เทศกาลสำคัญของชาติ

ประธานาธิบดี โฮจิมินห์ ได้ทิ้งมรดกอันล้ำค่าไว้ให้แก่ประเทศชาติของเรา นั่นคือยุคโฮจิมินห์ ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่รุ่งเรืองที่สุดในประวัติศาสตร์ของชาติ เป็นยุคแห่งความเป็นอิสระและเสรีภาพที่เชื่อมโยงอย่างแยกไม่ออกกับลัทธิสังคมนิยม

เมือง แทงฮวา ประดับประดาไปด้วยธงหลากสีสันเพื่อเฉลิมฉลองวันชาติในวันที่ 2 กันยายน ภาพ: เลอ ฮอย

นับตั้งแต่วันแรกของการประกาศอิสรภาพ...

วันชาติครั้งแรก – 2 กันยายน ค.ศ. 1945 – จะยังคงเป็นวันหยุดที่สำคัญที่สุดของประเทศเราตลอดไป เพราะเป็นวันที่เวียดนามประกาศอิสรภาพอย่างเป็นทางการจากการปกครองของอาณานิคมเกือบศตวรรษ และเป็นการเริ่มต้นยุคใหม่แห่งการพัฒนาที่เต็มไปด้วยวีรกรรมและความรุ่งโรจน์ แม้ว่าปัจจุบันช่วงเวลาทางประวัติศาสตร์อันศักดิ์สิทธิ์นั้นจะสามารถเห็นได้เพียงจากภาพยนตร์สารคดีขาวดำ แต่จิตวิญญาณอันเปี่ยมล้นและความสุขที่เปล่งประกายในดวงตาของผู้ที่เข้าร่วมการเฉลิมฉลองครั้งยิ่งใหญ่นั้น ดูเหมือนจะยังคงส่องประกายออกมาจากหน้าจอ และแทรกซึมอยู่ในบรรยากาศอันรื่นเริงของวันประวัติศาสตร์ในฤดูใบไม้ร่วงนี้

เมื่อวันที่ 2 กันยายน เมื่อ 79 ปีก่อน ฮานอยเต็มไปด้วยความคึกคักและงดงามด้วยธงสีแดงประดับดาวสีเหลือง ป้ายขนาดใหญ่ที่เขียนด้วยภาษาเวียดนาม ฝรั่งเศส รัสเซีย อังกฤษ และจีน มีข้อความว่า "เวียดนามเป็นของประชาชนเวียดนาม" "เอกราชหรือความตาย" "สนับสนุนรัฐบาลชั่วคราว" "สนับสนุนประธานาธิบดีโฮจิมินห์"... และถูกประดับประดาไปทั่วท้องถนน ท้องฟ้าในฤดูใบไม้ร่วงเหนือฮานอยดูสูงขึ้นและเป็นสีฟ้ามากขึ้น เนื่องจากเมืองหลวงได้รับเกียรติเป็นตัวแทนของประเทศในการเฉลิมฉลองวันประกาศอิสรภาพครั้งแรก เสียงเพลงมาร์ชอันไพเราะดังก้องกังวาน และธงสีแดงประดับดาวสีเหลืองถูกชักขึ้นอย่างช้าๆ ในบรรยากาศอันศักดิ์สิทธิ์ ประธานาธิบดีโฮจิมินห์ ในนามของรัฐบาลชั่วคราวแห่งสาธารณรัฐประชาธิปไตยเวียดนาม ได้อ่าน "คำประกาศอิสรภาพ" อย่างเคร่งขรึม ประกาศต่อประชาชนทั้งประเทศและทั่ว โลก ว่า สาธารณรัฐประชาธิปไตยเวียดนามที่เป็นอิสระและเสรีได้ถือกำเนิดขึ้นแล้ว!

