Τα Ρουτ, όπου άρχισα να γράφω για εφημερίδες

Αφού περιποιήθηκα σχεδόν ένα χρόνο τα τραύματά μου στο K69 Ban B Quang Binh και ανάρρωσα στο K15 Ha Dong (τώρα Ανόι), διατάχθηκα να επιστρέψω στο πεδίο της μάχης. Και ακριβώς στις 4:30 π.μ. στις 15 Ιουλίου 1970, έφτασε ένα καλυμμένο καμβαδόφορο φορτηγό για να παραλάβει την ομάδα μας. Το αυτοκίνητο οδήγησε για περισσότερες από 15 ώρες για να φτάσει στο χωριό Ho, στην περιοχή Le Thuy, στην επαρχία Quang Binh - αυτή ήταν η τελευταία στάση που μπορούσαμε να κάνουμε με αυτοκίνητο.

Ο συγγραφέας (δεξιά) τράβηξε μια φωτογραφία με τον κ. Nguyen Dung, δακτυλογράφο της εφημερίδας Cuu Nuoc, στο καταφύγιο στο HC2 Ba Long - Φωτογραφία: PS

Από εδώ, συνεχίσαμε την πεζοπορία μας κατά μήκος του μονοπατιού του Χο Τσι Μινχ , που εκτεινόταν ανάμεσα στα βουνά. Μετά από 5 ημέρες αναρρίχησης σε δάση, περνώντας μέσα από ρυάκια και αφού έπρεπε να περάσουμε στο Λάος, φτάσαμε επιτέλους στον προορισμό μας, την Επιτροπή του Κόμματος Τρι-Θιεν.

Κατά την άφιξή μας, δεν μπορέσαμε να επιστρέψουμε αμέσως στο πεδίο της μάχης, αλλά έπρεπε να μείνουμε στη Σχολή του Κόμματος της Περιφερειακής Επιτροπής για να παρακολουθήσουμε ένα μάθημα πολιτικής αγωγής στο δημοτικό. Η Σχολή του Κόμματος της Περιφερειακής Επιτροπής βρισκόταν σε απόσταση μεγαλύτερη των 2 ωρών με τα πόδια από την πλαγιά Κάο Μπόι, όπου τόσο το καλοκαίρι όσο και το χειμώνα, τα σύννεφα κάλυπταν όλο το χρόνο και το φως του ήλιου σπάνια φαινόταν.

Μετά από περισσότερες από 40 ημέρες διακοπής των μαθημάτων, διορίστηκα στην επαρχία Κουάνγκ Τρι για να αναλάβω εργασία. Εκείνη την εποχή, οι επαρχιακές υπηρεσίες βρίσκονταν στην κοινότητα Τα Ρουτ, στην περιφέρεια Χουόνγκ Χόα, μια αρκετά ασφαλή τοποθεσία, επειδή από τις 15 Ιουλίου 1968, αφού τα αμερικανικά στρατεύματα αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το Κχε Σανχ επειδή δεν μπόρεσαν να αντέξουν τις θυελλώδεις επιθέσεις του στρατού και του λαού μας, η περιοχή Χουόνγκ Χόα από το Νότο προς το Βορρά είχε απελευθερωθεί, έχοντας τον πλήρη έλεγχο των βουνών και των δασών.

Μετά την επιστροφή μου στο Κουάνγκ Τρι, η Οργανωτική Επιτροπή της Επαρχιακής Επιτροπής του Κόμματος με σύστησε στην Υπηρεσία Προπαγάνδας της Επαρχιακής Επιτροπής του Κόμματος. Εκείνη την εποχή, επικεφαλής του Τμήματος Προπαγάνδας ήταν ο κ. Νγκουγιέν Βαν Λουόνγκ, μέλος της Μόνιμης Επιτροπής της Επαρχιακής Επιτροπής του Κόμματος, αναπληρωτής επικεφαλής ήταν ο κ. Χο Νχου Γ, ο οποίος ήταν επίσης αρχισυντάκτης της εφημερίδας Cuu Nuoc, και ο κ. Νγκουγιέν Λοάν, αναπληρωτής επικεφαλής, ήταν άμεσα υπεύθυνος για την Επαρχιακή Σχολή του Κόμματος.

