เทศกาลยิ่งใหญ่ของประเทศ

ประธานาธิบดี โฮจิมินห์ ได้มอบมรดกอันล้ำค่ายิ่งให้แก่ประเทศชาติของเรา นั่นคือยุคโฮจิมินห์ ยุคที่รุ่งเรืองที่สุดในประวัติศาสตร์อันรุ่งโรจน์ของชาติ ยุคแห่งเอกราช เสรีภาพที่เชื่อมโยงกับลัทธิสังคมนิยม

เมือง Thanh Hoa โดดเด่นด้วยธงเพื่อเฉลิมฉลองวันชาติ 2 กันยายน ภาพโดย: Le Hoi

ตั้งแต่วันแรกของการประกาศอิสรภาพ...

วันชาติครั้งแรก - 2 กันยายน 1945 จะเป็นวันหยุดที่สำคัญที่สุดของประเทศเราตลอดไป เมื่อเวียดนามได้หลุดพ้นจากพันธนาการและโซ่ตรวนของลัทธิอาณานิคมอย่างเป็นทางการมาเกือบศตวรรษ เพื่อก้าวเข้าสู่ยุคแห่งการพัฒนาใหม่ที่เต็มไปด้วยวีรกรรมและเกียรติยศ แม้ช่วงเวลาประวัติศาสตร์อันศักดิ์สิทธิ์นี้จะมองเห็นได้ผ่านภาพยนตร์สารคดีขาวดำเท่านั้น แต่จิตวิญญาณแห่งวีรกรรม ความสุข และความสุขที่เปล่งประกายในดวงตาของผู้เข้าร่วมในเทศกาลอันยิ่งใหญ่นั้น ดูเหมือนจะหลั่งไหลออกมาจากหน้าจอ ซึมซาบสู่บรรยากาศแห่งความสุขของวันฤดูใบไม้ร่วงอันเป็นประวัติศาสตร์ในปัจจุบัน

เมื่อวันที่ 2 กันยายน 79 ปีก่อน กรุงฮานอยเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น ธงสีแดงประดับดาวสีเหลืองส่องประกายเจิดจ้า ป้ายขนาดใหญ่ที่เขียนด้วยภาษาเวียดนาม ฝรั่งเศส รัสเซีย อังกฤษ และจีน ประดับประดาด้วยข้อความว่า “เวียดนามเพื่อชาวเวียดนาม” “เอกราชหรือความตาย” “สนับสนุนรัฐบาลเฉพาะกาล” “สนับสนุนประธานาธิบดีโฮจิมินห์”... ปรากฏอยู่ทั่วท้องถนน ท้องฟ้าในฤดูใบไม้ร่วงของกรุงฮานอยดูสดใสและสดใสขึ้น เมืองหลวงได้รับเกียรติให้เป็นตัวแทนของท้องถิ่นต่างๆ ทั่วประเทศ จัดงานวันประกาศอิสรภาพครั้งแรก ทำนองเพลง “เพลงเดินแถว” ดังก้องอย่างสง่างาม ธงสีแดงประดับดาวสีเหลืองถูกชักขึ้นอย่างช้าๆ ในบรรยากาศอันเคร่งขรึม ประธานาธิบดีโฮจิมินห์ ในนามของรัฐบาลเฉพาะกาลแห่งสาธารณรัฐประชาธิปไตยเวียดนาม ได้อ่าน “คำประกาศอิสรภาพ” อย่างเคร่งขรึม ประกาศต่อประชาชนและทั่ว โลก ว่า สาธารณรัฐประชาธิปไตยเวียดนามอันเป็นเอกราชและเสรีได้ถือกำเนิดขึ้นแล้ว!

