Quy Nhon ຕະຫຼອດໄປໃນຄວາມຮັກກັບກິ່ນຫອມຂອງເວລາ

ແຕ່ "ຕອນບ່າຍໄດ້ບິນໂດຍ" ນັບຕັ້ງແຕ່ນັ້ນມາ. ຕົວຈິງແລ້ວ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມີບາງໂອກາດໄປ Quy Nhon ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ "ເຫັນ" Quy Nhon. ສອງສາມຄັ້ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມກອງປະຊຸມ, ພົບປະກັບນັກຂ່າວ, ງານລ້ຽງຈົນຮອດຕອນເດິກແລ້ວກັບຄືນໄປໂຮງແຮມເພື່ອນອນຮາບພຽງດຽວຄືແມງສາບ. ຕອນເຊົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ກ່າວລາກັບ Quy Nhon ດ້ວຍຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຜູ້ກະທຳຜິດ.

Quy Nhơn tình mãi với hương thời gian - Ảnh 1. — ຖະໜົນ Ky Con ກ່ອນປີ 1975. ໃນປັດຈຸບັນຖະໜົນ Ly Tu Trong.

ມື້ອື່ນຂ້ອຍນັ່ງຟັງເພງ Quy Nhon ຂອງ Ngo Tin, ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຊົງຈຳ. ອາລົມຫຼາຍ. ເນື້ອເພງໄດ້ບິນແລະລອຍໄປກັບສຽງດົນຕີພາຍໃຕ້ທ້ອງຟ້າທີ່ໝອກຄວັນຂອງ Quy Nhon. ເພງນີ້ໄດ້ຫວັ່ນໄຫວແຕ່ລະເລື່ອງ, ແຕ່ລະຖະໜົນ, ແຕ່ລະຖະໜົນ, ແຕ່ລະຮູບ, ແຕ່ລະຄວາມຊົງຈຳ. ຂ້ອຍຕົກຫລຸມຮັກ Quy Nhon ດົນນານມາແລ້ວ, ດຽວນີ້ເພງນີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຕົກຫລຸມຮັກອີກຄັ້ງ. Quy Nhon ສະເຫມີມີຫໍ Twin Towers ຕິດກັບຂົວຄູ່ແຝດ, ສະນັ້ນມັນຖືກຕ້ອງເທົ່ານັ້ນທີ່ຂ້ອຍຮັກ Quy Nhon ສອງເທົ່າ. ຂ້ອຍຈື່ບາງຄົນທີ່ "ປັດຊະຍາ" ໃນງານລ້ຽງ, ອາດຈະເປັນພຽງແຕ່ parody ເພື່ອຄວາມມ່ວນ, ແຕ່ມັນມີຄວາມຫມາຍ. ວ່າຫົວໃຈສະເຫມີກະຊິບສອງສິ່ງ. 1: ຄວາມຮັກແມ່ນຖືກຕ້ອງສະເໝີ. 2: ຖ້າຄວາມຮັກຜິດ, ທົບທວນກົດລະບຽບ 1.

ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປ Quy Nhon. ເຫດຜົນແມ່ນຈະແຈ້ງແຕ່ຂັ້ນຕອນຂອງຂ້ອຍແມ່ນລັງເລ. “ລະດູຮ້ອນແດງ”, ຖະໜົນສາຍຫຼັກກວ່າ 20 ກິໂລແມັດຈາກບ້ານຂ້າພະເຈົ້າເຖິງໂຮງຮຽນມັດທະຍົມຕອນປາຍ ດັກເຟືອງ ( ກວາງຫງາຍ ) ຖືກລູກລະເບີດ ແລະ ລູກປືນ. ທຸກໆສອງສາມກິໂລແມັດ, ສາຍຮົ້ວແຖວໜຶ່ງຖືກຢຽດອອກໄປທົ່ວ. ສອງຝັ່ງຂອງຖະໜົນຫົນທາງມີທົ່ງນາປ່າທີ່ມີກິ່ນຫອມຂອງຫຍ້າທີ່ຖືກໄຟໄໝ້. ຕໍ່ມາ, ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອ່ານ “ໂອ້ຍ, ທົ່ງນາເຂດບ້ານເກີດເມືອງນອນ/ສາຍໜາມໄດ້ແທງທ້ອງຟ້າຕອນບ່າຍ” (ຫງວຽນດິງທິ), ຂ້າພະເຈົ້າມັກຄິດເຖິງຖະໜົນ “ທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຝຸ່ນປືນ”.

