บ้านบนทางลาด

ผ่านไปกว่าสิบปีแล้วที่ป้าคนเล็กของฉันแต่งงาน ในวันแต่งงานของเธอ ฉันเป็นเด็กหญิงผิวคล้ำไม่มีฟัน เมื่อมองดูเธอสวมชุดสีขาวและผ้าคลุมหน้า ฉันหวังว่าเมื่อฉันโตขึ้นฉันจะได้แต่งตัวแบบนั้น งานแต่งงานจัดขึ้นที่ร้านอาหาร แขกทุกคนยิ้มแย้ม มีเพียงคุณยายของฉันเท่านั้นที่น้ำตาคลอเบ้า ป้าคนเล็กของฉันแต่งงานที่ไกล หลังจากแต่งงาน เธอก็เดินตามสามีไป ปู่ย่าของฉันมีแต่เธอในฐานะลูกสาว และเธอเป็นน้องคนสุดท้อง ดังนั้นพวกเขาจึงรักเธอมาก ในเวลานั้น ฉันยังเด็ก ไม่เข้าใจความคิดของผู้ใหญ่ นั่งอยู่ที่โต๊ะจัดเลี้ยงอย่างจดจ่อและเฝ้าดูเธอ

เมื่อป้าอุตกลับมาบ้านสามี ฉันแทบไม่มีโอกาสได้พบเธอเลย ฉันเห็นเธอเดินทางกลับมาเยี่ยมบ้านเกิดเฉพาะช่วงวันหยุดเท่านั้น แม่บอกว่าเธอและสามียุ่งอยู่กับธุรกิจ ลุงอุตเรียนเกษตรศาสตร์และป่าไม้ และหลังจากเรียนจบ เขาก็กลับบ้านเกิดเพื่อเริ่มต้นธุรกิจ เขาทำงานในฟาร์มและมีรายได้ดี ป้าอุตอยู่บ้านเป็นแม่บ้าน ดูแลแปลงดอกไม้ ทุกวันเพ็ญและจันทร์ดับ เธอจะตัดดอกไม้ไปขายในตลาด ป้าอุตไม่มีลูก ไม่ใช่เพราะป้าอุต แต่เพราะลุงอุต เรื่องนี้ทำให้ปู่ย่าของฉันเศร้าใจมากขึ้น ทุกครั้งที่พูดถึงป้าอุต แม่ของฉันก็รู้สึกเสียใจเสมอที่เธอและลุงอุตไม่มีลูก

เวลาพูดถึงป้าอุต พ่อของฉันก็มักจะเงียบๆ เหมือนกับปู่ย่าตายายและลุงของฉัน ป้าอุตเป็นคนภูมิใจในตัวเอง เธอไม่ต้องการความสงสารจากใคร แม้ว่าเราจะเจอกันไม่บ่อยนัก แต่ความสัมพันธ์ลึกลับบางอย่างบอกฉันว่าเธอมีความสุขกับสามีของเธอ เช่นเดียวกับที่พ่อแม่ของฉันมีความสุขกับลูกสาวคนเดียวของพวกเขา ฉัน

ในช่วงวัยรุ่นของฉัน เมื่อไม่มีคนๆ ​​นั้นซึ่งอยู่เคียงข้างฉันมาตลอดวัยเด็ก ภาพของป้าอุตก็ค่อยๆ เลือนลางลง ราวกับมองเห็นผ่านหมอกบางๆ จนกระทั่งปีที่ฉันเข้ามหาวิทยาลัย ฉันใช้ชีวิตอยู่ห่างจากครอบครัวเป็นครั้งแรก ฉันรู้สึกเศร้าและหวาดกลัวหลายสิ่งหลายอย่าง ทุกๆ วันหยุด เนื่องจากมีเวลาไม่มาก ฉันจึงไม่สามารถกลับบ้านเกิดได้ ฉันจึงมักจะไปเยี่ยมบ้านป้าอุตอยู่เสมอ บ้านของป้าอุตไม่ได้อยู่ใกล้มหาวิทยาลัยของฉันมากนัก ฉันใช้เวลาเดินทางโดยรถบัสมากกว่าสองชั่วโมง และเดินอีกสามสิบนาที กว่าที่บ้านหลังเล็กที่มีหลังคาสีแดงสดบนเนินจะค่อยๆ ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาฉันด้วยความคาดหวัง

หน้าบ้านมีดอกเบญจมาศและดอกคอสมอส เมื่อเดินไปตามทางกรวดที่นำไปสู่ประตูหลัก ฉันรู้สึกประหลาดใจราวกับว่าได้เข้าไปในเทพนิยาย ป้าอุตสวมหมวกทรงกรวยและกำลังง่วนอยู่กับการกำจัดวัชพืชและจับหนอนในผักคะน้า เมื่อป้าได้ยินเสียงฝีเท้าของฉัน ป้าจะยิ้มอย่างอ่อนโยนและต้อนรับฉันเสมอ

