เล นู ทัม – ดินแดนแห่งความสุข

คงผ่านมาสิบปีแล้ว เวลาแห่งการรอคอยเพื่อสร้างสรรค์วรรณกรรมช่างยาวนานเหลือเกิน แต่ด้วยความหวังว่ามันจะงดงามในแบบของมันเอง กวีเล นู ทัม จึงหว่านเมล็ดพันธุ์อย่างเงียบๆ แล้วดอกตูมแห่งกวีก็ผลิบานบนหน้ากระดาษแห่งบทกวี ฉันรอคอยมานานเกินไป เมื่อได้สัมผัสถ้อยคำใน “ฤดูกาลแห่งการไม่รอคอยวัย” มันคุ้มค่าแก่การแบกรับ ทั้งผู้อ่านและกวี ขณะแบกบทกวีทั้งชีวิตไว้บนบ่า

จาก “Thuc” - รวมบทกวีที่ตีพิมพ์ในปี 2012 ผู้อ่านได้ซึมซับความทุกข์ทรมานและความสุขของกวีไว้ในทุกคำ ทุกหน้ากระดาษแห่งบทกวี “ความบริสุทธิ์ทางวรรณกรรม” ของ Le Nhu Tam ได้เปิดทางให้ “Thuc” ได้หล่อเลี้ยงหัวใจของคนรักบทกวีมาอย่างยาวนาน ต่อมาใน “Silent Shadow at the End of the Day” - รวมบทความและบันทึกที่ตีพิมพ์ในปี 2015 ผู้อ่านจะได้พบกับ Le Nhu Tam ที่ไม่ได้เร่ร่อนอยู่ในแวดวงบทกวีอีกต่อไป แต่กลับเป็นเสียงของหัวใจ ประโยคที่เต็มไปด้วยความคิด บางครั้งเศร้า บางครั้งหลงทางในความวุ่นวายของชีวิต เห็นแก่ตัวและโดดเดี่ยวเมื่อโลกเต็มไปด้วยผู้คน

ห่างหายจากไป 10 ปี แล้วกลับมาอีกครั้งพร้อมกับ “ฤดูกาลที่ไม่รอคอยวัย” ซึ่งผมเรียกว่า “ดินแดนแห่งความสุข” เพราะถึงแม้จะยังไม่แก่พอ ยังไม่ถึงจุดสิ้นสุดของเส้นทางชีวิตและบทกวี แต่เมื่อกวีรู้สึกว่าเพียงพอแล้ว เขาก็สามารถสรุปความสุขออกมาเป็นบทกวีได้ หรือจะพูดให้ชัดเจนกว่านั้น เล นู ทัม รู้วิธีซึมซับความสุขจากผืนดิน ผู้คนในดินแดนอันไกลโพ้น เข้าสู่บทกวี และจากจุดนั้น “ปูพรมแห่งความสุข” ลงบนภาษาแห่งบทกวีเวียดนาม:

“ไม่มีที่ไหนบนโลก

ภูฏาน ดินแดนแห่งความสุขที่ซ่อนเร้น

ดินแดนป่าเถื่อน ความรักอันบริสุทธิ์

ที่ธรรมชาติอยู่ร่วมกับมนุษย์"

(ดินแดนแห่งความสุข)

บางครั้งความสุขนั้นก็คือความรัก: "ได้ยินเสียงขลุ่ยปี่ เรียกหาความอบอุ่นให้กัน ประตูแห่งจิตวิญญาณเปิดออก กลับสู่ต้นกำเนิดแห่งบ้านเกิด"

"ผู้ร้องเพลงอยู่ในใจของเด็กวัดที่อยู่ไกลบ้าน

ฝนแต่ละครั้งไม่ตกตามเวลา

ใครเรียกค่ำคืนอันแสนจันทร์ที่พลุกพล่านในเมือง

เมืองที่ว่างเปล่า พระจันทร์หอม พาย บ้านเกิดของฉัน

ความคิดถึงสายลมแห่งขุนเขา

ความคิดถึง

ความคิดถึงเท้าเปล่าเดินข้ามทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่

บนหน้าผากอันพร่ามัวของเทศกาล

รักหมู่บ้านชัว หมู่บ้านในชนบท

ฤดูเป่าขลุ่ย สาวรออยู่ริมลำธาร

รู้ว่าคุณจะไม่กลับมา

ฤดูกาลหน้าไม่กลับมา

กลางภูเขามีมือสองข้างจับความว่างเปล่าไว้

"พลิกมันกลับหัวลง - ทุกที่ที่คุณสัมผัสความอบอุ่นเก่าๆ"

(เวอร์ชั่นวัดฤดูขลุ่ยปี่)

ความสุขในบทกวี "ฤดูกาลไม่รอวัย" ของเล นู ทัม คือความรักที่มีต่อท้องทะเล บ้านเกิด และประเทศชาติ ดังนั้น เมื่อพูดถึงบทกวี จึงสร้างความลึกซึ้งของประวัติศาสตร์ แต่ยังรวมถึงรสชาติที่ค้างอยู่ในใจเมื่อกวีสร้างสรรค์บทกวีในบทกวี "ช่วงเวลาของบรรพบุรุษของเรา" ด้วย

"ฟังเสียงพายุแล้วคิดถึงพ่อและปู่ของคุณ"