“คำประกาศอิสรภาพ” – วรรณกรรมอมตะเปิดฉากด้วยสัจธรรมนิรันดร์ที่ว่า “มนุษย์ทุกคนเกิดมาเท่าเทียมกัน พระผู้สร้างได้ประทานสิทธิบางประการที่ไม่อาจเพิกถอนได้ให้แก่พวกเขา สิทธิเหล่านี้ได้แก่ สิทธิที่จะมีชีวิต สิทธิในเสรีภาพ และสิทธิในการแสวงหาความสุข สิทธิเหล่านี้ล้วนเป็นสัจธรรมที่ไม่อาจปฏิเสธได้” กระนั้น “สิทธิที่ไม่อาจเพิกถอนได้” เหล่านี้ก็ถูกพวกอาณานิคมฝรั่งเศสเหยียบย่ำภายใต้ร่มธงของ “เสรีภาพ ความเท่าเทียม และภราดรภาพ” อาชญากรรมที่พวกอาณานิคมฝรั่งเศสกระทำต่อชาวเวียดนามไม่เพียงแต่ “ปล้นประเทศของเรา” เท่านั้น แต่ยังเป็นการดำเนินนโยบายที่อ่อนไหวอย่างยิ่งในทุกด้าน ทั้งการเมือง เศรษฐกิจ วัฒนธรรม สังคม... เพื่อ “กดขี่เพื่อนร่วมชาติของเรา”

ในฤดูใบไม้ร่วงปี 1940 ลัทธิฟาสซิสต์ญี่ปุ่นได้บุกโจมตีอินโดจีน พวกอาณานิคมฝรั่งเศสได้คุกเข่าลงและยอมจำนน ไม่เพียงแต่ไม่ได้ “ปกป้อง” ประชาชนของเราเท่านั้น แต่ยัง “ขายประเทศของเราให้ญี่ปุ่น” อีกด้วย นับแต่นั้นมา ประชาชนของเราต้องทนทุกข์ทรมานภายใต้พันธนาการสองชั้นของฝรั่งเศสและญี่ปุ่น ทำให้พวกเขาทุกข์ยากและยากจนยิ่งขึ้น หลังจากวันที่ 9 มีนาคม 1945 เมื่อญี่ปุ่นและฝรั่งเศสต่อสู้กัน พวกอาณานิคมฝรั่งเศสก็พ่ายแพ้และหลบหนี แต่ความโหดร้ายและความขี้ขลาดของพวกเขาไม่ได้หยุดลง แต่กลับทวีความรุนแรงขึ้นเมื่อ “พวกเขายังสังหารนักโทษการเมืองจำนวนมากอย่างโหดเหี้ยมในเอียนไป๋และกาวบั่ง” นั่นคืออาชญากรรมที่ประธานาธิบดีโฮจิมินห์ชี้ให้เห็น เพื่อให้ประชาชนและประเทศต่างๆ ทั่วโลกได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของ “ประเทศแม่” อีกครั้ง

ประวัติศาสตร์ของเวียดนามคือประวัติศาสตร์แห่งการต่อสู้เพื่ออิสรภาพและเสรีภาพ แม้จะต้องแลกมาด้วยราคาอันสูงส่งเพื่ออิสรภาพ แต่บรรพบุรุษของเราก็ยังคงรักษาไว้ซึ่งความอดทน เสียสละ และสูงส่งเสมอมา นั่นคือการไม่สังหารเชลยศึก และเปิดทางให้ฝ่ายที่พ่ายแพ้ได้มีชีวิตอยู่ "คำประกาศอิสรภาพ" สืบสานประเพณีอันดีงามนี้ไว้ แสดงให้เห็นถึงจิตวิญญาณแห่งความอดทนและมนุษยธรรมของชาติเราอย่างชัดเจน และชูธงแห่งความยุติธรรมและนโยบายที่ถูกต้องของแนวร่วมเวียดมินห์ ซึ่งแสดงให้เห็นผ่านการช่วยเหลือชาวฝรั่งเศสจากคุกญี่ปุ่น การปกป้องชีวิตและทรัพย์สินของพวกเขา... หลังจากวันที่ 9 มีนาคม ค.ศ. 1945 สิ่งนี้แสดงให้เห็นอีกครั้งว่า แม้จะต้องอยู่ภายใต้การปกครองของอาณานิคมมาเกือบศตวรรษ แต่ชาติของเราก็ยังคงพร้อมที่จะ "เปิดทางแห่งความเมตตา" ให้แก่ศัตรู

