ช่วงบ่ายต้นฤดูหนาว

บ่ายต้นฤดูหนาวช่างอ่อนโยนราวกับมือที่โอบไหล่คนเดินจากไป ท้องฟ้าปกคลุมไปด้วยหมอกบางๆ แสงอาทิตย์ยามบ่ายจางลง เหลือเพียงแสงริบหรี่บนยอดไม้ที่โล่งเตียน วันนี้ลมหนาวกว่าปกติ ทันใดนั้นฉันก็นึกถึงบทกวีของกวีซวนกวีว่า “ทำไมเจ้าไม่ติดกระดุมเสื้อล่ะ ที่รัก อากาศหนาวแล้ว วันนี้เริ่มหนาวแล้ว” สายลมแห่งฤดูหนาวที่พัดผ่านมา พัดผ่านต้นไม้ริมทางยาว พัดพาทุกสิ่งสั่นสะเทือนด้วยเสียงกรอบแกรบ อีกฟากหนึ่งของทุ่งนา จู่ๆ ก็มีฝนตกปรอยๆ บางเบาดุจใยไหม บางเบาดุจควัน เม็ดฝนเล็กๆ ตกลงมาบนหลังคากระเบื้องสีน้ำตาล บนทางเดินที่ยังคงประทับรอยเท้า ลงบนใบไม้สีเหลืองที่เหลืออยู่ ทำให้พื้นที่ทั้งหมดดูอ่อนโยน นุ่มนวล และชวนให้หวนคิดถึงอดีต

ยืนอยู่ในฉากนั้น หัวใจของฉันกลับอ่อนลงอย่างกะทันหันราวกับใบไม้แห้งที่เพิ่งสัมผัสน้ำค้าง ฉันอยากกลับไปสู่บ้านหลังเดิม ก้าวเข้าไปในบ้านที่คุ้นเคย มีเตาผิงในครัวเก่าๆ ที่ยังคงลุกโชนอยู่เสมอ ท่ามกลางความหนาวเย็นที่ยังคงอบอวลอยู่ จู่ๆ ฉันก็รู้สึกแสบจมูกเมื่อนึกถึงบ้านหลังเล็กๆ ที่ซุกตัวอยู่ใต้ต้นชาอันเก่าแก่ เมื่อยามบ่ายมาเยือน ควันจากครัวในสวนก็ลอยขึ้นไปอย่างแผ่วเบาตามสายลม คดเคี้ยวราวกับสายธารแห่งความทรงจำ

ภาพถ่าย: คัง เหงียน

ฉันจำได้อย่างชัดเจนถึงเสียงฟืนแห้งที่แม่จุดขึ้นทุกบ่ายในฤดูหนาว เสียงแตกของไฟ เสียงแม่เป่าเตา กลิ่นควันฉุนที่อบอวลไปทั่วทุกห้องในบ้าน ในมุมครัวนั้น หม้อน้ำเดือดพล่าน กาต้มน้ำใบเล็กเอียง ความร้อนที่แผ่ออกมาทำให้แก้วของพ่อพร่ามัวทุกครั้งที่ท่านรินชา แสงไฟอุ่นๆ สะท้อนบนใบหน้าของคนที่ฉันรัก ก่อเกิดเป็นหย่อมๆ สว่างและมืดสลัวอย่างน่าประหลาด ราวกับภาพวาดความทรงจำที่เปลี่ยนสีทุกปี โอ้ ทำไมเราถึงนึกถึงภาพพ่อกับแม่ในบ้านหลังเก่าหลังนั้นในฤดูหนาวอยู่เสมอนะ

ณ ที่แห่งนั้น แม้อากาศจะหนาวเหน็บเพียงใด ลมหายใจของมนุษย์ก็ยังคงอบอุ่น มือของแม่ถูกับมือฉัน และกดลงบนแก้มของฉันหลังจากอุ่นขึ้นในกองไฟสีแดงบนเตา เท้าของพ่อที่เปื้อนไปด้วยโคลนแห้ง วางอยู่บนไม้ไผ่ข้างเตา ทำให้ฉันรู้สึกสะเทือนใจและไม่อยากพิงศีรษะ เสียงหัวเราะของทุกคนข้างกองไฟอุ่นๆ ผสานกับเสียงลมแตกเปรี๊ยะนอกระเบียง... ทุกครั้งที่ฤดูหนาวกลับมา แค่คิดถึงช่วงเวลานั้นก็ทำให้หัวใจฉันอบอุ่น ราวกับว่าฉันยืนอยู่หน้ากองไฟเก่า ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ตาม

บ่ายวันนี้ ขณะที่เดินอยู่บนถนนที่ปกคลุมไปด้วยหมอกขาวซีด หัวใจฉันเต้นระรัวอีกครั้ง ฉันนึกภาพควันไฟในครัวลอยละล่องไปตามอากาศเย็นชื้น ฉันได้ยินเสียงแม่พลิกตัวจุดไฟ หรือเห็นแสงไฟริบหรี่ส่องลอดผ่านช่องประตู ทุกสิ่งช่างคุ้นเคยจนทำให้หัวใจฉันเต้นระรัว อยากจะทิ้งเสียงอึกทึกทั้งหมดไว้เบื้องหลัง เพื่อกลับไปยังหลังคาหลังเก่า ที่ซึ่งความรักยังคงคุกรุ่นอยู่เสมอดุจดังไฟในครัวที่ไม่เคยดับลง

ต้นฤดูหนาวมาเยือนเตือนใจเราว่าในวัฏจักรชีวิตอันไร้ที่สิ้นสุด ยังมีสถานที่รอเรากลับไปเยือน สถานที่เรียบง่ายแต่อบอุ่น แต่เปี่ยมล้นด้วยความรักอันอบอุ่นที่ฤดูหนาวไม่อาจลบเลือนไปได้

DUONG MY ANH

ที่มา: https://baokhanhhoa.vn/van-hoa/sang-tac/202512/chieu-chom-dong-8c55e52/