ນິທານຈາກບ້ານທີ່ເບິ່ງບໍ່ເຫັນ

ຕ່າງປະເທດ.jpg — ບ້ານເກີດແມ່ນກະເປົ໋າທີ່ເດັກນ້ອຍຢູ່ໄກບ້ານເອົາໄປນຳ. ພາບ: M.Đ

ການຍົກຍ້າຍບ້ານກ່ຽວກັບການເຄື່ອນຍ້າຍ

ປະຫວັດສາດຂອງຊາວຫວຽດນາມ ແມ່ນບັນດາການເຄື່ອນໄຫວຢ່າງລຳບາກ, ບໍ່ຕັ້ງໃຈໃນໄລຍະ 4 ພັນປີ. ຈາກບັນດາໝູ່ບ້ານທີ່ຕັ້ງຢູ່ເທິງດິນແມ່ນ້ຳຂອງທາງທິດເໜືອ, ຊຸມຊົນຂອງຫຼາຍສິບຕະກູນ, ປະຈຸບັນມີຢູ່ທົ່ວທຸກແຫ່ງ - ລຽບຕາມຮູບຊົງ S, ຈາກນັ້ນໄດ້ແຜ່ຂະຫຍາຍໄປສູ່ປະເທດທີ່ຫ່າງໄກຢູ່ແຄມຝັ່ງມະຫາສະໝຸດ.

ໂດຍບໍ່ຮູ້ຕົວ, ຊື່ຄອບຄົວຂອງບ້ານ - ແຫຼ່ງກໍາເນີດບໍ່ໄດ້ສູນເສຍໄປໃນການເຄື່ອນຍ້າຍ. ເມື່ອມາຮອດດິນແດນແຫ່ງໃໝ່, ວັດທະນະທຳຂອງໝູ່ບ້ານເກົ່າ ປະສົມກັບບັນດາຊົນເຜົ່າ ແລະ ຊຸມຊົນອື່ນໆນັບບໍ່ຖ້ວນ.

ວັດທະນະທຳຫວຽດນາມສາມາດລຽບງ່າຍຄືຊື່ “ຕີ”, “ເຕ້ຍ”, ຊື່ກາງ “ທິ”, ຫຼືວິທີເວົ້າກັນໃນຄອບຄົວຄື: ນ້ອງສາວຜູ້ທີສອງ - ນ້ອງຊາຍຫລ້າ. ວັດທະນະທໍາແມ່ນວິທີທີ່ພວກເຮົາຄິດກ່ຽວກັບປູ່ຍ່າຕາຍາຍແລະບັນພະບຸລຸດຂອງພວກເຮົາ, ວິທີການປະພຶດຂອງແຕ່ລະຄົນ. ມັນເປັນວິທີການຊີວິດປະຈໍາວັນ, crystallized ເປັນຂອງງ່າຍດາຍ, ເຊັ່ນ: ອາຫານ, ຄືອາຫານທີ່ຄຸ້ນເຄີຍທີ່ບໍາລຸງລ້ຽງພວກເຮົາໃນຕອນທີ່ພວກເຮົາຍັງອ່ອນ.

ຢູ່ແຂວງໄຊງ່ອນ, ຄົນໜຶ່ງສາມາດຊອກຫາຊາມເຝີກວາງຂອງແທ້ຢູ່ຕະຫຼາດບາຮ່ວາໄດ້ຢ່າງງ່າຍດາຍ, ເພື່ອຟັງຊາວກວາງຈີ້ “ໂຕ້ແຍ້ງ” ຢ່າງຊື່ສັດແລະລຽບງ່າຍ. ຄົນໜຶ່ງສາມາດຫາແກງໜໍ່ຊີ້ນ ງົວ ຢູ່ໃກ້ຕະຫຼາດບາດຽນ, ເພື່ອກິນຊີ້ນງົວແລະຟັງຄົນເອີ້ນກັນວ່າ “ອ” ແລະ “ຂ້ອຍ”.