ເພື່ອນບ້ານຂອງຂ້ອຍຊື່ວ່າ Hung, ອາຍຸສູງກວ່າຂ້ອຍ 2 ຊັ້ນ, ໄດ້ເຊີນຂ້ອຍໄປຖອນໃບປະກາດ ແລະ ເຊົ່າເຮືອນຢູ່ Quy Nhon ເພື່ອຮຽນຕໍ່. ນຶ່ງອາທິດຕໍ່ມາ, ລາວກັບຂ້ອຍໄດ້ເປັນນັກຮຽນຢູ່ໂຮງຮຽນມັດທະຍົມຕອນປາຍ ເຫີນຖາວ (ປະຈຸບັນແມ່ນໂຮງຮຽນປະຖົມ Tran Quoc Tuan).

ໃນປີນັ້ນ, ສົງຄາມຍັງບໍ່ທັນມາຮອດ Quy Nhon. ເຮືອນພັກຢູ່ 29 Ky Con (ປະຈຸບັນແມ່ນຖະໜົນ Ly Tu Trong) ມີເດັກຊາຍອີກ 2 ຄົນ, ແຕ່ບໍ່ມີໃຜຮູ້. ມັນແມ່ນເມືອງ. ມັນຄືຢູ່ຊົນນະບົດ, ຖ້າໄກ່ຜ່ານຊອຍ, ປະເທດເພື່ອນບ້ານຈະຮູ້ວ່າໄກ່ຂອງໃຜ, ປ່ອຍໃຫ້ຄົນແປກຫນ້າ. ສະຖານທີ່ນີ້ສອນນັກຮຽນທີ່ໂງ່ສອງຄົນທີ່ໄດ້ເຂົ້າມາໃນເມືອງທຸກຢ່າງ: ໄປຕະຫຼາດ, ແຕ່ງກິນ, ຊັກຜ້າ, ຮຽນ, ອ່ານ, ເບິ່ງໜັງ, ເຈົ້າສາວ...

ໄປໂຮງຮຽນ, ຂ້ອຍເລືອກເສັ້ນທາງທີ່ສັ້ນທີ່ສຸດເພາະວ່າຂ້ອຍຢ້ານທີ່ຈະມາຊ້າ. ແຕ່ຫຼັງຈາກໄປຮຽນແລ້ວ, ຂ້າພະເຈົ້າມັກຍ່າງເລາະຕາມໝູ່ບ້ານກີເຍີນ, ໃນຂະນະທີ່ຄົນໜຸ່ມໃນປະຈຸບັນເວົ້າວ່າ, “ຫາຍສາບສູນ”. ຖະໜົນຫົນທາງມີປະຊາກອນໜ້ອຍ. ຕົ້ນໄມ້ເກົ່າແກ່ຫຼາຍຕົ້ນມີໃບໜາ. ມັນເບິ່ງຄືວ່າເມືອງຍັງຢູ່ໃນຊົນນະບົດ. ທ້ອງຟ້າຖືກປົກຄຸມເປັນບາງໆດ້ວຍ bougainvillea. ໜໍ່ໄມ້ຈຳນວນໜຶ່ງ ໂບກມືໂດຍບໍ່ຄາດຄິດ. ຖະໜົນຫົນທາງຢູ່ທີ່ນີ້ ແລະຍັງມີຮ່ອງຮອຍສົດໆຂອງດອກແຂມກວາດເດີ່ນ. ຫ້ອງໂຖງຈໍານວນຫຼາຍທີ່ມີປ່ອງຢ້ຽມເປີດ. ບາງພາກສ່ວນເບິ່ງຄືກັບເມືອງເກົ່າຂອງ Hoi An ໃນມື້ນີ້.

Quy Nhơn tình mãi với hương thời gian - Ảnh 2. — ນະຄອນ Quy Nhon ໃນມື້ນີ້.

ຂ້ອຍມັກຮູບເງົາສິລະປະການຕໍ່ສູ້ຂອງຮົງກົງ. ໂຮງໜັງ Kim Khanh, Le Loi ມັກສະແດງຮູບເງົາປະເພດນີ້. ໂດຍວິທີທາງການ, ຂ້ອຍໄດ້ຮຽນຮູ້ວິທີເປົ່າແກດັງໆຄືກັບສຽງດັງລົດ ເພາະວ່າຂ້ອຍຮຽນແບບຕົວລະຄອນໃນໜັງ. ມື້ໜຶ່ງ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕິດຕາມບັນດານັກສຶກສາ “ອ່າວດ່າ” ຢູ່ໂຮງຮຽນ ຈີ່ຫວູ, ຖະໜົນ Gia Long (ປັດຈຸບັນແມ່ນຖະໜົນ Tran Hung Dao). ຂ້າພະເຈົ້າ whistled ແລະກຸ່ມທັງຫມົດໄດ້ຫັນປະມານ. ໂອພຣະເຈົ້າ, ຂ້ອຍເກືອບລົ້ມລົງເພາະວ່າ ... ເດັກຍິງທັງຫມົດແມ່ນງາມ, ສົດໃສແລະ classis ຫຼາຍ.