"คำประกาศอิสรภาพ" ซึ่งเป็นผลงานวรรณกรรมชิ้นเอกอมตะ เริ่มต้นด้วยสัจธรรมนิรันดร์ว่า "มนุษย์ทุกคนถูกสร้างขึ้นมาอย่างเท่าเทียมกัน พวกเขาได้รับสิทธิที่ไม่อาจถูกพรากไปได้จากพระผู้สร้าง ซึ่งรวมถึงสิทธิในการมีชีวิต เสรีภาพ และการแสวงหาความสุข นี่คือความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้" แต่สิทธิที่ไม่อาจถูกพรากไปได้เหล่านี้กลับถูกเหยียบย่ำโดยเจ้าอาณานิคมฝรั่งเศสภายใต้ธงแห่ง "เสรีภาพ ความเสมอภาค และภราดรภาพ" อาชญากรรมที่เจ้าอาณานิคมฝรั่งเศสกระทำต่อชาวเวียดนามนั้นไม่ใช่เพียงแค่ "การขโมยแผ่นดินของเรา" เท่านั้น แต่ยังรวมถึงการดำเนินนโยบายต่อต้านความก้าวหน้าอย่างสุดขั้วในทุกด้าน ทั้งการเมือง เศรษฐกิจ วัฒนธรรม และสังคม โดยมีเป้าหมายเพื่อ "กดขี่ประชาชนของเรา"

ในฤดูใบไม้ร่วงปี 1940 กองทัพฟาสซิสต์ญี่ปุ่นบุกอินโดจีน นักล่าอาณานิคมฝรั่งเศสยอมจำนน ไม่เพียงแต่ล้มเหลวในการ "ปกป้อง" ประเทศชาติของเรา แต่ยัง "ขายประเทศของเราให้กับญี่ปุ่น" นับจากนั้นเป็นต้นมา ประชาชนของเราต้องทนทุกข์ทรมานภายใต้แอกสองชั้นของการกดขี่ของฝรั่งเศสและญี่ปุ่น นำไปสู่ความยากลำบากและความยากจนที่มากยิ่งขึ้น หลังจากวันที่ 9 มีนาคม 1945 เมื่อญี่ปุ่นและฝรั่งเศสต่อสู้กัน นักล่าอาณานิคมฝรั่งเศสพ่ายแพ้และหนีไป แต่ความโหดร้ายและความขี้ขลาดของพวกเขาไม่ได้หยุดลง กลับกัน พวกเขาทวีความรุนแรงขึ้นเมื่อ "พวกเขาฆ่าผู้ต้องขังทางการเมืองที่เหลืออยู่ในเยนบ๋ายและเกาบ๋างอย่างโหดเหี้ยม" นี่คืออาชญากรรมที่ประธานาธิบดีโฮจิมินห์เปิดเผยเพื่อให้ประชาชนของเราและโลกได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของ "มาตุภูมิ" อีกครั้ง

ประวัติศาสตร์เวียดนามคือประวัติศาสตร์ของการต่อสู้เพื่อเอกราชและเสรีภาพ และถึงแม้ว่าเราจะต้องจ่ายราคาที่สูงมากเพื่อเอกราช บรรพบุรุษของเราก็ยังคงรักษาจิตใจที่อดทน ให้อภัย และสูงส่งไว้เสมอ พวกเขาไม่ฆ่าเชลยศึกและให้โอกาสผู้พ่ายแพ้ได้มีชีวิตรอด การสืบทอดประเพณีอันดีงามนี้ "คำประกาศอิสรภาพ" แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนถึงจิตใจที่เมตตาและเห็นอกเห็นใจของชาติเรา และเชิดชูธงแห่งความยุติธรรมและนโยบายที่ถูกต้องของแนวร่วมเวียดมินห์ ดังที่แสดงให้เห็นโดยการช่วยเหลือชาวฝรั่งเศสจากคุกญี่ปุ่นและปกป้องชีวิตและทรัพย์สินของพวกเขาหลังวันที่ 9 มีนาคม 1945 สิ่งนี้แสดงให้เห็นอีกครั้งว่า แม้จะทนทุกข์ทรมานภายใต้แอกแห่งการล่าอาณานิคมเกือบศตวรรษ ชาติของเราก็ยังพร้อมที่จะ "เปิดเส้นทางแห่งความเมตตา" ให้แก่ศัตรู