Ονομαζόταν πρακτορείο, αλλά υπήρχαν μόνο 6 σπίτια με αχυρένια σκεπή χτισμένα σε στυλ μισοβυθισμένο, μισοεκτεθειμένο (συχνά ονομαζόμενα καλύβες) κρυμμένα διακριτικά κάτω από το πυκνό δάσος. Η εφημερίδα Cuu Nuoc εκδιδόταν από τον Ho Nhu Y, ο Γραμματέας Σύνταξης ήταν ο Nguyen Kim Uynh, οι δημοσιογράφοι περιλάμβαναν τον Nghiem Sy Thai (όταν έφτασα, ο Thai είχε επιστρέψει στις πεδιάδες). Οι Thi Huong, Vu The Suy, Le Van Can (Binh Phuong), Vu Cuong ήταν δημοσιογράφοι του Πρακτορείου Ειδήσεων, αλλά συνεργάζονταν με την εφημερίδα. Επιπλέον, υπήρχε ο Tran Thanh Lam, ένας ζωγράφος που ειδικευόταν στην ξυλογλυπτική μεγάλων τίτλων και στο σκίτσο εικόνων, ο Thanh ήταν τεχνικός υπάλληλος που επισκεύαζε φωτογραφικές μηχανές, γραφομηχανές, εκτυπωτές Roneo και συμμετείχε στα γυρίσματα του Dynamo με την Ομάδα Ραδιοφώνου.

Η ομάδα του ραδιοφωνικού σταθμού 15W είχε 4 άτομα, η ομάδα προβολής είχε 4 άτομα, ένα τυπογραφείο είχε 10 άτομα και 11 υπαλλήλους γραφείου, συμπεριλαμβανομένων δακτυλογράφων, νοσοκόμων, αποθηκάριων, εστιατορίων, φύλακων ασφαλείας... με τον κ. Cuong ως επικεφαλής του γραφείου. Αφού διάβασε την επιστολή σύστασης από την Οργανωτική Επιτροπή της Επαρχιακής Επιτροπής του Κόμματος που του έδωσα, ο κ. Ho Nhu Y μου έσφιξε το χέρι σταθερά και είπε: «Είναι υπέροχο που καλωσορίζω περισσότερους ανθρώπους από τον Βορρά. Τώρα επιστρέφεις στη δουλειά ως δημοσιογράφος για την εφημερίδα Cuu Nuoc. Πρώτα απ 'όλα, θα παρακολουθείς και θα ηχογραφείς ειδήσεις σε αργή ανάγνωση στη Φωνή του Βιετνάμ και στο Liberation Radio με τον σύντροφο Can.»

Κάθε μέρα, υπάρχουν 4 δελτία ειδήσεων που διαβάζω αργά, τα γράφω, τα επεξεργάζομαι και τα κάνω δικά μου νέα και άρθρα, και μετά τα δίνω στον κ. Kim Uynh για να τα επεξεργαστεί. Με τη βοήθειά μου, ο κ. Can χάρηκε πολύ γιατί είχε έναν ακόμη συνεργάτη. Ο κ. Can μου έδωσε το Radio Orionton και είπε: «Αυτή την εβδομάδα εσύ γράφεις το απόγευμα, εγώ γράφω το πρωί, την επόμενη εβδομάδα θα είναι το αντίστροφο». Είπα, έχω ήδη ένα Sony Radio, οπότε μπορείς να κρατήσεις το Orionton στη θέση σου και πρότεινα να δουλέψουμε ο καθένας μας μια μέρα για να έχουμε χρόνο για επεξεργασία. Ο κ. Can συμφώνησε αμέσως.

Την επόμενη μέρα, ξεκίνησα τη δουλειά μου αρκετά ομαλά. Επειδή τις μέρες που ήμουν στο Βορρά, συχνά άνοιγα το ραδιόφωνο και ηχογραφούσα αργά νέα για τον πόλεμο στο πεδίο της μάχης, έπειτα τα μοντάριζα και τα ανακοίνωνα στους αδελφούς μου για να τα ακούσουν, άρεσε πολύ σε όλους.

