เทศกาลยิ่งใหญ่ของประเทศ

ประธานาธิบดี โฮจิมินห์ ได้มอบมรดกอันล้ำค่ายิ่งให้แก่ประเทศชาติของเรา นั่นคือยุคโฮจิมินห์ ยุคที่รุ่งเรืองที่สุดในประวัติศาสตร์อันรุ่งโรจน์ของชาติ ยุคแห่งเอกราช เสรีภาพที่เชื่อมโยงกับลัทธิสังคมนิยม

เมือง Thanh Hoa โดดเด่นด้วยธงเพื่อเฉลิมฉลองวันชาติ 2 กันยายน ภาพโดย: Le Hoi

ตั้งแต่วันแรกของการประกาศอิสรภาพ...

วันชาติครั้งแรก - 2 กันยายน 1945 จะเป็นวันหยุดที่สำคัญที่สุดของประเทศเราตลอดไป เมื่อเวียดนามได้หลุดพ้นจากพันธนาการและโซ่ตรวนของลัทธิอาณานิคมอย่างเป็นทางการมาเกือบศตวรรษ เพื่อก้าวเข้าสู่ยุคแห่งการพัฒนาใหม่ที่เต็มไปด้วยวีรกรรมและเกียรติยศ แม้ช่วงเวลาประวัติศาสตร์อันศักดิ์สิทธิ์นี้จะมองเห็นได้ผ่านภาพยนตร์สารคดีขาวดำเท่านั้น แต่จิตวิญญาณแห่งวีรกรรม ความสุข และความสุขที่เปล่งประกายในดวงตาของผู้คนในเทศกาลอันยิ่งใหญ่นั้น ดูเหมือนจะหลั่งไหลออกมาจากหน้าจอ ซึมซาบสู่บรรยากาศแห่งความสุขของวันฤดูใบไม้ร่วงอันเป็นประวัติศาสตร์ในปัจจุบัน

เมื่อวันที่ 2 กันยายน 79 ปีก่อน กรุงฮานอยเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น ธงสีแดงประดับดาวสีเหลืองส่องประกายเจิดจ้า ธงขนาดใหญ่ที่ประดับด้วยความภาคภูมิใจ เขียนด้วยภาษาเวียดนาม ฝรั่งเศส รัสเซีย อังกฤษ และจีน เช่น “เวียดนามเพื่อชาวเวียดนาม” “เอกราชหรือความตาย” “สนับสนุนรัฐบาลเฉพาะกาล” “สนับสนุนประธานาธิบดีโฮจิมินห์”... ถูกแขวนไว้ทั่วท้องถนน ท้องฟ้าฤดูใบไม้ร่วงของกรุงฮานอยดูสดใสและสดใสขึ้น เมื่อเมืองหลวงได้รับเกียรติให้เป็นตัวแทนของท้องถิ่นต่างๆ ทั่วประเทศจัดงานวันประกาศอิสรภาพครั้งแรก ทำนองเพลง “เตี่ยนกวานกา” ดังกึกก้องอย่างสง่างาม ธงสีแดงประดับดาวสีเหลืองถูกชักขึ้นอย่างช้าๆ ในบรรยากาศอันเคร่งขรึม ประธานาธิบดีโฮจิมินห์ ในนามของรัฐบาลเฉพาะกาลแห่งสาธารณรัฐประชาธิปไตยเวียดนาม ได้อ่าน “คำประกาศอิสรภาพ” อย่างเคร่งขรึม ประกาศต่อประชาชนและทั่ว โลก ว่า สาธารณรัฐประชาธิปไตยเวียดนามที่เป็นอิสระและเสรีได้ถือกำเนิดขึ้นแล้ว!