“คำประกาศอิสรภาพ” เน้นย้ำว่า “ความจริงก็คือประชาชนของเรายึดเวียดนามคืนจากญี่ปุ่น ไม่ใช่จากฝรั่งเศส ฝรั่งเศสอพยพ ญี่ปุ่นยอมแพ้ และพระเจ้าบ๋าวได๋สละราชสมบัติ ประชาชนของเราได้ทำลายพันธนาการอาณานิคมที่สืบทอดกันมาเกือบ 100 ปี เพื่อสร้างเวียดนามที่เป็นเอกราช ประชาชนของเรายังได้ล้มล้างระบอบกษัตริย์ที่ดำรงอยู่มานานหลายทศวรรษ และสถาปนาสาธารณรัฐประชาธิปไตย” ด้วยคำสั้นๆ “คำประกาศอิสรภาพ” ยืนยันความจริงทางประวัติศาสตร์ที่ไม่อาจปฏิเสธได้ นั่นคือ “ประชาชนของเรายึดเวียดนามคืนจากญี่ปุ่น ไม่ใช่จากฝรั่งเศส” เพราะฝรั่งเศสได้อพยพออกไป ขณะเดียวกัน ยังได้ประกาศการกำเนิดของสาธารณรัฐประชาธิปไตยเวียดนามอย่างเคร่งขรึม ยกเลิกระบอบอาณานิคมและศักดินาอย่างสิ้นเชิง และยืนยันถึงอิสรภาพและเอกราชของชาวเวียดนามต่อหน้าชาวเวียดนามทั้งมวลและทั่วโลก เพราะ "ชาติที่ต่อสู้กับระบบทาสฝรั่งเศสอย่างกล้าหาญมาเป็นเวลากว่า 80 ปี ชาติที่ยืนหยัดเคียงข้างพันธมิตรอย่างกล้าหาญเพื่อต่อต้านลัทธิฟาสซิสต์ญี่ปุ่นมาหลายปี ชาตินั้นจะต้องเป็นอิสระ! ชาตินั้นจะต้องเป็นอิสระ"

“คำประกาศอิสรภาพ” เป็นเอกสารทางประวัติศาสตร์ที่มีคุณค่าทางอุดมการณ์อันยิ่งใหญ่และมีความสำคัญเชิงปฏิบัติอย่างลึกซึ้ง เอกสารฉบับนี้คือบทสรุปของแนวคิดเรื่องอิสรภาพและเสรีภาพที่แสดงออกผ่าน “ข้อเรียกร้อง” ที่ส่งไปยังการประชุมแวร์ซาย ใน “แนวทางการปฏิวัติ” ใน “เวทีโดยสังเขป” ใน “เวทีทางการเมือง” และในเอกสารอื่นๆ ของพรรคและแนวร่วมเวียดมินห์ ขณะเดียวกัน “คำประกาศอิสรภาพ” คือการสืบทอดและพัฒนาแนวคิดเรื่องความรักชาติ การพึ่งพาตนเอง และการเสริมสร้างความเข้มแข็งให้กับตนเอง ซึ่งชาวเวียดนามได้บ่มเพาะและพัฒนามาตั้งแต่สมัยโบราณ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง “คำประกาศอิสรภาพ” คือการตกผลึกของสิทธิขั้นพื้นฐานและความปรารถนาอันแรงกล้าของชาวเวียดนาม เป็นการแสดงออกถึงจิตวิญญาณ ความมุ่งมั่น และเจตจำนงอันแน่วแน่ของชาติของเราอย่างทรงพลัง “คำประกาศอิสรภาพ” คือดอกไม้และผลของเลือดที่หลั่งไหลและชีวิตที่เหล่าวีรชนชาวเวียดนามต้องเสียสละทั้งในคุก ค่ายกักกัน บนเกาะห่างไกล บนกิโยติน และในสนามรบ” ดังนั้น เหนือสิ่งอื่นใด “คำประกาศอิสรภาพ” ที่ดังก้องกังวานบนท้องฟ้ายามฤดูใบไม้ร่วงของกรุงฮานอยเมื่อ 79 ปีก่อน คือ “ผลลัพธ์จากความหวัง ความพยายาม และความไว้วางใจของชาวเวียดนามกว่ายี่สิบล้านคน (...) คำประกาศอิสรภาพนี้ได้ยุติระบอบกษัตริย์เผด็จการและระบอบอาณานิคมที่กดขี่ข่มเหง เปิดศักราชใหม่ของประชาธิปไตยและสาธารณรัฐ” บนผืนแผ่นดินนี้ที่ทุกข์ทรมานมาอย่างแสนสาหัส

