ฮ่า ยังจำได้มั้ย?

ฤดูร้อนนั้น ดอกฟีนิกซ์สีแดงไม่ใช่แค่ดอกไม้ แต่ยังเป็นพยานของมิตรภาพที่ไร้เดียงสา บริสุทธิ์ และไม่มีความกังวล ซึ่งเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะสดใสและการจับมือที่แน่นหนาเท่านั้น

ฤดูร้อนมาถึงแล้ว ดวงตะวันดูเหมือนจะส่องแสงสีทองให้กับกลีบดอกแต่ละกลีบ ทำให้ท้องฟ้าเต็มไปด้วยความปรารถนาสีแดง เหตุใดคุณจึงยังคงจุดไฟเผาในช่วงฤดูแห่งการแยกจากกัน เพื่อสลักความรู้สึกคิดถึงที่มิอาจลืมเลือนลงในหัวใจของนักศึกษาชั้นปีสุดท้าย เดือนพฤษภาคมไม่เพียงแต่เป็นช่วงเวลาแห่งการเปลี่ยนฤดูกาลเท่านั้น แต่ยังเป็นเสียงที่บอกถึงจุดสิ้นสุดของการเดินทางแห่งการเรียนรู้พร้อมกับความทรงจำที่มิอาจลืมเลือนมากมาย

โรงเรียนอันเป็นที่รักของฉันซึ่งยังคงมีเรื่องตลกไร้สาระมากมาย ครูอันเป็นที่รักของฉันซึ่งน้ำเสียงอันอบอุ่นของพวกเขายังคงก้องอยู่ในหูของฉัน และเพื่อนสนิทของฉันซึ่งใบหน้าที่สดใสของพวกเขากระจายอยู่ทั่วโลกแล้ว พวกเขาทั้งหมดเหมือนภาพยนตร์เก่าที่เจ็บปวดอย่างแจ่มชัด กลับมาหลอกหลอนจิตใจของฉันอยู่เสมอ แม้ว่าฤดูกาลต่างๆ ของต้นราชพฤกษ์จะเลือนหายไป เสียงสะท้อนอันแสนหวานและลึกซึ้งเหล่านั้นยังคงวนเวียนอยู่ในหัวใจที่เต้นระรัวของฉัน

ฉันจำได้ ฤดูร้อน ฉันจำได้ด้วยความเจ็บปวดในช่วงบ่ายอันอบอ้าวในเดือนพฤษภาคม อากาศร้อนจัด แต่ทั้งกลุ่มยังคงซ่อนตัวจากการนอนหลับ ซุกตัวอยู่ใต้ร่มไม้ที่ปกคลุมไปด้วยต้นราชพฤกษ์เก่าแก่ จั๊กจั่นส่งเสียงร้องเจื้อยแจ้วราวกับพยายามกล่อมเราให้หลับ แต่พวกมันจะเอาชนะความซุกซน ความกระหาย ในการค้นหา ของเด็กอายุสิบเจ็ดปีที่หักเขาควายได้อย่างไร

พวกเราจิบน้ำเย็น ไอศกรีมรสหวาน และวาดฝันอันสูงส่งและแผนการที่ไม่สมจริงซึ่งดูเหมือนจะถืออนาคตทั้งหมดไว้ในมือของเรา ดอกฟีนิกซ์สีแดงร่วงหล่นลงมาอย่างแผ่วเบาบนหน้ากระดาษโน้ต จารึกบรรทัดที่รีบเร่งโดยไม่ได้ตั้งใจ ซึ่งเป็นคำสัญญาไร้เดียงสาว่าวันพรุ่งนี้จะร่วมกันพิชิตยอดเขา

มุมหนึ่งของสนามโรงเรียน

ฤดูร้อนนั้น ดอกฟีนิกซ์แดงไม่ใช่แค่ดอกไม้ แต่เป็นพยานของมิตรภาพที่บริสุทธิ์ ไร้เดียงสา และเสียสละ ปราศจากแรงจูงใจเห็นแก่ตัว มีเพียงเสียงหัวเราะที่แจ่มใสและการจับมือที่แน่นเท่านั้น