“คำประกาศอิสรภาพ” – วรรณกรรมอมตะที่เริ่มต้นด้วยสัจธรรมนิรันดร์: “มนุษย์ทุกคนเกิดมาเท่าเทียมกัน พระผู้สร้างได้ประทานสิทธิบางประการที่ไม่อาจเพิกถอนได้ให้แก่พวกเขา สิทธิเหล่านี้ได้แก่ สิทธิที่จะมีชีวิต สิทธิในเสรีภาพ และสิทธิในการแสวงหาความสุข สิทธิเหล่านี้ล้วนเป็นสัจธรรมที่ไม่อาจปฏิเสธได้” กระนั้น “สิทธิที่ไม่อาจเพิกถอนได้” เหล่านั้นก็ถูกพวกอาณานิคมฝรั่งเศสเหยียบย่ำภายใต้ร่มธงของ “เสรีภาพ ความเท่าเทียม และภราดรภาพ” อาชญากรรมที่พวกอาณานิคมฝรั่งเศสกระทำต่อชาวเวียดนามไม่เพียงแต่ “ปล้นประเทศของเรา” เท่านั้น แต่ยังเป็นการดำเนินนโยบายที่อ่อนไหวอย่างยิ่งในทุกด้าน ทั้งการเมือง เศรษฐกิจ วัฒนธรรม สังคม... เพื่อ “กดขี่เพื่อนร่วมชาติของเรา”

ในฤดูใบไม้ร่วงปี 1940 ลัทธิฟาสซิสต์ญี่ปุ่นได้บุกโจมตีอินโดจีน พวกอาณานิคมฝรั่งเศสได้คุกเข่าลงและยอมจำนน ไม่เพียงแต่ไม่ได้ "ปกป้อง" ประชาชนของเราเท่านั้น แต่ยัง "ขายประเทศของเราให้ญี่ปุ่น" อีกด้วย นับแต่นั้นมา ประชาชนของเราต้องทนทุกข์ทรมานภายใต้พันธนาการสองชั้นของฝรั่งเศสและญี่ปุ่น ทำให้พวกเขาทุกข์ยากและยากจนยิ่งขึ้น หลังจากวันที่ 9 มีนาคม 1945 เมื่อญี่ปุ่นและฝรั่งเศสต่อสู้กัน พวกอาณานิคมฝรั่งเศสได้หลบหนี แต่ความโหดร้ายและความขี้ขลาดของพวกเขาไม่ได้หยุดลง แต่กลับทวีความรุนแรงขึ้นเมื่อ "พวกเขายังสังหารนักโทษการเมืองจำนวนมากอย่างโหดเหี้ยมในเอียนไป๋และกาวบั่ง" นั่นคืออาชญากรรมที่ประธานาธิบดีโฮจิมินห์ชี้ให้เห็น เพื่อให้ประชาชนและประเทศต่างๆ ทั่วโลกได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของ "ประเทศแม่" อีกครั้ง

ประวัติศาสตร์ของเวียดนามคือประวัติศาสตร์แห่งการต่อสู้เพื่ออิสรภาพและเสรีภาพ แม้จะต้องแลกมาด้วยราคาอันสูงส่งเพื่ออิสรภาพ แต่บรรพบุรุษของเราก็ยังคงรักษาไว้ซึ่งความอดทน เสียสละ และสูงส่งเสมอมา นั่นคือการไม่สังหารเชลยศึก และเปิดทางให้ฝ่ายที่พ่ายแพ้ได้มีชีวิตต่อไป "คำประกาศอิสรภาพ" สืบสานประเพณีอันดีงามนี้ไว้ แสดงให้เห็นถึงจิตวิญญาณแห่งความอดทนและมนุษยธรรมของชาติเราอย่างชัดเจน และชูธงแห่งความยุติธรรมและนโยบายที่ถูกต้องของแนวร่วมเวียดมินห์ ซึ่งแสดงให้เห็นผ่านการช่วยเหลือชาวฝรั่งเศสจากคุกญี่ปุ่น การปกป้องชีวิตและทรัพย์สินของพวกเขา... หลังจากวันที่ 9 มีนาคม ค.ศ. 1945 สิ่งนี้แสดงให้เห็นอีกครั้งว่า แม้จะต้องอยู่ภายใต้การปกครองของอาณานิคมมาเกือบศตวรรษ แต่ชาติของเราก็ยังคงพร้อมที่จะ "เปิดทางแห่งความเมตตา" ให้แก่ศัตรู

