ថែរក្សាឧបករណ៍ភ្លេងបុរាណ

BPO - តន្ត្រីប្រពៃណីត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់យ៉ាងជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងជីវិតសហគមន៍ ដែលមានវត្តមាននៅក្នុងពិធីបុណ្យ អាពាហ៍ពិពាហ៍ និងពិធីបុណ្យសពភាគច្រើន។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ដោយសារតែការទាក់ទាញនៃទម្រង់នៃការកម្សាន្តបែបទំនើប សំឡេងប្រពៃណីត្រូវបានបំភ្លេចចោលបន្តិចម្តងៗ។ ដោយសារសិល្បករជើងចាស់កាន់តែចាស់ទៅៗកាន់តែតិច ហើយយុវជនខ្វះការចាប់អារម្មណ៍ និងការគោរព ការអភិរក្សឧបករណ៍ភ្លេងបុរាណប្រឈមនឹងការលំបាកជាច្រើនក្នុងបរិបទបច្ចុប្បន្ន។

Báo Bình Phước•26/06/2025

ប្រឈមមុខនឹងស្ថានភាពនេះ ព្រះសង្ឃថាច់ង៉ុកហាន ព្រះចៅអធិការវត្ត Chang Hai ឃុំ Loc Quang ស្រុក Loc Ninh បានលះបង់កម្លាំងកាយចិត្តដើម្បីប្រែក្លាយកន្លែងនេះឲ្យទៅជាផ្ទះរួមសម្រាប់អ្នកស្រឡាញ់ឧបករណ៍ភ្លេងប្រពៃណីខ្មែរ។ ជារៀងរាល់ល្ងាច ព្រឹទ្ធាចារ្យនៅក្នុងភូមិនឹងជួបជុំគ្នាប្រគុំភ្លេងប្រពៃណី ដូចជា រាំវង់ សារ៉ាវ៉ាន់ ឡាំលាវ... ដើម្បីសំដែងក្នុងឱកាសបុណ្យចូលឆ្នាំថ្មីប្រពៃណីជាតិខ្មែរ និងពិធីបុណ្យផ្សេងៗ។ សកម្មភាពដ៏មានអត្ថន័យនេះត្រូវបានរក្សាទុកអស់រយៈពេល 3 ឆ្នាំកន្លងមក។

បច្ចុប្បន្ន ក្រុមឧបករណ៍ភ្លេងបុរាណមានសមាជិកចំនួន៦នាក់ ដែលតែងតែសម្តែងនៅវត្តនានា ក្នុងឱកាសបុណ្យចូលឆ្នាំប្រពៃណីជាតិខ្មែរ។

ព្រះសង្ឃ ថាច់ ង៉ុកហាន បានចែករំលែកថា៖ តាមទំនៀមទំលាប់របស់ប្រជាជនខ្មែរ វត្តជាកន្លែងរក្សាទុកនូវសម្បត្តិវប្បធម៌តាំងពីភាសា ការសរសេររហូតដល់ តន្ត្រី ។ កន្លងមក ខ្ញុំបានលើកទឹកចិត្តចាស់ទុំនៅភូមិមកវត្តដើម្បីហាត់ឧបករណ៍ភ្លេង។ បន្តិចម្ដងៗ អ្នកចាស់ទុំកាន់តែស្ទាត់ជំនាញក្នុងការលេងភ្លេង។ នាពេលខាងមុខ ប្រសិនបើមានឱកាស ខ្ញុំនឹងរៀបចំក្រុមតន្ត្រីជាច្រើនទៀត ដូចជា សម្លេងប្រាំ រាំវង់ ឆាយ ដាំ ដើម្បីចូលរួមអភិរក្ស និងលើកតម្កើងតម្លៃវប្បធម៌ដ៏វិសេសវិសាលរបស់ជាតិ ស្របតាមទិសដៅរបស់បក្ស និងរដ្ឋ។

ជារៀងរាល់ល្ងាច សំឡេងតន្ត្រីបន្លឺឡើងក្នុងទីស្ងាត់នៃវត្ត បង្កើតបរិយាកាសដ៏ពិសិដ្ឋ បង្កប់ដោយតម្លៃវប្បធម៌ប្រពៃណី។ លោក Lam Sing ប្រធានក្រុមឧបករណ៍ភ្លេងបុរាណនៅភូមិ Chang Hai គឺជាមនុស្សដំបូងគេដែល "រស់ឡើងវិញ" នូវសកម្មភាពតន្ត្រីប្រពៃណីនៅក្នុងមូលដ្ឋាន។ ពីមេរៀនសាមញ្ញៗដែលដូនតាបានបន្សល់ទុកមក សព្វថ្ងៃនេះគាត់បានក្លាយជាគ្រូបង្រៀន និងជាអ្នកបង្ហាត់បង្រៀន។ "ខ្ញុំបានរៀនលេងភ្លេងពីជីដូនជីតារបស់ខ្ញុំ ក្រោយមកដោយសារការលើកទឹកចិត្ត និងការគាំទ្រពីលោកអាចារ្យក្នុងការទិញឧបករណ៍ភ្លេង ទើបយើងមានឱកាសជួបជុំគ្នានៅវត្តដើម្បីហាត់។ រៀងរាល់យប់ បន្តិចម្ដងៗ យើងសិក្សាជាមួយគ្នា និងចងចាំបទចម្រៀងចាស់ៗ។ យើងព្យាយាមរក្សាវាទុក ដើម្បីកូនចៅរបស់យើងបានស្គាល់ និងបន្តអភិវឌ្ឍឧបករណ៍ភ្លេងបុរាណទាំងនេះ»។

