เทศกาลยิ่งใหญ่ของประเทศ

ประธานาธิบดี โฮจิมินห์ ได้ทิ้งมรดกอันล้ำค่าไว้ให้กับประเทศชาติของเรา นั่นคือยุคโฮจิมินห์ ซึ่งเป็นยุคที่รุ่งโรจน์ที่สุดในประวัติศาสตร์อันรุ่งโรจน์ของประเทศชาติ โดยมียุคแห่งเอกราช เสรีภาพที่เชื่อมโยงกับลัทธิสังคมนิยม

เมือง Thanh Hoa โดดเด่นด้วยธงเพื่อเฉลิมฉลองวันชาติในวันที่ 2 กันยายน ภาพโดย: Le Hoi

ตั้งแต่วันแรกแห่งการประกาศอิสรภาพ...

วันชาติครั้งแรกคือวันที่ 2 กันยายน 1945 ซึ่งจะเป็นวันหยุดที่สำคัญที่สุดของประเทศเราตลอดไป เมื่อเวียดนามได้ปลดปล่อยตัวเองจากพันธนาการและโซ่ตรวนของลัทธิล่าอาณานิคมอย่างเป็นทางการมาเกือบศตวรรษ เพื่อเข้าสู่ยุคใหม่ของการพัฒนาที่เต็มไปด้วยความกล้าหาญและความรุ่งโรจน์ แม้ว่าช่วงเวลาประวัติศาสตร์อันศักดิ์สิทธิ์ดังกล่าวจะมองเห็นได้เฉพาะในสารคดีขาวดำเท่านั้น แต่จิตวิญญาณแห่งความกล้าหาญ ความสุข และความสุขที่เปล่งประกายในดวงตาของผู้เข้าร่วมเทศกาลอันยิ่งใหญ่นั้นดูเหมือนจะไหลล้นออกมาจากหน้าจอ และแทรกซึมเข้าไปในบรรยากาศแห่งความสุขของวันฤดูใบไม้ร่วงในประวัติศาสตร์ของวันนี้

เมื่อวันที่ 2 กันยายน 79 ปีที่แล้ว กรุงฮานอยเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น และธงสีแดงที่มีดาวสีเหลืองก็ส่องแสงเจิดจ้า แบนเนอร์ขนาดใหญ่ที่แสดงถึงความภาคภูมิใจเขียนเป็นภาษาเวียดนาม ฝรั่งเศส รัสเซีย อังกฤษ และจีน เช่น “เวียดนามเพื่อชาวเวียดนาม” “เอกราชหรือความตาย” “สนับสนุนรัฐบาลเฉพาะกาล” “สนับสนุนประธานาธิบดีโฮจิมินห์”... ถูกแขวนไว้ตามท้องถนน ท้องฟ้าในฤดูใบไม้ร่วงของกรุงฮานอยดูสูงขึ้นและเป็นสีน้ำเงินมากขึ้น เนื่องจากเมืองหลวงได้รับเกียรติให้เป็นตัวแทนของท้องถิ่นต่างๆ ในประเทศทั้งหมด เพื่อจัดงานวันประกาศอิสรภาพครั้งแรก ทำนองเพลง “เพลงเดินทัพ” ดังกึกก้องอย่างสง่างาม และธงสีแดงที่มีดาวสีเหลืองก็ถูกชักขึ้นอย่างช้าๆ ในบรรยากาศอันเคร่งขรึม ประธานาธิบดีโฮจิมินห์อ่าน “คำประกาศอิสรภาพ” ในนามของรัฐบาลเฉพาะกาลของสาธารณรัฐประชาธิปไตยเวียดนามอย่างเคร่งขรึม ประกาศต่อประชาชนทุกคนและต่อโลก : สาธารณรัฐประชาธิปไตยเวียดนามที่เป็นอิสระและเป็นอิสระได้ถือกำเนิดขึ้นแล้ว!