คำประกาศอิสรภาพเน้นย้ำว่า “ความจริงก็คือ ประชาชนของเราได้ทวงคืนเวียดนามจากญี่ปุ่น ไม่ใช่จากฝรั่งเศส ฝรั่งเศสหนีไป ญี่ปุ่นยอมจำนน และจักรพรรดิบาวไดสละราชสมบัติ ประชาชนของเราได้โค่นล้มพันธนาการอาณานิคมที่ยาวนานเกือบ 100 ปี เพื่อสร้างเวียดนามที่เป็นอิสระ ประชาชนของเรายังได้โค่นล้มระบอบกษัตริย์ที่ยาวนานหลายศตวรรษ เพื่อสถาปนาสาธารณรัฐประชาธิปไตย” ด้วยถ้อยคำเพียงไม่กี่คำนี้ คำประกาศอิสรภาพได้ยืนยันความจริงทางประวัติศาสตร์ที่ปฏิเสธไม่ได้ นั่นคือ “ประชาชนของเราได้ทวงคืนเวียดนามจากญี่ปุ่น ไม่ใช่จากฝรั่งเศส” เพราะฝรั่งเศสได้หนีไปแล้ว ในขณะเดียวกัน ก็ได้ประกาศอย่างเป็นทางการถึงการกำเนิดของสาธารณรัฐประชาธิปไตยเวียดนาม ยกเลิกระบอบอาณานิคมและศักดินาอย่างสิ้นเชิง ยืนยันเสรีภาพและเอกราชของชาติเวียดนามต่อหน้าประชาชนเวียดนามทั้งมวลและทั่วโลก เพราะ "ชาติที่ต่อต้านการเป็นทาสของฝรั่งเศสอย่างกล้าหาญมานานกว่า 80 ปี ชาติที่ยืนหยัดเคียงข้างฝ่ายสัมพันธมิตรต่อต้านลัทธิฟาสซิสต์ของญี่ปุ่นมาหลายปี ชาตินั้นต้องเป็นอิสระ! ชาตินั้นต้องได้รับเอกราช!"

ปฏิญญาอิสรภาพเป็นเอกสารทางประวัติศาสตร์ที่มีคุณค่าทางอุดมการณ์อย่างมหาศาลและมีความสำคัญในทางปฏิบัติอย่างลึกซึ้ง เอกสารฉบับนี้แสดงถึงจุดสูงสุดของอุดมการณ์ความเป็นอิสระและเสรีภาพที่แสดงออกใน "ข้อเรียกร้อง" ที่ยื่นต่อที่ประชุมแวร์ซายส์ ใน "เส้นทางการปฏิวัติ" ใน "โครงการทางการเมืองโดยย่อ" ใน "วิทยานิพนธ์ทางการเมือง" และในเอกสารอื่นๆ ของพรรคและแนวร่วมเวียดมินห์ ในขณะเดียวกัน ปฏิญญาอิสรภาพยังสืบทอดและพัฒนาอุดมการณ์รักชาติ พึ่งพาตนเอง และเสริมสร้างความเข้มแข็งของตนเอง ซึ่งได้รับการบ่มเพาะและพัฒนามานับพันปีโดยประชาชนเวียดนาม โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ปฏิญญาอิสรภาพได้รวบรวมสิทธิขั้นพื้นฐานและความปรารถนาอันแรงกล้าที่สุดของประชาชนเวียดนาม และเป็นการแสดงออกอย่างทรงพลังถึงจิตวิญญาณที่ไม่ย่อท้อ ลักษณะนิสัยที่แน่วแน่ และเจตจำนงที่ไม่ยอมอ่อนข้อของชาติเรา “‘คำประกาศอิสรภาพ’ คือดอกไม้และผลไม้แห่งเลือดเนื้อและการเสียสละชีวิตของลูกหลานผู้กล้าหาญของเวียดนามในคุก ค่ายกักกัน บนเกาะห่างไกล บนเครื่องประหาร และในสนามรบ” ดังนั้น เหนือสิ่งอื่นใด “คำประกาศอิสรภาพ” ที่ดังก้องไปทั่วท้องฟ้าในฤดูใบไม้ร่วงของฮานอยเมื่อ 79 ปีก่อน คือ “ผลลัพธ์ของความหวัง ความพยายาม และความไว้วางใจของประชาชนชาวเวียดนามกว่า 20 ล้านคน (...) มันได้ยุติระบอบกษัตริย์เผด็จการและระบอบอาณานิคมที่กดขี่ มันได้เปิดยุคใหม่แห่งประชาธิปไตยและสาธารณรัฐนิยม” บนแผ่นดินที่ต้องทนทุกข์ทรมานมามากมายนี้