Επιπλέον, χάρη στην πρακτική εμπειρία ζωής από τα χρόνια εργασίας στο πεδίο της μάχης του Ντονγκ Τζιο Λινχ, όταν άκουσα γι' αυτό, μπορούσα να φανταστώ πώς να πολεμήσω και τι είδους στυλ μάχης ήταν. Μετά από 5 ημέρες προσεκτικής και σχολαστικής εργασίας, επιμελήθηκα 6 ρεπορτάζ και έγραψα μια αρκετά ελκυστική αναφορά για να την υποβάλω στον κ. Ουίνχ. Κρατώντας το χειρόγραφό μου στο ένα χέρι και ένα τσιγάρο στριφτό στο στυλ των PaKô στο άλλο, εκείνος μισόκλεισε τα μάτια του και χαμογέλασε: «Είσαι πολύ καλός, καλός! Ένας νέος δημοσιογράφος είναι διαφορετικός».

Υπέγραψε το προσχέδιο και μου το επέστρεψε, λέγοντας: «Πάρε το και δώσ' το στον κ. Υ για να το υπογράψει. Αφού υπογράψεις, δώσ' το στον κ. Λουάν, τον επικεφαλής του ραδιοφωνικού σταθμού, για να το στείλει αμέσως στο Ανόι». Ακολούθησα τις οδηγίες του και απροσδόκητα, το επόμενο κιόλας πρωί, τα νέα μου μεταδόθηκαν στο ραδιόφωνο της Φωνής του Βιετνάμ και 5 ημέρες αργότερα το άρθρο μου δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Cuu Nuoc.

Η εφημερίδα εκείνη την εποχή δεν εκδιδόταν με τακτικό πρόγραμμα, αλλά εξαρτιόταν από την ποσότητα ειδήσεων, άρθρων, φωτογραφιών και τρεχόντων γεγονότων στο πεδίο της μάχης, αλλά έπρεπε να υπάρχει ένα τεύχος κάθε εβδομάδα. Την τέταρτη εβδομάδα, η εφημερίδα δημοσίευε τρία από τα άρθρα μου ταυτόχρονα. Αφού διάβασε την εφημερίδα, ο κ. Ho Nhu Y με πήρε τηλέφωνο και μου είπε: «Γράφετε πολύ καλά, διαβάζοντας τα άρθρα σας, ο κόσμος νομίζει ότι ήσασταν άμεσα παρών στα γεγονότα, ακόμα κι αν δεν σας είχα γνωρίσει, θα το πίστευα».

Αλλά υπάρχει ένα πράγμα που πρέπει να προσέξετε για να μην ξανασυμβεί, καταλαβαίνετε; Είναι επειδή μια εφημερίδα δεν μπορεί να έχει 3 άρθρα γραμμένα από ένα άτομο, μπορείτε να γράφετε ελεύθερα, η εφημερίδα μπορεί να δημοσιεύει 4 με 5 άρθρα σας ταυτόχρονα αλλά πρέπει να χρησιμοποιείτε ψευδώνυμο, αλλιώς οι αναγνώστες θα νομίζουν ότι η εφημερίδα είναι τόσο σπάνια, ο Γραμματέας Σύνταξης είναι επίσης υπεύθυνος για αυτό το κενό.

Έτσι, τα ψευδώνυμά μου, Phan Trung Chinh και Ha Linh Giang, γεννήθηκαν ακριβώς στη γη Ta Rut και έγινα δημοσιογράφος για την εφημερίδα Cuu Nuoc (το πρακτορείο του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου της επαρχίας Quang Tri).