“คำประกาศอิสรภาพ” เน้นย้ำว่า “ความจริงก็คือประชาชนของเรายึดเวียดนามคืนจากญี่ปุ่น ไม่ใช่จากฝรั่งเศส ฝรั่งเศสอพยพ ญี่ปุ่นยอมแพ้ และพระเจ้าบ๋าวได๋สละราชสมบัติ ประชาชนของเราทลายพันธนาการอาณานิคมที่ยึดครองมาเกือบ 100 ปี เพื่อสร้างเวียดนามที่เป็นเอกราช ประชาชนของเรายังได้ล้มล้างระบอบกษัตริย์ที่ดำรงอยู่มานานหลายทศวรรษ และสถาปนาสาธารณรัฐประชาธิปไตย” คำประกาศอิสรภาพนี้สรุปได้เพียงคำสั้นๆ ยืนยันความจริงทางประวัติศาสตร์ที่ไม่อาจปฏิเสธได้ นั่นคือ “ประชาชนของเรายึดเวียดนามคืนจากญี่ปุ่น ไม่ใช่จากฝรั่งเศส” เพราะฝรั่งเศสได้อพยพออกไป ขณะเดียวกัน ยังได้ประกาศการกำเนิดของสาธารณรัฐประชาธิปไตยเวียดนามอย่างเคร่งขรึม ยกเลิกระบอบอาณานิคมและศักดินาอย่างสิ้นเชิง และยืนยันถึงอิสรภาพและเอกราชของชาวเวียดนามต่อหน้าชาวเวียดนามทั้งมวลและทั่วโลก เพราะ "ชาติที่ต่อสู้กับระบบทาสฝรั่งเศสอย่างกล้าหาญมาเป็นเวลากว่า 80 ปี ชาติที่ยืนหยัดเคียงข้างพันธมิตรอย่างกล้าหาญเพื่อต่อต้านลัทธิฟาสซิสต์ญี่ปุ่นมาหลายปี ชาตินั้นจะต้องเป็นอิสระ! ชาตินั้นจะต้องเป็นอิสระ"

“คำประกาศอิสรภาพ” เป็นเอกสารทางประวัติศาสตร์ที่มีคุณค่าทางอุดมการณ์อันยิ่งใหญ่และมีความสำคัญเชิงปฏิบัติอย่างลึกซึ้ง เอกสารฉบับนี้คือบทสรุปของแนวคิดเรื่องอิสรภาพและเสรีภาพที่แสดงออกผ่าน “ข้อเรียกร้อง” ที่ส่งไปยังการประชุมแวร์ซาย ใน “แนวทางการปฏิวัติ” ใน “เวทีโดยสังเขป” ใน “เวทีทางการเมือง” และในเอกสารอื่นๆ ของพรรคและแนวร่วมเวียดมินห์ ขณะเดียวกัน “คำประกาศอิสรภาพ” คือการสืบทอดและพัฒนาแนวคิดเรื่องความรักชาติ การพึ่งพาตนเอง และการเสริมสร้างความเข้มแข็งให้กับตนเอง ซึ่งชาวเวียดนามได้บ่มเพาะและพัฒนามาตั้งแต่สมัยโบราณ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง “คำประกาศอิสรภาพ” คือการตกผลึกของสิทธิขั้นพื้นฐานและความปรารถนาอันแรงกล้าของชาวเวียดนาม เป็นการแสดงออกถึงจิตวิญญาณ ความมุ่งมั่น และเจตจำนงอันแน่วแน่ของชาติของเราอย่างทรงพลัง “คำประกาศอิสรภาพ” คือดอกไม้และผลของเลือดที่หลั่งไหลและชีวิตที่เหล่าวีรชนชาวเวียดนามต้องเสียสละทั้งในคุก ค่ายกักกัน บนเกาะห่างไกล บนกิโยติน และในสนามรบ” ดังนั้น เหนือสิ่งอื่นใด “คำประกาศอิสรภาพ” ที่ดังก้องกังวานบนท้องฟ้ายามฤดูใบไม้ร่วงของกรุงฮานอยเมื่อ 79 ปีก่อน คือ “ผลลัพธ์จากความหวัง ความพยายาม และความไว้วางใจของชาวเวียดนามกว่ายี่สิบล้านคน (...) คำประกาศอิสรภาพนี้ได้ยุติระบอบกษัตริย์เผด็จการและระบอบอาณานิคมที่กดขี่ข่มเหง เปิดศักราชใหม่ของประชาธิปไตยและสาธารณรัฐ” บนผืนแผ่นดินนี้ที่ทุกข์ทรมานมาอย่างแสนสาหัส

