ນັກສິລະປິນປະຊາຊົນ Le Chuc
ໃນລະດູການບຸນກຸດ ຈີນ ປີ 2025, ລາຍການສິລະປະ “ ບຸນຄຸນພໍ່ແມ່” ບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນສະຖານທີ່ພົບປະວັດທະນະທຳພິເສດເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງແມ່ນບ່ອນສະແດງຄວາມຂອບອົກຂອບໃຈຢ່າງເລິກເຊິ່ງຕໍ່ພໍ່ແມ່, ຜູ້ເສຍສະຫຼະເພື່ອຊາດ.
ສືບທອດມາຈາກພໍ່ແມ່ຮັກສິລະປະ, ຄວາມຮັບຜິດຊອບຕໍ່ອາຊີບ
+ ທ່ານນັກສິລະປິນ Le Chuc ທີ່ຮັກແພງ, ທ່ານຮູ້ຄວາມໝາຍຂອງລາຍການສິລະປະ “ກະຕັນຍູພໍ່ແມ່ 2025” ໄດ້ຈັດຕັ້ງໃນລະດູການບຸນກຸດຈີນຂອງ ຫວູລານຄືແນວໃດ?
ສໍາລັບຂ້ອຍ, 2025 Grace of Birth ບໍ່ແມ່ນໂຄງການສິລະປະເທົ່ານັ້ນ. ທັງແມ່ນນ້ຳໃຈທີ່ເລິກເຊິ່ງ, ຄວາມຮູ້ບຸນຄຸນອັນເລິກເຊິ່ງຂອງບັນດາແມ່, ຄົນລຸ້ນຫຼັງທີ່ໄດ້ເສຍສະຫຼະຢ່າງງຽບໆເພື່ອປະເທດຊາດ. ບັນດານັກສິລະປິນບໍ່ພຽງແຕ່ມາທີ່ນີ້ເພື່ອສະແດງເທົ່ານັ້ນ, ເຂົາເຈົ້າຍັງສະແດງເຖິງຄວາມກະຕັນຍູຢ່າງຈິງໃຈທີ່ໄດ້ຍົກຂຶ້ນມາໂດຍຜ່ານສິລະປະ, ດ້ວຍຄວາມຈິງໃຈ ແລະ ການສຳຜັດ.
ໃນຕະຫຼອດລາຍການ, ບັນດາຮູບພາບແມ່ຫວຽດນາມ - ພໍ່ແມ່ຂອງປະເທດຊາດ - ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນດ້ວຍອາລົມຈິດ, ໄດ້ສຳຜັດເຖິງບັນດາອາລົມຈິດຂອງຜູ້ຊົມ. ນາງເປັນສັນຍາລັກຂອງການເສຍສະລະ, ຄວາມຢືດຢຸ່ນແລະຄວາມຮັກທີ່ບໍ່ມີຂອບເຂດສໍາລັບເດັກນ້ອຍຂອງນາງ, ບ້ານເກີດເມືອງນອນແລະປະເທດຂອງນາງ.
ຈິດຕະກອນປະຊາຊົນ Le Chuc ໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມກອງປະຊຸມຖະແຫຼງຂ່າວແນະນຳໂຄງການ “ກະຕັນຍູພໍ່ແມ່ 2025”
+ ກັບເຈົ້າ, ຮູບພາບຂອງແມ່ໃນສິລະປະແລະຊີວິດມີຄວາມສໍາຄັນແນວໃດ?
ແມ່ແມ່ນແຫຼ່ງກຳເນີດຂອງບົດກະວີ, ກະແສດົນຕີ, ພາບພົດທີ່ເຂົ້າສູ່ທຸກໆບົດເພງ, ຂັບລຳ, ກາຍເປັນວັດຖຸທີ່ບຳລຸງຈິດໃຈຂອງນັກສິລະປິນຫຼາຍລຸ້ນຄົນ.
ຂ້າພະເຈົ້າເກີດໃນປີ 1947, ປະຈຸບັນຂ້າພະເຈົ້າມີອາຍຸເກືອບ 80 ປີ. ເມື່ອແມ່ໃຫ້ກຳເນີດຂ້າພະເຈົ້າ, ສົງຄາມໄດ້ບັງຄັບໃຫ້ລາວຕ້ອງອົບພະຍົບໄປຫຼາຍບ່ອນ. ຂ້ອຍເປັນໜຶ່ງໃນອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ 10 ຄົນທີ່ໄດ້ຮັບນົມແມ່ໂດຍກົງ. ເມື່ອເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນ, ຂ້ອຍໂຊກດີທີ່ໄດ້ສືບທອດຄຸນລັກສະນະດີຫຼາຍຢ່າງຈາກແມ່.
