ນັກວິຊາການຢູ່ແຈຂອງຕະຫຼາດ

ທຸກໆລະດູໃບໄມ້ປົ່ງ, ບົດກະວີ “ນັກສືກສາ” ຂອງ ຫວູດິງລຽນ ດ້ວຍພາບພົດຂອງນັກສືກສາຜູ້ເກົ່າທີ່ສະຫງ່າງາມ ແລະໜ້ານັບຖືມາສູ່ຈິດໃຈ. ຂ້ອຍນັບຖືນັກວິຊາການສະເໝີ ເພາະຂ້ອຍເຊື່ອວ່າຄຳທີ່ເຂົາເຈົ້າຂຽນມາຈາກໃຈ ແລະຈິດວິນຍານຂອງເຂົາເຈົ້າ. ພວກເຂົາເປັນຄໍາເວົ້າຂອງໄພ່ພົນ.

ແຕ່ມັນເບິ່ງຄືວ່າຄວາມເຄົາລົບພຽງແຕ່ຢູ່ໃນຄວາມຊົງຈໍາໃນເວລາທີ່ຊີວິດພັດທະນາແລະວຽກອະດິເລກປະຕິບັດບໍ່ມີບ່ອນຫວ່າງສໍາລັບນັກວິຊາການທີ່ຈະປະຕິບັດ. ບາງ​ຄົນ​ວາງ​ປາກ​ກາ​ຂອງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ, ບາງ​ຄົນ​ຕີ​ຫີນ​ຫມຶກ​ຂອງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ.

ເມື່ອ 5 ປີກ່ອນ, ເວລາໄປຕະຫຼາດກັບໝູ່ເພື່ອນຢູ່ບ້ານເກີດ, ສິ່ງທີ່ຈັບໃຈ ແລະ ຈັບໃຈຂ້ອຍຫຼາຍທີ່ສຸດແມ່ນກະຕູບທີ່ຖ່ອມຕົວຢູ່ທ້າຍຕະຫຼາດ. ນັກສືກສາເຖົ້າຜູ້ໜຶ່ງນັ່ງຢ່າງຈິງຈັງຢູ່ຂ້າງຕຽງໄມ້ໄຜ່, ຕໍ່ໜ້າລາວມີຫີນຫມຶກ ແລະ ຖູຖູແຖວໆຈັດລຽງຢ່າງເປັນລະບຽບ, ດ້ານຫລັງຂອງລາວມີຮູບແຕ້ມ ແລະ ຮູບແຕ້ມທີ່ພັດລົມໃນລະດູໃບໄມ້ປົ່ງ. ລາວຕ້ອງນັ່ງແບບນັ້ນເປັນເວລາໜຶ່ງຊົ່ວໂມງ, ແຕ່ບໍ່ມີລູກຄ້າ. ພຽງແຕ່ເດັກນ້ອຍທີ່ຢາກຮູ້ຢາກເຫັນຢຸດເບິ່ງ, ແຕ່ພວກເຂົາຖືກດຶງອອກໄປທັນທີໂດຍຜູ້ໃຫຍ່ດ້ວຍຄໍາເວົ້າທີ່ເລັ່ງລັດວ່າ: "ໄປໄວໆຫຼືຫມຶກຈະເປື້ອນເຈົ້າ!" ຄໍາສັບຕ່າງໆແມ່ນຄ້າຍຄືເກືອຢູ່ໃນບາດແຜ, ແຕ່ນັກວິຊາການຍັງຄົງຢູ່ໃນແຈຂອງຕະຫຼາດນັ້ນ.

ຂ້ອຍຮູ້ວ່າລາວບໍ່ໄດ້ມາຈາກບ້ານເກີດຂອງຂ້ອຍ. ລາວມາຈາກນະຄອນ Thanh Hoa . ກ່ອນນັ້ນ, ລາວເປັນຄູສອນຢູ່ໂຮງຮຽນສິລະປະ. ຄວາມກະຕືລືລົ້ນ, ແລະບາງທີອາດມີຄວາມຮັບຜິດຊອບ, ໄດ້ກະຕຸ້ນລາວໃຫ້ຢູ່ໃນຫຼາຍບ່ອນ. ຕະຫຼາດ, ປະຕູວັດ, ບາງຄັ້ງໃນເດີ່ນໂຮງຮຽນຂອງບ້ານ. ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ບໍ່​ໄດ້​ຄິດ​ເຖິງ​ພາ​ລະ​ກິດ​ອັນ​ຍິ່ງ​ໃຫຍ່​ອັນ​ໃດ​ທີ່​ເຮັດ​ໃຫ້​ລາວ​ເຄື່ອນ​ໄຫວ​ໄປ​ທົ່ວ​ທຸກ​ແຫ່ງ​ໃນ​ຜ້າ​ມ່ານ, ເສື້ອ​ຜ້າ​ສີ່​ກະ​ດານ, ໄມ້​ຕັນ ແລະ​ກ່ອງ​ເຄື່ອງ​ມື. ຂ້າພະເຈົ້າພຽງແຕ່ສົມມຸດວ່າລາວມີຄວາມມັກ.