ประธานาธิบดีโฮจิมินห์ประกาศอย่างกล้าหาญและเสียงดังก้องต่อหน้าเพื่อนร่วมชาติและประชาชนทั่วโลกว่า “เวียดนามมีสิทธิที่จะได้มีอิสรภาพและเอกราช และได้กลายเป็นประเทศที่เสรีและเป็นอิสระอย่างแท้จริง ประชาชนชาวเวียดนามทั้งหมดมุ่งมั่นที่จะอุทิศจิตวิญญาณ พละกำลัง ชีวิต และทรัพย์สินทั้งหมดของตน เพื่อรักษาอิสรภาพและเอกราชนั้นไว้!” จากนั้น ด้วยอารมณ์และความภาคภูมิใจอันไร้ขอบเขต กองทัพทั้งหมดยกขึ้นและประสานกันสาบานว่า “จงสนับสนุนรัฐบาลสาธารณรัฐประชาธิปไตย จงสนับสนุนประธานาธิบดีโฮจิมินห์ ประชาชนทั้งหมดจะร่วมมือกับรัฐบาลเพื่อรักษาเอกราชอย่างสมบูรณ์เพื่อปิตุภูมิ ต่อสู้กับแผนการรุกรานทุกรูปแบบ แม้จะตายอย่างสงบก็ตาม หากนักล่าอาณานิคมฝรั่งเศสรุกรานอีกครั้ง พวกเขาจะไม่ทำหน้าที่เป็นทหารให้ฝรั่งเศส ไม่ทำงานให้ฝรั่งเศส ขายอาหารให้ฝรั่งเศส และไม่ชี้ทางให้ฝรั่งเศส นี่คือคำสาบานที่เขียนขึ้นจากเลือดของชาวเวียดนามผู้รักชาติทุกคน เพื่อเพิ่มสีสันให้กับธงชาติวันประกาศอิสรภาพ

การชุมนุมวันประกาศอิสรภาพสิ้นสุดลง และตามมาด้วยการแสดงพลังอันยิ่งใหญ่จากผู้คนนับแสน โดยเดินขบวนไปรอบๆ เวที จากนั้นแบ่งออกเป็น 3 เส้นทางขบวนแห่ผ่านถนนในเมืองหลวง... และแล้ว ประวัติศาสตร์ก็ได้บันทึกไว้ว่า วันประกาศอิสรภาพ 2 กันยายน พ.ศ. 2488 จะเป็นเทศกาลที่ยิ่งใหญ่ของประเทศตลอดไป ซึ่งเป็นวันที่มีความสำคัญอย่างยิ่งต่อชีวิตทางการเมืองและจิตวิญญาณของชาวเวียดนาม

...สู่ฤดูใบไม้ร่วงอันสงบสุขอันประเมินค่ามิได้

ในวันประกาศอิสรภาพครั้งแรกของประเทศ ประธานาธิบดีโฮจิมินห์ได้เน้นย้ำว่า “อิสรภาพและเสรีภาพเป็นสมบัติล้ำค่า ล้ำค่ายิ่งนัก บัดนี้เราทนทุกข์ทรมานมานานหลายปีเพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งเหล่านี้ เราต้องพยายามรักษาและปกป้องสิ่งเหล่านี้ไว้”

