“ຍຸກກາງ” ທີ່ເຂັ້ມແຂງຂອງການພົວພັນຫວຽດນາມ - ເຢຍລະມັນ

ເນື່ອງໃນໂອກາດສະເຫຼີມສະຫຼອງ 50 ປີແຫ່ງວັນສ້າງຕັ້ງການພົວພັນທາງການທູດ ຫວຽດນາມ - ເຢຍລະມັນ (23/9/1975 – 23/9/2025), ຂ້າພະເຈົ້າຢາກແບ່ງປັນບາງຄຳເຫັນກ່ຽວກັບການພົວພັນມິດຕະພາບທີ່ເປັນມູນເຊື້ອຂອງ ຫວຽດນາມ ກັບປະເທດທີ່ສອງຂອງຂ້າພະເຈົ້າຖືວ່າ:

Báo Quốc Tế•23/09/2025

'Tuổi trung niên' sung sức của quan hệ Việt-Đức

ຈາກຊ້າຍໄປຂວາ, ທ່ານນາຍົກລັດຖະມົນຕີ ແຫ່ງລັດ Hessen ທ່ານ Volker Bouffier, ກົງສຸນໃຫຍ່ ຫວຽດນາມ ປະຈຳ Frankfurt (ເຢຍລະມັນ) ທ່ານ Nguyen Huu Trang ແລະ ທ່ານຮອງນາຍົກລັດຖະມົນຕີ, ລັດຖະມົນ ຕີການຕ່າງປະເທດ Pham Gia Khiem ໃນຕອນຄ່ຳວັນທີ 13 ກັນຍາ, ທີ່ສຳນັກງານສະຖານກົງສຸນໃຫຍ່ ຫວຽດນາມ ຢູ່ Frankfurt (ພາບ: TG).

ໃນໄລຍະເຄິ່ງສະຕະວັດທີ່ຜ່ານມາຂອງການປ່ຽນແປງຫຼາຍຢ່າງ, ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກພາກພູມໃຈ ແລະ ໂຊກດີທີ່ໄດ້ມີ 49 ປີທີ່ຕິດພັນກັບພາສາເຢຍລະມັນ ແລະ ເຢຍລະມັນ ໃນຫຼາຍຕຳແໜ່ງທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ນັບແຕ່ມື້ເປັນນັກສຶກສາກົດໝາຍຢູ່ທັງສອງພາກຂອງເຢຍລະມັນກ່ອນການໂຮມເຂົ້າກັນ, ການເຈລະຈາທາງການທູດ ແລະ 3 ເງື່ອນໄຂການເຮັດວຽກຢູ່ສຳນັກງານຜູ້ຕາງໜ້າການທູດ ແລະ ກົງສຸນ ຫວຽດນາມ ຢູ່ Berlin ແລະ Frankfurt am Main.

ການເລີ່ມຕົ້ນທັງໝົດແມ່ນຍາກ (ການເລີ່ມຕົ້ນທັງໝົດແມ່ນຍາກ)

ປີ 1975, ການຕໍ່ຕ້ານຂອງປະຊາຊົນພວກເຮົາໄດ້ຮັບໄຊຊະນະອັນສະຫງ່າລາສີດ້ວຍໄຊຊະນະສະໄໝໃໝ່ໃຫຍ່, ປະເທດເປັນເອກະພາບ. ເຖິງວ່າ ສັນຕິພາບ ໄດ້ຮັບການຟື້ນຟູຄືນໃໝ່ແລ້ວ, ແຕ່ປະເທດນີ້ຍັງມີສິ່ງເສດເຫຼືອຈາກສົງຄາມ. ບັນດາເພື່ອນມິດທີ່ໄດ້ສະໜັບສະໜູນການຕໍ່ຕ້ານຂອງປະຊາຊົນຂອງພວກເຮົາຢ່າງສຸດຈິດສຸດໃຈ, ປະເທດສັງຄົມນິຍົມທີ່ເປັນພີ່ນ້ອງກັນໃນເອີຣົບຕາເວັນອອກ ແລະ ເພື່ອນມິດຂອງພວກເຮົາໃນອາຊີ, ອາຟຣິກາ ແລະ ອາເມລິກາລາຕິນທີ່ຫາກໍ່ໄດ້ຮັບເອກະລາດ, ຍັງປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກນັບບໍ່ຖ້ວນຈາກຜົນສະທ້ອນຂອງສົງຄາມເຢັນ ແລະ ການຂັດຂວາງ.

ໃນເວລານັ້ນ, ເຢຍລະມັນຍັງຖືກແບ່ງແຍກ. ສາທາລະນະລັດປະຊາທິປະໄຕເຢຍລະມັນ (GDR) ໃນພາກຕາເວັນອອກໄດ້ສ້າງຕັ້ງການພົວພັນທາງການທູດກັບສາທາລະນະລັດປະຊາທິປະໄຕຫວຽດນາມ ແຕ່ຕົ້ນວັນທີ 16/12/1954. ຕອນຂ້າພະເຈົ້າຍັງນ້ອຍ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບປະເທດທີ່ຢູ່ຫ່າງໄກດັ່ງກ່າວຈາກໜ້າທີ່ຮູບພາບ ສີ ທີ່ພິມຈຳໜ່າຍໂດຍສະຖານທູດປະຈຳ ຮ່າໂນ້ຍ ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໂຊກດີ. ຂ້ອຍຮັກເຢຍລະມັນຕັ້ງແຕ່ມື້ນັ້ນ.

