Nguyen Nhat Anh: ຊາວສວນ

ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ແມ່ນນັກແປພາສາມືອາຊີບ - ຄໍານໍານີ້ບໍ່ມີຂໍ້ແກ້ຕົວສໍາລັບຄວາມຜິດພາດ, ຄວາມຜິດພາດແລະຄວາມຫຍາບຄາຍທີ່ຜູ້ໃດທີ່ແຕະຕ້ອງການແປພາສາໂດຍສະເພາະ, ຫຼືການຂຽນໂດຍທົ່ວໄປ, ບໍ່ວ່າຈະເປັນຄົນພື້ນເມືອງຫຼືບໍ່ແມ່ນພື້ນເມືອງ, ຕ້ອງປະເຊີນຫນ້າແລະຮັບຜິດຊອບ.

Báo Thanh niên•01/07/2025

ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, ຂ້ອຍຢາກເຕືອນຕົວເອງວ່າ: ຫຼາຍຫຼືຫນ້ອຍ, ຄໍາຖາມຂອງຜູ້ຂຽນຫຼືວຽກໃດທີ່ຈະແປຄວນຈະເປັນບັນຫາທີ່ຄວນພິຈາລະນາສະເຫມີແທນທີ່ຈະເປັນເລື່ອງທີ່ບໍ່ສົນໃຈ.

ເມື່ອສິບກວ່າປີກ່ອນ, ຂ້າພະເຈົ້າສົງໄສວ່າ ຜົນງານຂອງ ຫງວຽນແທ໋ແອັງ ຈະໄດ້ຮັບເປັນພາສາອື່ນແນວໃດ. ຄຳຖາມ "ເປັນຫຍັງຈິ່ງແປວ່າ ຫງວຽນແທ໋ກແອງ?" ກັບມາຫາຂ້ອຍໂດຍກົງກວ່າເມື່ອ, ກັບເພື່ອນຂອງຂ້ອຍ, Kaitlin Rees, ຂ້ອຍໄດ້ແປປຶ້ມຫົວທີສີ່ຂອງລາວເປັນພາສາອັງກິດ: ມີແມວສອງໂຕນັ່ງຢູ່ຂ້າງປ່ອງຢ້ຽມ (Tre Publishing House, 2025). (ປຶ້ມສາມຫົວທີ່ພວກເຮົາແປກ່ອນໜ້ານີ້: ຂ້າພະເຈົ້າເຫັນດອກໄມ້ສີເຫຼືອງຢູ່ເທິງຫຍ້າຂຽວ , ຂໍອວຍພອນໃຫ້ທ່ານເປັນມື້ທີ່ດີ , ນັ່ງຮ້ອງໄຫ້ຢູ່ເທິງຕົ້ນໄມ້ ).

Nguyễn Nhật Ánh: Người làm vườn - Ảnh 1. — ໜ້າປົກຂອງປຶ້ມ *ມີແມວສອງໂຕນັ່ງຢູ່ຂ້າງປ່ອງຢ້ຽມ* (ສຳນັກພິມຈຳໜ່າຍ Tre) - ນັກແປ Nha Thuyen ແລະ Kaitlin Rees

ນອກຈາກຄວາມຈິງທີ່ວ່າມັນເປັນຊະຕາກໍາທາງວັນນະຄະດີ - ເຮັດວຽກກັບຜູ້ຂຽນເຊັ່ນດຽວກັນກັບການສັ່ງຈາກສໍານັກພິມ, ຂ້າພະເຈົ້າຢາກຖືໂອກາດທີ່ຖືກບັງຄັບໃຫ້ອ່ານຢ່າງເລິກເຊິ່ງບາງວຽກງານທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ແປໃຫ້ເບິ່ງຄືນ, ຫຼືເບິ່ງກວ້າງກວ່ານີ້ກ່ຽວກັບຜົນສໍາເລັດທີ່ສ້າງສັນຂອງ Nguyen Nhat Anh, ຜູ້ຂຽນທີ່ນໍາຂ້ອຍແລະຫມູ່ເພື່ອນຂອງຂ້ອຍຫົວເລາະເມື່ອຂ້ອຍອາຍຸສິບຫຼືສິບເອັດ.

