របស់របររបស់ឪពុកខ្ញុំមានដូចជា កាបូបស្ពាយតូចមួយដែលមានសម្លៀកបំពាក់ចាស់ៗ ស្បែកជើងកៅស៊ូមួយគូ ចានបាយមួយ និងកន្សែងដៃមួយដែលប៉ាក់ដោយរូបសត្វព្រាបពីរក្បាលដែលដេរភ្ជាប់ដោយអំបោះពណ៌ក្រហម។ ជាពិសេស គាត់តែងតែរក្សាសៀវភៅ "កំណត់ហេតុសមរភូមិ" តូចចាស់ៗរបស់គាត់នៅក្នុងហោប៉ៅអាវរបស់គាត់។ នៅយប់ដែលមានភ្លៀងធ្លាក់ឥតឈប់ឈរ ដែលហាក់ដូចជាដាស់យប់ដែលគេងមិនលក់ គាត់នឹងយកសៀវភៅ "កំណត់ហេតុសមរភូមិ" ចាស់ៗចេញ ដោយពិនិត្យមើលវា ត្រឡប់ទំព័រនានា និងរំលឹកពីអតីតកាល។ រាល់ពេលដែលយើងឃើញគាត់ធ្វើបែបនេះ ខ្ញុំ និងបងប្អូនរបស់ខ្ញុំតែងតែមើលដោយចង់ដឹងចង់ឃើញ ហើយពិភាក្សាគ្នាអំពីវា។

រូបភាព​បង្ហាញ​ពី​អត្ថន័យ។

ដោយសារការចង់ដឹងចង់ឃើញកាលពីកុមារភាព នៅពេលណាដែលឪពុករបស់យើងចាកចេញ យើងតែងតែលួចបើកទូដាក់ឥវ៉ាន់ យកកំណត់ហេតុប្រចាំថ្ងៃចេញ ហើយអាន និងពិភាក្សាវាដោយក្តីរំភើប។ មានពេលមួយ ម្តាយរបស់ខ្ញុំបានប្រាប់ឪពុកខ្ញុំថា "កំណត់ហេតុប្រចាំថ្ងៃមិនទាន់រហែកនៅឡើយទេ ដូច្នេះទុកឲ្យកូនៗអានវា។ ហេតុអ្វីត្រូវរក្សាទុកវាសម្រាប់ខ្លួនឯង? ការអានវានឹងជួយពួកគេឲ្យយល់ពីការលះបង់ និងការបាត់បង់របស់មនុស្សជំនាន់មុនៗ ដូច្នេះពួកគេអាចរស់នៅជីវិតដ៏សក្តិសម"។ ដំបូងឡើយ ឪពុកខ្ញុំមិនយល់ស្របទេ ដោយខ្លាចវានឹងខូចខាត ប៉ុន្តែនៅទីបំផុតគាត់បានឲ្យកំណត់ហេតុប្រចាំថ្ងៃនោះមកយើង។ វាមានសរសេរដោយដៃយ៉ាងស្អាតរបស់គាត់ ដោយរៀបរាប់ពីថ្ងៃដែលគាត់បានប្រយុទ្ធជាមួយសមមិត្តរបស់គាត់ ការឈឺចាប់ដោយសារជំងឺគ្រុនចាញ់ ស៊ុបពន្លកឬស្សីដែលគាត់រៀបចំយ៉ាងប្រញាប់ប្រញាល់ និងការនឹកផ្ទះយ៉ាងខ្លាំងរបស់គាត់—គាត់បានកត់ត្រាវាទាំងអស់នៅក្នុងនោះ។

ពេលឃើញយើងអាន ម្តាយខ្ញុំសប្បាយចិត្ត ហើយអនុញ្ញាតឲ្យយើងបំពេញចិត្តការចង់ដឹងចង់ឃើញរបស់យើង។ ចាប់ពីពេលនោះមក ជីវិតកាន់តែទំនើបឡើងៗ ហើយធ្នើរសៀវភៅរបស់យើងពោរពេញទៅដោយសៀវភៅដ៏ស្រស់ស្អាត និងថ្លៃៗ ប៉ុន្តែកំណត់ហេតុប្រចាំថ្ងៃរបស់ឪពុកខ្ញុំនៅតែជាកំណប់ទ្រព្យនៅក្នុងផ្ទះរបស់យើង។ ផ្សែង និងភ្លើងសង្គ្រាមមិនអាចបំបែកឪពុកខ្ញុំបានទេ ប៉ុន្តែការឈឺចាប់ក្នុងទ្រូងរបស់គាត់បាននាំគាត់ទៅកាន់ទឹកដីឆ្ងាយមួយ។ សៀវភៅ "កំណត់ហេតុសមរភូមិ" នៅតែដាក់នៅជ្រុងទូ ដែលជាការរំលឹកពីពេលវេលាដែលឪពុកខ្ញុំរស់នៅ និងប្រយុទ្ធយ៉ាងលំបាក។ ខ្ញុំធំឡើង ដើរតាមគន្លងឪពុកខ្ញុំ ហើយបានចូលរួមជាមួយកងទ័ព។ នៅពេលណាដែលខ្ញុំត្រឡប់ទៅផ្ទះក្បឿងសាមញ្ញរបស់យើងវិញ ហើយក្រឡេកមើលតាមរយៈការចងចាំរបស់ឪពុកខ្ញុំ បេះដូងខ្ញុំពោរពេញដោយអារម្មណ៍រំជួលចិត្ត។

ហួង ហាញ