ພໍ່ຂອງຂ້ອຍມີສຽງດີຫຼາຍ, ຄືກັບແມ່ຂອງຂ້ອຍ. ເຂົາເຈົ້າທັງສອງແມ່ນປັນຍາຊົນ, ແລະການອອກສຽງພາສາຫວຽດນາມຂອງເຂົາເຈົ້າແມ່ນມາດຕະຖານຫຼາຍ. ສຽງຂອງແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນເຂັ້ມແຂງ, ເລິກ, resonant, ແລະສະແດງອອກ. ທຸກໆຄັ້ງທີ່ນາງເວົ້າ, ທຸກຄົນແມ່ນຈັບໃຈ.
ໃນປີ 1996, ພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເສຍຊີວິດ, ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກເປົ່າຫວ່າງຫຼາຍເພາະວ່າຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສູນເສຍການຊ່ວຍເຫຼືອທີ່ແຂງ. ໃນປີ 2005, ແມ່ຂອງຂ້ອຍກໍ່ໄດ້ຕິດຕາມພໍ່ຂອງຂ້ອຍ. ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ສົ່ງຕໍ່ໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າຮັກສາສິລະປະ, ຄວາມຮັບຜິດຊອບແລະຄວາມຮັບຜິດຊອບສໍາລັບການປະກອບອາຊີບ.
ກັມຂອງ "ການເວົ້າ"
+ ດົນນານມາແລ້ວຂອງຊາວຫວຽດນາມ, ນັກສິລະປິນປະຊາຊົນ Le Chuc ແມ່ນ “ສຽງບັນທຶກໃນນິທານ”, “ພຽງແຕ່ຟັງຄັ້ງດຽວກໍຈະເຫັນຄວາມແຕກຕ່າງ”. ສໍາລັບທ່ານ, ຄວາມສໍາພັນຂອງເຈົ້າກັບອາຊີບ "ເວົ້າ" ເລີ່ມຕົ້ນແນວໃດ?
ຄອບຄົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນ Le, ບ້ານເກີດຂອງຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນ Tho Xuan (Thanh Hoa), ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າເຕີບໃຫຍ່ຢູ່ເຂດພາກກາງທີ່ມີ “ນ” ແລະ “l” ປະສົມກັນ, ຫາຍຟ່ອງ . ແຕ່ໃນສຽງແລະພາສາຂອງຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ມີພຽງພະຍາງດຽວຂອງພາສາຂອງແຂວງຫຼືເມືອງ, ນັ້ນແມ່ນຂອງປະທານຈາກສະຫວັນນັບແຕ່ຍຸກທຳອິດ.
ນັກສິລະປິນປະຊາຊົນ ເລຈູກ ເກີດປີ 1947 ຢູ່ ຫາຍຟ່ອງ ໃນຄອບຄົວທີ່ມີມູນເຊື້ອສິລະປະອັນອຸດົມສົມບູນ. ພໍ່ຂອງລາວແມ່ນນັກກະວີ ແລະນັກຂຽນບົດລະຄອນ Le Dai Thanh. ແມ່ຂອງລາວແມ່ນຜູ້ທຳອິດທີ່ສະແດງລະຄອນ Vo Thi Sau ເທິງເວທີ Hai Phong ໃນປີ 1956. ໃນປີ 1965, ລາວໄດ້ກາຍເປັນນັກສະແດງລະຄອນໃຫຍ່ຂອງຄະນະລະຄອນລະຄອນ Hai Phong. ໃນປີ 1987, ລາວໄດ້ຈົບການສຶກສາຈາກມະຫາວິທະຍາໄລໂຮງລະຄອນແລະຮູບເງົາໃນ Kiev (ປະຈຸບັນ Ukraine). ທ່ານໄດ້ດຳລົງຕຳແໜ່ງເປັນຮອງຫົວໜ້າກົມສິລະປະສະແດງ ແລະ ຮອງປະທານສະມາຄົມນັກສິລະປະເວທີ ຫວຽດນາມ.
