ค่อยๆเป็นค่อยๆไป จำไว้!

ชีวิตของแต่ละคนก็เหมือนประตู ไม่ว่าเราจะอยู่ข้างในหรือข้างนอก หัวใจของเราก็สงบสุขหรือยังเต็มไปด้วยความกังวล เมื่อท้องฟ้าและเมฆมัวและความหนาวเย็นยังคงอยู่ เมื่อถึงปลายทาง สีสันของฤดูใบไม้ผลิที่สดใสส่องประกาย หัวใจของเราก็เต็มไปด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้

โอ้ เทศกาลตรุษจีนมาถึงแล้วจริงๆ นะ!... ( ภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ต )

ความหนาวเย็นของวันสุดท้ายของปีเปรียบเสมือนรอยยิ้มของหญิงสาววัยสิบแปดหรือยี่สิบ ความหนาวเย็นนั้นโรยตัวลงสู่ท้องฟ้าและผืนดิน ดุจดอกตูมแห่งฤดูใบไม้ผลิ หาดทรายสีเขียวขจี และทุ่งดินตะกอนที่ทอดยาวสุดขอบฟ้า ขณะเดินท่ามกลางสายหมอก ท่ามกลางสายฝนปรอยๆ ในยามบ่ายที่ไร้ลม หัวใจของฉันเปี่ยมล้นด้วยความคิดถึง ความคิดถึงที่เลือนรางและยังคงตราตรึงอยู่ในห้วงความคิดถึง ความทรงจำที่ฝังลึกอยู่ในส่วนลึกที่สุดของความทรงจำ

ความคิดถึงพาเราหวนนึกถึงตรอกซอกซอยแคบๆ ในความทรงจำวัยเด็ก ตรอกซอกซอยเหล่านี้เต็มไปด้วยรากไม้ที่เรียบและราบเรียบ เหมาะอย่างยิ่งสำหรับเด็กๆ ในละแวกบ้านมาเล่นสร้างบ้าน ปลายปี เมื่อฝนตกปรอยๆ บนทุ่งนาสีเนยที่อยู่ไกลออกไป เมื่อควายแก่ๆ นอนเอาจมูกจิกบนแผ่นไม้กลมเรียบ เด็กๆ จะใช้รากไม้ทำเป็น “แผงขายของ” และตกแต่งเป็นซุ้มเหมือนตลาดเต๊ต

หนานและหลานมักจะแข่งกันขายเครื่องเทศอยู่เสมอ สองพี่น้องใช้เวลาทั้งปีในการรวบรวมและจัดเก็บเครื่องเทศที่จำเป็นสำหรับมื้ออาหารเทศกาลเต๊ด ที่บ้านเกิดของฉัน เทศกาลเต๊ดขาดขาหมูตุ๋นไม่ได้เลย และเมื่อปรุงขาหมู ก็ต้องนึกถึงข่าและตะไคร้หั่นบางๆ ที่ใส่ลงไปในหม้อเพื่อลวกและปั่นให้ได้น้ำ กลิ่นหอมเฉพาะตัวของเครื่องเทศนี้ผสมผสานกับขาหมูย่าง ทำให้มีรสหวานเย็นติดปลายลิ้น พี่น้องตระกูลหนานวางขวดเครื่องเทศเล็กๆ ที่ทำจากผงเปลือกส้มเขียวหวานแห้ง ใบมะกรูด น้ำข่าและตะไคร้ พริก พริก... ไว้บนแผงขายของ อีกด้านหนึ่งคือพี่น้องหลานที่จัดดอกไม้ประดิษฐ์เองสำหรับเทศกาลเต๊ดอย่างสวยงาม ช่อดอกไม้เรียงเป็นแถวจากกระดาษสี ม้วนด้วยกรรไกร พันด้วยแกนเหล็กหรือใยเจียรที่เหลาแล้ว

กิ่งพลัมและพีชที่ตูมเปียกน้ำค้าง ตัดอย่างเร่งรีบจากรากเก่าอายุหลายสิบปี ถูกจัดแสดงในขวดพลาสติกที่หุ้มด้วยกระดาษสีแดงและสีเขียว "บูธ" ได้รับการตกแต่งอย่างประณีตงดงาม... เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว ทุกคนในกลุ่มก็แสร้งทำเป็นไปบ้านหลังนี้บ้าง บ้านหลังนั้นบ้าง โดยไม่ต่อรองราคา แต่กลับโน้มตัวเข้าไปดมกลิ่น ก่อนจะโอบไหล่กัน หัวเราะ และพูดเสียงดังว่า "โอ้ เต๊ดมาแล้วจริง ๆ!"

ค่อยๆเป็นค่อยๆไป จำไว้!

ตลาดทรูและตลาดโบคือความสุขประจำวันของเด็กๆ และความคาดหวังของหลายๆ คน...