เมื่อฉันมาที่บ้านของเธอ ฉันมักจะนั่งที่โต๊ะหิน กระดิ่งลมที่แขวนอยู่บนระเบียงส่งเสียงทำนองอันนุ่มนวล แสงแดดส่องผ่านใบไม้ส่องลงมาบนเท้าของฉัน ส่องประกายเป็นจุดสีขาวซีด ฉันรู้สึกผ่อนคลายอย่างประหลาดเมื่อหลับตาลง ความกดดันจากการเรียนหนังสือก็ลดลงในทันที เหลือเพียงความสงบสุขของเช้าวันอันเงียบสงบบนที่ราบสูง นกส่งเสียงเจื้อยแจ้วบนยอดไม้สูงเหมือนเด็กๆ กำลังเล่นกัน เธอนั่งลงข้างๆ ฉัน ถามฉันอย่างใจดีเกี่ยวกับปู่ย่าตายาย พ่อแม่ และญาติๆ ของฉันในชนบท ฉันตอบคำถามของเธออย่างละเอียด จากนั้นจึงส่งถุงสาหร่ายที่ย่าและแม่เตรียมไว้ให้เธอ เธอมีความสุขเสมอ “มันดูอร่อยมาก เป็นอาหารพิเศษของบ้านเกิดเราจริงๆ ฉันจะทำสลัด ลุงของฉันชอบอาหารจานนี้มาก”

จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นและเดินไปที่ห้องครัวเพื่อเตรียมวัตถุดิบสำหรับสลัดสาหร่าย ฉันก็ช่วยเธอด้วย เราสองคนทำอาหารและคุยกัน ลมพัดแรงจากที่สูงทำให้ผ้าม่านพลิ้วไสว กลิ่นดินชื้นและกลิ่นดอกไม้หอมฟุ้ง ดวงอาทิตย์ขึ้นสูงขึ้น นาฬิกาบนผนังตีบอกเวลาสิบสองนาฬิกา และในเวลาเดียวกันนั้น เสียงมอเตอร์ไซค์ของลุงอุตก็หยุดลงหน้าสนาม เขาเพิ่งกลับมาจากทุ่งนา

ลุงของฉันเดินเข้ามาในบ้านโดยสวมหมวกผ้าปีกกว้าง ก้าวเดินอย่างมั่นคง เสียงดัง ฉันทักทายเขา เขายิ้มและชมฉันบ่อยๆ ว่าฉันโตเร็ว ข้าวถูกเสิร์ฟบนโต๊ะหินหน้าระเบียง ร้อนและหอม ลุงของฉันชมสลัดสาหร่ายว่าอร่อย และป้าของฉันได้ยินเช่นนั้นก็บอกว่าครอบครัวของเธอส่งมาเยอะมาก เก็บไว้ผสมสลัดให้ลุงของฉัน ลุงของฉันยิ้มและใส่ข้าวลงในชามของเธอ

หลังอาหารเย็น ป้ากับลุงนั่งดื่มน้ำที่ระเบียงบ้าน พูดคุยกันเรื่องธุรกิจ ปีนี้พริกเป็นพืชผลที่ออกผลมาก ลุงวางแผนจะขยายพื้นที่เพาะปลูกและปลูกพืชเพิ่ม เมื่อฉันล้างจานเสร็จและออกไปข้างนอก ลุงก็กลับมาที่ฟาร์มแล้ว ฉันกับป้าจึงนั่งใต้ดอกอัญชัน ลมพัดโชยมาแตะหูฉัน ฉันรู้สึกอยากอยู่ที่นี่ตลอดไปทันที บ้านไม้หลังนี้เงียบสงบมาก จังหวะชีวิตก็สงบและน่ารื่นรมย์...

ป้าอุตตระการตาทั้งวันกับสวนผัก ปลูกดอกไม้ และทำงานบ้าน ฉันจึงไม่เคยเห็นป้าอุตตระการตาพักผ่อน ฉันอยากช่วยป้าอุตตระการตา ฉันจึงลุยงานกับป้าอุตตระการตา ฉันชอบตอนเช้าๆ ที่ได้ตัดดอกไม้ไปขายในตลาด ตลาดไม่ใหญ่มาก และไม่มีผู้ซื้อผู้ขายมากนัก ทั้งสองคนนั่งกันริมถนนใต้ร่มไม้ไทรอ่อน เชิญชวนลูกค้าให้เข้ามาและออกไป ส่วนใหญ่เป็นคนรู้จัก และเมื่อหยุดซื้อดอกไม้ พวกเขาไม่ได้ต่อรองราคา ถามแต่เรื่องลูกและคู่สมรสเท่านั้น ฉันยังชอบตอนเย็นๆ ที่เงียบสงบเมื่อเราเดินไปตามทางลาดที่คดเคี้ยว ทั้งสองคนเดินเคียงข้างกัน พระจันทร์บนนั้นสว่างไสวราวกับถาดทองแดง หิ่งห้อยบินเป็นฝูงและระยิบระยับ ป้าอุตตระเวนเดินกลับมาจากเดินเล่น ป้าอุตตระเตรียมชาดอกอัญชันไว้หนึ่งกา สีเขียวของน้ำนั้นหอมกรุ่นราวกับแสงแดดที่เพิ่งสาดส่อง และหลังจากจิบไปหนึ่งจิบ ป้าอุตตระการตาก็อยากดื่มอีก