ຂ້າພະເຈົ້າຍາມໃດກໍຈົດຈຳ ວ່າ “ໂອ້, ພາສາຫວຽດ, ຂ້າພະເຈົ້າເປັນໜີ້ຕະຫຼອດໄປ ” (ບົດກະວີຂອງ ລູກວາງວູ). ສຳລັບຂ້າພະເຈົ້າ, ຫວຽດນາມ ບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນເຄື່ອງມືອາຊີບເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງແມ່ນມໍລະດົກ, ຄຸນຄ່າວັດທະນະທຳທີ່ສຳຄັນ. ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ, ຖ້າຫາກວ່າສຽງອ່ານຂອງຂ້າພະເຈົ້າມີຫຍັງພິເສດ, ມັນເປັນຄໍາສັ່ງຈາກພຣະເຈົ້າ. ໃນບັນດາຜູ້ເວົ້າພາສາຫວຽດນາມນັບລ້ານຄົນ, ມີສຽງເລືອກຕັ້ງເປັນຜູ້ແທນ. ຂ້ອຍຮູ້ວ່າຂ້ອຍຕ້ອງຮັກສາມາດຕະຖານນັ້ນ.
ໃນຊຸມປີມໍ່ໆມານີ້, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອ່ານຫຼາຍຮ້ອຍ, ພັນໂຄງການ, ໃນທຸກຂະແຫນງການ. ເມື່ອຄົນໂທຫາຂ້ອຍ, ພວກເຂົາມັກຈະເວົ້າວ່າ: "ຂ້ອຍຫວັງວ່າເຈົ້າສາມາດຊ່ວຍຂ້ອຍໄດ້." ຂ້າພະເຈົ້າຕອບວ່າ, ນີ້ບໍ່ແມ່ນ ການຊ່ວຍເຫຼືອ ອີກຕໍ່ໄປ , ມັນເປັນຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງຜູ້ທີ່ໄດ້ຮັບພຣະຄຸນຂອງພຣະເຈົ້າ. ນັ້ນແມ່ນຄວາມໝາຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າເວົ້າພາສາຫວຽດຢ່າງຖືກຕ້ອງ.
+ ຕາມເຈົ້າແລ້ວ, ນອກຈາກນ້ຳສຽງແລ້ວ, ອັນໃດທີ່ເຮັດໃຫ້ສຽງຂອງເຈົ້າຖືກໃຈຜູ້ຟັງ ແລະ ຜູ້ຟັງຫລາຍຄົນ?
ດັ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເວົ້າວ່າ, ຮີດຄອງປະເພນີຂອງຄອບຄົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ປູກຝັງໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມຮັກແພງດ້ານສິລະປະ, ຄວາມມັກອ່ານ ແລະ ການຮຽນຮູ້. 6 ປີຂອງການສຶກສາຢູ່ໃນສະຫະພາບໂຊວຽດແລະລະບົບການຝຶກອົບຮົມຢ່າງເຂັ້ມງວດໃນປະເທດຂອງຂ້ອຍໄດ້ຝຶກອົບຮົມໃຫ້ຂ້ອຍຍຶດຫມັ້ນໃນອາຊີບ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປສະຫນາມຮົບ, ມີປະສົບການຫຼາຍວຽກງານທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ຈາກການເປັນພະນັກງານກັບຕໍາແຫນ່ງຊັ້ນນໍາໃນອຸດສາຫະກໍາ. ນັ້ນແມ່ນເຫດຜົນທີ່ຂ້ອຍອ່ານຄໍາເຫັນດ້ວຍຄວາມພາກພູມໃຈ, ດ້ວຍປະສົບການ, ແລະດ້ວຍຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ.
