หอพัก “ไม่ไกลแต่ก็พลาดแล้ว”

หอพักเล็กๆ ของฉันก็เหมือนครอบครัวเล็กๆ แต่ละห้องเปรียบเสมือนโลกที่แยกจากกัน แต่เชื่อมโยงกันด้วยมื้ออาหารร่วมกัน เรื่องราวร่วมกัน และเสียงหัวเราะอันแสนอบอุ่น...

นางสาวโลว์เป็นคนจาก จาลาย แต่งงานกับฟูเอียน และอาศัยอยู่ในอพาร์ทเมนท์เดียวกันกับครอบครัวของฉันตั้งแต่ครอบครัวของเธอย้ายมาจากจาลาย หลังจากทำงานไปได้ไม่กี่ปี สามีของเธอก็เสียชีวิตก่อนวัยอันควร หลังจากลังเลอยู่นาน เธอก็ยังเลือกที่จะอยู่ในอพาร์ทเมนท์แห่งนี้แทนที่จะกลับบ้านเกิดของเธอ

หลังจากใช้ชีวิตอยู่ที่ฟู้เอียนมาเกือบ 10 ปี และทำงานเป็นครูโรงเรียนอนุบาลมา 20 ปี ในเดือนพฤษภาคมนี้ เธอจึงตัดสินใจพาลูกสาวตัวน้อยไปที่นคร โฮจิมินห์ กับน้องชายเพื่อดูแลลูกชายคนโตที่กำลังเรียนมหาวิทยาลัย เธอเล่าว่าตอนที่เธอมาถึงฟูเอี้ยนครั้งแรก และสามีของเธอก็เสียชีวิต สิ่งที่ช่วยให้เธอผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากไปได้ก็คือความรักใคร่ของพี่น้องในอพาร์ทเมนท์แห่งนี้ อย่างไรก็ตามชีวิตและการงานในปัจจุบันของเธอค่อนข้างยากลำบาก เธอต้องการใกล้ชิดครอบครัวมากขึ้น

ข้างบ้านของฉันเป็นห้องของคู่สามีภรรยาหนุ่มสาวจาก ห่าติ๋ญ สามีของฉันอยู่ในกองทัพดังนั้นเขาต้องไปโรงเรียนและทำงานตลอดทั้งปี วันที่พวกเขาเข้ามาอยู่ ทารกยังไม่ถึงหนึ่งขวบเลย แม้ว่าเราจะเป็นครอบครัวสุดท้ายที่ย้ายเข้ามา แต่เราก็สามารถผ่านช่วงวันที่ยากลำบากและเครียดจาก COVID-19 ไปด้วยกันได้ ต่อมาสามีมักพูดว่า “คุณไม่ค่อยอยู่บ้าน ภรรยาของคุณอยู่ต่างแดนและลูกๆ ก็ยังเล็กอยู่ โชคดีที่มีพวกคุณ ฉันจึงทำงานได้สบายใจ”

ในบริเวณที่อยู่อาศัยความรักเพื่อนบ้านแสดงออกมาอย่างชัดเจนผ่านการกระทำเล็กๆ น้อยๆ แต่มีความหมาย เมื่อครอบครัวของใครมีงานทำ ทั้งเพื่อนบ้านก็จะเข้ามาช่วยกัน ตั้งแต่งานบ้าน การดูแลเด็ก ไปจนถึงการขอยืมเงิน ทุกคนต่างก็เต็มใจที่จะช่วยเหลือซึ่งกันและกัน บางครั้งในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์และวันหยุดนักขัตฤกษ์ ชาวบ้านทั้งหมู่บ้านจะมารวมตัวกันรอบเตาถ่านและทำบั๋นเสี้ยวร่วมกัน แต่ละคนมีมือ คนหนึ่งเทเค้ก คนหนึ่งตำน้ำปลา คนหนึ่งเตรียมผักสด เสียงฉ่าของแป้งที่กระทบกับกระทะร้อน กลิ่นหอมของกุ้ง เนื้อ และถั่วงอกที่ฟุ้งไปทั่วทั้งอาคารอพาร์ตเมนต์

สำหรับเด็กๆ อพาร์ทเมนต์ไม่เพียงแต่เป็นที่อยู่อาศัยเท่านั้น แต่ยังเป็นสถานที่เติบโตและเป็นผู้ใหญ่ด้วย เพราะเด็กๆ ส่วนใหญ่มาที่นี่ก่อนอายุครบหนึ่งขวบด้วยซ้ำ พวกเขาเติบโตมาด้วยกัน เล่นด้วยกัน เรียนด้วยกัน

หลังจากใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันมานานหลายปี เผชิญกับการเปลี่ยนแปลงมากมาย ครอบครัวบางครอบครัวจึงตัดสินใจย้ายออกไป บางคนกลับบ้านเกิด บางคนหาเลี้ยงชีพที่อื่น และบางคนหลังจากเก็บออมเงินมาหลายปีก็สามารถซื้อบ้านใหม่ได้ ถึงแม้เราจะยังไม่ได้กล่าวคำอำลากัน แต่ทุกคนก็ยังลังเลที่จะจากกัน โดยวางแผนว่าจะจัดปาร์ตี้ใหญ่และถ่ายรูปเก็บไว้เป็นความทรงจำ เพราะในอนาคตเราจะต้องอยู่ไกลกัน และคงจะเจอกันได้ยาก

ไม่ว่าเราจะไปที่ไหนเรายังคงคิดถึงห้องเก่าๆ สนามหญ้าเก่าๆ ใบหน้าเก่าๆ และความรู้สึกสุขเศร้าที่เรามีร่วมกัน ฉันคิดถึงคุณมากจนไม่มีเวลาแม้แต่จะบอกลาเลย แต่ฉันคิดถึงคุณแล้ว!

ที่มา: https://baophuyen.vn/hon-nhan-gia-dinh/202504/xom-tro-chua-xa-da-nho-38f39eb/