“คำประกาศอิสรภาพ” เป็นวรรณกรรมอมตะที่เริ่มต้นด้วยความจริงอันเป็นนิรันดร์ว่า “มนุษย์ทุกคนเกิดมาเท่าเทียมกัน พระผู้สร้างได้ประทานสิทธิบางประการที่ไม่อาจโอนให้ผู้อื่นได้ให้แก่พวกเขา สิทธิเหล่านี้ได้แก่ สิทธิที่จะมีชีวิต สิทธิในเสรีภาพ และสิทธิในการแสวงหาความสุข สิทธิเหล่านี้ล้วนเป็นความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธได้” อย่างไรก็ตาม “สิทธิที่ไม่อาจโอนให้ผู้อื่นได้” เหล่านี้ถูกพวกอาณานิคมฝรั่งเศสเหยียบย่ำภายใต้ร่มธงของ “เสรีภาพ ความเท่าเทียม และภราดรภาพ” อาชญากรรมที่พวกอาณานิคมฝรั่งเศสกระทำต่อชาวเวียดนามไม่เพียงแต่เป็นการ “ปล้นประเทศของเรา” เท่านั้น แต่ยังเป็นการดำเนินนโยบายที่ถอยหลังอย่างสุดโต่งในทุกแง่มุมของการเมือง เศรษฐกิจ วัฒนธรรม สังคม... เพื่อ “กดขี่เพื่อนร่วมชาติของเรา”

ในฤดูใบไม้ร่วงปี 1940 พวกฟาสซิสต์ญี่ปุ่นบุกโจมตีอินโดจีน พวกอาณานิคมฝรั่งเศสคุกเข่าและยอมแพ้ ไม่เพียงแต่ไม่ "ปกป้อง" ประชาชนของเราเท่านั้น แต่ยัง "ขายประเทศของเราให้ญี่ปุ่น" ด้วย นับจากนั้น ประชาชนของเราทนทุกข์ทรมานภายใต้โซ่ตรวนสองชั้นจากฝรั่งเศสและญี่ปุ่น ทำให้พวกเขาทุกข์ยากและยากจนยิ่งขึ้น หลังจากวันที่ 9 มีนาคม 1945 เมื่อญี่ปุ่นและฝรั่งเศสต่อสู้กัน พวกอาณานิคมฝรั่งเศสพ่ายแพ้และหนีไป แต่ความโหดร้ายและความขี้ขลาดของพวกเขาไม่หยุดลง แต่กลับเพิ่มมากขึ้นเมื่อ "พวกเขายังฆ่าเชลยศึกการเมืองจำนวนมากอย่างโหดร้ายในเมืองเอียนบ๊ายและกาวบ่าง" นั่นคืออาชญากรรมที่ประธานาธิบดีโฮจิมินห์ชี้ให้เห็น เพื่อให้ประชาชนของเราและประเทศต่างๆ ทั่วโลกได้เห็นหน้าที่แท้จริงของ "ประเทศแม่" อีกครั้ง

ประวัติศาสตร์ของเวียดนามคือประวัติศาสตร์ของการต่อสู้เพื่อเอกราชและเสรีภาพ และแม้ว่าจะต้องจ่ายราคาที่สูงมากเพื่อเอกราช บรรพบุรุษของเราก็ยังคงมีทัศนคติที่อดทน เสียสละ และสูงส่งอยู่เสมอ ไม่ฆ่าเชลยศึกและเปิดทางให้ฝ่ายที่พ่ายแพ้ได้ดำรงชีวิตอยู่ การสืบทอดประเพณีอันดีงามนี้ "คำประกาศอิสรภาพ" ยังแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนถึงจิตวิญญาณแห่งความอดทนและมนุษยธรรมของชาติของเรา และชูธงแห่งความยุติธรรมและนโยบายที่ถูกต้องของแนวร่วมเวียดมินห์ขึ้นสูง ซึ่งแสดงให้เห็นผ่านการช่วยเหลือชาวฝรั่งเศสจากคุกของญี่ปุ่น การปกป้องชีวิตและทรัพย์สินของพวกเขา... หลังจากวันที่ 9 มีนาคม 1945 สิ่งนี้แสดงให้เห็นอีกครั้งว่า แม้ว่าจะต้องอยู่ภายใต้การปกครองของอาณานิคมมานานเกือบศตวรรษ แต่ชาติของเราก็ยังพร้อมที่จะ "เปิดเส้นทางแห่งความเมตตา" ให้กับศัตรู