ຢູ່ເຂດໄຕງວຽນທາງທິດເໜືອຢູ່ຖະໜົນ Chu Manh Trinh, ຄົນໜຶ່ງສາມາດຊອກຫາຊາພາກເໜືອທີ່ຫຼາກຫຼາຍ, ມ້ວນໝູ, ເຂົ້າມ້ວນ Thanh Tri, ຊາ Lam, ເຂົ້າໜົມຂຽວ... ດ້ວຍສຽງຮ້ອງທີ່ຄຸ້ນເຄີຍຄືໃນໄລຍະໜູນຊ່ວຍ.

ເປັນເລື່ອງງ່າຍທີ່ຈະເຫັນໄດ້ວ່າ ປະຈຸບັນ ວັດທະນະທຳອາຫານການກິນຂອງຫວຽດນາມ ໄດ້ກ້າວໄປສູ່ ທົ່ວໂລກ . ຊາວຫວຽດນາມ ໄດ້ຮັບຜົນສຳເລັດໃນການໂຄສະນາເຍື່ອງອາຫານໃຫ້ເພື່ອນມິດໃນທົ່ວໂລກ. ຄວາມພາກພູມໃຈນັ້ນໄດ້ກະຕຸ້ນພວກເຮົາໃຫ້ພະຍາຍາມຮັກສາວັດທະນະທໍາຂອງບັນພະບຸລຸດຂອງພວກເຮົາຫຼາຍຂຶ້ນ, ຈາກສິ່ງທີ່ຄຸ້ນເຄີຍເຊັ່ນ: ໂຖປັດສະວະ, ໂຖປັດສະວະ ...

ມັນເປັນຄວາມມ່ວນທີ່ຈະເບິ່ງສະຖິຕິແລະການຈັດອັນດັບຂອງອາຫານທີ່ນັກທ່ອງທ່ຽວມັກ. ຢູ່ບາງແຫ່ງໃນປະເທດຍີ່ປຸ່ນ, ອາເມລິກາ, ອົດສະຕາລີ, ເອີລົບ, ແມ່ນໜ້າປະທັບໃຈທີ່ໄດ້ເຫັນຊາວຕ່າງປະເທດລຽນແຖວໜ້າຮ້ານອາຫານຫວຽດນາມ. ຮ້ານ sandwich Xin Chao ໃນປະເທດຍີ່ປຸ່ນ, ຮ້ານ Pho Thin ໃນ Little Saigon, California ຫຼືຮ້ານ Bonjour Viet Nam ໃນ Denmark.

ປະຊາຊົນ ... ປາດຖະຫນາສໍາລັບບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງເຂົາເຈົ້າ

ຄົນເຮົາຮັກສາວັດທະນະທຳກ່ອນອື່ນໝົດຍ້ອນນິໄສ,ແລ້ວຍ້ອນຄວາມຕ້ອງການ. ນິໄສເຮັດໃຫ້ເຮົາເລືອກໄດ້ງ່າຍລະຫວ່າງຄົນເກົ່າກັບຄົນໃໝ່, ຄຸ້ນເຄີຍ ແລະ ແປກ. ຄວາມຕ້ອງການສ້າງການຄົ້ນຫາ, ຄວາມພໍໃຈ.

ລຸ້ນຄົນເຂົ້າເມືອງຫວຽດນາມ, ບັນດາເຄື່ອງໝາຍສາມາດຕັ້ງຊື່ໄດ້ຈາກອາຫານ. ອາຫານທີ່ເບິ່ງຄືວ່າເປັນການຕົກຄ້າງຂອງບ້ານເກີດເມືອງນອນ, ຈາກເມັດເຂົ້າ, ດິນໄຮ່ຂອງຕົ້ນກຳເນີດ, ຈາກຄວາຍ ແລະ ໄຖ, ໄກ່ຄວາຍດ້ວຍໃບນາວ, ປະສົບການທີ່ໄດ້ສະສົມມາແຕ່ລຸ້ນຄົນ.