ประธานาธิบดีโฮจิมินห์ประกาศอย่างกล้าหาญและเสียงดังก้องต่อหน้าเพื่อนร่วมชาติและประชาชนทั่วโลกว่า “เวียดนามมีสิทธิที่จะมีอิสรภาพและเอกราช และได้กลายเป็นประเทศที่เสรีและเป็นอิสระอย่างแท้จริง ประชาชนชาวเวียดนามทั้งหมดมุ่งมั่นที่จะอุทิศจิตวิญญาณ พละกำลัง ชีวิต และทรัพย์สินทั้งหมดของตน เพื่อรักษาอิสรภาพและเอกราชนั้นไว้”! ต่อมา ด้วยอารมณ์และความภาคภูมิใจอันไร้ขอบเขต กองทัพทั้งหมดจึงถูกยกขึ้นและประสานเข้าด้วยกันเพื่อสาบานตนว่า “สนับสนุนรัฐบาลสาธารณรัฐประชาธิปไตยอย่างแน่วแน่ สนับสนุนประธานาธิบดีโฮจิมินห์ ประชาชนทั้งหมดจะร่วมมือกับรัฐบาลเพื่อรักษาเอกราชอย่างสมบูรณ์เพื่อปิตุภูมิ ต่อสู้กับแผนการรุกรานทุกรูปแบบ แม้จะตายอย่างสงบก็ตาม หากนักล่าอาณานิคมฝรั่งเศสรุกรานอีกครั้ง พวกเขาจะไม่ทำหน้าที่เป็นทหารให้ฝรั่งเศส ไม่ทำงานให้ฝรั่งเศส ขายอาหารให้ฝรั่งเศส และไม่ชี้ทางให้ฝรั่งเศส นั่นคือคำสาบานที่สลักไว้ด้วยเลือดเนื้อเชื้อไขของชาวเวียดนามผู้รักชาติทุกคน เพื่อเพิ่มสีสันให้กับธงชาติวันประกาศอิสรภาพ

การชุมนุมวันประกาศอิสรภาพสิ้นสุดลง และตามมาด้วยการแสดงพลังอันยิ่งใหญ่จากผู้คนนับแสน โดยเดินขบวนไปรอบเวที และแบ่งออกเป็น 3 เส้นทางขบวนแห่ผ่านถนนในเมืองหลวง... และแล้ว ประวัติศาสตร์ก็ได้บันทึกไว้ว่าวันประกาศอิสรภาพ 2 กันยายน พ.ศ. 2488 จะเป็นเทศกาลแห่งชาติที่ยิ่งใหญ่ตลอดไป ซึ่งเป็นวันที่มีความสำคัญอย่างยิ่งในชีวิตทางการเมืองและจิตวิญญาณของชาวเวียดนาม