ประธานาธิบดีโฮจิมินห์ได้กล่าวอย่างกล้าหาญและทรงพลังต่อหน้าเพื่อนร่วมชาติและประชาชนทั่วโลกว่า “เวียดนามมีสิทธิที่จะได้รับเสรีภาพและเอกราช และได้กลายเป็นชาติที่เสรีและเอกราชอย่างแท้จริง ประชาชนชาวเวียดนามทั้งมวลมุ่งมั่นที่จะอุทิศจิตวิญญาณและพละกำลัง ชีวิตและทรัพย์สินทั้งหมดเพื่อปกป้องสิทธิแห่งเสรีภาพและเอกราชนั้น!” จากนั้น ด้วยความรู้สึกและความภาคภูมิใจอย่างล้นเหลือ มือจำนวนมากได้ยกขึ้นและประสานกันเพื่อสาบานตนว่า: เราจะสนับสนุนรัฐบาลสาธารณรัฐประชาธิปไตยและประธานาธิบดีโฮจิมินห์อย่างแน่วแน่ ประชาชนทั้งชาติจะยืนหยัดเคียงข้างรัฐบาลเพื่อรักษาเอกราชอย่างสมบูรณ์ของปิตุภูมิ ต่อต้านแผนการรุกรานทุกรูปแบบ แม้ว่าจะหมายถึงความตายก็ตาม หากนักล่าอาณานิคมฝรั่งเศสรุกรานอีกครั้ง เราจะปฏิเสธอย่างเด็ดขาดที่จะเข้าร่วมกองทัพฝรั่งเศส ปฏิเสธที่จะทำงานให้ฝรั่งเศส ปฏิเสธที่จะขายอาหารให้ฝรั่งเศส และปฏิเสธที่จะนำทางฝรั่งเศส คำสาบานนี้ที่สกัดจากเลือดและหัวใจของชาวเวียดนามผู้รักชาติทุกคน ยิ่งทำให้ธงชาติงดงามยิ่งขึ้นในวันประกาศอิสรภาพ

การชุมนุมวันประกาศอิสรภาพสิ้นสุดลง ตามมาด้วยการแสดงแสนยานุภาพอันยิ่งใหญ่ของประชาชนหลายแสนคน ที่เดินขบวนรอบแท่นปราศรัย แล้วแยกออกเป็นสามเส้นทางเดินขบวนผ่านถนนในเมืองหลวง... และด้วยเหตุนี้ ประวัติศาสตร์จึงบันทึกไว้ว่า วันประกาศอิสรภาพ 2 กันยายน ค.ศ. 1945 จะเป็นวันเฉลิมฉลองระดับชาติที่ยิ่งใหญ่ตลอดไป เป็นวันที่มีความสำคัญอย่างยิ่งในชีวิตทางการเมืองและจิตวิญญาณของชาวเวียดนาม

...สู่ช่วงเวลาแห่งสันติสุขอันล้ำค่า

ในวันประกาศอิสรภาพวันแรกของประเทศ ประธานาธิบดีโฮจิมินห์เน้นย้ำว่า "อิสรภาพและเสรีภาพเป็นสมบัติล้ำค่าที่เราได้ต่อสู้และอดทนมาอย่างยากลำบากเป็นเวลาหลายปีเพื่อให้ได้มา และเราต้องมุ่งมั่นที่จะรักษาและปกป้องสิ่งเหล่านี้ไว้"