ສອງສາມສິບປີມານີ້, ເພື່ອມີຂະໜົມເຄັກກວາງ, ທັງໝູ່ບ້ານຈະເຕົ້າໂຮມກັນ, ເຂົ້າຈີ່, ຈູດໄຟ, ບາງປີ້ງ, ບາງຄົນກະກຽມເຄື່ອງຕື່ມ... ພວກຂ້າພະເຈົ້າປາດຖະໜາວ່າຄວາມສາມັກຄີ, ການເຕົ້າໂຮມນັ້ນ, ບັນຍາກາດແຫ່ງການແບ່ງປັນ ແລະ ຄວາມສຸກ. ພວກເຮົາປາຖະຫນາວັດທະນະທໍາທີ່ອຸດົມສົມບູນຫຼາຍເທົ່າທີ່ພວກເຮົາຢາກອາຫານ.

ເລື່ອງທີ່ມີຢູ່ທົ່ວໄປຂອງຊາວຫວຽດນາມ ອາໄສຢູ່ຫ່າງໄກຈາກບ້ານ, ບໍ່ວ່າຢູ່ແຂວງໄຊງ່ອນ ຫຼືຢູ່ຕ່າງປະເທດລ້ວນແຕ່ປາດຖະໜາຢາກໄດ້ລົດຊາດບ້ານເກີດເມືອງນອນ. ເຂົາເຈົ້າຢາກກິນເຝີກວາງ, ໝໍ້ຟອຍ, ແກງໜໍ່ງົວ. ມັນຍັງເປັນ "ຄວາມຢາກ" ສໍາລັບບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງພວກເຂົາ, "ຄວາມຢາກ" ສໍາລັບວັດທະນະທໍາ, "ຄວາມຢາກ" ສໍາລັບຮາກຂອງບັນພະບຸລຸດຂອງພວກເຂົາ.

ຍ້ອນຢາກໄດ້ລົດຊາດບ້ານເກີດເມືອງນອນ, ປະຊາຄົມຊາວ ຫວຽດນາມ ຢູ່ ອາເມລິກາ, ອົດສະຕາລີ, ເອີລົບ ໄດ້ພະຍາຍາມທຸກວິທີທາງເພື່ອນຳເອົາລະດູການ ແລະ ອາຫານຈາກໝູ່ບ້ານຊາວຫວຽດນາມ ທີ່ຢູ່ຫ່າງໄກສອກຫຼີກ. ຄ່ອຍໆ, ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ເຕົ້າໂຮມກັນເພື່ອເປີດຮ້ານອາຫານ, ແລະຮ້ານອາຫານໄດ້ກາຍເປັນ "ຫມູ່ບ້ານ". "ໝູ່ບ້ານ" ເບິ່ງຄືວ່າມີຄວາມປາຖະຫນາທົ່ວໄປ. ພວກເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຢາກອາຫານໂຖປັດສະວະຫຼື Pho, ແຕ່ບ້ານເກີດຂອງເຂົາເຈົ້າ.

ຍ້ອນຄວາມຮັກ, ເຮົາຈະປັບວັດທະນະທຳໃຫ້ເຂົ້າກັບຊີວິດຂອງເຮົາ. ຍ້ອນຮັກແພງ, ພວກເຮົາຈຶ່ງສາມາດນຳເອົາບັນດາຈຸດເດັ່ນຂອງໝູ່ບ້ານຫວຽດນາມ, ຖະໜົນຫົນທາງ, ສະໝຸນໄພ, ຜັກບົ້ງ, ໝາກເຜັດກັບພວກເຮົາ.

ຍ້ອນເຮົາຮັກໃນສິ່ງທີ່ໄດ້ລ້ຽງດູພວກເຮົາ, ພວກເຮົາຈຶ່ງມີຄວາມສຸກທີ່ໄດ້ຍິນເພງພື້ນເມືອງ ແລະ ໂອເປຣາຢູ່ຕ່າງປະເທດ. ພວກເຂົາທັງຫມົດ, ຄ່ອຍໆ, ແຕ່ລະຄົນ, ປະກອບເປັນ "ບ້ານ" ທີ່ເບິ່ງບໍ່ເຫັນຢູ່ຕ່າງປະເທດ, ທີ່ມີຢູ່ແລ້ວໂດຍບໍ່ໄດ້ຕັ້ງໃຈ. ພວກເຮົາບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງຮັກສາມັນເພາະວ່າມັນເປັນທໍາມະຊາດ.