...สู่ฤดูใบไม้ร่วงอันสงบสุขอันประเมินค่ามิได้

ในวันประกาศอิสรภาพครั้งแรกของประเทศ ประธานาธิบดีโฮจิมินห์ได้เน้นย้ำว่า “อิสรภาพและเสรีภาพเป็นสมบัติล้ำค่า ล้ำค่ายิ่งนัก บัดนี้เราทนทุกข์ทรมานมานานหลายปีเพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งเหล่านี้ เราต้องพยายามรักษาและปกป้องสิ่งเหล่านี้ไว้”

จัตุรัสบาดิ่ญอันเก่าแก่ – สถานที่ซึ่งเป็นสักขีพยานในเหตุการณ์อันยิ่งใหญ่: ประธานาธิบดีโฮจิมินห์อ่านคำประกาศอิสรภาพ และให้กำเนิดสาธารณรัฐประชาธิปไตยเวียดนาม

คำสอนของพระองค์นำพาประเทศชาติและประชาชนของเราเข้าสู่สงครามต่อต้านอันยาวนานและยากลำบากถึงสองครั้ง และได้รับชัยชนะอันยิ่งใหญ่ นั่นคือชัยชนะครั้งประวัติศาสตร์แห่งเดียนเบียนฟู “อันโด่งดังในห้าทวีปและเขย่าโลก” ซึ่งยุติความทะเยอทะยานของลัทธิล่าอาณานิคมฝรั่งเศสในอินโดจีนทั้งหมด นั่นคือชัยชนะอันยิ่งใหญ่ในฤดูใบไม้ผลิปี พ.ศ. 2518 ล้มล้างจักรวรรดินิยมอเมริกันและระบอบหุ่นเชิดของพวกเขา รวบรวมประเทศชาติให้เป็นหนึ่งเดียว เพื่อประเทศชาติจะได้ขับขานบทเพลงแห่งชัยชนะ นับแต่นั้นมา ประเทศชาติก็ปราศจากศัตรู และประชาชนได้อยู่ร่วมกันอย่างสันติ เสรีภาพ และเอกราชอย่างแท้จริง

สงครามยุติลงเกือบครึ่งศตวรรษ อดีตสามารถละทิ้งได้ แต่ประวัติศาสตร์ต้องไม่ลืมเลือน เพราะประวัติศาสตร์คือรากฐานของการสร้างความภาคภูมิใจ ความเคารพตนเอง การพึ่งพาตนเอง และการพึ่งพาตนเอง เพื่อให้คนรุ่นปัจจุบันมีความมั่นใจและเข้มแข็งมากขึ้น เพื่อสร้างอนาคตที่สดใสให้กับเวียดนาม และดังคำสารภาพอันแสนเจ็บปวดของทหารผ่านศึกที่ยังคงตราตรึงใจคนรุ่นปัจจุบันว่า "สันติภาพนั้นไม่ง่าย จงพยายามรักษามันไว้"!

สันติภาพ คำสองคำที่เปี่ยมความหมาย แต่ภายในกลับมีคุณค่ามหาศาล และเหนือสิ่งอื่นใด ชาวเวียดนามเข้าใจดีถึงคุณค่าอันล้ำค่าของสันติภาพ เช่นเดียวกับราคาที่ต้องจ่ายเพื่อสันติภาพ มันคือ "ผ้าไว้ทุกข์" ที่ผูกผืนแผ่นดินรูปตัว S แม้ในยามที่ปิตุภูมิเงียบงัน มารดาผู้รอคอยลูก แม้แววตาจะพร่าเลือนไปตามกาลเวลา แต่หัวใจยังคงเต้นระรัวด้วยความปรารถนา บุตรสาวและบุตรสาวผู้ผ่านสงครามมาหลายสิบปี ได้ใช้ชีวิตวัยเยาว์ก่อนจะกลับไปหามารดา บุตรสาวและบุตรสาวผู้พำนักอยู่ชั่วนิรันดร์ในป่าลึกและภูเขา กลางมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ หรือในใจกลางศัตรู จนเลือดอมตะแห่งวัยเยาว์ได้ย้อมสีธงชาติปิตุภูมิ และเนื้อหนังและเลือดของพวกเขาได้หล่อเลี้ยงสีเขียวของชีวิตที่สงบสุข คำสองคำนี้ "สันติภาพ" สลักไว้จากเลือดและกระดูกของบรรพบุรุษรุ่นต่อรุ่น ต้องแลกมาด้วยความเจ็บปวดและความไม่ย่อท้อนับไม่ถ้วนภายใต้การรุกรานจากต่างชาติที่ยืดเยื้อมานานหลายศตวรรษ เพราะสันติภาพสำหรับประเทศชาติที่มีสถานะทางภูมิรัฐศาสตร์ “พิเศษยิ่ง” อย่างเวียดนามนั้นมิใช่เรื่องง่ายที่จะบรรลุถึง ดังนั้น คุณค่าของสันติภาพจึงยิ่งล้ำค่ายิ่งขึ้นเรื่อยๆ และจำเป็นต้องทะนุถนอมและรักษาไว้

