มุมมอง : หลังจากวันที่ทราบผลสอบ

เราทบทวนเรื่องแปลกๆ ที่เพื่อนทำกันมาตั้งแต่เลิกกัน สามคนเก่งคณิตศาสตร์ หนึ่งคนทำงานให้บริษัทหุ่นยนต์ หนึ่งคนเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการป้องกันความเสี่ยงในบริษัทประกันภัย และคนสุดท้ายร้องเพลง

มีเพื่อนคนหนึ่งซึ่งพ่อเสียชีวิตในวันที่เขาลงทะเบียนสอบเข้ามหาวิทยาลัย แต่เขาก็ยังสอบผ่านได้อย่างมั่นคง บุคคลเช่นนี้ดูกล้าหาญมาก แต่กลับทำผิดพลาดมากมายในชีวิตในภายหลัง “อัจฉริยะแห่งการสอบ” – เล่นสนุกมาทั้งปี เรียนหนังสืออย่างตั้งใจเพียงไม่กี่สัปดาห์ – ยังคงสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้สำเร็จ ปัจจุบันเขาติดคุกในข้อหาค้ายาเสพติด เพื่อนที่หล่อเหลา ซุกซน และกล้าหาญที่สุด เลือกเข้าร่วมกองทัพและเสียสละตนเองเพื่อช่วยเหลือผู้คนในช่วงฤดูน้ำท่วม

ฉันนึกถึงบทพูดในหนังเยาวชนไต้หวันเรื่อง At Café 6 ขึ้นมาทันที หลังจากความรักที่พังทลายระหว่างวัยรุ่นและนักเรียน ตัวละครก็ตระหนักได้ว่า "วัยรุ่นก็เหมือนกัน ชีวิตก็ต่างกัน"

วัยเยาว์ของเรามีความคล้ายคลึงกัน เพราะไม่ว่าเราจะอยากทำอะไรหรืออยากเป็นใคร ดูเหมือนว่าเราจะคิดถึงเส้นทางตรงสู่ความฝันเพียงเส้นทางเดียว นั่นคือการสอบเข้ามหาวิทยาลัยให้ผ่าน แต่เราทุกคนต่างผ่านจุดเปลี่ยนมากมาย ไม่เพียงแต่ชีวิตของเราแตกต่างจากคนอื่นเท่านั้น แต่ชีวิตที่เราเคยคิดและชีวิตที่เกิดขึ้นจริงก็แตกต่างกันอย่างมากเช่นกัน

สำหรับพวกเราวัยสิบแปดปีในตอนนั้น การสอบเข้ามหาวิทยาลัยเปรียบเสมือนเส้นชัย ผ่านหรือไม่ผ่าน ดีหรือไม่ดี เหมือนกับ "ประโยค" เราทุกคนรู้สึกเหมือนกำลังจะก้าวเข้าสู่ประตูบานเดียว การก้าวไปอีกฝั่งคือความปลอดภัย สัญญา การอยู่ฝั่งนี้ต่อไปคือทางตัน ไม่มีทางออก

แต่ยิ่งเราใช้ชีวิตมากขึ้น เราก็ยิ่งเข้าใจมากขึ้นว่า “จุดหมายปลายทาง” นั้น แท้จริงแล้วเป็นเพียงเนินลาดชันบนเส้นทางอันยาวไกลเท่านั้น

เราเครียดเกินไป มีความหวังเกินไป และทุกข์เกินไปเพราะคะแนนสอบ แต่เมื่อชีวิตผ่านไป 20 ปีหลังจากได้นั่งอยู่ด้วยกัน ไม่มีใครจำได้ว่าใครสอบผ่าน ใครสอบตก เรียนที่ไหน สอบกี่ครั้ง สิ่งที่ยังคงอยู่คือชีวิตของเราหลังจากวันที่รู้คะแนนสอบ

การสอบอาจจะเป็นก้าวแรก แต่ไม่ใช่ก้าวสำคัญ บางคนเดินผ่านประตูมหาวิทยาลัยแล้วก็ยังหลงทาง บางคนหันหลังกลับมองหาทางอื่น แต่สุดท้ายก็เจอ บางคนสะดุดล้มแล้วลุกขึ้นมา บางคนอ้อมไปอ้อมมาแต่ก็ยังถึงจุดหมาย