ຮູ້ສຶກວ່າ “ເປັນຂອງ” ຫວຽດນາມ

ຫວນຄືນເບິ່ງບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງພວກເຮົາ, ມີບ້ານໃດແດ່ທີ່ເບິ່ງເຫັນ ຫຼື ມອງບໍ່ເຫັນ? ຄົນຫວຽດນາມໃດເປັນພຽງນາມສະກຸນ, ບໍ່ມີຮ່ອງຮອຍຂອງບັນພະບຸລຸດ? The Peters, Louis ... ຜູ້ທີ່ໄດ້ແລະກໍາລັງເກີດ, ມັນອາດຈະເປັນທີ່ພວກເຂົາເຈົ້າພຽງແຕ່ຈະເວົ້າພາສາອັງກິດໃນບ້ານເກີດຂອງເຂົາເຈົ້າ? ການອະນຸລັກຮັກສາ ແລະ ສົ່ງເສີມເອກະລັກວັດທະນະທໍາຂອງຊາດ ຊ່ວຍໃຫ້ປະຊາຊົນກໍານົດຕົວຕົນຂອງບຸກຄົນ ແລະລວມໝູ່, ແຕ່ຕ້ອງເຂົ້າໃຈໃນລະດັບບຸກຄົນ.

ສຳລັບລຸ້ນລູກຫຼານຊາວຫວຽດນາມທີ່ເກີດຢູ່ຕ່າງປະເທດຈະມີຊື່ແປກຄື: ເທີຣີ, ໄຕງວຽນ, ແຮຣີ... ເຖິງວ່າຍັງຄົງຮັກສານາມສະກຸນເດີມຄື ຮ່ວາງ, ຫງວຽນ, ເຈີ່ນ... ຊື່ຄອບຄົວຊາວຫວຽດນາມຢູ່ຕ່າງປະເທດຍັງຄົງຄົງຢູ່ໄດ້ຫຼາຍລຸ້ນຄົນ. ແຕ່ມັນເປັນການຍາກທີ່ຈະຮູ້ວ່າເວລາທີ່ຊື່ຄອບຄົວເຫຼົ່ານັ້ນຈະຫາຍໄປ. ຄອບຄົວໃຫມ່, ສາຂາໃຫມ່ຈະເກີດ. ເປັນໄປໄດ້ບໍທີ່ຄົນຫວຽດລຸ້ນຕໍ່ໄປພຽງແຕ່ເວົ້າພາສາອັງກິດ, ຫຼືເວົ້າຫວຽດນາມພຽງເລັກນ້ອຍ. ແມ່ນຫຍັງຢູ່ໃນພວກມັນຍັງສາມາດເອີ້ນວ່າຫວຽດນາມ?

ການສຶກສາຈໍານວນຫຼາຍໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າວັດທະນະທໍາຈາກຄອບຄົວແລະຊຸມຊົນທໍາອິດຊ່ວຍໃຫ້ພວກເຮົາຕອບສະຫນອງຄວາມຕ້ອງການທີ່ຈະ "ເປັນຂອງ". ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງ "ເປັນຂອງ" ແມ່ນຂະບວນການຂອງບຸກຄົນທີ່ວາງຕົວເອງຢູ່ໃນຊຸມຊົນທີ່ຄຸ້ນເຄີຍ, ແບ່ງປັນຄວາມອົບອຸ່ນກັບຄົນອ້ອມຂ້າງ, ຊ່ວຍໃຫ້ລາວພັດທະນາຈິດໃຈແລະບຸກຄະລິກກະພາບທີ່ກົມກຽວກັນ. ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງການເປັນຂອງແມ່ນສໍາຄັນຫຼາຍ. ມັນຊ່ວຍໃຫ້ແຕ່ລະຄົນຮັບມືກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກແລະເຫັນຄຸນຄ່າໃນຊີວິດ.

