เส้นทางไปโรงเรียนหลังน้ำท่วม

หลังจากฝนตกหนักและน้ำท่วมหลายวัน น้ำก็ลดลง ทิ้งไว้เพียงภาพอันโกลาหลราวกับเพิ่งผ่านการอพยพอย่างวุ่นวายโดยธรรมชาติ แต่ในฉากนั้น สิ่งที่ปรากฏเด่นชัดที่สุดคือเสียงฝีเท้าเล็กๆ ของเด็กๆ เสียงฝีเท้าที่กำลังเดินกลับโรงเรียน

หลายช่วงของถนนใกล้สะพานเบนโลย (เขตดงฮวา) เต็มไปด้วยโคลนหนาทึบปกคลุมพื้นที่ทั้งหมด การกัดเซาะรุนแรงเท่ากับปากลำธารที่แตกออกหลังพายุรุนแรง แต่บนชั้นดินนั้น ผู้คนสามารถมองเห็นรอยเท้าเล็กๆ ของเด็กได้

เด็กๆ ไปโรงเรียนบนถนนที่เต็มไปด้วยใบไม้ผุ เศษไม้แตกหัก ไม้ไผ่เปียก และแม้แต่หลังคาสังกะสีที่ถูกน้ำพัดหายไปไหน

เด็กคนหนึ่งสวมรองเท้าแตะขาด ส่วนอีกคนเดินเท้าเปล่าเพราะรองเท้าแตะเล็ก ๆ ของเขาถูกกระแสน้ำพัดหายไป

เด็กน้อยในเสื้อเชิ้ตสีขาวมีสีเหมือนตะกอน ถือกระเป๋านักเรียนที่ห่อด้วยถุงพลาสติก เหมือนกับกำลังถือสมบัติที่บอบบาง

แม้รูปร่างของเด็กๆ จะเล็กในพื้นที่อันกว้างใหญ่และวุ่นวาย แต่ในแต่ละก้าวก็มีบางอย่างที่ยืดหยุ่นมาก

นักศึกษามหาวิทยาลัยเทิงเหวียนให้กำลังใจนักศึกษาที่ได้รับผลกระทบจากอุทกภัยให้ผ่านพ้นความยากลำบากในการเรียน

โรงเรียนหลายแห่งยังไม่ได้รับการทำความสะอาด ห้องเรียนยังคงมีโคลนหนาทึบอยู่ใต้กำแพง หน้าต่างที่ปกคลุมไปด้วยมอส และโต๊ะเก้าอี้ที่เอียง แต่เด็กๆ ก็ยังคงไปโรงเรียน พวกเขาไม่สนใจว่าห้องเรียนจะไม่สะอาด กระดานดำยังไม่ได้เช็ด หรือหนังสือยังไม่แห้งหลังจากตากแดดมาหลายวัน พวกเขารู้เพียงว่า “การได้ไปโรงเรียน” หลังน้ำท่วมคือสิ่งสำคัญที่สุด

ในพื้นที่ทางตะวันตกของจังหวัด การเดินทางไปยังโรงเรียนหลังน้ำท่วมก็ยากลำบากไม่แพ้กัน เส้นทางไปยังตำบลกู๋ปุยถูกกัดเซาะลึกราวกับคูน้ำ ต้องถมดินอย่างรวดเร็ว ส่วนที่ตัดจากใจกลางตำบลกรองบงไปยังตำบลฮวาซอนถูกปิดกั้นด้วยก้อนหินที่กลิ้งลงมาจากต้นน้ำ ก่อตัวเป็นเนินดินขนาดใหญ่ ลำธารเล็กๆ ใกล้ตำบลหยางเม่า ซึ่งแต่ก่อนต้องเดินเท้าข้ามเท่านั้น ปัจจุบันยังคงมีน้ำไหลเชี่ยวกราก แต่เด็กๆ ก็ยังฝ่าฟันอุปสรรคทุกอย่างเพื่อไปโรงเรียนได้ บางคนต้องเดินตามขอบหิน บางคนต้องอ้อมผ่านไร่กาแฟเพื่อไปเรียนให้ทันเวลา

เมื่อแสงแดดต้นฤดูหนาวส่องเข้ามาในสนามโรงเรียน ผู้ใหญ่ก็จัดโต๊ะและเก้าอี้เปียกๆ ไว้อย่างเรียบร้อยที่มุมผนังเพื่อเช็ดให้แห้ง

ครู ผู้ปกครอง ทหาร และทหารอาสาสมัคร ต่างนั่งด้วยกัน ขูดกระดานดำและเก็บสมุดบันทึกที่เปียกไว้ตากแห้ง และเมื่อโรงเรียนเปิดอีกครั้ง เสียงที่คุ้นเคยก็กลายเป็นดนตรีที่อบอุ่นที่สุดทันที

เสียงรองเท้าแตะที่กระทบพื้นซีเมนต์ที่เป็นโคลน เสียงใบไม้แห้งที่ร่วงหล่นใต้ฝ่าเท้า เสียงโต๊ะและเก้าอี้ที่ถูกเคลื่อนย้าย เสียงครูที่จัดตำราเรียนใหม่... ทุกอย่างผสมผสานกันเพื่อสร้างจังหวะชีวิตใหม่ให้กับผืนดินที่เพิ่งผ่านพ้นพายุและน้ำท่วมมาได้

แม้เด็กๆ จะยังผอมแห้งหลังจากอดหลับอดนอนหลายคืนที่ต้องฝ่าฟันน้ำท่วมร่วมกับพ่อแม่ แต่ก็ยังคงนั่งตัวตรง ดวงตาเปล่งประกายดุจดวงดาว พวกเขาเปิดสมุดบันทึกที่ยับยู่ยี่และเขียนแต่ละบรรทัด หากธรรมชาติสามารถทำลายเส้นทางได้ การเขียนเหล่านั้นก็ได้เปิดเส้นทางใหม่ เส้นทางแห่งความหวังและความรู้

เส้นทางสู่โรงเรียนหลังน้ำท่วมไม่ใช่แค่การเดินทางธรรมดา หากแต่เป็นการหวนคืนแห่งศรัทธา รอยเท้าของเด็กแต่ละคนบนผืนดินโคลนนั้น แบกเอาความอบอุ่นแห่งอนาคตไว้ ผืนดินที่หลังคาบ้านถูกพัดพาไป ปศุสัตว์สูญหาย พืชผลเสียหาย...ยังคงยืนหยัดอย่างมั่นคง เพราะมีเด็กๆ เช่นนี้ ที่รู้จักฝ่าฟันโคลนเพื่อแสวงหาความรู้ รู้จักใช้ดวงตาที่แจ่มใสเยียวยาความเจ็บปวดของทั้งครอบครัว รู้จักทำให้เช้าวันใหม่หลังน้ำท่วมไม่หนักหนาสาหัส เส้นทางสู่โรงเรียนหลังน้ำท่วมจึงไม่ใช่แค่เส้นทางของเด็กๆ แต่มันคือเส้นทางของแผ่นดินเกิด เป็นเสมือนจังหวะการเต้นของหัวใจ และเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าหลังจากผ่านพ้นอันตรายแล้ว ก็ยังมีหนทางให้เริ่มต้นใหม่เสมอ

ที่มา: https://baodaklak.vn/xa-hoi/202512/duong-den-truong-sau-lu-58706ce/