รักษาไฟแห่งตัวอักษรให้ลุกโชนอยู่ในป่ากอนปล่องอันกว้างใหญ่

GD&TĐ - ตอนเช้าพวกเธอจะไปที่ทุ่งนา ตอนเย็นพวกเธอก็ไปเรียน ผู้หญิงในพื้นที่สูงของกอนปลอง (จังหวัดกวางงาย) ยังคงมุ่งมั่นในการเรียนรู้การอ่านเขียน

แสงไฟยามค่ำคืนส่องทางสู่ชั้นเรียน

เช้าวันหนึ่ง เธอทำงานอยู่ในทุ่งนาอย่างขะมักเขม้น เย็นวันหนึ่งหลังอาหารเย็น คุณนาย วาย คิง (ตำบลกอนปลอง จังหวัด กวางงาย ) จัดหนังสือและเตรียมตัวไปเรียน ผู้หญิงจากหมู่บ้านที่เคยอ่านออกเขียนได้แต่ลืมไปแล้วหรือไม่เคยเรียนมาก่อน ต่างชวนกันไปโรงเรียน ถนนในหมู่บ้านเล็กๆ สว่างไสวด้วยแสงไฟฉาย ไม่ว่าฝนจะตกหรือแดดออก ทุกคนก็ยังคงพยายามตั้งใจเรียน

เมื่อก่อนฉันไม่ได้รับการศึกษา อ่านไม่ออก เขียนไม่ได้ ดังนั้นฉันจึงรู้สึกอายทุกครั้งที่เซ็นเอกสาร พอได้ยินว่ามีการเปิดชั้นเรียนการอ่านออกเขียนได้ ฉันก็ตั้งใจแน่วแน่ที่จะไปโรงเรียน ครอบครัวก็ให้กำลังใจฉัน บอกให้ฉันพยายามเรียนรู้ที่จะอ่านออกเขียนได้ เพราะฉันอายุมากแล้ว ฉันจึงเรียนรู้ได้ช้า แต่คุณครูก็สอนฉันอย่างเต็มที่ ตอนนี้ฉันอ่านออกเขียนได้ และฉันก็มั่นใจมากขึ้นเมื่อไปทำเอกสารและขั้นตอนต่างๆ ที่ชุมชน ฉันเป็นแบบอย่างให้ลูกหลานของฉันพยายามเรียนรู้อย่างเต็มที่” คุณวาย. คิง กล่าว

เรื่องราวของเธอยังเป็นความรู้สึกที่นักเรียนหลายคนในชั้นเรียนการรู้หนังสือในหมู่บ้านคนปล่องรู้สึกเหมือนกัน พวกเขาเป็นกรรมกรที่ทำงานในไร่นาตลอดทั้งปี คุ้นเคยกับจอบและไถมากกว่าปากกาและสมุดบันทึก เช้าๆ พวกเขาไปที่ไร่นา และเย็นๆ ก็กลับมาเรียนหนังสือ การเดินทางนั้นไม่ง่ายนัก แต่ก็ยังเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ

สิ่งที่พิเศษคือ ลูกหลานของนักเรียนหลายคนก็เดินตามปู่ย่าตายายและพ่อแม่มาเรียนด้วย บางคนเพิ่งเรียนประถม นั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของห้องเรียน ตั้งใจเขียนร่วมกับผู้ใหญ่ บางคนช่วยคุณยายอ่านบทเรียนและแนะนำการออกเสียงให้ด้วย

บทเรียนเหล่านี้กลายเป็นช่วงเวลาแห่งความผูกพันในครอบครัว ใต้แสงสีเหลือง ภาพของคนสามรุ่นนั่งอยู่ด้วยกัน ผู้ใหญ่สะกดคำ เด็กๆ สวดมนต์ร่วมกัน กลายเป็นภาพอันงดงามในป่ากอนปลองอันกว้างใหญ่

คุณตรัน ถิ เบา ครูประจำโรงเรียนประถมกอนปลองสำหรับชนกลุ่มน้อย ซึ่งเป็นผู้สอนโดยตรงในชั้นเรียนการรู้หนังสือ กล่าวว่า “ในยุคแรกๆ การเข้าถึงตัวหนังสือเป็นเรื่องยากมาก หลายคนไม่เคยจับปากกามาก่อน มือสั่น และเมื่อยล้าหลังจากเขียนไปสองสามตวัด บางคนจับปากกาเหมือนจับจอบ เราต้องจับมือแต่ละคนเพื่อชี้นำและสอนการเขียนและตัวอักษรแต่ละตัว”