ເບື້ອງຫລັງວິຖີຊີວິດວັດທະນະທຳພື້ນເມືອງທີ່ມີຢູ່ໃນໂຖເຂົ້າໜົມກວາງ, ແມ່ຕູ້ໄດ້ປຸງແຕ່ງ ແລະ ອາວໄດທີ່ແມ່ຂ້າພະເຈົ້າເຮັດແມ່ນຄວາມຮັກແພງ, ການປະຕິບັດຕໍ່ຜູ້ອື່ນ, ຄວາມຜູກພັນໃນຄອບຄົວ, ແລະ ປຸງແຕ່ງລົດຊາດນ້ອຍໆທຸກວັນ.

ນັ້ນແມ່ນຄວາມຕໍ່ເນື່ອງຂອງວັດທະນະທໍາທີ່ເລິກເຊິ່ງທີ່ສຸດ? ເໝືອນດັ່ງສາຍພັນທີ່ຍືດຍາວແຕ່ອະດີດເຖິງປະຈຸບັນ, ເຄື່ອນຍ້າຍຈາກໝູ່ບ້ານຫວຽດນາມ ໄປຍັງໝູ່ບ້ານທີ່ເບິ່ງບໍ່ເຫັນໃນທົ່ວໂລກ.

ເສັ້ນດ້າຍບາງຄັ້ງກໍ່ຊ່ວຍຄົນຫຍິບເມື່ອຢູ່ໃນສະພາບທີ່ຫຍຸ້ງຍາກ ແລະ ມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃນການຫາລ້ຽງຊີບຢູ່ຕ່າງປະເທດ. ພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ຕັ້ງໃຈປົກປັກຮັກສາວັດທະນະທຳ, ແຕ່ກະທູ້ນັ້ນຍັງດຶງດູດພວກເຮົາຢູ່ນຳກັນ.

ຊາວຫວຽດນາມຢູ່ຕ່າງປະເທດອາດຈະບໍ່ຈື່ຈຳບັນດາເຫດການປະຫວັດສາດຫຼາຍຢ່າງ, ອາດຈະບໍ່ຮູ້ເພງຫວຽດນາມຫຼາຍເພງ, ອາດຈະບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃກ້ພວກເຮົາ. ແຕ່ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເຂົາເຈົ້າຍັງແບ່ງປັນເລື່ອງລາວໃນອະດີດ, ອາຫານຫວຽດນາມທີ່ລຽບງ່າຍ, ແລະ ຄຸນນະພາບດີຂອງຊາວຫວຽດນາມ ຢູ່ບັນດາຄອບຄົວ. ພວກເດັກນ້ອຍຈະມັກຂະໜົມເຄັກ ແລະ ຊີ້ນງົວ, ແລະຢາກໄດ້ຍິນເລື່ອງເລົ່າກ່ຽວກັບບັນພະບຸລຸດຂອງຕົນ, ແລະ ເຂົ້າໃຈຮາກຖານຂອງຕົນ ເພື່ອຮູ້ສຶກເຖິງພື້ນຖານ ແລະ ຕິດພັນກັບຕົນເອງ.

ວັດທະນະທໍາຫວຽດນາມມີຢູ່ຄືດັ່ງນີ້: ເຮົາສາມາດດຳລົງຊີວິດຕາມທີ່ເຮົາຕ້ອງການ, ດ້ວຍລະບົບຄຸນຄ່າທີ່ແຕກຕ່າງກັນຫຼາຍ, ທົ່ວໂລກ, ແຕ່ໃນຈຸດເວລາອັນສຳຄັນ, ຍັງເລືອກດຳລົງຊີວິດແບບຊາວຫວຽດນາມ.

ນັ້ນແມ່ນຄຸນຄ່າທີ່ແຕ່ລະຄົນຊອກຫາໄດ້ດ້ວຍຕົນເອງໃນວັດທະນະທຳບ້ານເກີດເມືອງນອນ...

ທີ່ມາ