“คำประกาศอิสรภาพ” เน้นย้ำว่า “ความจริงก็คือประชาชนของเรายึดเวียดนามคืนมาจากญี่ปุ่น ไม่ใช่จากฝรั่งเศส ฝรั่งเศสหนีไป ญี่ปุ่นยอมแพ้ และกษัตริย์เบ๋าได๋สละราชสมบัติ ประชาชนของเราทำลายโซ่ตรวนอาณานิคมที่ผูกมัดมานานเกือบ 100 ปีเพื่อสร้างเวียดนามที่เป็นอิสระ ประชาชนของเรายังล้มล้างระบอบกษัตริย์ที่ดำรงอยู่มานานหลายทศวรรษและสถาปนาสาธารณรัฐประชาธิปไตย” คำประกาศอิสรภาพนี้ยืนยันความจริงทางประวัติศาสตร์ที่ไม่อาจปฏิเสธได้เพียงสั้นๆ ว่า “ประชาชนของเรายึดเวียดนามคืนมาจากญี่ปุ่น ไม่ใช่จากฝรั่งเศส” เพราะฝรั่งเศสหนีไป ในเวลาเดียวกัน ประกาศการกำเนิดของสาธารณรัฐประชาธิปไตยเวียดนามอย่างเคร่งขรึม ยกเลิกระบอบอาณานิคมและศักดินาโดยสิ้นเชิง และยืนยันอิสรภาพและเอกราชของชาวเวียดนามต่อหน้าชาวเวียดนามทั้งหมดและคนทั่วโลก เพราะว่า "ชาติที่ต่อสู้กับการค้าทาสของฝรั่งเศสอย่างกล้าหาญมาเป็นเวลากว่า 80 ปี ชาติที่ยืนหยัดเคียงข้างพันธมิตรอย่างกล้าหาญเพื่อต่อต้านลัทธิฟาสซิสต์ของญี่ปุ่นมาหลายปี ชาตินั้นจะต้องเป็นอิสระ ชาตินั้นจะต้องเป็นอิสระ"

“คำประกาศอิสรภาพ” เป็นเอกสารประวัติศาสตร์ที่มีคุณค่าทางอุดมการณ์และความสำคัญเชิงปฏิบัติอย่างลึกซึ้ง เอกสารนี้เป็นจุดสุดยอดของแนวคิดเรื่องอิสรภาพและเสรีภาพที่แสดงออกใน “ข้อเรียกร้อง” ที่ส่งไปยังการประชุมแวร์ซาย ใน “แนวทางการปฏิวัติ” ใน “เวทีโดยย่อ” ใน “เวทีทางการเมือง” และในเอกสารอื่นๆ ของพรรคและแนวร่วมเวียดมินห์ ในเวลาเดียวกัน “คำประกาศอิสรภาพ” ถือเป็นการสืบทอดและพัฒนาการของแนวคิดเรื่องความรักชาติ การพึ่งพาตนเอง และการเสริมสร้างความเข้มแข็งในตนเองที่ได้รับการหล่อเลี้ยงและพัฒนามาตั้งแต่สมัยโบราณโดยชาวเวียดนาม โดยเฉพาะอย่างยิ่ง “คำประกาศอิสรภาพ” เป็นการตกผลึกของสิทธิพื้นฐานและความปรารถนาอันแรงกล้าของชาวเวียดนาม เป็นการแสดงออกถึงจิตวิญญาณ ความมั่นคง และเจตจำนงอันไม่ย่อท้อของชาติของเราอย่างทรงพลัง “คำประกาศอิสรภาพ” คือดอกไม้และผลของเลือดที่หลั่งไหลและชีวิตที่เสียสละโดยลูกหลานผู้กล้าหาญของเวียดนามในคุก ในค่ายกักกัน บนเกาะห่างไกล บนกิโยติน ในสนามรบ” ดังนั้นเหนือสิ่งอื่นใด “คำประกาศอิสรภาพ” ที่ดังก้องกังวานบนท้องฟ้าฤดูใบไม้ร่วงของฮานอยเมื่อ 79 ปีก่อนจึงเป็น “ผลลัพธ์ของความหวัง ความพยายาม และความไว้วางใจของชาวเวียดนามกว่ายี่สิบล้านคน (...) คำประกาศอิสรภาพได้ยุติระบอบเผด็จการและระบอบอาณานิคมที่กดขี่ข่มเหง เปิดศักราชใหม่แห่งประชาธิปไตยและสาธารณรัฐ” บนดินแดนแห่งนี้ซึ่งต้องทนทุกข์ทรมานมาอย่างยาวนาน