แล้วฤดูร้อนสุดท้ายก็มาถึง ชั้นเรียนสุดท้ายเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ไม่สามารถระบุชื่อได้ เสียงของครูเต็มไปด้วยเสียงสะอื้น สั่นเทา ขณะที่พวกเขาถ่ายทอดถ้อยคำจากใจ ดวงตาของพวกเขาเปล่งประกายด้วยความหวังและความคิดถึงมากมาย

พวกเราซึ่งเป็นเด็กเกเรในอดีตก็เงียบลงอย่างกะทันหัน ทุกสายตาที่มองมาก็เหมือนอยากจะจารึกไว้ทุกช่วงเวลา อ้อมกอดแน่นที่ทำให้เราหายใจไม่ออก ความปรารถนาที่อึดอัด น้ำตาที่ไหลอาบแก้ม

ฤดูร้อนนั้น ดอกฟีนิกซ์สีแดงเปรียบเสมือนไฟที่เผาไหม้ความเสียใจและความรู้สึกที่ลึกซึ้งต่อโรงเรียน ต่อครู ต่อเพื่อนฝูง สีแดงนั้นถูกแต่งแต้มด้วยความรู้สึกเศร้าโศก

เวลาผ่านไปอย่างไม่ตั้งใจ ฤดูร้อนแต่ละปีเป็นช่วงเวลาสำคัญของการเติบโต แต่ก็ทำให้ความทรงจำในอดีตยิ่งลึกซึ้งยิ่งขึ้น

เราต่างก็อยู่คนละทิศคนละทาง ต่างยุ่งวุ่นวายกับเรื่องวุ่นวายในชีวิต แต่ไม่ว่าเราจะอยู่ที่ไหน แค่เพียงเห็นดอกฟีนิกซ์สีแดงสดบนท้องฟ้า หัวใจของฉันก็เต็มไปด้วยความคิดถึงใบหน้าที่คุ้นเคยเมื่อหลายปีก่อนอย่างลึกซึ้ง

คิดถึงถนนสายคุ้นเคยที่เราใช้ไปโรงเรียนด้วยกัน คิดถึงคืนที่เรานอนดึกเพื่อแก้โจทย์คณิตศาสตร์ที่ยาก คิดถึงการแบ่งปันความสุขและความขมขื่นในช่วงวันเรียนที่เงอะงะ โอ้ฤดูร้อน ไม่ว่าเราจะแยกจากกันกี่ฤดูกาลแห่งดอกฟีนิกซ์สีแดง แต่สายใยแห่งมิตรภาพที่มองไม่เห็นยังคงเชื่อมโยงเราอย่างเงียบๆ แม้ว่าบางครั้งมันอาจเป็นเพียงข้อความด่วนหรือสายโทรศัพท์สั้นๆ ที่ถามว่าเราเป็นอย่างไรบ้าง

แล้วฉันจะลืมภาพครูผู้ทุ่มเทซึ่งเปรียบเสมือนพ่อและแม่คนที่สองได้อย่างไร ใต้ร่มเงาของต้นราชพฤกษ์ พวกเขาเลี้ยงดูและมอบปีกให้กับความฝันอันยังไม่โตของเราที่จะบินสูงและไกลออกไป

การบรรยายนั้นไม่เพียงแต่ให้ความรู้แบบแห้งๆ เท่านั้น แต่ยังสอนด้วยความเมตตา ความเมตตากรุณา และความอดทน ไม่เพียงแต่ให้ความรู้เท่านั้น แต่ยังหล่อหลอมคุณธรรมของมนุษย์อีกด้วย