ການແປພາສາ ຫງວຽນແຢ໋ດແອງ ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທ້າທາຍເກີນໄປ, ທັງບໍ່ແມ່ນເລື່ອງງ່າຍເມື່ອສຳຜັດກັບພາສາປະຈຳວັນ ແລະ ສະເພາະບັນດາສະຖານທີ່ວັດທະນະທຳ ແລະ ທີ່ຢູ່ອາໄສ. ຄວາມຫຍຸ້ງຍາກນັ້ນຮຽກຮ້ອງໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງອ່ານຄືນ, ຈົບລົງ, ເປັນຜູ້ຂຽນຈາກໄວເດັກຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ແລະຈື່ຈຳຄວາມຊົງຈຳທີ່ໄດ້ອ່ານ.

ການຂາຍດີທີ່ສຸດ, ແນ່ນອນ, ບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງເປັນປະກົດການວັນນະຄະດີ. ໃນກໍລະນີຂອງ ຫງວຽນເຕິ໋ນແອງ, ຈຳນວນປຶ້ມທີ່ຂາຍອອກແມ່ນຫຼັກຖານສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງບັນດາຜົນງານທີ່ມີຕໍ່ນັກອ່ານໄວລຸ້ນ, ໃນຂະນະນັ້ນກໍ່ເປັນຫຼັກຖານຢັ້ງຢືນຄຸນນະພາບ ແລະ ບຸກຄະລາກອນຂອງນັກຂຽນ. ຢູ່ທາງຫນ້າຂອງຫນັງສືທີ່ສະເຫມີເຮັດໃຫ້ມັນຢູ່ໃນບັນຊີລາຍຊື່ທີ່ຂາຍດີທີ່ສຸດໃນວັນນະຄະດີທີ່ຂ້ອນຂ້າງອ່ອນເພຍສໍາລັບໄວລຸ້ນ, ຄົນເຮົາສາມາດໄດ້ຍິນສຽງຈົ່ມທີ່ບໍ່ຄ່ອຍເຊື່ອງ່າຍໆຂອງຜູ້ທີ່ບໍ່ມີ, ຕ້ອງການຜູ້ອ່ານ, ທີ່ລາວຂຽນວ່າ "ງ່າຍ", "ຊ້ໍາ", "ຕ້ອງການສຽງວິພາກວິຈານ, ການວິເຄາະທາງວິຊາການ". ແຕ່ຫນັງສືຕ່າງໆຍັງຖືກຂຽນໄວ້, ຜູ້ຂຽນຍັງສືບຕໍ່ການເດີນທາງຂອງການປູກຝັງຄໍາເວົ້າແລະເບິ່ງແຍງຜູ້ອ່ານຂອງລາວ.

ໃກ້ຈະຮອດ ຫງວຽນເຕິ໋ນແອງ, ຂ້າພະເຈົ້າຕັ້ງໃຈຢາກວາງຄຳສັບທີ່ທັນສະໃໝ, ສະຖິຕິກ່ຽວກັບການຂາຍປຶ້ມ, ລາງວັນ, ຫົວຂໍ້, ເຂົ້າໃຈລາວ ແລະ ອ່ານລາວພຽງແຕ່ເປັນນັກຂຽນ-ນັກຂຽນໜັງສືເທົ່ານັ້ນ, ເພາະວ່າຂ້າພະເຈົ້າເຊື່ອວ່ານັ້ນແມ່ນພຶດຕິກຳທີ່ບໍລິສຸດທີ່ສຸດຂອງຂ້າພະເຈົ້າຈາກທັດສະນະຂອງຜູ້ອ່ານ-ນັກແປ.

ນັກກະວີ ຫງວຽນແມ້ງແອງ

ຂ້າພະເຈົ້າຂຶ້ນກັບລຸ້ນຜູ້ອ່ານ - ໃນອາຍຸຂອງຕົວລະຄອນຂອງ ຫງວຽນເຕິ໋ນແອງ, ອາດຈະອາຍຸຂອງລູກສາວ - ຜູ້ໄດ້ຮັບປຶ້ມ Kaleidoscope ຈາກປຶ້ມຫົວທີ 1 ແລະ ຄອຍຖ້າທຸກໆເດືອນໃຫ້ລຸງທີ່ມາເຊົ່າປຶ້ມໃນເມືອງເພື່ອນຳເອົາຊຸດປຶ້ມປົກສີມ່ວງໃໝ່ຂອງສຳນັກພິມ Kim Dong ມາຈາກ ຮ່າໂນ້ຍ , ແນ່ນອນວ່າ, ພ້ອມກັບບັນດາປຶ້ມ ນິລະຍາຍ , ປຶ້ມບາງໆ, ປຶ້ມຫົວໃໝ່. ຈາກຫຼາຍຜູ້ເຜີຍແຜ່, ສະດວກໃນການອ່ານທັງໝົດ 10 ຫາ 20 ເຫຼັ້ມໃນເວລາດຽວກັນໃນຕອນບ່າຍທີ່ບໍ່ມີວຽກ.