ประธานาธิบดีโฮจิมินห์ประกาศอย่างกล้าหาญและเสียงดังต่อหน้าเพื่อนร่วมชาติและประชาชนทั่วโลกว่า "เวียดนามมีสิทธิที่จะได้มีเสรีภาพและเอกราช และได้กลายเป็นประเทศที่เสรีและเป็นอิสระอย่างแท้จริง ประชาชนเวียดนามทั้งหมดมุ่งมั่นที่จะอุทิศจิตวิญญาณและพละกำลัง ชีวิตและทรัพย์สินทั้งหมดของตนเพื่อรักษาเสรีภาพและเอกราชนั้นไว้" จากนั้น ด้วยอารมณ์และความภาคภูมิใจที่ไร้ขอบเขต กองทัพทั้งหมดก็ยกขึ้นและประสานกันเพื่อสาบานร่วมกันว่า จะสนับสนุนรัฐบาลสาธารณรัฐประชาธิปไตยอย่างแน่วแน่ สนับสนุนประธานาธิบดีโฮจิมินห์ ประชาชนทั้งหมดจะร่วมกับรัฐบาลเพื่อรักษาเอกราชอย่างสมบูรณ์สำหรับปิตุภูมิ ต่อสู้กับแผนการรุกรานทั้งหมด แม้ว่าจะตายอย่างพอใจก็ตาม หากนักล่าอาณานิคมฝรั่งเศสรุกรานอีกครั้ง พวกเขาจะไม่ทำหน้าที่เป็นทหารให้กับฝรั่งเศสอย่างเด็ดขาด ไม่ทำงานให้กับฝรั่งเศส ไม่ขายอาหารให้ฝรั่งเศส ไม่แสดงทางให้ฝรั่งเศส นั่นคือคำสาบานที่ออกมาจากเลือดของผู้รักชาติชาวเวียดนามทุกคน เพื่อเพิ่มสีสันให้กับธงชาติวันประกาศอิสรภาพ

การชุมนุมวันประกาศอิสรภาพสิ้นสุดลง ตามด้วยการแสดงพลังอันยิ่งใหญ่ของผู้คนนับแสนที่เดินขบวนไปรอบเวที และแบ่งออกเป็น 3 เส้นทางขบวนผ่านถนนในเมืองหลวง... จากนั้น ประวัติศาสตร์ได้บันทึกไว้ว่าวันประกาศอิสรภาพ 2 กันยายน 2488 จะเป็นเทศกาลแห่งชาติที่ยิ่งใหญ่ตลอดไป ซึ่งเป็นวันที่มีความสำคัญอย่างยิ่งต่อชีวิตทางการเมืองและจิตวิญญาณของชาวเวียดนาม