ສາທາລະນະລັດສະຫະພັນເຢຍລະມັນຢູ່ພາກຕາເວັນຕົກພຽງແຕ່ສ້າງການພົວພັນທາງການທູດກັບຫວຽດນາມ ໃນເວລາຕໍ່ມາ (23/9/1975), ແຕ່ໄດ້ສົ່ງເອກອັກຄະລັດຖະທູດປະຈຳປັກກິ່ງໄປດຳລົງຕຳແໜ່ງພ້ອມກັນ. ເກືອບໜຶ່ງປີຕໍ່ມາ, ໃນເດືອນສິງຫາ 1976, ທ່ານເອກອັກຄະລັດຖະທູດຖາວອນຄົນທຳອິດ Peter Scholz (1976-1978) ແລະ ພະນັກງານການທູດໃໝ່ຈຳນວນໜຶ່ງໄດ້ມາຮອດຮ່າໂນ້ຍ, ແຕ່ຍັງບໍ່ທັນມີສຳນັກງານໃຫຍ່ເທື່ອ. ລາວ ແລະ ຄະນະຜູ້ແທນການທູດຂອງລາວຕ້ອງໄດ້ພັກເຊົາຊົ່ວຄາວ ແລະ ເຮັດວຽກຢູ່ໂຮງແຮມ ທອງເຍີດ ຖະໜົນ ຫງວ໋ຽນກີ້ (ປະຈຸບັນແມ່ນ ໂຊຟີເຕ ເມໂທລໂປລ) ຢູ່ໃນຫ້ອງທີ່ລາວຈື່ໄດ້ໃນເວລາຕໍ່ມາ ມືດມົວ ແລະ ເປັນ molded ເນື່ອງຈາກຖືກຕັດໄຟຟ້າເລື້ອຍໆ, ແລະ ແມ້ແຕ່ໜູ.

ທ່ານເອກອັກຄະລັດຖະທູດຜູ້ໜຶ່ງຂອງສາທາລະນະລັດສັງຄົມນິຍົມ ຫວຽດນາມ (ຕໍ່ມາເປັນຮອງນາຍົກລັດຖະມົນຕີ, ລັດຖະມົນຕີວ່າການກະຊວງການຕ່າງປະເທດຫວຽດນາມ) ຫງວຽນແມ້ງເຊີນ ແລະ ບັນດາຄະນະ, ເມື່ອມາຮອດນະຄອນ Bonn ກໍ່ຕ້ອງພັກຊົ່ວຄາວຢູ່ເຮືອນນ້ອຍທີ່ມີສ່ວນຮ່ວມກັບຫຼາຍຄອບຄົວຢູ່ເຂດ Bad Godesberg.

ນີ້ແມ່ນໄລຍະທີ່ສອງຝ່າຍຍັງມີສະຕິລະວັງຕົວ ແລະ ສືບສວນເຊິ່ງກັນ ແລະ ກັນ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນເວລາທີ່ອາເມລິກາໄດ້ວາງມາດຕະການຂວ້ຳບາດຕໍ່ຫວຽດນາມ ພາຍຫຼັງປີ 1975 ແລະ 2 ຝ່າຍລ້ວນແຕ່ມີທັດສະນະທີ່ແຕກຕ່າງກັນກ່ຽວກັບບັນຫາຫວຽດນາມ ໄດ້ຊ່ວຍເຫຼືອຊາວກຳປູເຈຍໃຫ້ພົ້ນຈາກການຂ້າລ້າງເຜົ່າພັນ (1978-1979).

ເຖິງວ່າມີການຜັນແປໄປຢ່າງເປັນທາງການກໍ່ຕາມ, ແຕ່ປະຊາຊົນຫວຽດນາມ ຍັງຈື່ຈຳນ້ຳໃຈບຸນຄຸນຂອງຊາວເຢຍລະມັນຕາເວັນຕົກໃນການເຄື່ອນໄຫວຕ້ານສົງຄາມ, ໜູນຊ່ວຍ ແລະ ໜູນຊ່ວຍ ຫວຽດນາມ ເຊັ່ນ “Hilfsaktion für Vietnam”, “Medikamente für Vietnam”… ມາຮອດປະຈຸບັນ, ປະຊາຊົນໃນບັນດາອົງການນີ້ຍັງຄົງມີບັນດາການເຄື່ອນໄຫວທັງກາງເວັນແລະກາງຄືນເພື່ອເຊື່ອມໂຍງມິດຕະພາບລະຫວ່າງປະຊາຊົນສອງປະເທດ, ໂດຍສະເພາະອົງການ FGschaft (FGschaft). Giesenfeld, ແມ່ນຄູ່ຮ່ວມມືທີ່ຕັ້ງໜ້າຂອງສະມາຄົມມິດຕະພາບຫວຽດນາມ - ເຢຍລະມັນ (VDFG).

ພາຍຫຼັງປີ 1986, ດ້ວຍນະໂຍບາຍ Doi Moi ຂອງກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ 6 ຂອງພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມ, ການພົວພັນລະຫວ່າງສອງປະເທດໄດ້ຮັບການປັບປຸງ, ໃນເບື້ອງຕົ້ນແມ່ນການຢ້ຽມຢາມຂອງວິສາຫະກິດໃຫຍ່ຂອງເຢຍລະມັນຄື Siemens. ບາງອົງການບໍ່ຂຶ້ນກັບລັດຖະບານ ເຢຍລະມັນ ຍັງໄດ້ຟື້ນຟູການໜູນຊ່ວຍ ແລະ ເຄື່ອນໄຫວມະນຸດສະທຳ ແລະ ສະໜອງທຶນສຶກສາຈຳນວນໜຶ່ງໃຫ້ບັນດານັກສຶກສາ ຫວຽດນາມ ໄປຮຽນຢູ່ ເຢຍລະມັນ ຕາເວັນຕົກ.

ປີ 1988, ຂ້າພະເຈົ້າກໍເປັນຄົນໜຶ່ງໃນບັນດາຊາວ ຫວຽດນາມ ທີ່ໄປເຢຍລະມັນຕາເວັນຕົກເພື່ອຮ່ຳຮຽນ ແລະ ຄົ້ນຄ້ວາວິທະຍາສາດສັງຄົມ (ກົດໝາຍ) ດ້ວຍທຶນການສຶກສາຈາກອົງການຊ່ວຍເຫຼືອມະຫາວິທະຍາໄລ (DAAD), ເພາະວ່າກ່ອນນັ້ນ, DAAD ພຽງແຕ່ໃຫ້ທຶນສຶກສາວິຊາເຕັກນິກເທົ່ານັ້ນ.