ความคิดถึงพาเราหวนคืนสู่บ้านสามห้องหลังคากระเบื้องหยินหยาง บ้านหลังนี้อบอวลไปด้วยเสียงหัวเราะของคนที่รักเมื่อฤดูใบไม้ผลิอันอบอุ่นพัดผ่านตรอก ความคิดถึงตลาดพิเศษประจำปี ตลาดที่เคยมีมาเนิ่นนาน ดินแดนอันอุดมสมบูรณ์และมีกลิ่นหอมทั้งสองฝั่งแม่น้ำโฟซางกางปีกนกกระสาบินผ่านฤดูข้าวสุกสีทอง ตลาดตรู (ควาย) สิบเก้าแห่ง ตลาดโบ (19 และ 20 ธันวาคม) ยี่สิบแห่ง ตลาดพิเศษนี้คือความสุขประจำวันของเด็กๆ การรอคอยของหลายหัวใจ ความเสียใจของคนไกลบ้าน ความหวังที่จะได้กลับมา ท่ามกลางสีเขียวและแดงของรูปปั้นดินเผาที่ทำจากแป้งข้าวเจ้า บนหอคอยดอกไม้หลากสีสันที่ทำจากกระดาษ บนแถวของขนมปังบั๊ญดึ๊ก บั๊ญเดา บั๊ญคอม และเชลัม หัวใจของผู้คนเปี่ยมล้นด้วยความรักและความปรารถนา ความปรารถนาเพื่อความสงบสุขท่ามกลางความขึ้นๆ ลงๆ ของชีวิต ความปรารถนาที่จะกลับมาเมื่อท้องฟ้าและน้ำถูกปกคลุมด้วยหมอก เมื่อตลาดในวันก่อนวันตรุษจีนเต็มไปด้วยสีสันสดใสของฤดูใบไม้ผลิ

ค่อยๆเป็นค่อยๆไป จำไว้!

ความคิดถึงพาเอาอนุภาคตะกอนที่ตกตะกอนในแม่น้ำแห่งกาลเวลา พาเราหวนคืนสู่ความรักครั้งเก่า... ( ภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ต )

ความคิดถึงพาเราหวนคืนสู่ควันจางๆ ควันลอยขึ้นจากหลังคามุงจากของหมู่บ้าน ในบ่ายวันที่ 30 ของเทศกาลเต๊ต ขณะที่ยืนอยู่บนยอดเขาทับ ซึ่งเป็นที่พักผ่อนของบรรพบุรุษ หัวใจของเรากลับเต็มไปด้วยความคิดถึงเมื่อมองดูควันบางๆ บนหลังคา ตั้งแต่เมื่อใดที่เราไม่ได้สูดดมกลิ่นหอมฉุนนั้น ตั้งแต่เมื่อใดที่เราไม่ได้เห็นทุกคนในครอบครัวนั่งล้อมกองไฟ ข้างตะกร้าไม้ไผ่ที่แวววาว ซดซุปปูกับขนุนอ่อน เป็นเวลานานแล้วที่เราไม่ได้เก็บใบไม้ในยามบ่ายที่ลมแรง หรือกระโดดข้ามกองใบไม้หอมกับเพื่อนๆ กลิ่นหอมพิเศษและน่าตื่นเต้นนั้นคือวันอันสงบสุขที่หัวใจของเราได้หวนคืน เพื่อให้ความคิดถึงหลั่งไหลกลับมาเมื่ออากาศแห้ง

วันสุดท้ายของปีมาถึงแล้ว วันที่ท้องทุ่งขาวโพลนด้วยสายลมเย็นสบาย วันที่ท้องฟ้าและผืนดินดูเหมือนจะสงบลง ช้าลงเพื่อรำลึก ปล่อยให้หัวใจเต้นแรงเพื่อหวนรำลึกถึงความรักครั้งเก่า ความรักที่เปราะบางแต่ลึกซึ้ง ให้ความอบอุ่นและความไว้วางใจที่มากพอ ช่วยให้เราฝ่าฟันพายุร้ายท่ามกลางชีวิตที่วุ่นวายได้อย่างมั่นคง

เมื่อแม่น้ำเปื้อนไปด้วยละอองฝนบางเบา ทุ่งนาจะปกคลุมไปด้วยสีของน้ำนมอ่อน กลิ่นหอมของทุกสิ่ง หญ้าและต้นไม้ที่กำลังแตกใบอ่อนผสมผสานกันในยามบ่ายของใบไม้ที่ร่วงหล่น ฤดูใบไม้ผลิสวมเสื้อคลุมสีฟ้าอ่อนและผ่านหมู่บ้าน บ้านเรือน และมุมถนน... นั่นคือเมื่อความคิดถึงพาเอาอนุภาคตะกอนที่ตกตะกอนในแม่น้ำแห่งกาลเวลา พาเรากลับไปสู่ความรักในอดีต

ค่อยๆเป็นค่อยๆไป จำไว้!

ปลายปี 2566

ทองภูษา

แหล่งที่มา