 10 ปีเลยทีเดียว การรอคอยเพื่อสร้างสรรค์งานวรรณกรรมเช่นนี้ช่างยาวนานเหลือเกิน แต่ด้วยความหวังว่างานวรรณกรรมจะมีความงดงามในแบบของตัวเอง กวีเล นู ทัม จึงได้หว่านเมล็ดพันธุ์อย่างเงียบๆ และแล้วดอกตูมแห่งบทกวีก็ผลิบานบนหน้ากระดาษบทกวี ฉันรอคอยมานานเกินไป เมื่อได้อ่านถ้อยคำใน "ฤดูกาลแห่งการไม่รอคอยวัยชรา" ฉันรู้สึกว่ามันคุ้มค่าจริงๆ กับการแบกรับเวลาทั้งชีวิตแห่งบทกวีไว้บนบ่าของทั้งผู้อ่านและกวี

จาก “Thuc” ซึ่งเป็นผลงานรวมบทกวีที่ตีพิมพ์ในปี 2012 ผู้อ่านจะสัมผัสได้ถึงความทุกข์และความสุขของกวีผ่านคำแต่ละคำและบทกวีแต่ละหน้า “ความบริสุทธิ์ทางวรรณกรรม” ของ Le Nhu Tam ทำให้ “Thuc” สามารถหล่อเลี้ยงหัวใจของคนรักบทกวีมาอย่างยาวนาน จากนั้นด้วย “Silent Shadow at the End of the Day” ซึ่งเป็นผลงานรวมบทความและบันทึกที่ตีพิมพ์ในปี 2015 ผู้อ่านจะพบว่า Le Nhu Tam ไม่ได้เร่ร่อนอยู่ในแวดวงบทกวีอีกต่อไป แต่เป็นเสียงของหัวใจ ประโยคที่เต็มไปด้วยความคิด บางครั้งเศร้า บางครั้งก็หลงทางในความวุ่นวายของชีวิต เห็นแก่ตัวและโดดเดี่ยวเมื่อโลกเต็มไปด้วยผู้คน

หายไปนาน 10 ปีแล้วกลับมาอีกครั้งกับ “ฤดูที่ไม่รอวัย” ที่ผมเรียกว่า “ดินแดนแห่งความสุข” เพราะถึงแม้จะไม่แก่พอ ยังไม่ถึงจุดสิ้นสุดของเส้นทางชีวิตแห่งบทกวี แต่เมื่อกวีรู้สึกว่าเพียงพอแล้ว เขาก็สามารถสรุปความสุขเป็นบทกวีได้ หรือพูดอีกอย่างก็คือ เล นู ทัม รู้วิธีดูดซับความสุขของแผ่นดิน ผู้คนในดินแดนอันห่างไกล เข้าสู่บทกวี และจากที่นั่น “ปูพรมแห่งความสุข” บนภาษาบทกวีเวียดนาม:

“ไม่มีที่ไหนบนโลก

ภูฏาน ดินแดนแห่งความสุขที่ซ่อนเร้น

ดินแดนป่าเถื่อน รักอันบริสุทธิ์

ที่ธรรมชาติอยู่ร่วมกับมนุษย์”

(ดินแดนแห่งความสุข)

บางทีความสุขนั้นก็คือความรัก: "ได้ยินเสียงขลุ่ยปี่ เรียกหากันให้กลับคืนสู่ความอบอุ่น ประตูแห่งจิตวิญญาณเปิดออก กลับคืนสู่ต้นกำเนิดของบ้านเกิด"

“ผู้ร้องเพลงในใจของเด็กวัดที่อยู่ไกลบ้าน

ฝนแต่ละครั้งไม่ตกตามเวลา

ใครเรียกค่ำคืนที่มีแสงจันทร์พลุกพล่านในเมือง

เมืองว่างเปล่า พระจันทร์หอม พี บ้านเกิดฉัน

ความคิดถึงสายลมแห่งขุนเขา

ความคิดถึง

ความคิดถึงอดีตเดินเท้าเปล่าข้ามทุ่งหญ้าป่า

บนหน้าผากอันมัวหมองแห่งเทศกาล

รักหมู่บ้านชัว หมู่บ้านในชนบท

ฤดูปี่ขลุ่ย สาวน้อยคอยเขาอยู่ริมธาร

รู้ว่าคุณจะไม่กลับมา

ฤดูกาลหน้าไม่กลับมาอีกแล้ว

กลางภูเขามีมือสองข้างจับความว่างเปล่าไว้

“พลิกมันกลับหัวลง – ทุกที่ที่คุณสัมผัสความอบอุ่นเก่าๆ”

(ปี่ฟลุต ซีซั่น เทมเปิล เวอร์ชั่น)

ความสุขในบทกวี “ฤดูกาลไม่รออายุ” ของเล นู ทัม คือความรักที่มีต่อท้องทะเล บ้านเกิด และประเทศ ดังนั้น เมื่อเป็นบทกวี บทกวีจึงสร้างความลึกของประวัติศาสตร์ แต่ยังสร้างรสชาติที่ค้างอยู่ในคอเมื่อกวีสร้างสรรค์บทกวีในบทกวี “ช่วงเวลาของบรรพบุรุษของเรา”:

“ฟังเสียงพายุแล้วคิดถึงพ่อและปู่ของคุณ”