ໃນເວລານີ້, ການປ່ຽນແປງພື້ນຖານໄດ້ເກີດຂື້ນໃນເອີຣົບດ້ວຍການລະລາຍຂອງສະຫະພາບໂຊວຽດແລະບັນດາປະເທດສັງຄົມນິຍົມເອີຣົບຕາເວັນອອກ, ລວມທັງ GDR. ວັນທີ 3 ຕຸລາ 1990, ເຢຍລະມັນໄດ້ຖືກໂຮມເຂົ້າເປັນປະເທດ. ສະຖານທູດ GDR ປະຈຳ ຮ່າໂນ້ຍ ໄດ້ສົມທົບກັບ ສະຖານທູດ ສາທາລະນະລັດ ສະຫະພັນ ເຢຍລະມັນ ແລະ ສະຖານທູດ ຫວຽດນາມ ປະຈຳ Berlin ໄດ້ຢຸດຕິການເຄື່ອນໄຫວ ແລະ ກາຍເປັນຫ້ອງການ Berlin (1990 – 2000).

ໃນຂະບວນການທ້ອນໂຮມປະເທດຊາດເຢຍລະມັນຄືນໃໝ່, ຊາວຫວຽດນາມ ທີ່ດຳລົງຊີວິດ, ຮ່ຳຮຽນ ແລະ ເຮັດວຽກຢູ່ ເຢຍລະມັນ ກໍໄດ້ຮັບຜົນກະທົບ. ຄົນງານຫຼາຍສິບພັນຄົນໄດ້ຖືກສົ່ງໄປປະເທດເຢຍລະມັນພາຍໃຕ້ຂໍ້ຕົກລົງລະຫວ່າງລັດຖະບານຂອງພວກເຮົາແລະລັດຖະບານສາທາລະນະລັດປະຊາທິປະໄຕເຢຍລະມັນ. ໃນຂະບວນການສ້າງໂຄງປະກອບເສດຖະກິດພາກຕາເວັນອອກຄືນໃໝ່, ໂຮງງານແລະວິສາຫະກິດເກົ່າຂອງເຢຍລະມັນຕາເວັນອອກສ່ວນໃຫຍ່ຖືກ ຍຸບລົງ ແລະຄົນງານຕົກຢູ່ໃນການຫວ່າງງານຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ.

ຄົນງານຫວຽດນາມກໍຖືກດຶງເຂົ້າໄປໃນກ້ຽວວຽນນັ້ນ. ພວກເຂົາເຈົ້າບໍ່ພຽງແຕ່ສູນເສຍວຽກເຮັດງານທໍາຂອງເຂົາເຈົ້າ, ແຕ່ຍັງປະເຊີນກັບຄວາມສ່ຽງຂອງການສູນເສຍທີ່ຢູ່ອາໄສຕາມກົດຫມາຍຂອງເຂົາເຈົ້າຢູ່ໃນປະເທດເຢຍລະມັນເປັນເອກະພາບ. ລັດຖະບານເຢຍລະມັນຊຸດໃໝ່ໄດ້ນຳໃຊ້ມາດຕະການຫຼາຍຢ່າງເພື່ອຊຸກຍູ້ໃຫ້ຄົນງານຕ່າງປະເທດກັບຄືນປະເທດ (ເຊັ່ນ: ເງິນອຸດໜູນການປະກອບອາຊີບຄືນໃໝ່ 3,000 DM). ຊາວຫວຽດນາມຫຼາຍຄົນໄດ້ເອົາສິ່ງນີ້ກັບເມືອບ້ານ, ແຕ່ສ່ວນຫຼາຍເລືອກທີ່ຈະຢູ່ແລະປ້ອງກັນຕົນເອງ.

ອາດເວົ້າໄດ້ວ່າ, ໃນທົດສະວັດນັບແຕ່ປີ 1990, ການພົວພັນລະຫວ່າງສອງປະເທດປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກທີ່ເບິ່ງຄືວ່າຍາກທີ່ຈະຜ່ານຜ່າ, ພິເສດແມ່ນໃນສະພາບທີ່ເຢຍລະມັນເປັນເອກະພາບໃໝ່ປ່ຽນໃໝ່ທີ່ຕັ້ງໃນສົງຄາມເຢັນ ເອີລົບ ແລະ ຫວຽດນາມ ເລີ່ມຕົ້ນຂະບວນການເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັບສາກົນຢ່າງເລິກເຊິ່ງ ໂດຍເຮັດໃຫ້ການພົວພັນກັບບັນດາປະເທດໃຫຍ່ເປັນປົກກະຕິ, ເຂົ້າຮ່ວມ APEC, ອາຊຽນ...

ເຮືອນເຢຍລະມັນຢູ່ນະຄອນໂຮ່ຈິມິນ. (ທີ່ມາ: Zing)

ການເອົາຊະນະຄວາມແຕກຕ່າງສ້າງຄວາມໄວ້ວາງໃຈ

ເມື່ອມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຫລາຍຂຶ້ນ, ຍາມໃດພວກຂ້າພະເຈົ້າກໍ່ຍຶດໝັ້ນໃນຫຼັກການ “ຄົງຕົວ, ຕອບສະໜອງທຸກການປ່ຽນແປງ” ເພື່ອແກ້ໄຂ ແລະ ຫັນສິ່ງທ້າທາຍໃຫ້ກາຍເປັນກາລະໂອກາດ, “ຫັນເລື່ອງໃຫຍ່ໃຫ້ເປັນເລື່ອງນ້ອຍ, ປ່ຽນສິ່ງນ້ອຍໃຫ້ບໍ່ເປັນຫຍັງ” ດັ່ງທີ່ປະທານ ໂຮ່ຈີມິນ ໄດ້ສອນໃຫ້ແກ່ການທູດຫວຽດນາມ. ຍ້ອນວ່າໃນໄລຍະນີ້ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບການມອບໝາຍໃຫ້ເຂົ້າຮ່ວມໂດຍກົງໃນການແກ້ໄຂຫຼາຍກໍລະນີທີ່ຫຍຸ້ງຍາກຂອງການພົວພັນ ຫວຽດນາມ - ເຢຍລະມັນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖອດຖອນບົດຮຽນອັນລ້ຳຄ່າຈຳນວນໜຶ່ງໃຫ້ແກ່ຕົນເອງ.