ເປົ້າໝາຍສູງສຸດຂອງຜູ້ອ່ານບົດກະວີ, ບົດຂຽນ ຫຼື ບົດຄວາມແມ່ນໄດ້ຮັບການດົນໃຈ. ຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ເພື່ອໃຫ້ສາມາດສ້າງແຮງບັນດານໃຈໃຫ້ສາທາລະນະຊົນ, ກ່ອນອື່ນ ໝົດ, ຜູ້ອ່ານຕ້ອງສາມາດ "ຮູ້ສຶກ" ສິ່ງທີ່ຢູ່ໃນນັ້ນ. ໃນເວລາທີ່ພວກເຮົາໄດ້ຮັບຂໍ້ຄວາມ, ມັນແມ່ນບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ຢູ່ນອກພວກເຮົາ. ເມື່ອພວກເຮົາເວົ້າ, ມັນແມ່ນສິ່ງທີ່ມາຈາກຈິດວິນຍານຂອງພວກເຮົາ, ຈາກຄວາມຮູ້ສຶກຂອງພວກເຮົາເອງ.
"ຜົວຂອງຂ້ອຍແລະຂ້ອຍດໍາລົງຊີວິດແບບງ່າຍດາຍ, ໂດຍບໍ່ມີການ frills."
+ ທ່ານຍັງກ່າວວ່າ: “ຕ້ອງຈຳເປັນຕ້ອງຈຳແນກລະຫວ່າງອາຊີບແລະອາຊີບໃຫ້ຊັດເຈນ…”
ຖືກຕ້ອງແລ້ວ! ອາຊີບເປັນວຽກເຮັດງານທຳຫາລ້ຽງຊີບ, ມີລາຍຮັບເພື່ອລ້ຽງດູຕົນເອງແລະຄອບຄົວ. ອາຊີບເປັນເຫດຜົນໃນການດໍາລົງຊີວິດ, ຈຸດຫມາຍປາຍທາງ. ຂ້ອຍເລືອກອາຊີບນັກສິລະປິນ ແລະເຊື່ອໝັ້ນວ່າຂ້ອຍເກີດມາເພື່ອເດີນຕາມເສັ້ນທາງນັ້ນ.
ບາງຄົນເວົ້າວ່າຂ້ອຍເປັນນັກສິລະປິນ 200%, ເພາະວ່າຂ້ອຍເຮັດວຽກດ້ວຍຫົວໃຈ, ຄວາມຮັບຜິດຊອບແລະຄວາມຮູ້ສະເຫມີ. ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍຄິດກ່ຽວກັບເງິນທີ່ຂ້ອຍໄດ້ຮັບ. ຖ້າຫາກວ່າຂ້າພະເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າຈະໃຫ້ເງິນທີ່ຈະໃຫ້ຜູ້ທຸກຍາກແລະຜູ້ດ້ອຍໂອກາດໃນສັງຄົມ.
ເປັນເວລາຫຼາຍປີ, ຜົວກັບຂ້ອຍໄດ້ດຳລົງຊີວິດແບບລຽບງ່າຍ, ໄຮ້ດຽງສາ, ແຕ່ບ້ານເຮົາເປີດໃຫ້ຜູ້ປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກສະເໝີ.
ນັກສິລະປິນປະຊາຊົນ ເລຈູກ ອາຍຸເກືອບ 80 ປີ
+ ອາຍຸເກືອບ 80 ປີ, ຮັກສາສຸຂະພາບ ແລະ ສຽງແຄນແນວໃດ ເພື່ອສືບຕໍ່ປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນວຽກງານສິລະປະ?
ຂ້ອຍມີນິໄສນ້ອຍໆ. ທຸກໆຄືນ, ຂ້ອຍຖູແຂ້ວແລະລ້າງປາກດ້ວຍນ້ໍາເກືອທີ່ເຮັດຈາກເກືອທະເລຫຍາບ. ນອກຈາກນັ້ນ, ຂ້ອຍເອົາໃຈໃສ່ກັບການຮັກສາຕີນຂອງຂ້ອຍໃຫ້ອົບອຸ່ນ. ເນື່ອງຈາກວ່າຈຸດສຽງແມ່ນຕັ້ງຢູ່ໃນຕີນ, ຖ້າຕີນຂອງຂ້ອຍເຢັນ, ມັນຈະຍາກທີ່ຈະຮັກສາສຽງຂອງຂ້ອຍ.
+ ຂອບໃຈສໍາລັບການແບ່ງປັນ, ສິລະປິນປະຊາຊົນ Le Chuc!
ທີ່ມາ: https://phunuvietnam.vn/nsnd-le-chuc-toi-lam-viec-bang-tat-ca-trai-tim-va-chua-bao-gio-nghi-den-dong-tien-nhan-duoc-20250912100840378.htm
(0)