ໃນເວລານັ້ນ, ບໍ່ມີໃຜຮຽກຮ້ອງ "ວັດທະນະທໍາການອ່ານ" ແຕ່ນັກຮຽນແມ່ນ Crazy ກ່ຽວກັບການອ່ານ. ຖະໜົນ ຫງວຽນເຫ້ວ ມີຮ້ານໃຫ້ເຊົ່າປຶ້ມຫຼາຍແຫ່ງ. ພຽງແຕ່ຈ່າຍເງິນຫຼາຍສິບດົງ, ທ່ານສາມາດອ່ານຫນັງສືທັງອາທິດ. ຂ້າພະເຈົ້າມັກປຶ້ມຂອງນັກຂຽນ Duyen Anh, Muong Man, ແລະ Tuoi Ngoc ປະຈຳອາທິດ. Hung ມັກວັນນະຄະດີລັດເຊຍ ແລະ ອາເມລິກາ ແລະ ມັກວາລະສານ Doi Dien (ຂາຍຢູ່ຖະໜົນ Vo Tanh ຕົ້ນ).

ມື້ໜຶ່ງ, ທ່ານ ຮ່ວາງ (ທີ່ສອນພາສາຝຣັ່ງ) ໄດ້ “ເວົ້ານອກຫົວຂໍ້”. ທ່ານໄດ້ອ່ານ ແລະ ຍ້ອງຍໍບົດກະວີ “ຄື້ນຟອງຍັງຕີຢູ່ຊ່ອງແຄບ” ຂອງນັກກະວີ ເລວັນງຽນ ທີ່ລົງພິມໃນວາລະສານ Doi Dien. ລາວເວົ້າຄືກັບໄພ່ພົນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຟັງປຶ້ມຂອງທ່ານ Hung ແລະອ່ານບົດກະວີນີ້. ບັນດາຮູບການກະວີມີທັງຈິງແລະແປກປະຫຼາດ, ຂໍ້ທີ່ຖືກຖິ້ມອອກໄປ, ອາລົມທີ່ຖືກກົດດັນ, ທັດສະນະຕ້ານສົງຄາມ, ອາລົມທີ່ຂົ່ມເຫັງ ແລະ ຄວາມໜັກໜ່ວງຂອງຍຸກສະໄໝລ້ວນແຕ່ຈະແຈ້ງ. ທັນທີ, ບົດກະວີ "ຕິດ" ໃນຂ້ອຍ. ຂ້າພະເຈົ້າຮັກ Quy Nhon ຫຼາຍ, ມັກບົດເພງຟຣີ, ແລະບໍ່ໄດ້ fascinated ໂດຍຄວາມຫວານຊື່ນຂອງ "ຫໍງາຊ້າງ" ຂອງບົດກະວີຮັກ.