ອັນໜຶ່ງແມ່ນ ຕ້ອງອົດທົນໃນການສົນທະນາໃນທຸກສະພາບການ.

ໃນທ້າຍປີ 1994, ທ່ານນາຍົກລັດຖະມົນຕີ Helmut Kohl ໄດ້ມາຢ້ຽມຢາມ ຫວຽດນາມ ເປັນຄັ້ງທຳອິດ ໃນຖານະເປັນນາຍົກລັດຖະມົນຕີ ເຢຍລະມັນ ເປັນເອກະພາບ. ບັນຫາຢູ່ອາໄສຜິດກົດໝາຍ ແລະ ການເຄື່ອນໄຫວຂອງກຸ່ມກໍ່ອາຊະຍາກຳຂອງຫວຽດນາມ ໄດ້ຖືກຍົກອອກມາໃນລະດັບສູງສຸດ, ຄຽງຄູ່ກັບບັນດາບັນຫາສຳຄັນອື່ນໆຂອງການພົວພັນ 2 ຝ່າຍ. ກ່ອນການຢ້ຽມຢາມ, ຄະນະຜູ້ແທນເຢຍລະມັນລາຍງານວ່າ, ນີ້ແມ່ນ “ສິ່ງກີດຂວາງ” ໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນການແກ້ໄຂສາຍພົວພັນນີ້.

ເມື່ອທ່ານ ແລະ ທ່ານເອກອັກຄະລັດຖະທູດ ເຢຍລະມັນ Christian Kraemer ໄດ້ເຫັນຄະນະຜູ້ແທນອອກເດີນທາງຢູ່ສະໜາມບິນ Noi Bai, ທ່ານເອກອັກຄະລັດຖະທູດ ໄດ້ເວົ້າກັບຂ້າພະເຈົ້າວ່າ: “ທ່ານ Chancellor Kohl ຮູ້ສຶກດີໃຈຫຼາຍກັບການປະຊຸມຢູ່ຮ່າໂນ້ຍ ແລະ ທ່ານກໍ່ໃຫ້ຄຳໝັ້ນສັນຍາວ່າຈະກັບຄືນມາ”.

ໃນຕົ້ນປີ 1995, ທ່ານນາຍົກລັດຖະມົນຕີ Kohl ໄດ້ສົ່ງຄະນະຜູ້ແທນຂັ້ນສູງໂດຍທ່ານ Chancellor Schmidbauer ແລະ ລັດຖະມົນຕີການຕ່າງປະເທດ Hoyer ໄປຮ່າໂນ້ຍ ເພື່ອຜັນຂະຫຍາຍບັນດາຂໍ້ຕົກລົງທີ່ຜ່ານມາລະຫວ່າງນາຍົກລັດຖະມົນຕີ 2 ທ່ານ. ລັດຖະມົນຕີສອງປະເທດໄດ້ລົງນາມໃນ "ຖະແຫຼງການຮ່າໂນ້ຍ" ໃນວັນທີ 6/1/1995 ໂດຍທ່ານລັດຖະມົນຕີວ່າການກະຊວງການຕ່າງປະເທດຫວຽດນາມ ໄດ້ຮັບເອົາຊາວຫວຽດນາມ 40.000 ຄົນຄືນທີ່ບໍ່ມີສະຖານະການຢູ່ເຢຍລະມັນ ໂດຍຜ່ານການເຈລະຈາໂດຍກົງລະຫວ່າງສອງປະເທດ.

ແຕ່ໃນຂະນະທີ່ຄະນະຜູ້ແທນສອງປະເທດພວມເຈລະຈາ, ອົງການກວດຄົນເຂົ້າເມືອງຢູ່ທ້ອງຖິ່ນຢູ່ບາງແຫ່ງຍັງສືບຕໍ່ຂັບໄລ່ປະຊາຊົນໂດຍບໍ່ໄດ້ປຶກສາຫາລືລ່ວງໜ້າ ຫຼື ລໍຖ້າຝ່າຍຫວຽດນາມກວດກາ ແລະ ອອກເອກະສານເດີນທາງ, ເຮັດໃຫ້ຊາວຫວຽດນາມນັບຮ້ອຍຄົນຕິດຄ້າງຢູ່ຮົງກົງ (ຈີນ) ຫຼື ບາງກອກ (ໄທ). ສິ່ງດັ່ງກ່າວເຮັດໃຫ້ການເຈລະຈາຕົກຢູ່ໃນຄວາມເຄັ່ງຕຶງໃນບາງຄັ້ງ ແລະເຮັດໃຫ້ມີຄວາມສ່ຽງທີ່ຈະບໍ່ສາມາດປະຕິບັດຂໍ້ຕົກລົງລະດັບສູງ.

ພາຍຫຼັງຮອບທີ 1 ຢູ່ຮ່າໂນ້ຍ, 2 ຝ່າຍຍັງນັດພົບກັນອີກຢູ່ Bonn (ເວລານັ້ນລັດຖະບານເຢຍລະມັນຍັງບໍ່ທັນຍ້າຍໄປ Berlin) ແລະ ຕັດສິນໃຈຍົກລະດັບຫົວໜ້າຄະນະເປັນຮອງລັດຖະມົນຕີການຕ່າງປະເທດ ແລະ ລັດຖະມົນຕີກະຊວງການຕ່າງປະເທດຂອງກະຊວງພາຍໃນ. ໃນຂອບເຂດການເຈລະຈາ, 2 ຝ່າຍໄດ້ຮັກສາການເຈລະຈາໂດຍຜ່ານສະຖານທູດຂອງ 2 ປະເທດ.

