ซุปหวานสำหรับวันฝนตก

ภาพประกอบ: ดังหงกวน

มันคือซุปข้าวโพดหวาน ที่มีข้าวโพดเหนียวที่เก็บมาจากสวนเหลืออยู่แค่ครึ่งฝัก เรามักเรียกมันว่า "ข้าวโพดไร้ฟัน" เพราะเมล็ดมีรากน้อยและมีฟันน้อย แม่ต้องขุดมันฝรั่งเหนียวๆ จากสวนขึ้นมาเพื่อเติมซุปข้าวโพดหวานให้เต็มหม้อด้วย ซุปข้าวโพดหวานเหนียวๆ กับมันฝรั่งหวานๆ เสิร์ฟพร้อมกะทิเข้มข้น

มีซุปกล้วยหวานด้วย ถ้าโชคดีมีกล้วยสุกอยู่ในสวนเยอะๆ ยิ่งกล้วยสุกมาก ซุปก็จะยิ่งอร่อยและหวานมากขึ้น คุณแม่ยังใส่มันเทศหรือมันสำปะหลังที่ปลูกเองในสวนลงไปด้วย เอามาทำกินด้วยกันได้เลย

ซุปกล้วยหอมหวานมีรสชาติหวานของกล้วยและรสชาติเข้มข้นของมันเทศ เติมกะทิหรือมะพร้าวหั่นบาง ๆ โรยหน้าด้วยถั่วลิสงคั่วบด ซุปจะหอมและอร่อยอย่างประหลาด

ยังมีฟักทองอ่อนและถั่วเขียวไว้คลายร้อนด้วย เพราะในสวนมีต้นฟักทองที่กำลังออกผลอยู่

มันคือหม้อต้มถั่วเขียวหรือถั่วดำใส่ข้าวเหนียว ถั่วเหล่านี้เก็บเกี่ยวในฤดูร้อนและเก็บไว้ในขวดแก้วในตู้ครัว ซุปหวานมีถั่วลิสง ถั่วเขียว มันสำปะหลัง แป้งมันฝรั่ง และมันสำปะหลังบ้าง

ในวันพิเศษอย่างวันพระจันทร์เต็มดวง แม่จะแช่ข้าวเหนียวแล้วบดให้เป็นแป้งเพื่อทำเป็นข้าวปั้นหวาน ข้าวปั้นหวานเป็นของที่เป็นทางการมากจนแทบไม่มีใครกินกันบ่อยนัก และสำหรับขนมหวานจานนี้ ทุกคนต่างก็หลงรัก "เชเดโอ" ซึ่งเป็นแค่แป้งปั้นกลมๆ ที่ไม่มีไส้

ฝนตกต่อเนื่องเป็นเวลานาน เราจึงไปตลาดซื้ออะไรไม่ได้ ข้าวก็ตากไม่ได้ แต่แม่ก็หาทางให้พวกเราได้มีบรรยากาศอบอุ่น ได้รวมตัวกันกินซุปหวานกับโจ๊กกับทุกคนที่อยู่ตรงนั้น รู้จักแบ่งกันกินและยอมสละข้าวชิ้นสุดท้าย แม้ว่าเราจะยังหิวอยู่ก็ตาม

การทำซุปหวานในวันฝนตกก็คึกคักเช่นกัน ทุกคนต่างมีกิจกรรมทำซุปหวานใส่หม้อ คนหนึ่งปอกมะพร้าว คนหนึ่งขูดมะพร้าว คนหนึ่งคั้นกะทิ คนหนึ่งปอกเปลือกมันฝรั่ง เด็กทุกคนต้องออกไปทำธุระ: หาน้ำตาล (เพราะอย่างนั้น ฉันจึงขอน้ำตาลก้อนเล็กๆ จากแม่มาอมไว้เสมอ ทั้งๆ ที่เรายังใช้น้ำตาลทรายดิบอยู่); แช่แป้งมันสำปะหลัง...