ຕໍ່ມາ, ເມື່ອໄດ້ພົບເຫັນບົດກະວີຄັ້ງທຳອິດຂອງຕົນ ແລະ ບັນດາບົດກະວີທີ່ພິມຈຳໜ່າຍກັບ ເລທິກິມ, ນະຄອນເດືອນເມສາ (1984), ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ວາດພາບວ່າ ຫງວຽນແທ໋ອານແມ່ນ, ແລະ ຈະເປັນນັກກະວີໃນໄວຮຽນ, ຂອງນະຄອນ, ດ້ວຍເລື່ອງລາວ, ຄວາມຊົງຈຳ, ທ້ອງຟ້າ ແລະ ຊີວິດໄດ້ຖືກຫຸ້ມຫໍ່. ບຸກຄະລິກກະວີຂອງລາວປາກົດຂຶ້ນຢ່າງຈະແຈ້ງທີ່ສຸດ, ບາງທີໃນງານ ມີແມວສອງໂຕນັ່ງຢູ່ຂ້າງປ່ອງຢ້ຽມ ຄື: ນັກກະວີຊື່ ໝຽວໂກ, ຜູ້ອ່ານກາຍເປັນນັກກະວີຊື່ ນ້ອຍໆ, ເປັນນັກປະພັນ, ບາງຄັ້ງກໍໄດ້ເອົາບົດກະວີຂອງຕົນເອງເຂົ້າໃນເລື່ອງເພື່ອເຕືອນໃຈຜູ້ອ່ານໃຫ້ຮູ້ເຖິງລັກສະນະບົດກະວີຂອງລາວ, ແລະ ລາວເອງກໍ່ແປບົດກະວີທີ່ເປັນພາສາແມວເປັນພາສາມະນຸດ.

ເມື່ອຍັງເປັນຜູ້ອ່ານໜຸ່ມ, ນິທານທີ່ອ່ອນໂຍນຂອງ ຫງວຽນແທ໋ດແອງ, ເລື່ອງເລົ່າທີ່ເຈາະເລິກໃນມຸມນ້ອຍໆຂອງຊີວິດ ດ້ວຍການເລົ່າເລື່ອງທີ່ມີປັນຍາ ແລະ ພາສາທີ່ຄຸ້ນເຄີຍຄືຄຳເວົ້າປະຈຳວັນ ເຮັດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າຢາກຮູ້ຢາກເຫັນ. ເມື່ອອ່ານຈາກໄລຍະຫລັງ, ຂ້ອຍສົນໃຈຫຼາຍກ່ຽວກັບວິທີທີ່ລາວຕັ້ງຄໍາຖາມກ່ຽວກັບບັນຫາສັງຄົມແລະມະນຸດສະທໍາ, ຄິດກ່ຽວກັບອິດທິພົນຂອງວຽກງານຂອງລາວທີ່ມີຕໍ່ຜູ້ອ່ານໄວລຸ້ນ, ໂດຍສະເພາະເມື່ອພິຈາລະນາການຕ້ອນຮັບຢ່າງກວ້າງຂວາງຂອງວຽກງານ, ບໍ່ພຽງແຕ່ເລື່ອງຂອງຮູບແບບການຂຽນແລະເຕັກນິກວັນນະຄະດີເທົ່ານັ້ນ.