ສະຖານະການດຽວກັນເກີດຂຶ້ນກັບໂຄງການ "ເຮືອນເຍຍລະມັນ", ເຊິ່ງຕໍ່ມາໄດ້ກາຍເປັນ "ໂຄງການແສງສະຫວ່າງ" ໃນການຮ່ວມມືຍຸດທະສາດ.

ໃນຂອບເຂດການຢ້ຽມຢາມຫວຽດນາມ ໃນລະຫວ່າງວັນທີ 3-4 ມີນາ 2011, 2 ຝ່າຍໄດ້ລົງນາມໃນ “ຖະແຫຼງການຮ່ວມ” ຍົກລະດັບການພົວພັນເປັນຄູ່ຮ່ວມມືຍຸດທະສາດມຸ່ງໄປເຖິງອະນາຄົດ ແລະ ສັນຍາຂອງລັດຖະບານທີ່ຝ່າຍເຢຍລະມັນໃຫ້ເຊົ່າທີ່ດິນຢູ່ເຂດ 1 (ເກົ່າ) ຂອງນະຄອນ ໂຮ່ຈີມິນ ເຊິ່ງຜ່ານມາໄດ້ຊື້ຈາກລັດຖະບານ ໄຊງ່ອນ (Icaller A) ເພື່ອກໍ່ສ້າງ. ການອອກແບບ, ການກໍ່ສ້າງແລະການດໍາເນີນງານຂອງເຮືອນເຍຍລະມັນຈະໄດ້ຮັບການເຈລະຈາແລະລົງນາມໂດຍສອງຝ່າຍໃນສັນຍາແຍກຕ່າງຫາກ (ເອີ້ນວ່າສັນຍາ II).

ໃນຄວາມເປັນຈິງ, ເພື່ອບັນລຸໄດ້ຂໍ້ຕົກລົງຄືສັນຍາ, ຂ້າພະເຈົ້າຮຽກຮ້ອງໃຫ້ສອງຝ່າຍມີຄວາມຕັດສິນໃຈທາງດ້ານການເມືອງສູງ, ຝ່າຍຫວຽດນາມ ຕ້ອງມີຄວາມຕັດສິນໃຈສູງສຸດ. ພາຍຫຼັງຄວາມມານະພະຍາຍາມສູງສຸດ, ບັນດານັກເຈລະຈາຂອງສອງປະເທດໃນທີ່ສຸດໄດ້ພົບເຫັນວິທີແກ້ໄຂໂດຍສັນຕິທີ່ສອງຝ່າຍໄດ້ຕົກລົງກັນ.

ການເຈລະຈາສັນຍາ II ເບິ່ງຄືວ່າງ່າຍດາຍ, ແຕ່ຫຼາຍພວກເຮົາ delved ໃນບັນຫາດ້ານວິຊາການສະເພາະ, ຄວາມແຕກຕ່າງທີ່ມີຄວາມສໍາຄັນຫຼາຍລະຫວ່າງສອງຝ່າຍໄດ້ເກີດຂຶ້ນ. ພາກສ່ວນທີ່ຫຍຸ້ງຍາກທີ່ສຸດແມ່ນການປອງດອງບັນດາສິດທິພິເສດ ແລະ ພູມຄຸ້ມກັນທີ່ລັດເຢຍລະມັນໄດ້ຮັບໃນນາມຜູ້ເຊົ່າ ແລະ ເຈົ້າຂອງເຮືອນພັກເຢຍລະມັນ ດ້ວຍຂໍ້ກໍານົດຂອງກົດໝາຍຫວຽດນາມ ກ່ຽວກັບການດໍາເນີນທຸລະກິດຂອງອາຄານແຫ່ງນີ້, ເປັນຕົ້ນແມ່ນກົດໝາຍສາກົນກ່ຽວກັບສິດທິພິເສດ ແລະ ພູມຄຸ້ມກັນຂອງສ່ວນຂອງອາຄານທີ່ໃຊ້ເປັນສໍານັກງານໃຫຍ່ຂອງສະຖານກົງສຸນເຢຍລະມັນປະຈໍານະຄອນໂຮ່ຈິມິນ.

ອັນທີສອງ, ພະຍາຍາມຟັງແລະເຂົ້າໃຈ.

ໃນທຸກໆການເຈລະຈາ, ແຕ່ລະຝ່າຍລ້ວນແຕ່ດຳເນີນ ແລະ ປົກປັກຮັກສາຄວາມຫວັງ ແລະ ຄວາມປາຖະໜາຂອງຕົນໃນລະດັບສູງສຸດ. ບັນຫາມີຢູ່ວ່າຫຼາຍຄັ້ງທີ່ສອງຝ່າຍຕ່າງຝ່າຍຕ່າງມີທັດສະນະຢູ່ໄກກັນເກີນໄປ, ຖ້າບໍ່ຫາທາງເຂົ້າຫາສຽງຮ່ວມກັນ, ໝາກຜົນທີ່ປາຖະໜາກໍຄົງຈະບໍ່ມີວັນບັນລຸໄດ້, ໂດຍສະເພາະແຕ່ລະຝ່າຍຍັງຍຶດໝັ້ນປົກປ້ອງຜົນປະໂຫຍດຂອງຕົນເອງໂດຍບໍ່ສົນໃຈຜົນປະໂຫຍດຂອງອີກຝ່າຍ.

ໃນເລື່ອງການຮັບເອົາຄົນທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບການຢູ່ອາໄສຄືນໃໝ່ຈາກເຢຍລະມັນ.