จัตุรัสบาดีนห์อันเก่าแก่ – สถานที่ซึ่งเป็นพยานเหตุการณ์สำคัญ: ประธานาธิบดีโฮจิมินห์อ่านคำประกาศอิสรภาพ ซึ่งเป็นจุดกำเนิดของสาธารณรัฐประชาธิปไตยเวียดนาม

คำสอนของท่านนำพาประเทศชาติและประชาชนของเราเข้าสู่สงครามต่อต้านที่ยืดเยื้อและยากลำบากถึงสองครั้ง จนได้รับชัยชนะอันยิ่งใหญ่ ซึ่งรวมถึงชัยชนะครั้งประวัติศาสตร์ที่เดียนเบียนฟู "ที่เลื่องลือไปทั่วโลกและสั่นสะเทือนแผ่นดิน" ซึ่งยุติความทะเยอทะยานของลัทธิล่าอาณานิคมของฝรั่งเศสในอินโดจีน และชัยชนะครั้งยิ่งใหญ่ในฤดูใบไม้ผลิปี 1975 ซึ่งโค่นล้มจักรวรรดินิยมอเมริกันและระบอบหุ่นเชิดของพวกเขา รวมประเทศเป็นหนึ่งเดียว และทำให้ประเทศชาติสามารถเฉลิมฉลองชัยชนะได้อย่างยิ่งใหญ่ นับตั้งแต่นั้นมา ประเทศชาติก็เป็นอิสระจากกองกำลังศัตรู และประชาชนได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข เสรีภาพ และเอกราชอย่างแท้จริง

เกือบครึ่งศตวรรษผ่านไปแล้วนับตั้งแต่สงครามสิ้นสุดลง อดีตอาจถูกทิ้งไว้เบื้องหลังได้ แต่ประวัติศาสตร์ต้องไม่ถูกลืม เพราะอดีตทางประวัติศาสตร์คือรากฐานที่สร้างความภาคภูมิใจ ความเคารพตนเอง ความพึ่งพาตนเอง และความเข้มแข็ง ทำให้คนรุ่นปัจจุบันมีความมั่นใจและเข้มแข็งยิ่งขึ้นในการสร้างอนาคตที่สดใสให้กับเวียดนาม และดังคำพูดที่เปี่ยมด้วยน้ำตาของทหารผ่านศึกที่สร้างความประทับใจให้แก่คนรุ่นปัจจุบันว่า "สันติภาพไม่ได้มาง่ายๆ เราต้องพยายามรักษามันไว้!"

สันติภาพ สองคำที่เปี่ยมด้วยความหมาย แต่มีคุณค่ามหาศาล และชาวเวียดนามเข้าใจถึงความล้ำค่าของสันติภาพและราคาที่ต้องจ่ายไปมากกว่าใครๆ มันคือ "สายใยแห่งความโศกเศร้า" ที่ผูกติดอยู่กับผืนแผ่นดินรูปตัว S แม้หลังจากเสียงปืนสงบลงแล้ว มันคือเหล่ามารดาที่รอคอยบุตรชาย ดวงตาพร่ามัวด้วยกาลเวลา หัวใจยังคงเต้นด้วยความโหยหาและความเศร้าโศก มันคือลูกหลานที่ใช้เวลาหลายสิบปีต่อสู้ในสงคราม วัยหนุ่มสาวจากไปก่อนจะได้กลับมาหามารดา มันคือลูกหลานที่พักผ่อนอย่างสงบในป่าลึกและภูเขา ท่ามกลางมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ หรือแม้แต่ในดินแดนของศัตรู เลือดเนื้อเชื้อไขอันเป็นอมตะของพวกเขาเปื้อนธงชาติ และเนื้อหนังและกระดูกของพวกเขาหล่อเลี้ยงความเขียวขจีของชีวิตที่สงบสุข คำว่า "สันติภาพ" สองคำนี้ถูกสลักไว้จากเลือดและกระดูกของบรรพบุรุษนับไม่ถ้วนรุ่นต่อรุ่น สิ่งเหล่านั้นถูกแลกเปลี่ยนด้วยความทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัสและการต่อต้านอย่างไม่ย่อท้อภายใต้การกดขี่ของผู้รุกรานจากต่างชาติมานานหลายศตวรรษ เนื่องจากสันติภาพเป็นสิ่งที่หาได้ยากสำหรับประเทศอย่างเวียดนาม ซึ่งมีสถานะทางภูมิศาสตร์การเมืองที่ "พิเศษมาก" คุณค่าของสันติภาพจึงประเมินค่าไม่ได้และต้องได้รับการทะนุถนอมและรักษาไว้ด้วยกำลังทั้งหมดที่เรามี