อันที่จริง ความไม่มั่นคง ความตึงเครียด และแม้แต่สงครามที่ทวีความรุนแรงขึ้นในหลายภูมิภาคของโลกในปัจจุบัน ได้ทำให้ชีวิตที่สงบสุขกลายเป็นเพียง “อดีตกาล” และกลายเป็น “ความฝัน” ของผู้คนในหลายประเทศและดินแดน ภาพโศกนาฏกรรมจากการทิ้งระเบิดโรงเรียน ซึ่งเป็นที่พักพิงของคนไร้บ้านอันเนื่องมาจากความขัดแย้ง ทำให้ผู้คนจำนวนมากในฉนวนกาซาอุทานว่า “ไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป” นั่นคือความไร้หนทางอย่างสุดขั้วของผู้คน เพราะสันติภาพถูกพรากไป นั่นคือความจริง หรือเบื้องหลังอันน่าเศร้าของคำว่า “สันติภาพ” ซึ่งเมื่อสูญเสียไป ผู้คนจะรู้สึกลึกซึ้งและโหยหามากขึ้น... เมื่อมองดูเพื่อทำความเข้าใจมากขึ้น รู้สึกลึกซึ้งมากขึ้น และภาคภูมิใจและมีความรับผิดชอบมากขึ้น เพราะภาพที่เรียกว่า “เวียดนามที่สงบสุขและงดงาม” ที่เรากำลังชื่นชมอยู่ในปัจจุบันนั้น ถูก “ร่าง” ขึ้นมาจาก “หมึกสีเลือด” และ “ปากกากระดูก” ของบรรพบุรุษของเรา และเมื่อวางไว้ในบริบทที่ไม่แน่นอนในปัจจุบัน ก็ไม่ใช่เพียง "ภาพวาด" ธรรมดาๆ แต่เป็น "ความฝัน" ที่เร่าร้อนที่สุดของผู้คนมากมายที่ใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางความสับสนวุ่นวายและความเจ็บปวดของสงคราม

-

“คบเพลิงแห่งสันติภาพ” ที่บรรพบุรุษของเราได้สืบทอด และความรับผิดชอบของชนรุ่นหลัง คือการทำให้คบเพลิงนั้นลุกโชนด้วยเปลวไฟที่สว่างไสวที่สุดเสมอ เพื่อให้แสงแห่งความสุขที่สันติภาพนำมาส่องสว่างไปทั่วแผ่นดินนี้ เพื่อให้ฤดูใบไม้ร่วงแห่งสันติภาพและเอกราชช่วยให้เรามีความมั่นใจมากขึ้นภายใต้ธงอันรุ่งโรจน์ของพรรค และ “รวมพลังเป็นหนึ่งเดียวดุจเหล็กกล้า” ร่วมมือกันสร้างเวียดนามให้มั่งคั่ง มั่งคั่ง มีอารยธรรม มีวัฒนธรรม และกล้าหาญยิ่งขึ้น!

บทความและภาพ: เล ดุง

ที่มา: https://baothanhhoa.vn/ngay-hoi-lon-cua-non-song-223658.htm