จัตุรัสบาดิ่ญอันเก่าแก่ – สถานที่ซึ่งเป็นสักขีพยานในเหตุการณ์อันยิ่งใหญ่: ประธานาธิบดีโฮจิมินห์อ่านคำประกาศอิสรภาพ และให้กำเนิดสาธารณรัฐประชาธิปไตยเวียดนาม

คำสอนของพระองค์นำพาประเทศชาติและประชาชนของเราเข้าสู่สงครามต่อต้านอันยาวนานและยากลำบากถึงสองครั้ง และได้รับชัยชนะอันยิ่งใหญ่ นั่นคือชัยชนะครั้งประวัติศาสตร์แห่งเดียนเบียนฟู “อันโด่งดังในห้าทวีปและสั่นสะเทือนแผ่นดิน” ซึ่งยุติความทะเยอทะยานของลัทธิล่าอาณานิคมฝรั่งเศสในอินโดจีนทั้งหมด นั่นคือชัยชนะอันยิ่งใหญ่ในฤดูใบไม้ผลิปี พ.ศ. 2518 ล้มล้างจักรวรรดินิยมอเมริกันและระบอบหุ่นเชิดของพวกเขา รวบรวมประเทศชาติให้เป็นหนึ่งเดียว เพื่อประเทศชาติจะได้ขับขานบทเพลงแห่งชัยชนะ นับแต่นั้นมา ประเทศชาติก็ปราศจากศัตรู และประชาชนได้อยู่ร่วมกันอย่างสันติ เสรีภาพ และเอกราชอย่างแท้จริง

สงครามยุติลงเกือบครึ่งศตวรรษ อดีตสามารถละทิ้งได้ แต่ประวัติศาสตร์ต้องไม่ลืมเลือน เพราะประวัติศาสตร์คือรากฐานของการสร้างความภาคภูมิใจ ความเคารพตนเอง การพึ่งพาตนเอง และความแข็งแกร่ง เพื่อให้คนรุ่นปัจจุบันมีความมั่นใจและแข็งแกร่งยิ่งขึ้น เพื่อสร้างอนาคตที่สดใสให้กับเวียดนาม และดังคำสารภาพอันแสนเศร้าของทหารผ่านศึกที่ยังคงตราตรึงใจคนรุ่นปัจจุบันว่า "สันติภาพนั้นไม่ง่าย จงพยายามรักษามันไว้"!

สันติภาพ คำสองคำที่เปี่ยมความหมาย แฝงไว้ด้วยคุณค่าอันหาประมาณมิได้ และเหนือสิ่งอื่นใด ชาวเวียดนามเข้าใจดีถึงคุณค่าอันล้ำค่าของสันติภาพ เช่นเดียวกับราคาที่ต้องจ่ายเพื่อสันติภาพ มันคือ "ผ้าคาดเอว" ที่ผูกมัดผืนแผ่นดินรูปตัว S แม้ในยามที่ปิตุภูมิเงียบงัน มารดาผู้รอคอยลูก แม้แววตาจะพร่าเลือนไปตามกาลเวลา แต่หัวใจยังคงเต้นระรัวด้วยความปรารถนา บุตรสาวและบุตรสาวผู้ผ่านสงครามมาหลายสิบปี ได้ใช้ชีวิตวัยเยาว์ก่อนจะกลับไปหามารดา บุตรสาวและบุตรสาวผู้พำนักอยู่ชั่วนิรันดร์ในป่าลึกและภูเขา กลางมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ หรือในใจกลางศัตรู จนเลือดอมตะแห่งวัยเยาว์ได้ย้อมสีธงชาติปิตุภูมิ และเลือดเนื้อเชื้อไขของพวกเขาได้หล่อเลี้ยงสีเขียวของชีวิตที่สงบสุข คำสองคำนี้ "สันติภาพ" สลักไว้จากเลือดและกระดูกของบรรพบุรุษและปู่ย่าตายายของเราหลายชั่วอายุคน ต้องแลกมาด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัสและจิตวิญญาณอันไม่ย่อท้อภายใต้การรุกรานจากต่างชาติที่ยืนยาวมาหลายศตวรรษ เพราะสันติภาพสำหรับประเทศชาติที่มีสถานะทางภูมิรัฐศาสตร์ “พิเศษยิ่ง” อย่างเวียดนามนั้น ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะบรรลุผล ดังนั้น คุณค่าของสันติภาพจึงยิ่งล้ำค่า และจำเป็นต้องทะนุถนอมและรักษาไว้