เมื่อหลายปีก่อนผมได้ไปเก็บแผ่นดินกลางทะเล

ไปเก็บเกาะกลางทะเล

ล่องแพไม้ไผ่ทั้งวันทั้งคืน

ฝนและลมวันแล้ววันเล่า

เอาคลื่นมาเป็นเพื่อน

เอาเวลากลางคืนเป็นม่าน

ฮวงซา เติงซา ครั้งหนึ่ง

-

ต้นเมเปิ้ลออกดอก ต้นเมเปิ้ล

ลมเวียดนามพัดเข้าสู่แผ่นดินเวียดนาม

ทะเลเวียดนามไหลเข้าสู่แผ่นดินเวียดนาม

เกาะบ้านเกิดแทรกซึมเข้าจิตใจ

วันเก่าเล่าเรื่องราวในวันนี้

วันนี้คงอยู่ตลอดไป"

ความสุขก็มาจากตอนที่แม่ปล่อยให้ฉันได้เป็นมนุษย์ ได้เห็นสิ่งเรียบง่ายในชีวิต ได้เห็นชนบท บางครั้งก็เห็นแต่ความยากจน แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งกีดขวางแต่เป็นตัวเร่งให้ผู้คนเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ (เดือนมิถุนายนในวัยของฉัน) บางครั้งมันก็เปราะบางเกินไป ในโลกแห่ง บทกวี เมื่อกวีแบ่งปันเมฆ แบ่งปันสายลม ความรักก็กลายเป็นกลิ่นหอมของดอกไม้อมตะที่ส่งผ่านไปสู่บทกวี (สี่ฤดูแห่งเคซัน) นอกจากนี้ยังมีช่วงเวลาแห่งการรอคอยในความเจ็บปวด: "ปีนั้นที่คุณจากไป คุณสัญญา

เดือนมีนาคม ดอกโบตั๋นบานแล้วฉันก็กลับมา

ปีผ่านไปนานและกลิ่นหอมเย็นชา

“ดอกโบฮิเนียสีขาวในป่า สีขาวบนเส้นทางที่คุณเดิน”

(ดอกบานเย็นสีขาวเดือนมีนาคม)

ดี

“แล้วคุณไม่กลับมาอีกแล้วเหรอ?”

ใบเมเปิ้ลเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเหลือง

หลายคู่รักกำลังตกหลุมรัก

ฉันขึ้นภูเขาเพียงลำพังเพื่อไปจับพระจันทร์ที่ว่างเปล่า"

(ฤดูกาลแห่งใบไม้เปลี่ยนสี)

“ทุกฤดูกาลมองหาแสงแดด

แม่น้ำก็บาง

คุณก็อยู่ไกลเช่นกัน

เมฆขาวปกคลุมทั่วทุ่ง

(ฤดูกาลไม่รออายุ)

อยู่ๆ หัวใจของฉันก็หนักอึ้ง: “รวบรวมความฝันอันห่างไกล; ต่อมา นั่งคลี่คลายชะตากรรมของฉัน...รวบรวมผมขาว รำลึกถึงวัยเยาว์ของฉัน; ความเจริญรุ่งเรืองและความเสื่อมถอยเป็นเพียงชีวิตมนุษย์ที่เปราะบาง” (การรวบรวม) ด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความคิดถึง: “กลับไปนั่งใต้ต้นไม้เก่ากันเถอะ; ปล่อยให้ความว่างเปล่าอันกว้างใหญ่ทำให้ฉันเศร้า; กลับไปนั่งที่บ้านเกิดของฉันกันเถอะ; หลังจากผ่านไปหลายปี ฉันยังคงคิดถึงมุมบ้าน; กลับไปค้นหาตัวเองกันเถอะ; ถนนยาวทำให้อกของฉันว่างเปล่าให้เงียบงัน; เรามาผ่านช่วงขึ้นและลงกันเถอะ; ไม่ว่าจะไม่มั่นคงเพียงใด ฉันยังคงแสวงหาความลืมเลือน” (หยุด)...

บทกวีเกือบ 150 หน้าพร้อมบทกวี 79 บท “ฤดูกาลแห่งการไม่รอคอยวัยชรา” นำพาผู้อ่านไปสู่อารมณ์กวีมากมาย เมื่อคิดถึงความรัก บ้านเกิด ประเทศ และผู้คน และแม้กระทั่งท่ามกลางความเจ็บปวด “ฤดูกาลแห่งการไม่รอคอยวัยชรา” ไม่ใช่แค่ความเจ็บปวดของบุคคลเพียงคนเดียว เล นู ทัมคือบุคคลที่แสวงหาแสงสว่าง รวบรวมความรัก รวบรวมสีสันและกลิ่นหอมไว้ในตัวเพื่อเน้นย้ำถึงคำพูดแห่งฤดูกาลแห่งความสุขของผู้คนอย่างงดงาม ด้วยเหตุนี้ กวีหรือใครก็ตามในชีวิตนี้จึงเพียงแค่ต้องมีชีวิตอยู่และเต็มไปด้วยความรักจึงจะมีความสุขได้

ฮวงไห่ลัม

ที่มา: https://baoquangtri.vn/le-nhu-tam--dat-nuoc-cua-nhung-hanh-phuc-194663.htm