...สู่ฤดูใบไม้ร่วงอันสงบสุขอันประเมินค่ามิได้

ในวันประกาศอิสรภาพครั้งแรกของชาติ ประธานาธิบดีโฮจิมินห์ได้เน้นย้ำว่า “อิสรภาพและเสรีภาพเป็นสมบัติล้ำค่าอย่างยิ่ง เราต้องทนทุกข์ทรมานมานานหลายปีเพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งเหล่านี้ เราต้องพยายามรักษาและปกป้องสิ่งเหล่านี้”

จัตุรัสประวัติศาสตร์บาดิ่ญ – สถานที่ที่เกิดเหตุการณ์อันยิ่งใหญ่: ประธานาธิบดีโฮจิมินห์อ่านคำประกาศอิสรภาพ และให้กำเนิดสาธารณรัฐประชาธิปไตยเวียดนาม

คำสอนของพระองค์ทำให้ประเทศและประชาชนของเราเข้าสู่สงครามต่อต้านอันยาวนานและยากลำบากถึงสองครั้งและได้รับชัยชนะครั้งยิ่งใหญ่ นั่นคือชัยชนะครั้งประวัติศาสตร์ของเดียนเบียนฟู “ที่โด่งดังในห้าทวีปและเขย่าโลก” ซึ่งยุติความทะเยอทะยานของลัทธิล่าอาณานิคมของฝรั่งเศสในอินโดจีนทั้งหมด นั่นคือชัยชนะครั้งยิ่งใหญ่ในฤดูใบไม้ผลิปี 2518 ซึ่งโค่นล้มลัทธิจักรวรรดินิยมอเมริกันและระบอบหุ่นเชิดของพวกเขา ทำให้ประเทศเป็นหนึ่งเดียวกันเพื่อที่ประเทศจะได้ร้องเพลงแห่งชัยชนะ ตั้งแต่นั้นมา ประเทศก็ปราศจากศัตรู และประชาชนก็อยู่ร่วมกันด้วยสันติภาพ เสรีภาพ และเอกราชที่แท้จริง

สงครามได้ยุติลงแล้วเกือบครึ่งศตวรรษ อดีตสามารถละทิ้งได้ แต่ประวัติศาสตร์ไม่ควรถูกลืมเลือน เพราะอดีตทางประวัติศาสตร์เป็นรากฐานของการสร้างความภาคภูมิใจ ความเคารพตนเอง การพึ่งพาตนเอง และการพึ่งพาตนเอง เพื่อให้คนรุ่นปัจจุบันมีความมั่นใจและเข้มแข็งมากขึ้นเพื่อสร้างอนาคตที่สดใสให้กับเวียดนาม และคำสารภาพที่เต็มไปด้วยน้ำตาของทหารผ่านศึกได้สร้างแรงบันดาลใจให้คนรุ่นปัจจุบันว่า "สันติภาพไม่ใช่สิ่งที่ได้มาง่ายๆ พยายามรักษาไว้"!

สันติภาพ สองคำที่เต็มไปด้วยความหมายแต่มีค่ามหาศาลอยู่ภายใน และชาวเวียดนามเข้าใจดีถึงคุณค่าของสันติภาพและราคาของสันติภาพมากกว่าใครๆ สันติภาพเปรียบเสมือน “ผ้าไว้ทุกข์” ที่ผูกไว้กับผืนแผ่นดินรูปตัว S แม้ว่าปิตุภูมิจะเงียบงันไปแล้ว แม่ที่รอคอยลูกๆ แม้ว่าดวงตาจะพร่ามัวไปตามกาลเวลา แต่หัวใจของพวกเธอยังคงไม่หยุดเต้นด้วยความโหยหา ลูกสาวและลูกชายที่ต้องผ่านสงครามมาหลายสิบปีได้ใช้ชีวิตวัยเยาว์ก่อนจะกลับไปหาแม่ ลูกสาวและลูกชายที่ยังคงอยู่ชั่วนิรันดร์ในป่าลึกและบนภูเขา กลางมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ หรือใจกลางของศัตรู จนเลือดอมตะของวัยเยาว์ย้อมเป็นสีธงชาติปิตุภูมิ และเนื้อและเลือดของพวกเธอหล่อเลี้ยงสีเขียวของชีวิตที่สงบสุข คำว่า “สันติภาพ” สองคำนี้ถูกสลักไว้จากเลือดและกระดูกของบรรพบุรุษรุ่นแล้วรุ่นเล่า ต้องแลกมาด้วยความเจ็บปวดและความไม่ยอมแพ้นับไม่ถ้วนภายใต้การรุกรานจากต่างชาติที่กินเวลานานหลายศตวรรษ เพราะสันติภาพสำหรับประเทศที่มีสถานะทางภูมิรัฐศาสตร์ "พิเศษมาก" อย่างเวียดนามนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะบรรลุได้ ดังนั้น มูลค่าของสันติภาพจึงยิ่งประเมินค่าไม่ได้ และต้องทะนุถนอมและรักษาไว้

