អីវ៉ាន់​របស់​ឪពុក​ខ្ញុំ​មាន​កាបូប​ស្ពាយ​តូច​មួយ​ដែល​មាន​សម្លៀក​បំពាក់​ចាស់ៗ ស្បែកជើង​កៅស៊ូ​មួយ​គូ ចាន​បាយ និង​កន្សែង​ដៃ​ដែល​ប៉ាក់​ដោយ​សត្វ​ព្រាប​មួយ​គូ​ដោយ​ខ្សែ​ក្រហម។ ជាពិសេស “War Diary” ដ៏តូចដែលទ្រុឌទ្រោម ត្រូវបានឪពុកខ្ញុំស្រលាញ់ និងរក្សាទុកក្នុងហោប៉ៅសុដន់របស់គាត់។ នៅ​ថ្ងៃ​ភ្លៀង ហាក់​ដូច​ជា​ភ្ញាក់​ពី​គេង​មិន​លក់ ឪពុក​របស់​ខ្ញុំ​នឹង​យក​សៀវភៅ “War Diary” ដែល​ពាក់​ចេញ​មក​មើល ត្រឡប់​ទៅ​ទំព័រ​នីមួយៗ​ដើម្បី​រំលឹក​អនុស្សាវរីយ៍​ចាស់។ រាល់ពេលដែលយើងឃើញឪពុកខ្ញុំធ្វើបែបនេះ បងប្អូនរបស់ខ្ញុំ និងខ្ញុំចង់ដឹងចង់ឃើញ និងពិភាក្សាគ្នា។

រូបថតគំនូរ។

ដោយការចង់ដឹងចង់ឃើញពីកុមារភាព គ្រប់ពេលដែលឪពុកខ្ញុំទៅណាមកណា ពួកយើងនឹងលួចបើកទូដាក់សៀវភៅដើម្បីយកសៀវភៅកត់ត្រា ហើយប្រកួតប្រជែងអានវា បន្ទាប់មកនិយាយដើមគេ។ មានពេលមួយ ម្តាយខ្ញុំបានប្រាប់ឪពុកខ្ញុំថា "បើសៀវភៅកំណត់ហេតុមិនទាន់រហែកទេ ទុកអោយកូនអានវាចុះ ម៉េចក៏ទុកវាឱ្យតឹងម្ល៉េះ? ដល់ពេលកូនអានវា កូននឹងយល់ពីការលះបង់ និងការបាត់បង់មនុស្សជំនាន់មុន ដើម្បីរស់នៅក្នុងជីវិតដ៏សក្តិសមទេបងប្អូន!" ដំបូង​ឡើយ​ឪពុក​ខ្ញុំ​មិន​យល់​ស្រប​ទេ ព្រោះ​ខ្លាច​ខូច តែ​ក្រោយ​មក​គាត់​យក​សៀវភៅ​កំណត់ហេតុ​មក​ឲ្យ​យើង។ វា​គឺ​ជា​ការ​សរសេរ​ដៃ​យ៉ាង​ស្អាត​របស់​គាត់ ដោយ​សរសេរ​អំពី​ថ្ងៃ​ដែល​គាត់ និង​សមមិត្ត​ចូល​រួម​ក្នុង​សមរភូមិ។ ជំងឺគ្រុនចាញ់ ស៊ុបពន្លកឬស្សី ប្រញាប់ឡើង។ ហើយការនឹកផ្ទះគ្មានទីបញ្ចប់ ឪពុករបស់ខ្ញុំបានសរសេរវាទាំងអស់នៅក្នុងនោះ។

ឃើញយើងអាន ម្តាយខ្ញុំក៏សប្បាយចិត្ត ហើយអនុញ្ញាតឱ្យយើងបំពេញការចង់ដឹងចង់ឃើញរបស់យើង។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក ជីវិតកាន់តែទំនើបឡើងៗ នៅលើធ្នើសៀវភៅរបស់យើងមានសៀវភៅស្អាតៗ និងមានតម្លៃថ្លៃៗ ប៉ុន្តែកំណត់ហេតុប្រចាំថ្ងៃរបស់ឪពុកខ្ញុំនៅតែត្រូវបានចាត់ទុកជាកំណប់នៅក្នុងផ្ទះដោយបងប្អូន និងខ្ញុំ។ ផ្សែង​នៃ​សង្រ្គាម​មិន​អាច​កម្ចាត់​ឪពុក​ខ្ញុំ​បាន​ទេ ប៉ុន្តែ​ការ​ឈឺ​ចាប់​ក្នុង​ទ្រូង​នាំ​គាត់​ទៅ​កាន់​ទឹក​ដី​ឆ្ងាយ។ សៀវភៅ "កំណត់ហេតុនៃសង្គ្រាម" នៅតែស្ថិតនៅជ្រុងនៃទូដាក់ចាន ដើម្បីរំលឹកដល់ពេលដែលឪពុកខ្ញុំរស់នៅ និងតស៊ូយ៉ាងលំបាក។ ខ្ញុំធំឡើងដើរតាមគន្លងរបស់ឪពុកខ្ញុំ ហើយបានចូលបម្រើកងទ័ព។ រាល់ពេលដែលខ្ញុំមានឱកាសត្រឡប់ទៅផ្ទះប្រក់ក្បឿងដ៏សាមញ្ញ រំកិលអនុស្សាវរីយ៍ពីឪពុកខ្ញុំ បេះដូងខ្ញុំពោរពេញដោយអារម្មណ៍។

ហាំង ហាន