หว่านจดหมายด้วยความรักและความเพียร

ลูกหลานติดตามคุณย่าและคุณแม่ไปเรียนหนังสือ

ครูสอนการอ่านออกเขียนได้กล่าวว่า การสอนนักเรียนรุ่นโตต้องใช้ความอดทนและความเพียรพยายามมากกว่าการสอนนักเรียนรุ่นเล็ก ครูต้องทุ่มเท อ่อนโยน และให้กำลังใจอยู่เสมอ เพื่อไม่ให้นักเรียนรู้สึกด้อยกว่าหรือขาดความมั่นใจ นักเรียนบางคนอาจอยากเลิกเรียนหลังจากเรียนรู้คำศัพท์ได้เพียงไม่กี่คำ เพราะกลัวว่าจะเรียนช้า แต่หากได้รับกำลังใจที่ดี พวกเขาก็สามารถกลับมาเรียนต่อได้

ยามค่ำคืน ในห้องเรียนเล็กๆ เสียงสะกดคำก้องไปทั่วป่า บางวันฝนตกและถนนลื่น แต่ทุกคนก็ยังคงตั้งใจเรียน พวกเขานั่งล้อมวงรอบโต๊ะ จ้องมองตัวอักษรแต่ละตัวที่ปรากฏบนกระดานอย่างตั้งใจ ไฟฉายและโคมไฟอ่านหนังสือเล็กๆ ส่องประกายบนใบหน้าที่ไหม้แดด พวกเขาตั้งใจเรียนอย่างหนักเพื่อเป็นแบบอย่างให้กับลูกหลาน

คุณหวู หง็อก ถั่น ผู้อำนวยการโรงเรียนประจำประถมศึกษากอนปลอง กล่าวว่า “โรงเรียนได้เปิดห้องเรียนส่งเสริมการอ่านออกเขียนได้ 4 ห้อง มีนักเรียน 102 คน ด้วยความมุ่งมั่นของบุคลากร ครู และความมุ่งมั่นของทุกคน ทำให้อัตราการเข้าเรียนสูงถึง 80-90% ทุกวัน เราพยายามสร้างสภาพแวดล้อมที่ดีที่สุดเพื่อให้การเรียนการสอนเป็นไปอย่างราบรื่น ตั้งแต่การจัดห้องเรียน แสงสว่าง ไปจนถึงหนังสือสำหรับนักเรียน”

นอกจากการสอนการอ่านและการเขียนแล้ว ครูยังสอนทักษะชีวิต การดูแลสุขภาพ และการเลี้ยงดูเด็กอีกด้วย บทเรียนหลายบทเต็มไปด้วยความสนุกสนานและอบอุ่นใจจากเรื่องราวการทำฟาร์มที่นักเรียนนำมาถ่ายทอด

การเรียนภาคค่ำที่คนพลองนำมาซึ่งการเปลี่ยนแปลงมากมาย จากคนที่อ่านไม่ออกเขียนไม่ได้ ตอนนี้ผู้คนสามารถอ่านป้าย เขียนชื่อ และกรอกข้อมูลต่างๆ ขณะปฏิบัติงานธุรการได้ พวกเขายังรู้วิธีจดบันทึก คำนวณ และนำไปประยุกต์ใช้กับการผลิตและธุรกิจขนาดเล็กเพื่อพัฒนาคุณภาพชีวิต

“ตอนนี้ฉันไม่ต้องกังวลเรื่องผิดพลาดเวลาไปตลาดแล้ว แถมยังเซ็นชื่อตัวเองตอนทำเอกสารได้ด้วย ฉันยังสอนคำศัพท์ที่เรียนมาให้กับลูกๆ หลานๆ อีกด้วย การรู้จักอ่านเขียนทำให้ชีวิตสดใสขึ้น” คุณนายวาย. คิงยิ้มอย่างอ่อนโยน

ด้วยความมุ่งมั่นของนักเรียนและความทุ่มเทของครู ชั้นเรียนการรู้หนังสือบนที่สูงคนปล่องจึงไม่ได้หยุดอยู่แค่ “การรู้หนังสือและการเขียน” เท่านั้น แต่ยังจุดประกายความปรารถนาที่จะเรียนรู้ตลอดชีวิตในใจของผู้คน อักษรศาสตร์ได้กลายเป็นสะพานเชื่อมระหว่างความรู้และชีวิต ระหว่างความฝันและความเป็นจริงอย่างแท้จริง

ในค่ำคืนบนที่ราบสูง ห้องเรียนใต้หลังคาสังกะสีแผ่นเล็กยังคงสว่างไสว เสียงสะกดคำยังคงก้องกังวานอยู่ในพื้นที่เงียบสงบของภูเขาและผืนป่า ดุจเสียงแห่งความหวัง การเดินทางเพื่อค้นหาแสงสว่างแห่งความรู้ในถิ่นทุรกันดาร

ที่มา: https://giaoducthoidai.vn/giu-lua-con-chu-giua-dai-ngan-kon-plong-post751922.html