ในปี 2025 การสอบปลายภาคระดับมัธยมปลายเพิ่งสิ้นสุดลง และผลการสอบก็เพิ่งประกาศออกมา อีกหนึ่งรุ่นอายุสิบแปดปีได้เข้าเส้นชัยเป็นครั้งแรกในชีวิตที่พวกเขาตั้งเป้าหมายไว้เอง บนอินเทอร์เน็ตจะมีข่าวคะแนนสอบที่แชร์กันอย่างภาคภูมิใจ แต่ก็มีบางคนที่ร้องไห้เงียบๆ ที่แย่ไปกว่านั้นคือ ยังมีเด็กโง่ๆ ที่คิดว่า "พอแล้ว"

แต่เปล่าเลย ไม่มี "จุดจบ" ที่อายุสิบแปดหรอก

นี่ไม่ใช่การปลอบใจ แต่มันเป็นเพียงแค่สิ่งที่คนที่เคยผ่านมา ผู้ที่หัวใจเต้นแรงเมื่อกรรมการประกาศ: เริ่มสอบ มือสั่นขณะพิมพ์หมายเลขลงทะเบียนเพื่อตรวจสอบคะแนน ความผิดหวัง ความสับสน ความว่างเปล่า และการล้มลง ความคิดที่จะหลุดลอย... ตอนนี้สามารถถ่ายทอดออกมาเป็นคำพูดได้

ไม่มีคะแนนใดที่คุ้มค่าสำหรับเด็กอายุ 18 ปีที่จะรู้สึกแย่กับตัวเอง และไม่มีคะแนนใดที่ยิ่งใหญ่พอที่จะภูมิใจไปตลอดชีวิต

ยี่สิบปีผ่านไปหลังจากวันที่เราเรียนคะแนน เราได้นั่งคุยกันในห้องโถงเบียร์เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่ว่าจะเป็นการเปลี่ยนแปลง ความผิดพลาด บทเรียน ความตั้งใจที่เงียบๆ และปาฏิหาริย์ที่เกิดขึ้นเหนือความคาดหมาย

แล้วเราก็หัวเราะ เพราะเราตระหนักว่าวัยรุ่นก็เหมือนกัน คือ สับสน มีความฝัน กลัวว่าจะผิด คิดว่าบางอย่างคือทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ชีวิตก็น่าสนใจมากเมื่อไม่เคยเดินตามเส้นทางที่แน่นอน

หากผลสอบทำให้คุณผิดหวัง คุณก็ไม่ควรปล่อยให้ความเศร้าโศกคร่ำครวญจนถึงวันถัดไป สิ่งที่ดีที่สุดของวัยเยาว์คือมันเปิดโอกาสให้คุณเริ่มต้นใหม่ได้เสมอ สดชื่นเต็มเปี่ยม ด้วยความมุ่งมั่นอย่างเต็มเปี่ยม จนกว่าคุณจะได้เห็นความมหัศจรรย์ของชีวิตนี้

อย่าปล่อยให้เช้าเดือนกรกฎาคมทำให้คุณลืมไปว่าวัยหนุ่มสาวนั้นยาวนาน และโลก นี้มักจะมีสิ่งมหัศจรรย์สำหรับผู้ที่เต็มใจที่จะก้าวต่อไป

เรามาไกลมาก เพื่อสัมผัสประสบการณ์ส่วนหนึ่งของปาฏิหาริย์นี้ และวันนี้ เด็กชายวัยสิบแปดปีคนนี้ จะมาเล่าเรื่องราวของเขาในร้านเล็กๆ กับเพื่อนเก่า พร้อมรอยยิ้มและความอดทนและความภาคภูมิใจในชีวิตของเขาเอง

ตามคำบอกเล่าของ บุย ฟู เชา

ที่มา: https://baohatinh.vn/goc-nhin-sau-ngay-biet-diem-thi-post291828.html