เมื่อหลายปีก่อน ฉันไปเก็บแผ่นดินกลางทะเล

ไปรักษาเกาะไว้กลางมหาสมุทร

ล่องแพไม้ไผ่ทั้งกลางวันและกลางคืน

ฝนและลมวันแล้ววันเล่า

เอาคลื่นมาเป็นเพื่อน

เอาคืนมาเป็นม่าน

ฮวงซา, เติงซา ครั้งหนึ่ง

-

ต้นเมเปิ้ล ต้นเมเปิ้ลที่กำลังออกดอก

ลมเวียดนามพัดเข้าฝั่งเวียดนาม

ทะเลเวียดนามไหลเข้าสู่แผ่นดินเวียดนาม

เกาะบ้านเกิดแทรกซึมอยู่ในใจ

วันเก่าเล่าเรื่องราวในวันนี้

วันนี้คงอยู่ตลอดไป"

ความสุขก็มาจากตอนที่แม่ปล่อยให้ฉันได้เป็นมนุษย์ ได้เห็นสิ่งเรียบง่ายในชีวิต ได้เห็นชนบท บางครั้งก็เห็นถึงความยากจน แต่สิ่งเหล่านั้นไม่ใช่อุปสรรค แต่มันคือตัวเร่งให้ผู้คนเติบโตเป็นผู้ใหญ่ (เดือนมิถุนายนในวัยของฉัน) บางครั้งมันก็เปราะบางเกินไป ใน โลกแห่ง บทกวี เมื่อกวีแบ่งปันเมฆ แบ่งปันสายลม ความรักก็กลายเป็นกลิ่นหอมของดอกไม้อมตะที่อบอวลอยู่ในบทกวี (สี่ฤดูแห่งเคซัน) บางครั้งก็มีการรอคอยด้วยความเจ็บปวด: "ปีเดียวกันนั้นที่เธอจากไป เธอสัญญา

เดือนมีนาคม ดอกโบตั๋นบานแล้วฉันก็กลับมา

ปีที่ยาวนานและกลิ่นหอมเย็นชา

"ดอกโบฮิเนียสีขาวในป่า สีขาวบนเส้นทางที่คุณเดิน"

(ดอกโบฮิเนียสีขาวเดือนมีนาคม)

ดี

"แล้วคุณจะไม่กลับมาอีกแล้วเหรอ?"

ใบเมเปิ้ลเปลี่ยนเป็นสีเหลือง

คู่รักหลายคู่มีความรัก

ฉันขึ้นภูเขาเพียงลำพังเพื่อคว้าพระจันทร์ที่ว่างเปล่า"

(ฤดูกาลแห่งการเปลี่ยนใบไม้)

“มองหาแสงแดดตลอดฤดูกาล

แม่น้ำก็บาง

คุณก็อยู่ไกลเช่นกัน

เมฆขาวปกคลุมทั่วทุ่งนา

(ฤดูกาลไม่รออายุ)

ทันใดนั้นหัวใจของฉันก็หนักอึ้ง: "รวบรวมความฝันอันห่างไกล; ต่อมา นั่งและคลี่คลายชะตากรรมของฉัน... รวบรวมผมขาว รำลึกถึงวัยเยาว์ของฉัน; ความเจริญรุ่งเรืองและความเสื่อมถอยเป็นเพียงชีวิตมนุษย์ที่เปราะบาง" (การรวมตัว) ด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความคิดถึง: "กลับไปนั่งใต้ต้นไม้เก่ากันเถอะ; ปล่อยให้ความว่างเปล่าอันกว้างใหญ่ทำให้ฉันเศร้า; กลับไปนั่งในบ้านเกิดของฉันกันเถอะ; หลังจากผ่านไปหลายปี ฉันยังคงคิดถึงมุมบ้าน; กลับไปค้นหาตัวเองกันเถอะ; ถนนอันยาวไกลปล่อยให้อกของฉันว่างเปล่าให้เงียบงัน; ก้าวผ่านความขึ้นลง; ไม่ว่าจะไม่มั่นคงเพียงใด ฉันยังคงแสวงหาความลืมเลือน" (หยุด)...

บทกวีเกือบ 150 หน้า 79 บท “ฤดูกาลแห่งการไม่รอคอยวัย” นำพาผู้อ่านสู่อารมณ์แห่งบทกวีอันหลากหลาย เมื่อครุ่นคิดถึงความรัก บ้านเกิด ประเทศชาติ และผู้คน แม้ในยามทุกข์ระทม “ฤดูกาลแห่งการไม่รอคอยวัย” ก็มิใช่เพียงความเจ็บปวดของบุคคล เล นู ทัม คือบุคคลที่แสวงหาแสงสว่าง รวบรวมความรัก รวบรวมสีสันและกลิ่นหอมไว้ในตนเอง เพื่อถ่ายทอดถ้อยคำแห่งฤดูกาลแห่งความสุขของผู้คนอย่างงดงาม ด้วยเหตุนี้ กวีหรือใครก็ตามในชาตินี้ จึงจำเป็นต้องมีชีวิตอยู่และเปี่ยมล้นด้วยความรัก เพื่อที่จะเปี่ยมล้นด้วยความสุข

ฮวงไห่ลัม

ที่มา: https://baoquangtri.vn/le-nhu-tam--dat-nuoc-cua-nhung-hanh-phuc-194663.htm