ພວກເຮົາສາມາດຄາດຄະເນການວິຈານ ແລະ ຄົ້ນຄວ້າຕື່ມອີກກ່ຽວກັບທັດສະນະຂອງທ່ານ ຫງວຽນເຕິ໋ນອານ ກ່ຽວກັບບັນດາບັນຫາສັງຄົມ ແລະ ມະນຸດສະທຳ, ເຊັ່ນຂໍ້ຈຳກັດ ແລະ ຄວາມລຳອຽງຂອງຕົນ, ເຊັ່ນ: ຄວາມບໍ່ສະເໝີພາບລະຫວ່າງຊົນນະບົດ ແລະ ຕົວເມືອງ (ຕົວຢ່າງ, ໄດ້ສະແດງອອກຜ່ານກົນໄກຮັກແພງນັກສຶກສາທີ່ຖືກແຍກອອກຈາກໝູ່ບ້ານເພື່ອເມືອງ, ຫຼືເລື່ອງການດຳລົງຊີວິດຂອງຄົນທຳມະຊາດ, ບັນຫາສິ່ງແວດລ້ອມ. ແລະຄຽງຄູ່ກັບມັນ, ເລື່ອງຄວາມຮັກແລະມິດຕະພາບຜ່ານແດນ, ຄວາມແຕກຕ່າງ, ແລະອະຄະຕິແນວໃດ.

ຫນ້າຫນັງສືຄືຊິເປີດຂະຫນາດປະຈຸບັນຂອງ nostalgia

ສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍສະບາຍໃຈທີ່ສຸດເມື່ອອ່ານ ຫງວຽນແທ໋ກແອງ ໃນຍຸກປັດຈຸບັນ, ອາດຈະເປັນສິ່ງທີ່ຄົນລຸ້ນເຮົາ ແລະ ລຸ້ນລູກຫຼານ, ເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນໃນບົດປາໄສທີ່ມີຄວາມນິຍົມກ່ຽວກັບໂລກາພິວັດ ແລະ ການພັດທະນາ ເສດຖະກິດ , ຂາດຫຼາຍ ຫຼື ໜ້ອຍຄື: ຄວາມຮູ້ສຶກສົດຊື່ນ ແລະ ແທ້ຈິງຂອງຊຸມຊົນ. ໃນບັນດາຜົນງານຂອງຕົນ, ຊີວິດການເປັນຢູ່ຂອງຊາວຫວຽດນາມ - ໝູ່ບ້ານ - ແມ່ນກ້າຫານ ແລະ ມີຊີວິດຊີວາໃນບຸກຄະລິກລັກສະນະ ແລະ ການພົວພັນລະຫວ່າງຕົວລະຄອນ, ໃນບັນດາລາຍລະອຽດຂອງຊີວິດການເປັນຢູ່, ເຖິງວ່າເລື່ອງຕັ້ງຢູ່ຊົນນະບົດ ຫຼື ເມືອງ, ໃນປະເທດເຮົາຫຼືປະເທດອື່ນ.

ເຊັ່ນດຽວກັນກັບ ແມວສອງໂຕນັ່ງຢູ່ຂ້າງປ່ອງຢ້ຽມ , ຊຸມຊົນຂອງຫນູ, ແມວ, ກຸ່ມ symbiotic ຂອງຫນູແລະນົກ, ຂອງມະນຸດ, ເຖິງວ່າຈະມີຄວາມບໍ່ແນ່ນອນຂອງການຮຸກຮານທີ່ຮຸນແຮງ, ຍັງ exudes ຄວາມງາມອ່ອນໂຍນແລະ poetic. ຊຸມຊົນນັ້ນອາດມີແມວສອງໂຕເທົ່ານັ້ນ, ຫຼືມີແຕ່ແມວໂຕໜຶ່ງແລະໜູໂຕໜຶ່ງທີ່ເບິ່ງຝົນແລະເວົ້າເຖິງເລື່ອງຄວາມຮັກທີ່ຫຍາບຄາຍ. ໃນຫມູ່ບ້ານພາຍໃນຕົວເມືອງ, ຕົວເມືອງເຊັ່ນ: ຫມູ່ບ້ານ, ພໍ່ແລະແມ່ສາມາດກາຍເປັນກະສັດແລະລາຊິນີແລະເດັກນ້ອຍສາມາດກາຍເປັນເຈົ້າຊາຍແລະເຈົ້າຍິງສ້າງນິທານ, ແລະຊະນິດຕ່າງໆມັກຢາກຮຽນຮູ້ພາສາຂອງກັນແລະກັນ. ເດັກນ້ອຍກໍ່ມີຄວາມຄຸ້ນເຄີຍກັບຕົ້ນໄມ້, ຖະໜົນຫົນທາງຂອງໝູ່ບ້ານ, ບໍ່ປະຕິເສດທີ່ຈະຟັງຜູ້ໃຫຍ່ເລົ່າເລື່ອງລາວໃນອາດີດຂອງບັນພະບຸລຸດ ແລະ ປູ່ຍ່າຕາຍາຍ. ນັ້ນຄືນ້ຳທີ່ບຳລຸງຮັກສາ ໂລກ ທີ່ອົບອຸ່ນ, ມີຄວາມໄວ້ເນື້ອເຊື່ອໃຈ, ທີ່ພວກເຮົາບໍ່ເຄີຍໂດດດ່ຽວເກີນໄປ, ໂລກແຫ່ງການບິດເບືອນ, ແຕ່ບໍ່ໜ້າຕື່ນຕາຕື່ນໃຈ ແລະ ມີຄວາມຫວັງໜ້ອຍໜຶ່ງສະເໝີ, ເພາະຍັງມີການແບ່ງປັນຊີວິດປະຈຳວັນກັບເພື່ອນບ້ານ, ໝູ່ເພື່ອນ ແລະ ຄົນແປກໜ້າ.

ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ, ສ່ວນໜຶ່ງແມ່ນຄວາມຮູ້ສຶກຊີວິດການເປັນຢູ່, ປະຊາຄົມທີ່ມີຢູ່ແລ້ວ ເຮັດໃຫ້ບັນດາຜົນງານຂອງ ຫງວຽນແທ໋ນອານ, ເປັນພາສາຫວຽດນາມ ຫຼືພາສາອື່ນໆ, ມີຄວາມສາມາດເຊື່ອມຕໍ່ບັນດາຜູ້ອ່ານ - ລູກຫລານຊາວ ຫວຽດນາມ ທີ່ດຳລົງຊີວິດຢູ່ຫຼາຍແຫ່ງ, ຫຼື ແບ່ງປັນລະຫວ່າງບັນດາເຂດວັດທະນະທຳບ້ານໃກ້ເຮືອນຄຽງຄື ປະຊາຄົມອາຊີຕາເວັນອອກສ່ຽງໃຕ້. ເມື່ອອ່ານໜັງສື ຫງວຽນເຍີດ, ບາງເທື່ອຂ້າພະເຈົ້າເຫັນວ່າຕົນເອງບໍ່ສະບາຍໃຈເຂົ້າໄປໃນບ່ອນເກັບມ້ຽນບ່ອນດຳລົງຊີວິດຂອງຊຸມຊົນທີ່ສູນເສຍຫາຍ, ຫາຍສາບສູນ, ໜ້າທີ່ບໍລິສຸດຂອງປຶ້ມສາມາດເປີດກວ້າງຄວາມຄິດຮອດປະຈຸບັນ.

ຜູ້ອ່ານພຽງເລັກນ້ອຍໃນຂ້ອຍຍັງຄົງຢູ່ໃນເມືອງເກົ່າ. ແຕ່ບາງຄັ້ງ, ຊີວິດກ່ອນຊີວິດຂອງຄົນເຖົ້າ, ຂ້ອຍສະຫງົບໃຈກັບຄວາມສຸກທີ່ງ່າຍດາຍຂອງຄວາມຊົງຈໍາ. ໃນເຂດວັດທະນະທຳທີ່ສັບສົນຂອງເດັກນ້ອຍ ແລະ ໄວລຸ້ນໃນທຸກມື້ນີ້, ປຶ້ມຂອງ ຫງວຽນເຕິ໋ນແອງ ຍັງສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມງາມອັນບໍລິສຸດຂອງຜູ້ໃຫຍ່ທີ່ໄດ້ເບິ່ງເດັກນ້ອຍຫຼິ້ນ, ຜູ້ໃຫຍ່ເວົ້າກັບເດັກນ້ອຍທີ່ເຕີບໃຫຍ່ກ່ຽວກັບຄຸນຄ່າຊີວິດໂດຍບໍ່ມີສຽງເວົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ວາດພາບເຫັນຜູ້ໃຫຍ່ຄື ຫງວຽນເຍີດແອງ, ເໝືອນຍັກໃນນິທານຂອງ Oscar Wilde, ມີສວນທີ່ສວຍງາມ, ເປີດປະຕູໃຫ້ເດັກນ້ອຍແລ່ນເຂົ້າໄປ, ໃນຂະນະທີ່ລາວນັ່ງຢູ່, ເບິ່ງ, ເດັກນ້ອຍເຫຼົ່ານັ້ນຍັງມີຄວາມລັບຢູ່ນຳອີກ.

ທີ່ມາ: https://thanhnien.vn/nguyen-nhat-anh-nguoi-lam-vuon-185250701102809197.htm