ในความเป็นจริง ความไม่มั่นคง ความตึงเครียด และแม้แต่สงครามที่ทวีความรุนแรงขึ้นในหลายภูมิภาคของโลกในปัจจุบันได้ทำให้ชีวิตที่สงบสุขกลายเป็นเพียง “อดีต” และกลายเป็น “ความฝัน” ของผู้คนในหลายประเทศและดินแดน ภาพโศกนาฏกรรมของการทิ้งระเบิดโรงเรียน - สถานพักพิงสำหรับคนไร้บ้านเนื่องจากความขัดแย้ง - ทำให้หลายคนในฉนวนกาซาอุทานว่า “ไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป” นั่นคือความไร้ความช่วยเหลืออย่างสุดขีดของผู้คนเพราะสันติภาพถูกขโมยไป นั่นคือความจริงหรือด้านหลังที่น่าเศร้าของคำว่า “สันติภาพ” ซึ่งเมื่อสูญเสียไป ผู้คนจะรู้สึกลึกซึ้งและโหยหามากขึ้น... เมื่อมองดูก็จะเข้าใจมากขึ้น รู้สึกลึกซึ้งมากขึ้น และภาคภูมิใจและรับผิดชอบมากขึ้น เพราะภาพที่เรียกว่า “เวียดนามที่สงบสุขและสวยงาม” ที่เรากำลังเพลิดเพลินอยู่ในปัจจุบันนั้น “ถูกร่างขึ้น” จาก “หมึกสีเลือด” และ “ปากกากระดูก” ของบรรพบุรุษของเรา และเมื่อวางไว้ในบริบทที่ไม่แน่นอนในปัจจุบัน ก็ไม่ใช่เพียง “ภาพวาด” ธรรมดาๆ แต่เป็น “ความฝัน” ที่แรงกล้าที่สุดของผู้คนมากมายที่ใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางความโกลาหลและความเจ็บปวดของสงคราม

-

“คบเพลิงแห่งสันติภาพ” ที่บรรพบุรุษของเราได้ส่งต่อให้ลูกหลาน และความรับผิดชอบของคนรุ่นหลังคือการทำให้คบเพลิงนั้นลุกโชนด้วยเปลวไฟที่สว่างที่สุดเสมอ เพื่อให้แสงแห่งความสุขที่สันติภาพนำมาให้ส่องสว่างไปทั่วแผ่นดินนี้ เพื่อให้ฤดูใบไม้ร่วงแห่งสันติภาพและเอกราชจะช่วยให้เรามีความมั่นใจมากขึ้นภายใต้ธงอันรุ่งโรจน์ของพรรค และ “รวมเป็นหนึ่งเป็นก้อนเหล็กและเหล็กกล้า” ร่วมกันสร้างเวียดนามให้มั่งคั่ง มีอารยธรรม มีวัฒนธรรม และกล้าหาญมากขึ้น!

บทความและภาพ : เล ดุง

ที่มา: https://baothanhhoa.vn/ngay-hoi-lon-cua-non-song-223658.htm