กลีบดอกฟีนิกซ์สีแดงที่ร่วงหล่นแต่ละกลีบเปรียบเสมือนเครื่องบรรณาการอันเงียบงัน เป็นความกตัญญูกตเวทีที่ส่งถึงคนพายเรือที่เงียบงันซึ่งคอยพานักเรียนหลายชั่วอายุคนข้ามแม่น้ำ ฤดูร้อน ในทุกฤดูกาลที่ดอกฟีนิกซ์สีแดงหายไปจากเรา คุณยังจำนักเรียนจอมซนเหล่านั้นที่อาจทำให้คุณอารมณ์เสียอยู่ไม่น้อยหรือไม่

มีฤดูร้อนที่ฉันกลับมา พยายามจะยึดมั่นกับเสียงสะท้อนจากอดีต ต้นราชพฤกษ์ยังคงยืนต้นสูงใหญ่ จั๊กจั่นยังคงส่งเสียงร้อง แต่ทำไมสนามโรงเรียนจึงเงียบสงัด ไร้เสียงหัวเราะจากอดีตที่ผ่านไปนานแล้ว

เมื่อได้พบปะกับครูเก่าๆ ผมของพวกเขาเริ่มหงอกขึ้น แต่ดวงตาของพวกเขาก็ยังคงเปล่งประกายด้วยความอบอุ่นและความรักเช่นเดิม การจับมือที่แน่นหนาและการทักทายที่เอาใจใส่ช่วยบรรเทาความทรงจำเก่าๆ ลงได้ ทำให้ฉันรู้สึกถึงความศักดิ์สิทธิ์ของความสัมพันธ์ระหว่างครูกับลูกศิษย์อย่างลึกซึ้งยิ่งขึ้น ซึ่งเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยจางหายไปตามกาลเวลาที่โหดร้าย

ฤดูร้อน เราเคยแยกจากกันกี่ฤดูแห่งดอกฟีนิกซ์สีแดง มีใครยังจำได้ไหม แม้ว่าเราทุกคนต่างก็มีชีวิตเป็นของตัวเอง มีความกังวลเป็นของตัวเอง แต่ความทรงจำเกี่ยวกับความสัมพันธ์อันสูงส่งระหว่างครูกับลูกศิษย์และมิตรภาพอันบริสุทธิ์ภายใต้หลังคาโรงเรียนเก่านั้นเป็นสิ่งที่มีค่าเสมอ และจะติดตามฉันไปตลอดชีวิต

สีของดอกฟีนิกซ์สีแดงในทุก ๆ ฤดูร้อนยังคงเป็นเส้นด้ายที่มองไม่เห็นที่เชื่อมโยงอดีตและปัจจุบัน เตือนใจให้ทุกคนนึกถึงความรู้สึกจริงใจและคุณค่าทางจิตวิญญาณที่ไม่อาจสูญหายไป

ฤดูร้อนนี้ ดอกกุหลาบพันปียังคงบานสะพรั่งเป็นสีแดงอย่างเงียบ ๆ ในมุมหนึ่งของท้องฟ้า ฉันยืนอยู่ที่นี่ ท่ามกลางกระแสชีวิตที่เร่งรีบ หัวใจของฉันเต็มไปด้วยความขอบคุณอย่างสุดซึ้ง ขอบคุณฤดูร้อน ขอบคุณครู ขอบคุณเพื่อน ๆ ที่ทำให้ฉันนึกถึงความทรงจำที่สวยงาม รอยประทับอันไม่มีวันลบเลือนจากช่วงวัยเรียนของฉัน

ไม่ว่าเราจะต้องห่างกันอีกกี่ฤดูดอกฟีนิกซ์ มิตรภาพและความสัมพันธ์ระหว่างครูและลูกศิษย์ก็ยังคงเป็นคุณค่าทางจิตวิญญาณที่ประเมินค่ามิได้ เป็นสัมภาระอันล้ำค่าที่จะติดตามฉันไปตลอดการเดินทางไกลข้างหน้า

ไม้เทา

ที่มา: https://baotayninh.vn/ha-oi-co-nho-a191308.html