ในความเป็นจริง ความไม่มั่นคง ความตึงเครียด และแม้กระทั่งสงครามที่ทวีความรุนแรงขึ้นในหลายส่วนของโลกในปัจจุบัน ได้ทำให้ชีวิตที่สงบสุขกลายเป็น "อดีต" และเป็นเพียง "ความฝัน" สำหรับผู้คนในหลายประเทศและดินแดน โศกนาฏกรรมจากการทิ้งระเบิดโรงเรียน ซึ่งเป็นที่พักพิงสำหรับผู้ไร้บ้านเนื่องจากความขัดแย้ง ทำให้ผู้คนจำนวนมากในฉนวนกาซาอุทานว่า "ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว" นี่คือความสิ้นหวังขั้นสูงสุดของมนุษยชาติ เพราะสันติภาพได้ถูกพรากไปแล้ว นี่คือความจริง หรือด้านมืดที่น่าเศร้าของคำว่า "สันติภาพ" ซึ่งยิ่งรู้สึกและโหยหามากขึ้นเมื่อมันสูญหายไป... การมองดูสิ่งนี้ช่วยให้เราเข้าใจมากขึ้น ชื่นชมมากขึ้น และรู้สึกภาคภูมิใจและรับผิดชอบมากขึ้น เพราะภาพของ "เวียดนามที่สงบสุขและสวยงาม" ที่เราได้ชื่นชมในวันนี้ ถูก "วาด" ด้วย "หมึกและเลือด" และ "ปากกาและกระดูก" ของบรรพบุรุษของเรา และเมื่อพิจารณาในบริบทของความไม่มั่นคงในปัจจุบัน ภาพวาดนี้จึงไม่ใช่เพียงแค่ "ภาพวาด" ธรรมดา แต่เป็น "ความฝัน" ที่ล้ำค่าที่สุดของหลายชาติที่กำลังเผชิญกับความวุ่นวายและความทุกข์ทรมานจากสงคราม

-

“คบเพลิงแห่งสันติภาพ” ที่บรรพบุรุษของเราได้ส่งต่อมา และเป็นความรับผิดชอบของคนรุ่นหลัง คือการทำให้คบเพลิงนี้ส่องสว่างอยู่เสมอด้วยเปลวไฟที่เจิดจรัสที่สุด เพื่อให้แสงแห่งความสุขที่สันติภาพนำมาให้แผ่กระจายไปทั่วแผ่นดินนี้ เพื่อให้ฤดูใบไม้ร่วงแห่งสันติภาพและเอกราชเสริมสร้างศรัทธาของเราภายใต้ธงอันรุ่งโรจน์ของพรรค และรวมเราเป็นหนึ่งเดียว ร่วมกันสร้างเวียดนามที่เจริญรุ่งเรือง อารยธรรม วัฒนธรรม และความกล้าหาญมากยิ่งขึ้น!

ข้อความและภาพถ่าย: เลอ ดุง

ที่มา: https://baothanhhoa.vn/ngay-hoi-lon-cua-non-song-223658.htm