บางครั้งจะมีคนมาที่บ้านเล็กๆ ของพวกเขา พวกเขาจะซื้อผักและดอกไม้เป็นจำนวนมาก ดังนั้นพวกเขาจึงต้องสั่งล่วงหน้าหลายวัน บางครั้งเป็นคนงานรายวันที่มาขอเงินล่วงหน้าสำหรับบางสิ่งบางอย่าง คนเหล่านี้ล้วนเป็นคนเรียบง่ายและซื่อสัตย์ มีผิวคล้ำเป็นมันและดวงตาที่เป็นประกายใต้ขนตา เธอมักจะชวนพวกเขาไปดื่มชาหอมๆ กินเค้กสักชิ้น และนำผลไม้ที่เก็บจากสวนมาให้พวกเขาส่งให้หลานตัวน้อย

ในช่วงหลายวันที่ฉันอยู่บ้านเธอ ฉันนอนบนเปลญวน มองดูแสงอาทิตย์สาดส่องผ่านใบไม้ ฟังเสียงนกร้องเจื้อยแจ้ว และพบว่าตัวเองปรารถนาชีวิตเรียบง่ายเช่นนั้น เมื่อเห็นเธอทำงานในสวนใหญ่ เตรียมอาหารทุกมื้อให้ลุง และจัดการรายรับรายจ่ายของครอบครัว ฉันคิดว่าไม่มีความเศร้าใดที่จะมาปะปนกับกิจวัตรประจำวันที่สงบสุขนี้ได้ ดวงตาของเธอสดใสกว่าวันที่เธอแต่งงาน บางทีเธออาจพอใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัวเธอ

ป้าอุ๊ทเป็นคนเก่งและทำอาหารเก่ง ฉันชอบเค้กสปันจ์วานิลลาหอมๆ ที่เธออบในเตาอบ และฉันยังชอบสมูทตี้อะโวคาโดเนื้อเนียนที่โรยหน้าด้วยมะพร้าวขาวอีกด้วย วันที่ฉันกลับมาโรงเรียน เธอทำอาหารที่ฉันโปรดปรานเป็นมื้อๆ เธอยังเตรียมเค้กและผลไม้มากมายให้ฉันเอาไปกินที่ถนนเพื่อแบ่งปันกับเพื่อนๆ ของฉัน ก่อนจะขึ้นรถให้ลุงพาฉันไปที่ถนนใหญ่ เธอจับมือฉันและบอกหลายๆ อย่าง ฉันจับมือเธอแน่นพร้อมสัญญาว่าจะกลับมาเยี่ยมอีกครั้งในวันหยุดหน้า

หลายปีผ่านไปในช่วงที่ฉันเป็นนักเรียน และหลังจากเรียนจบ บ้านไม้บนเนินเขาได้กลายเป็นสถานที่เงียบสงบสำหรับฉันที่จะกลับมาหลังจากความวุ่นวายทั้งหมด ป้าและลุงของฉันอายุมากขึ้นกว่าเดิม สนามหญ้าหน้าบ้านไม่เต็มไปด้วยดอกไม้อีกต่อไป แต่เมื่อฉันไปเยี่ยม ฉันพบว่าบ้านหลังนี้เงียบสงบเหมือนในความทรงจำของฉัน ลุงอุตไม่ยุ่งกับสวนพริกอีกต่อไป เขาจึงกลับบ้านบ่อยขึ้น ป้าอุตยังคงทำงานกับต้นไม้ผลไม้ในสวน ยังคงอบเค้กแสนอร่อย ยังคงลูบผมฉันด้วยความรักทุกครั้งที่ป้าอุตมาเยี่ยม

ฉันเชื่อเสมอว่าป้าของฉันมีความสุขมาก ไม่มีอะไรต้องกังวลเหมือนที่แม่ของฉันกังวลอยู่เสมอ ทุกคนมีนิยามชีวิตเป็นของตัวเอง ไม่มีถูกหรือผิด ตราบใดที่เราพอใจ...

เรื่องสั้น : เลนุง

ที่มา: https://baocantho.com.vn/ngoi-nha-tren-trien-doc-a187729.html