อันที่จริง ความไม่มั่นคง ความตึงเครียด และแม้แต่สงครามที่ทวีความรุนแรงขึ้นในหลายภูมิภาคของโลกในปัจจุบัน ได้ทำให้ชีวิตที่สงบสุขกลายเป็นเพียง “อดีตกาล” และกลายเป็น “ความฝัน” ของผู้คนในหลายประเทศและดินแดน โศกนาฏกรรมจากการโจมตีโรงเรียน ซึ่งเป็นที่พักพิงสำหรับคนไร้บ้านอันเนื่องมาจากความขัดแย้ง ทำให้ผู้คนจำนวนมากในฉนวนกาซาอุทานว่า “ไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป” นั่นคือความไร้หนทางอย่างสุดขั้วของผู้คน เพราะสันติภาพถูกพรากไป นั่นคือความจริง หรือเบื้องหลังอันน่าเศร้าของคำว่า “สันติภาพ” ซึ่งเมื่อสูญเสียไป ผู้คนจะรู้สึกลึกซึ้ง โหยหา และโหยหามากขึ้น... ลองมองดูเพื่อทำความเข้าใจมากขึ้น ลึกซึ้งขึ้น และภาคภูมิใจและมีความรับผิดชอบมากขึ้น เพราะภาพที่เรียกว่า “เวียดนามที่สงบสุขและงดงาม” ที่เรากำลังชื่นชมอยู่ในปัจจุบันนั้น ถูก “ร่าง” ขึ้นมาจาก “หมึกสีเลือด” และ “ปากกากระดูก” ของบรรพบุรุษของเรา และเมื่อวางไว้ในบริบทที่ไม่แน่นอนในปัจจุบัน ก็ไม่ใช่เพียง "ภาพวาด" ธรรมดาๆ แต่เป็น "ความฝัน" ที่เร่าร้อนที่สุดของผู้คนมากมายที่ใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางความสับสนวุ่นวายและความเจ็บปวดของสงคราม

-

“คบเพลิงแห่งสันติภาพ” ที่บรรพบุรุษของเราได้สืบทอดมา และเป็นความรับผิดชอบของชนรุ่นหลัง คือการทำให้คบเพลิงนั้นลุกโชนด้วยเปลวไฟที่สว่างไสวที่สุดเสมอ เพื่อให้แสงแห่งความสุขที่สันติภาพนำมานั้นส่องสว่างไปทั่วแผ่นดินนี้ เพื่อให้ฤดูใบไม้ร่วงแห่งสันติภาพและเอกราชช่วยให้เรามีความมั่นใจมากขึ้นภายใต้ธงอันรุ่งโรจน์ของพรรค และ “รวมพลังเป็นหนึ่งเดียวดุจเหล็กกล้า” ร่วมมือกันสร้างเวียดนามให้มั่งคั่ง มั่งคั่ง มีอารยธรรม มีวัฒนธรรม และกล้าหาญยิ่งขึ้น!

บทความและภาพ: เล ดุง

ที่มา: https://baothanhhoa.vn/ngay-hoi-lon-cua-non-song-223658.htm