ແຕ່ຢ່າງຊັດເຈນວ່າ passion ລາວເຮັດໃຫ້ລາວເປັນຈໍານວນຫຼວງຫຼາຍ. ຄວາມມັກສ່ວນຕົວຂອງລາວເປັນຄືກັບເຜິ້ງທີ່ປະກອບສ່ວນ້ໍາເຜີ້ງໃຫ້ຊີວິດ, ຢ່າງຫນ້ອຍຊ່ວຍໃຫ້ເດັກນ້ອຍທີ່ເກີດໃນຍຸກດິຈິຕອນຮູ້ວ່າມີນັກວິຊາການຂົງຈື້ແລະນັກຂຽນສັກສິດ, ເຖິງແມ່ນວ່າພວກເຂົາຖືກດຶງຈາກພໍ່ແມ່ຂອງພວກເຂົາ.

ການ​ຟື້ນ​ຟູ​ວັດ​ທະ​ນະ​ທຳ​ພື້ນ​ເມືອງ​ແມ່ນ​ໜ້າ​ທີ່​ຮັບ​ຜິດ​ຊອບ​ຕົ້ນ​ຕໍ​ຂອງ​ຂະ​ແໜງ​ວັດ​ທະ​ນະ​ທຳ, ແຕ່​ທັງ​ໝົດ​ຂອງ​ພວກ​ເຮົາ. ຊ່າງຫັດຖະກໍາ, ນັກຮ້ອງຄາຕ່າ, ຊ່າງຂຸ່ຍໄມ້ໄຜ່, ຫຼືຄືກັບນັກວິຊາການທີ່ລຽບງ່າຍນັ້ນ, ແຕ່ລະຄົນລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນສາຍສີທີ່ປະກອບເປັນເຄື່ອງເປົ່າ.

ສອງສາມມື້ກ່ອນ, ຂ້ອຍກັບໄປບ້ານເກີດເພື່ອໄປຕະຫຼາດ ແລະ ລໍຖ້າເບິ່ງວ່າ "ນັກສືກສາ" ຍັງອົດທົນຢູ່ແຈຕະຫຼາດ. ຂ້າພະ​ເຈົ້າ​ຍິ້ມ​ເພາະ​ຜ້າ​ເຕັ້ນ​ເກົ່າ​ຍັງ​ຢູ່, ​ແຕ່​ໃບ​ໜ້າ​ຂອງ​ນັກ​ວິຊາ​ການ​ບໍ່​ໄດ້​ຄິດ​ຮອດ​ອີກ, ມັນ​ຍັງ​ມິດ​ງຽບ. ຫຼາຍຄົນໃນຊົນນະບົດມີຄວາມຕື່ນເຕັ້ນກັບຕົວໜັງສືຄູ່ ຫຼືການຂຽນຕົວຂຽນ, ບາງຄັ້ງເປັນພຽງຄຳສຸ່ມທີ່ລາວຂຽນ. ບາງຄົນ, ບາງຄົນ, ສ່ວນຕົວເອົາເງິນໃສ່ຈານໃສ່ໂຕະເພື່ອຂອບໃຈ.

ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ເຄີຍ​ຄິດ​ວ່າ ນັກ​ສຶກ​ສາ​ໃນ​ສະ​ໄໝ​ບູ​ຮານ​ໄດ້​ໃຫ້​ການ​ຂຽນ​ຕົວ​ໜັງ​ສື​ເພື່ອ​ດຳ​ລົງ​ຊີ​ວິດ​ໃນ​ບັນ​ຍາ​ກາດ​ລະດູ​ໃບ​ໄມ້​ປົ່ງ, ຫວັງ​ວ່າ​ຈະ​ນຳ​ຄວາມ​ສຸກ​ມາ​ໃຫ້​ຜູ້​ທີ່​ຂໍ​ຂຽນ​ຕົວ​ໜັງ​ສື. ໃນ​ແຈ​ທີ່​ຕ່ຳ​ຕ້ອຍ​ຂອງ​ຕະ​ຫຼາດ​ຊົນ​ນະ​ບົດ​ໃນ​ທຸກ​ມື້​ນີ້, ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ເຫັນ​ພາບ​ນັ້ນ​ຫຼັງ​ຈາກ​ຄວາມ​ອົດ​ທົນ​ຂອງ​ນັກ​ສຶກ​ສາ​ມາ​ຫຼາຍ​ປີ.

ປະໂຫຍກຂະໜານ ແລະ ການຂຽນຕົວຂຽນທີ່ກະພິບໃນສາຍລົມລະດູໃບໄມ້ປົ່ງຢູ່ແຄມທາງ ແລະຢູ່ແຈຕະຫຼາດແມ່ນກັບມາມີຊີວິດແທ້ໆ. ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ hummed ສາຍ​ຈາກ poem "ນັກ​ວິ​ຊາ​ການ​"​: ໃນ​ແຕ່​ລະ​ປີ peach blossoms bloom / ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ເຫັນ​ນັກ​ວິ​ຊາ​ອາ​ຍຸ​ອີກ​ເທື່ອ​ຫນຶ່ງ ... ມີ​ຄວາມ​ສຸກ​. ຖ້າ ຫວູດິງລຽນ ຍັງມີຊີວິດຢູ່, ລາວບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງຂຽນຄວາມໂສກເສົ້າເຫຼົ່ານັ້ນຄື: ນັກສືກສາຍັງນັ່ງຢູ່ບ່ອນນັ້ນ/ ບໍ່ມີໃຜຜ່ານໄປມາ/ ໃບໄມ້ສີເຫຼືອງຕົກລົງໃສ່ເຈ້ຍ/ ພາຍນອກ, ຝົນທີ່ຕົກລົງມາ...

ຄວາມສຸກ

ທີ່ມາ: https://baothanhhoa.vn/ong-do-o-goc-cho-phien-236561.htm