ຄັ້ງໜຶ່ງ, ນັກຮຽນ 3 ຄົນຈາກໂຮງຮຽນ Quy Nhon ໄດ້ໄປຢ້ຽມຢາມ Hung, ເດັກຊາຍ 2 ຄົນ ແລະ ຍິງ 1 ຄົນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ປຸງແຕ່ງອາຫານບໍ່ດີເພື່ອບັນເທີງແຂກ. ມື້ນັ້ນ, ຂ້ອຍ, ນັກຮຽນຊັ້ນ 10, ພຽງແຕ່ຮູ້ວິທີ ... ກິນແລະງຽບ. ຄູສອນສາມຄົນທີ່ໃກ້ຈະຈົບການສຶກສາມີຄວາມເປັນຫ່ວງ, ບໍ່ຮູ້ວ່າ "ຄໍາສັ່ງເຜີຍແຜ່" ຈະສົ່ງພວກເຂົາໄປສອນຢູ່ໃສ. ຖ້າມັນຢູ່ໃນພື້ນທີ່ "ຜິວຫນັງເສືອດາວ", ພວກເຂົາຈະກັບຄືນມາເມື່ອໃດ? Hung ເວົ້າກ່ຽວກັບການສອບເສັງປະລິນຍາຕີ IBM ຄັ້ງທໍາອິດທີ່ລາວກໍາລັງປະເຊີນ, ກ່ຽວກັບການລົງທະບຽນໃນມະຫາວິທະຍາໄລໃນ Saigon, ກ່ຽວກັບການຫລີກລ້ຽງກອງທັບ. ນັກຮຽນທັງໝົດໃນກຸ່ມໄດ້ຮູ້ວິທີຮ້ອງເພງຂອງ Trinh. ຂ້ອຍໄດ້ຢືມກີຕ້າຈາກເຮືອນຂ້າງໆ. “ສາວງາມທີ່ສຸດໃນຫ້ອງ” ມີຊື່ວ່າ ຮວານຫຼິ້ນກີຕາດ້ວຍຕົວເອງ, ຮ້ອງເພງ “ສາວຫວຽດຜ່ານບ້ານ, ຍ່າງໃນຍາມກາງຄືນເຕັມໄປດ້ວຍສຽງປືນ…” ສຽງຂອງນາງແມ່ນໂສກເສົ້າໂສກເສົ້າ.

Hoan ມີຕາໃຫຍ່, ຈັບໃຈ. Hung ເວົ້າວ່າພວກເຮົາທັງສາມ (ລາວແລະຄູອາຈານນັກສຶກສາ 2) ແມ່ນເປັນບ້າຂອງຕາ Hoan. ບໍ່ແປກທີ່ລາວມັກຈະຮ້ອງເພງ "ຕາທີ່ສວຍງາມທີ່ພວກເຮົາທັງສາມຮັກ". ທ່ານກ່າວວ່າ ການປະກວດ “ຄວາມຮັກ” ຄວາມລັບນີ້ແມ່ນເຄັ່ງຄັດ, ຍິ່ງກວ່າການສອບເສັງປະລິນຍາຕີ. ໃນວັນອາທິດ, ເພິ່ນໄດ້ເຊີນຂ້າພະເຈົ້າຂຶ້ນລົດໄຟໄປເມືອງ ຈ່າວເຮີເຍີນ (ຕຸຍຝູ໋ກ) ເພື່ອກິນເຂົ້າໜົມປົ່ງ, ແລະ ໄປຢາມຮວ່າງ.

Quy Nhơn tình mãi với hương thời gian - Ảnh 3. — ຮ້ານປຶ້ມ Trinh Vuong ປະຈຸບັນ. ຖັດຈາກນັ້ນແມ່ນສະຖານທີ່ເກົ່າຂອງໂຮງຮຽນ Trinh Vuong.

ຂ້າພະເຈົ້າຍັງຈື່ Hiep ຢູ່ໃກ້ກັບເຮືອນກິນນອນ. Hiep ມາຈາກ Van Canh, ມີໃບຫນ້າອ່ອນໂຍນ, ປາກແດງ, ແລະມັກຈະຍິ້ມ. Hiep ໄປ Quy Nhon ເຮັດວຽກເປັນມືຈ້າງ. ນາງມີຕູ້ໄມ້ຂະຫນາດນ້ອຍຂາຍຢາສູບ. ຂ້ອຍມັກຊື້ຢາສູບຈາກນາງ. ມື້ຫນຶ່ງຂ້າພະເຈົ້າ teased ນາງ, "ແປ" ຊື່ຂອງຢາສູບ Capstan ເປັນ ... poem "ເສື້ອ windy ແລະ frosty ຄວາມຮັກຂອງຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນຫນັກ" (ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້ນີ້ໂດຍ stealth). Hiep laughed ແລະເວົ້າວ່າມັນເປັນເລື່ອງຕະຫລົກຫຼາຍ. ຈາກນັ້ນມາ, ທຸກຄັ້ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຊື້ຢາສູບໃນຂະຫນາດນ້ອຍ, ນາງ "ໄດ້ຊຸກຍູ້" ຂ້າພະເຈົ້າດ້ວຍການສູບຢາເພີ່ມເຕີມ. ເມື່ອຂ້ອຍໝົດເງິນ ຂ້ອຍກໍເຊົາສູບຢາ. ແຕ່ຂ້ອຍຕັ້ງໃຈບໍ່ຊື້ໃນສິນເຊື່ອເພື່ອຮັກສາ "ຊື່ສຽງ" ຂອງຂ້ອຍເປັນນັກວິຊາການ. ໃນຄືນຫນຶ່ງ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຜ່ານໄປ, Hiep ແລ່ນອອກໄປແລະເອົາຖົງຢາສູບ Capstan ເຂົ້າໄປໃນມືຂອງຂ້ອຍ. ໃນເວລານັ້ນ, ຮ່າງກາຍທັງຫມົດຂອງຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນຊາ.

ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າຍັງຢູ່ແຂວງ Nghia Binh, ຖະຫນົນຫົນທາງ Quy Nhon ແມ່ນຄັບແຄບ. ໝວກຮູບຊົງ, ໝວກຮູບຈວຍ, ລົດຖີບ, ລົດຈັກດັດແປງ, ຍ່າງ, ແບກເສົາ, ຕະຫຼາດເຂົ້າ ແລະ ແມ່ນ້ຳຂອງ... ທຸກຢ່າງ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມຄ້າຍປະກອບປະກອບວັນນະຄະດີແລະໄດ້ຮັບການຂີ່ລົດ U-oát ໄປໂຮງງານໄຟຟ້າ Yaly. ເດັກນ້ອຍທີ່ບໍ່ມີເສື້ອທີ່ມີກົ້ນຮາບພຽງ ແລະທ້ອງໃຫຍ່ແລ່ນຕາມຫຼັງລົດ, ຫົວຫົວດັງໆ. ສຽງຫົວທີ່ຊັດເຈນຂອງພວກເຂົາດັງອອກມາຈາກຂີ້ຝຸ່ນ. ມື້ພັກເຊົາ, ຂ້ອຍໄປໂຮງໝໍແຂວງເພື່ອໄປຢາມພີ່ນ້ອງທີ່ນອນຢູ່ພື້ນ ເພາະບໍ່ມີຕຽງນອນ. ເມື່ອຟັງຂ້າພະເຈົ້າແລ້ວ, ນັກກະວີ ເລວັນງຽນ ໄດ້ຖືຖົງໝາກໄມ້ ແລະ ຜ້າຫົ່ມເກົ່າໄປນຳຂ້າພະເຈົ້າ. ລາວເວົ້າຢ່າງໂສກເສົ້າວ່າ: "ຂ້ອຍບໍ່ມີເງິນ, ນີ້ແມ່ນຄວາມຮັກ." ຂ້ອຍຖືກຍ້າຍ. ຂ້ອຍຮັກ Quy Nhon ຫຼາຍກວ່າເພາະວ່າຂ້ອຍນັບຖືລາວ.

ເມື່ອຮຽນຢູ່ຫ້ອງສອນວິຊາການຂັ້ນສູງແຂວງ ກວາງຫງາຍ, ທ່ານ ເຈີ່ນຊວນຕ໋ຽນ (ມະຫາວິທະຍາໄລກຸ້ຍເຍີນ) ໄດ້ເຂົ້າຫ້ອງຮຽນທີ 1. ພວກເຮົາແປກໃຈທີ່ໄດ້ຮັບຮູ້ເຊິ່ງກັນແລະກັນ. ເມື່ອດົນນານມາແລ້ວ, “ນັກກະວີ” ສອງປະເທດເຄີຍມີບົດກະວີລົງພິມໃນໜັງສືພິມ Nghia Binh ສະບັບດຽວກັນ. ໃນຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າປາຖະຫນາສໍາລັບບາງສິ່ງບາງຢ່າງ, ລາວໄດ້ນໍາເອົາ Quy Nhon ເຢັນໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ. ພວກເຮົາໄດ້ "ເຮັດ" ຄືນ Quy Nhon ຢູ່ແຂວງ Quang Ngai. ດິນແດນ ແລະຊາວເຜົ່າ ກຶມມຸ ໃນອະດີດ ແລະ ປະຈຸບັນ ແມ່ນຢູ່ຮ່ວມກັນ, ເຫັນໄດ້ຊັດເຈນໃນບົດເພງຂອງນັກດົນຕີ ໂງຕິ້ງ ທີ່ມີພອນສະຫວັນວ່າ: “ຫໍຝາແຝດ, ຂົວຝາແຝດຢູ່ສະເໝີ, ຮັກຫອມຫວນຕະຫຼອດໄປ”.

ທີ່ມາ: https://thanhnien.vn/quy-nhon-tinh-mai-voi-huong-thoi-gian-185230619143038047.htm

: Quy Nhon ມະຫາວິທະຍາໄລ Quy Nhon ກວາງຫງາຍ

(0)

No data