ພາຍຫຼັງການໂຮມເປັນເອກະພາບໃນປີ 1990, ເຢຍລະມັນໄດ້ປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຫຼາຍຢ່າງ, ໃນນັ້ນມີບັນຫາທີ່ຢູ່ອາໄສຂອງຊາວຕ່າງປະເທດຫຼາຍແສນຄົນທີ່ມາເຮັດວຽກຢູ່ GDR ແລະ ຜູ້ທີ່ເຂົ້າໄປເຢຍລະມັນໃນຊຸມປີທີ່ເກີດຄວາມວຸ້ນວາຍທາງການເມືອງ. ສ່ວນໃຫຍ່ຂອງຄໍາຮ້ອງຂໍລີ້ໄພໄດ້ຖືກປະຕິເສດແລະຕົກຢູ່ໃນສະຖານະການທາງດ້ານກົດຫມາຍທີ່ບໍ່ແນ່ນອນ. ນອກນີ້, ການເຄື່ອນໄຫວຂອງອົງການກໍ່ອາຊະຍາກຳຂອງຕ່າງປະເທດກໍ່ເຮັດໃຫ້ສັງຄົມບໍ່ໝັ້ນຄົງ. ພວກເຮົາຍັງເຫັນອົກເຫັນໃຈກັບສະຖານະການຂອງເຈົ້າແລະເຮັດໃຫ້ຕົວເອງຢູ່ໃນເກີບຂອງພວກເຂົາເພື່ອພະຍາຍາມຊອກຫາພື້ນຖານທົ່ວໄປ. ສິ່ງດັ່ງກ່າວຍັງຊ່ວຍໃຫ້ປະຊາຄົມຊາວຫວຽດນາມຢູ່ ເຢຍລະມັນ ມີຄວາມໝັ້ນຄົງທີ່ຢູ່ອາໄສ ແລະ ດຳເນີນທຸລະກິດ.

ກ່ຽວກັບໂຄງການເຮືອນຢູ່ເຢຍລະມັນຢູ່ນະຄອນ ໂຮ່ຈີມິນ, 2 ຝ່າຍປາດຖະໜາຢາກກໍ່ສ້າງເຮືອນຫຼັງນີ້ເປັນສັນຍາລັກໃໝ່, ແມ່ນ “ໂຄງການຫໍໄຟ” ໃນການພົວພັນຄູ່ຮ່ວມມືຍຸດທະສາດທີ່ສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນໃໝ່. ລັດຖະບານເຢຍລະມັນມອບການກໍ່ສ້າງ ແລະ ດຳເນີນກິດຈະການອາຄານໃຫ້ນັກລົງທຶນເອກະຊົນ, ເຖິງວ່າລັດຖະບານເຢຍລະມັນຍັງເປັນເຈົ້າຂອງນາມມະຍົດກໍ່ຕາມ, ແລະສຳລັບນັກລົງທຶນເອກະຊົນ, ສິ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າສົນໃຈທີ່ສຸດແມ່ນປະສິດທິພາບທາງດ້ານເສດຖະກິດຂອງການນຳໃຊ້ອາຄານສຳນັກງານ 30 ຊັ້ນນີ້ ເພື່ອຟື້ນຟູທຶນໄວ ແລະ ດຳເນີນທຸລະກິດໄດ້ຜົນກຳໄລ.

ວັນທີ 21 ກໍລະກົດ 1995, ສັນຍາວ່າດ້ວຍການອະນຸຍາດໃຫ້ພົນລະເມືອງຫວຽດນາມ ຢູ່ ເຢຍລະມັນ ໄດ້ຮັບການລົງນາມຢູ່ Berlin ລະຫວ່າງຫົວໜ້າຄະນະຜູ້ແທນລັດຖະບານຫວຽດນາມ, ທ່ານຮອງລັດຖະມົນຕີການຕ່າງປະເທດ Nguyen Dy Nien (ຕໍ່ມາເປັນລັດຖະມົນຕີກະຊວງການຕ່າງປະເທດ) ແລະ ທ່ານ Manfred Kanther ລັດຖະມົນຕີກະຊວງພາຍໃນ ເຢຍລະມັນ.

ຕໍ່ມາ, ຝ່າຍເຢຍລະມັນລ້ວນແຕ່ຕີລາຄາວ່ານີ້ແມ່ນສັນຍາທີ່ດີທີ່ສຸດທີ່ເຢຍລະມັນບັນລຸໄດ້ກັບຕ່າງປະເທດ, ປະກອບສ່ວນແກ້ໄຂບັນດາບັນຫາສັບສົນທີ່ໜ້າເພິ່ງພໍໃຈ, ເປີດກວ້າງການພົວພັນຮ່ວມມືທີ່ໄວ້ເນື້ອເຊື່ອໃຈລະຫວ່າງສອງປະເທດ, ເຖິງແມ່ນວ່າໃນຂົງເຂດຮ່ວມມືປ້ອງກັນອາດຊະຍາກຳສັບສົນທີ່ສຸດ.

ໃນການຢ້ຽມຢາມເຢຍລະມັນຂອງຄະນະຜູ້ແທນຂັ້ນສູງສະພາແຫ່ງຊາດຫວຽດນາມ (12-14/03/2013), ຕອນບ່າຍວັນທີ 13/3, ທ່ານເອກອັກຄະລັດຖະທູດຫວຽດນາມ ປະຈຳ ເຢຍລະມັນ ແລະ ລັດຖະມົນຕີວ່າການກະຊວງການຕ່າງປະເທດເຢຍລະມັນໄດ້ລົງນາມໃນສັນຍາກ່ຽວກັບການອອກແບບ, ກໍ່ສ້າງ ແລະ ການເຄື່ອນໄຫວຂອງເຮືອນຢູ່ເຢຍລະມັນ (ສັນຍາທີ 2).

ຕໍ່ມາ, ພວກຂ້າພະເຈົ້າ, ນັກເຈລະຈາຫວຽດນາມ ແລະ ນັກເຈລະຈາເຢຍລະມັນ ໄດ້ກາຍເປັນເພື່ອນທີ່ໄວ້ເນື້ອເຊື່ອໃຈແທ້ໆ. ໂດຍສ່ວນຕົວແລ້ວ, ຂ້າພະເຈົ້າຈື່ໄດ້ສະເໝີເວລາທີ່ພວກເຮົານັ່ງຢູ່ໂຕະເຈລະຈາ ຫຼື ສົນທະນາສ່ວນຕົວກັບທ່ານດຣ Lenguth, ຜູ້ອໍານວຍການໃຫຍ່ກະຊວງພາຍໃນຂອງເຢຍລະມັນ, ທ່ານດຣ Böse, ລັດຖະມົນຕີວ່າການກະຊວງພາຍໃນ Berlin, ຕໍ່ມາລັດຖະມົນຕີກະຊວງພາຍໃນຂອງ Schwesig-Holstein, ແລະທ່ານນາງ Rogall-Grothe, ຜູ້ອໍານວຍການໃຫຍ່, ຕໍ່ມາເລຂາທິການກະຊວງພາຍໃນຂອງລັດຖະບານກາງ, ຫຼືທ່ານດຣ.