หม้อซุปหวานถูกวางลงบนเตา แม่นั่งมองไฟเพื่อไม่ให้ติดก้นหม้อ เด็กๆ นั่งเบียดกันอยู่ใกล้ๆ พูดคุยกัน เล่านิทาน หรือเล่นเกมระหว่างรอให้ซุปหวานสุก หม้อซุปหวานกำลังเดือด กลิ่นหอมของซุปหวานเริ่มอบอวลไปทั่วทุกใบในครัวเล็กๆ ซุปหวานถูกตักออกมา รอให้แม่ตักส่วนหนึ่งให้บรรพบุรุษ แล้วพวกเราก็จะได้กิน

ชาอุ่นๆ สักถ้วยในขณะที่ฝนยังตกปรอยๆ อยู่ข้างนอกนั้นให้ความรู้สึกอบอุ่นและหอมหวาน อร่อยถึงแก่นแท้

ในวันที่ฝนตก แม่จะหยิบเสื้อผ้าของเราออกมาทั้งหมดเพื่อตรวจดูว่ามีด้ายหลุด ชายเสื้อขาด หรือกระดุมหายหรือไม่ เพื่อจะได้ซ่อมแซม จากนั้นแม่ก็ขอให้ฉันหยิบหนังสือเพลงพื้นบ้านเล่มเก่าปกสีดำออกมา แล้วอ่านเพลงโปรดให้แม่ฟังบ้าง ภาพที่เรานอนเรียงชั้นกันบนเตียงไม้ไผ่เก่าๆ บนระเบียงที่ฝนตก แม่นั่งเย็บผ้าอย่างขยันขันแข็งอยู่ข้างๆ ทำให้เรารู้สึกอบอุ่นมาจนถึงทุกวันนี้

การนึกถึงซุปหวานที่แม่ทำให้ในวันฝนตก ทำให้ฉันคิดถึงวิธี "ระงับอารมณ์ด้านลบ" ของแม่ ทำให้ฉันเสียใจ สมัยนั้น เด็กๆ อย่างเราไม่รู้จักความเศร้าโศกของผู้ใหญ่ท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก

ฉันได้ยินแต่เสียงบ่นของแม่ว่า "ฝนตกหนักมาก!" แต่ก็ไม่ได้สนใจเสียงถอนหายใจของแม่เท่าไหร่ นั่งเย็บผ้าทำอาหารอยู่ในบ้าน แต่ใจเธอคงล่องลอยอยู่ในสวน: ต้นไม้ผลเน่าง่าย ดอกไม้บานง่ายร่วงโรย สวนก็เก็บเกี่ยวผลผลิตได้ไม่ดีปีนั้น

ฝนตกต่อเนื่องเป็นเวลานาน เราจึงไปตลาดซื้ออะไรไม่ได้ ข้าวก็ตากไม่ได้ แต่แม่ก็หาทางให้พวกเราได้มีบรรยากาศอบอุ่น ได้รวมตัวกันกินซุปหวานกับโจ๊กกับทุกคนที่อยู่ตรงนั้น รู้จักแบ่งกันกินและยอมสละข้าวชิ้นสุดท้าย แม้ว่าเราจะยังหิวอยู่ก็ตาม

เดี๋ยวนี้เวลาฝนตกนานๆ ฉันก็เลียนแบบแม่ ถือตะกร้าไปตลาดหาข้าวโพด แวะซื้อกะทิถุงหนึ่ง แล้วก็ต้มน้ำแกงหวาน หม้อต้มน้ำแกงหวานที่ฉันต้มอยู่เริ่มมีไอน้ำระเหยหายไป กลิ่นหอมหายไป หรือบางทีฉันอาจจะคิดถึงบรรยากาศคึกคักของคนๆ นี้ คนๆ นั้น คนๆ นั้น ที่คึกคักและอบอุ่นในครัวเล็กๆ ก็ได้

กลิ่นไม้ไหม้และควันดำที่ก้นหม้อหายไปแล้ว ลูกชายฉันคงไม่ยอมควักน้ำตาลทรายดิบๆ เหมือนที่ฉันเคยทำเมื่อก่อนมาจุ่มน้ำตาลแล้วรู้สึกอิ่มเอมใจอย่างที่สุด

แต่แน่นอนว่ากลิ่นหอมอบอุ่นจากห้องครัวในวันที่ฝนตก พร้อมกับอาหารจานง่ายๆ ที่ใครๆ ก็ทำได้ จะยังคงอยู่ในตัวเด็กในแบบของตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นช่วงเวลาใดก็ตาม

ความเงียบสงบอันเป็นส่วนตัวและเฉพาะบุคคลนี้ ทำให้ทุกคนในบ้านกลับมาบ้านอีกครั้ง ฉันคิดว่าบ้านยังคงเป็นที่หลบภัยสุดท้ายของทุกชีวิต สำหรับทุกคน ไม่ว่าคนนั้นจะเป็นใครก็ตาม

ที่มา: https://tuoitre.vn/mon-che-trong-bua-mua-dam-20240929095957036.htm