អ្នកដែលធ្លាប់លេងឧបករណ៍ភ្លេងបុរាណតាំងពីកុមារភាពមកដល់ឥឡូវចាស់ទៅហើយ អនុស្សាវរីយ៍របស់ពួកគេពេលខ្លះព្រិលៗ ម្រាមដៃលែងមានភាពរហ័សរហួន។ ប៉ុន្តែនោះមិនបានបញ្ឈប់ពួកគេពីការយកឧបករណ៍របស់ពួកគេមកលេងស្គរមួយៗ វាយដោយអស់ពីចិត្តឡើយ។ លោក Tran Ben សមាជិកក្រុមឧបករណ៍ភ្លេងបុរាណបានមានប្រសាសន៍ថា ៖ មនុស្សមួយចំនួនបានភ្លេចអ្វីៗទាំងអស់ ឥឡូវត្រូវរៀនតាំងពីដើមមក។ មនុស្សម្នាក់ៗចងចាំបន្តិចបន្តួច បន្ថែមច្រើន។ ក្រុមនេះមិនត្រឹមតែសម្តែងក្នុងអំឡុងពេលតេតប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងបង្រៀនកូនចៅរបស់ពួកគេផងដែរ។ នោះជាវិធីរក្សាឧបករណ៍ភ្លេងបុរាណឱ្យគង់វង្សពីមួយជំនាន់ទៅមួយជំនាន់ ។

ក្រុមតន្ត្រីនេះមិនត្រឹមតែសំដែងក្នុងសម័យតេតប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងបង្រៀនកូនៗចៅៗ ដែលជាមធ្យោបាយរក្សាឧបករណ៍ភ្លេងបុរាណឱ្យគង់វង្សជារៀងរហូត។

មិនត្រឹមតែអ្នកដែលចូលប្រឡូកក្នុងតន្ត្រីបុរាណតាំងពីកុមារភាព រួមចំណែករក្សាអត្តសញ្ញាណប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងអ្នកដែលមិនធ្លាប់ស្គាល់ឧបករណ៍ភ្លេងបុរាណមានឆន្ទៈចង់រៀន និងចូលរួមនៅពេលឃើញអត្ថន័យនៃការអភិរក្សវប្បធម៌ខ្មែរ។ ម្នាក់ក្នុងចំនោមមនុស្សទាំងនោះគឺលោកថាច់ ផុល មកពីខេត្តត្រាវិញ ដែលមក ខេត្តប៊ិញភឿក ចាប់អាជីពនៅឆ្នាំ២០០៤ លោក ផុល បានមានប្រសាសន៍ថា៖ “ពីដំបូងខ្ញុំមិនចេះលេងភ្លេងទេ ប៉ុន្តែពេលឃើញចាស់ៗក្នុងវត្តសម្តែងបានល្អ ហើយក្រុមខ្វះខាតមនុស្ស ខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្តចូលរួម។ ទោះបីខ្វះខាតឧបករណ៍ភ្លេងក៏ដោយ ប៉ុន្តែការលើកតម្កើងខ្ញុំជាក្មេងជំនាន់ក្រោយបំផុតគឺការរួមវិភាគទានសម្រាប់ក្មេងៗជំនាន់ក្រោយ។ ការសម្តែងរបស់ខ្ញុំ និងចង់រៀនពីខ្ញុំ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍រីករាយ និងលើកទឹកចិត្តខ្លាំងណាស់”។

គំរូនៅវត្ត Chang Hai មិនត្រឹមតែបង្ហាញពីការខិតខំប្រឹងប្រែងថែរក្សាឧបករណ៍ភ្លេងប្រពៃណីខ្មែរប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងជាសក្ខីភាពនៃការរស់នៅចំពោះការពិតដ៏សាមញ្ញមួយផងដែរ៖ នៅពេលដែលតម្លៃវប្បធម៌ត្រូវបានដាំដោយភាពស្មោះត្រង់ ពួកគេនឹងចាក់ឫសយ៉ាងជ្រៅនៅក្នុងបេះដូងនៃសហគមន៍។ ទោះបីជាមានការលំបាក និងខ្វះខាតក៏ដោយ កិច្ចសហប្រតិបត្តិការរបស់មនុស្សម្នាក់ៗបានបង្កើតសហគមន៍វប្បធម៌ជិតស្និទ្ធ ដែលបទភ្លេងនីមួយៗត្រូវបានលេងជាពេលវេលាសម្រាប់រក្សាអត្តសញ្ញាណ។

នៅទីនោះ "គ្រូបង្រៀនគ្មានក្តារខៀន ឬផែនការមេរៀន" គឺ "ឆ្លងភ្លើង" ដល់មនុស្សជំនាន់ក្រោយជារៀងរាល់ថ្ងៃ មិនមែនតាមរយៈទ្រឹស្តីដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់នោះទេ ប៉ុន្តែមកពីចំណង់ចំណូលចិត្ត ការចងចាំ និងសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះមាតុភូមិរបស់ពួកគេ។ រាល់យប់តន្ត្រីនៅប្រាសាទតូចនោះ គឺជាសារដ៏ស្ងប់ស្ងាត់ ប៉ុន្តែមានថាមពល៖ វប្បធម៌មិនមានដោយធម្មជាតិទេ វារស់នៅដោយអរគុណដល់មនុស្សដែលចេះថែរក្សា និងចិញ្ចឹមបីបាច់ដោយអស់ពីចិត្ត។

ប្រភព៖ https://baobinhphuoc.com.vn/news/19/174476/giu-gin-nhac-cu-dan-toc