ສ້າງເສົາຄ້ຳໃໝ່ໃຫ້ແກ່ການຮ່ວມມືໃນອະນາຄົດ

ການພົວພັນມິດຕະພາບຫວຽດນາມ - ເຢຍລະມັນ ໄດ້ຜ່ານຜ່າເຄິ່ງສະຕະວັດແຫ່ງຄວາມຕື່ນເຕັ້ນ ແລະ ເລີ່ມກ້າວໄປສູ່ໄລຍະພັດທະນາໃໝ່.

ມີຄໍາເວົ້າທີ່ວ່າ "ເມື່ອອາຍຸ 50 ປີ, ຄົນເຮົາເຂົ້າໃຈຈຸດຫມາຍປາຍທາງຂອງຕົນເອງ". ເວົ້າລວມແລ້ວ, ໃນການພົວພັນສາກົນ, ບັນດາຄູ່ຮ່ວມມືຕ້ອງເຂົ້າໃຈ ແລະ ກຳແໜ້ນທ່າອ່ຽງຂອງຍຸກສະໄໝເພື່ອດຳເນີນບັນດາບາດກ້າວທີ່ເໝາະສົມ ແລະ ທັນການເພື່ອພັດທະນາການພົວພັນໃຫ້ສົດໃສກວ່າ.

ດັ່ງນັ້ນ “ຈຸດໝາຍປາຍທາງ” ສຳລັບໄລຍະຈະມາເຖິງໃນການຮ່ວມມືຫວຽດນາມ - ເຢຍລະມັນແມ່ນຫຍັງ?

50 ປີທີ່ຜ່ານມາ, ພິເສດແມ່ນ 15 ປີແຫ່ງການພົວພັນຄູ່ຮ່ວມມືຍຸດທະສາດ, ໄດ້ເຮັດໃຫ້ສອງປະເທດມີຄວາມໄວ້ເນື້ອເຊື່ອໃຈກັນ, ເປັນຄູ່ຮ່ວມມືດ້ານເສດຖະກິດ ແລະ ການຄ້າແຖວໜ້າໃນພາກພື້ນ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຍັງມີຊ່ອງຫວ່າງຫຼາຍໃນການພັດທະນາທີ່ບໍ່ທັນໄດ້ຮັບການຂຸດຄົ້ນເພື່ອສ້າງກຳລັງແຮງໃໝ່ໃຫ້ແກ່ການພັດທະນາ.

ຫວຽດນາມ ແມ່ນໜຶ່ງໃນບັນດາປະເທດທີ່ມີປະຊາຄົມເວົ້າພາສາເຢຍລະມັນໃຫຍ່ກວ່າໝູ່ໃນພາກພື້ນ, ມີປະຊາຊົນນັບແສນຄົນດຳລົງຊີວິດ, ເຮັດວຽກ ແລະ ສົມທົບກັນເປັນຢ່າງດີຢູ່ ເຢຍລະມັນ, ລຸ້ນທີ 2 ແລະ 3 ກາຍເປັນພາກສ່ວນທີ່ດີຂອງສັງຄົມຫຼາຍດ້ານຂອງ ເຢຍລະມັນ.

ຢູ່ຫວຽດນາມ, ຊາວຫວຽດນາມຫຼາຍລຸ້ນຄົນໄດ້ຮ່ຳຮຽນ, ເຮັດວຽກ ແລະ ຕິດພັນກັບ ເຢຍລະມັນ, ຖືວ່າ ເຢຍລະມັນເປັນບ້ານເກີດເມືອງນອນແຫ່ງທີ 2 ຂອງຕົນ. ເຂົາເຈົ້າແມ່ນຂົວຕໍ່ ແລະ ເປັນກຳລັງຊຸກຍູ້ການພົວພັນລະຫວ່າງສອງປະເທດ.

ເຢຍລະມັນມີຊື່ສຽງສໍາລັບລະບົບການສຶກສາແລະການຝຶກອົບຮົມຂັ້ນພື້ນຖານຂອງມະຫາວິທະຍາໄລ, ພ້ອມກັບການຝຶກອົບຮົມວິຊາຊີບ, ມີແຮງຈູງໃຈທີ່ໂດດເດັ່ນ (ເຊັ່ນ: ຄ່າຮຽນ, ຄ່າຄອງຊີບ, ແລະອື່ນໆ). ຊາວເຢຍລະມັນຕີລາຄາສູງຄຸນນະພາບຂອງຊາວຫວຽດນາມ ເຊິ່ງເຂົາເຈົ້າຖືວ່າຄ່ອຍໆສູນຫາຍໄປເຖິງແມ່ນຢູ່ເຢຍລະມັນ, ເຊັ່ນ: ຄວາມດຸໝັ່ນ, ເຮັດວຽກໜັກ, ຄ່ອງແຄ້ວ ແລະ ຄວາມອົດກັ້ນ.

ບໍ່ດົນມານີ້, ການຮຽນຮູ້ພາສາເຢຍລະມັນເພື່ອໄປມະຫາວິທະຍາໄລ, ຮຽນຮູ້ການຄ້າຫຼືການເຮັດວຽກໃນເຢຍລະມັນໄດ້ກາຍເປັນທ່າອ່ຽງ, ໂດຍສະເພາະໃນເວລາທີ່ຈຸດຫມາຍປາຍທາງພື້ນເມືອງໃນພາກພື້ນທີ່ໃຊ້ພາສາອັງກິດກໍາລັງປະເຊີນກັບອຸປະສັກຫຼາຍ.