Πρέπει να πούμε ότι το Τα Ρουτ δεν είναι μόνο μια ασφαλής βάση, αλλά και ένα μέρος με αρκετά όμορφα τοπία, ειδικά ο ποταμός Τα Ρουτ, ο οποίος είναι πανέμορφος και έχει πολλές γαρίδες και ψάρια. Εδώ, κάθε απόγευμα μετά την επιστροφή μας από την κτηνοτροφία, μαζευόμαστε συχνά για να κάνουμε μπάνιο και να συναντηθούμε μεταξύ μας στις Επιτροπές της Επαρχιακής Επιτροπής του Κόμματος για να ακούσουμε και να ανταλλάξουμε πληροφορίες σχετικά με την πολεμική κατάσταση στο δέλτα.

Ο καιρός πέρασε, καλωσόρισα μια άλλη άνοιξη στα βουνά και τα δάση της Δύσης - την άνοιξη του Nham Ty το 1972, αυτή ήταν η 8η χρονιά που έπρεπε να γιορτάσω το Tet μακριά από το σπίτι. Παρόλο που ήταν το Tet στο δάσος, υπήρχαν ακόμα δύο μεγάλες χαρές: τα υλικά πράγματα είχαν βελτιωθεί, υπήρχε χοιρινό και κοτόπουλο· υπήρχαν ψάρια του ποταμού, βλαστοί μπαμπού μαγειρεμένοι με χοιρινά πόδια, υπήρχε banh tet τυλιγμένο σε κολλώδες ρύζι και υπήρχε επίσης κρασί doac της εθνοτικής ομάδας Pako...

Όσο για το πνεύμα, αυτή είναι η άνοιξη της «επίθεσης και της εξέγερσης», επομένως όλοι είναι γεμάτοι ενθουσιασμό. Περίπου 10 ημέρες μετά το Τετ, η οργάνωση οργάνωσε ένα αποχαιρετιστήριο πάρτι για τον κ. Νγκουγιέν Βαν Λουόνγκ, μέλος της Μόνιμης Επιτροπής του Επαρχιακού Κόμματος, Επικεφαλής του Τμήματος Προπαγάνδας για το Δέλτα. Επίσης, αυτή τη φορά επέστρεψαν στο Δέλτα οι κ. Τι Χουόνγκ, Βου Κουόνγκ και μερικοί σύντροφοι από τα τμήματα.

Αφού ο κ. Nguyen Van Luong επέστρεψε στο δέλτα για περισσότερο από μισό μήνα, η Φωνή του Βιετνάμ και το Liberation Radio μετέδιδαν συνεχώς ειδήσεις και άρθρα που αντανακλούσαν τις ηχηρές νίκες του στρατού και του λαού μας σε όλα τα πεδία των μαχών στο Νότο, συμπεριλαμβανομένου του μετώπου Quang Tri, κάνοντάς μας όλους χαρούμενους και ανυπόμονους να επιστρέψουμε αμέσως στο δέλτα, και η δική μου δουλειά στη συγγραφή ειδήσεων και άρθρων αυξήθηκε επίσης.

Στις 2 Απριλίου 1972, οι περιοχές Gio Linh και Cam Lo είχαν απελευθερωθεί πλήρως. Διατάχθηκαν να μετακομίσουμε στο HC2 (Πίσω Βάση 2) ​​στο Ba Long. Πριν μετακομίσουμε στο Ba Long, ο κ. Ho Nhu Y μου είπε να συναντήσω τον κ. Dung, τον δακτυλογράφο και αποθηκάριο, για να ανταλλάξουμε τη φωτογραφική μηχανή Zennit με μια νέα Pratica και 3 ρολά φιλμ. Ακούγοντας αυτό, ο κ. Cuong, ο Αρχηγός του Γραφείου, μου είπε: «Η επιστροφή στο Ba Long σημαίνει επιστροφή στην εμπόλεμη ζώνη, την πρωτεύουσα της αντίστασης Quang Tri κατά την αντιγαλλική περίοδο. Επιστρέφοντας εκεί, τα βουνά και τα ποτάμια είναι πολύ όμορφα, μπορείς ελεύθερα να συνθέσεις, να βγάλεις φωτογραφίες και να γράψεις ποιήματα».