ແຕ່ຈຸດສຳຄັນທີ່ສຸດແມ່ນການຮຽນພາສາເຢຍລະມັນຢູ່ຫວຽດນາມບໍ່ແມ່ນງ່າຍດາຍ, ແມ່ນແຕ່ຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລຫຼືສູນພາສາຕ່າງປະເທດໃຫຍ່ຢູ່ຮ່າໂນ້ຍຫຼືນະຄອນໂຮ່ຈິມິນ. ກ່ອນໜ້ານີ້, ທັງສອງຝ່າຍລ້ວນແຕ່ມີນະໂຍບາຍໃຫ້ພາສາເຢຍລະມັນເປັນພາສາຕ່າງປະເທດຕົ້ນຕໍທີ່ສອນຢູ່ໂຮງຮຽນມັດທະຍົມປາຍຫວຽດນາມ, ແຕ່ໂຄງການບໍ່ປະສົບຜົນສຳເລັດຍ້ອນຂາດຄູສອນ.

ການຮ່ວມມືດ້ານການສຶກສາ ແລະ ບຳລຸງສ້າງລະຫວ່າງ ຫວຽດນາມ ແລະ ເຢຍລະມັນມີມາແຕ່ດົນນານ, ແຕ່ຍ້ອນຫຍັງຈຶ່ງບໍ່ສາມາດພັດທະນາໄດ້? ເປັນຫຍັງມະຫາວິທະຍາໄລ ຫວຽດນາມ - ເຢຍລະມັນ (VGU) ແມ່ນໜຶ່ງໃນ “ບັນດາໂຄງການກໍ່ສ້າງປະຈັກຕາ” ຂອງການພົວພັນຄູ່ຮ່ວມມືຍຸດທະສາດຍັງບໍ່ທັນສາມາດກາຍເປັນສະຖາບັນບຳລຸງສ້າງ ແລະ ຄົ້ນຄວ້າດີເລີດຢູ່ພາກພື້ນ ແລະ ໃນໂລກ, ໂດຍມີພາສາເຢຍລະມັນເປັນພາສາການຮຽນ-ການສອນ?

ປະຊາຊົນຂອງພວກເຮົາມີປະເພນີຮັກການຮຽນຮູ້. ປະທານໂຮ່ຈີມິນເຄີຍກ່າວວ່າ, “ເພື່ອຜົນປະໂຫຍດຂອງສິບປີ, ຈົ່ງປູກຕົ້ນໄມ້, ເພື່ອຜົນປະໂຫຍດຂອງຮ້ອຍປີ, ໃຫ້ປະຊາຊົນປູກຝັງ”. ໄລຍະຈະມາເຖິງແມ່ນຍຸກພັດທະນາຂອງຫວຽດນາມ. ພວກເຮົາຖືວ່າວິທະຍາສາດ ແລະ ເຕັກໂນໂລຊີ, ການສຶກສາ ແລະ ການຝຶກອົບຮົມເປັນກຸນແຈສູ່ຄວາມສຳເລັດ ແລະ ເຮັດໃຫ້ການເປັນພາສາອັງກິດເກັ່ງເປັນເງື່ອນໄຂບັງຄັບເພື່ອກາຍເປັນພົນລະເມືອງທົ່ວໂລກໃນການຝຶກອົບຮົມໃນທຸກລະດັບ.

ນອກຈາກນັ້ນ, ການສິດສອນແລະຄວາມນິຍົມໃນຂອບເຂດຂອງພາສາທີ່ສໍາຄັນອື່ນໆໃນໂລກແນ່ນອນວ່າຈະເສີມສ້າງຈັງຫວະການພັດທະນາໃຫມ່. ເຢຍລະມັນ, ດ້ວຍພົນລະເມືອງກວ່າ 100 ລ້ານຄົນໃນໂລກໃຊ້ພາສາແມ່ (ເຢຍລະມັນ, ອົດສະຕຣາລີ ແລະ ສະວິດ), ຕ້ອງໄດ້ລົງທຶນ ແລະ ເອົາໃຈໃສ່ກວ່າອີກຢູ່ ຫວຽດນາມ, ເປັນພື້ນຖານການຮ່ວມມືດ້ານການສຶກສາ, ບຳລຸງສ້າງ, ບຳລຸງສ້າງ ແລະ ແຮງງານທີ່ມີຄຸນນະພາບສູງ. ເຢຍລະມັນສາມາດປະກອບສ່ວນຫຼາຍໃນເລື່ອງນີ້.

"ອາຍຸກາງ" ທີ່ແຂງແຮງຂອງຄວາມສໍາພັນນີ້ແນ່ນອນຈະນໍາເອົາຫມາກໄມ້ຫວານໃຫມ່ຖ້າພວກເຮົາ "ຮູ້ເວລາ, ຮູ້ຈັກສະຖານະການ, ຮູ້ຈັກຕົວເອງ, ຮູ້ຈັກຄົນອື່ນ".

ນັ້ນຄືຄວາມເຂົ້າໃຈໂຊກຊະຕາ!

ທ່ານເອກອັກຄະລັດຖະທູດ ຫງວຽນຮຸຍຈ່າງ ເປັນຮອງປະທານສະມາຄົມມິດຕະພາບ ຫວຽດນາມ - ເຢຍລະມັນ, ອະດີດຫົວໜ້າກົມກົງສຸນ, ກະຊວງການຕ່າງປະເທດ; ອະດີດຫົວໜ້າຄະນະຜູ້ຊ່ຽວຊານເຈລະຈາສັນຍາການອ່ານ ແລະ ອະນຸສັນຍາການຮ່ວມມືປ້ອງກັນອາດຊະຍາກຳ (1995), ອະດີດຫົວໜ້າຄະນະຜູ້ຊ່ຽວຊານເຈລະຈາສັນຍາສະພາເຢຍລະມັນ II.

ທີ່ມາ: https://baoquocte.vn/tuoi-trung-nien-sung-suc-cua-quan-he-viet-duc-328449.html