Αλλά ο πόλεμος συνέχιζε να ξεσπά, οπότε δεν υπήρχε χρόνος για φωτογραφίες ή για να γράψω ποιήματα. Μόλις έφτασα στο Μπα Λονγκ, έλαβα διαταγές από τον κ. Υ να επιστρέψω στις πεδιάδες εκείνο το απόγευμα, να ακολουθήσω τα ανατολικά στρατεύματα για να επιτεθώ στο λιμάνι Cua Viet, στη συνέχεια να διεισδύσω βαθιά μέσα από το Trieu Phong, να συντονιστώ με τα στρατεύματα Ai Tu για να επιτεθώ στο κέντρο της πόλης Quang Tri. Για περισσότερο από ένα μήνα, ταξιδεύαμε, κρατούσαμε σημειώσεις, βγάζαμε φωτογραφίες και γράφαμε για να σταλούν νέα, άρθρα και φωτογραφίες στα μετόπισθεν. Μέχρι το μεσημέρι της 1ης Μαΐου 1972, η επαρχία Quang Tri είχε απελευθερωθεί πλήρως.

Μετά από αυτό, ολόκληρο το πρακτορείο μεταφέρθηκε στο χωριό Ha Thuong, στην κοινότητα Gio Le, στην περιοχή Gio Linh και η εφημερίδα Cuu Nuoc μετονομάστηκε σε εφημερίδα Quang Tri Giai Phong. Εργάστηκα στην εφημερίδα Quang Tri Giai Phong για άλλους 3 μήνες και στη συνέχεια μετατέθηκα στο Υπουργείο Πολιτισμού και Πληροφόρησης, με επικεφαλής τον κ. Hoang Phu Ngoc Tuong.

Πριν μεταφέρω τη δουλειά μου, ο κ. Ho Nhu Y μου είπε: «Δεν θέλω να αφήσεις τη δημοσιογραφία επειδή είσαι ένας ταλαντούχος δημοσιογράφος. Σκοπεύω να σε αφήσω να συνεχίσεις τις σπουδές σου, αλλά αυτό είναι απαίτηση της οργάνωσης. Είσαι μέλος του κόμματος, οπότε πρέπει να επιστρέψεις εκεί για να υποστηρίξεις τον κ. Tuong επειδή είναι ένας διανοούμενος που μόλις ήρθε από την περιοχή του εχθρού και δεν είναι ακόμη εξοικειωμένος με τη χώρα και τα πράγματα». Κατάλαβα τι είπε και πήγα με χαρά στο Υπουργείο Πολιτισμού και Πληροφόρησης για να παραλάβω τη νέα θέση.

Εργάστηκα στο Υπουργείο Πολιτισμού και Πληροφόρησης μέχρι την υπογραφή της Συμφωνίας του Παρισιού για τον τερματισμό του πολέμου και την αποκατάσταση της ειρήνης στο Βιετνάμ. Ταυτόχρονα, οι ανώτεροί μου διόρισαν τον ποιητή Luong An, αρχισυντάκτη της εφημερίδας Thong Nhat υπό την Κεντρική Επιτροπή Ενοποίησης, ως αναπληρωτή προϊστάμενο του Υπουργείου Πολιτισμού και Πληροφόρησης και εξωτερικών υποθέσεων, και τον κ. Le Van An, αναπληρωτή προϊστάμενο του Υπουργείου αρμόδιο για την οργάνωση και τις εσωτερικές υποθέσεις.

Όσο για μένα, οι ανώτεροί μου με έστειλαν στο Ανόι για να σπουδάσω δημοσιογραφία στην Κεντρική Σχολή Προπαγάνδας, τώρα Ακαδημία Δημοσιογραφίας και Επικοινωνίας, και η ζωή μου ήταν αφιερωμένη στη δημοσιογραφία μέχρι που συνταξιοδοτήθηκα. Συνταξιούχος αλλά εξακολουθούσα να γράφω - επειδή η δημοσιογραφία είναι ένα επάγγελμα που «δεν συνταξιοδοτείται»!

Παν Σάου

Πηγή: https://baoquangtri.vn/ta-rut-noi-toi-bat-dau-viet-bao-194393.htm