ดอกไม้สีม่วงบานสะพรั่งบนท้องฟ้าแห่งความทรงจำ…

หลายคนคงรู้จักดอกมัวจากชีวิตชนบท พูดถึงกันถึงดอกไม้ชนิดนี้ ดอกไม้ชนิดนี้เป็นดอกไม้ประจำปีตั้งแต่ปลายเดือนมกราคมไปจนถึงฤดูร้อน เมื่อแสงแดดอบอุ่นสาดส่องทั่วท้องฟ้าและผืนดิน ทุกพุ่ม ทุกกอ ต่างแข่งขันกันเบ่งบาน อวดสีม่วงสดใส สำหรับฉัน ดอกมัวคือความทรงจำ ความทรงจำ ความคิดถึงอันสงบสุขที่เชื่อมโยงกับท้องฟ้าในวัยเด็กอันแสนหวานและน่าจดจำ แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าใดแล้วก็ตาม

บ้านเกิดของฉันในอดีตเคยเป็นเนินเขารกร้างว่างเปล่าอยู่หลายแห่ง พื้นดินไม่อุดมสมบูรณ์ แต่ที่นี่ดอกมัวเติบโตอย่างอุดมสมบูรณ์ พุ่มแต่ละพุ่มเขียวขจี และหลังจากวันตรุษจีน ประมาณสองสามสิบวันต่อมา ดอกมัวก็เริ่มบานและออกผล แม้จะเป็นดอกไม้ที่เรียบง่าย เรียบง่ายแบบชนบท แต่ดอกมัวก็แข็งแรง ทนทานต่อสภาพความเป็นอยู่อันโหดร้ายของธรรมชาติ ยิ่งได้รับแสงแดดมากเท่าไหร่ ดอกไม้ก็ยิ่งบานสะพรั่งและงดงามมากขึ้นเท่านั้น ดอกไม้ห้ากลีบนี้ดูเหมือนกังหันลมเล็กๆ ที่แผ่ขยายออกมาพร้อมกับเกสรตัวเมียสีเหลืองเป็นกระจุกอยู่ตรงกลาง ราวกับต้องการอวดความงามให้โลก ผืนฟ้า และสรรพสิ่งได้เห็น

ตอนเด็กๆ ช่วงปิดเทอม เรามักจะมาที่นี่เพื่อปล่อยให้ควายและวัวกินหญ้า แล้วเล่นสนุกกันอย่างอิสระในพื้นที่อันเงียบสงบและเปี่ยมไปด้วยบทกวี ขณะที่เด็กผู้ชายเล่นต่อสู้สมมติ ตีลังกาแบบคนตาบอด... เด็กผู้หญิงก็หักใบไม้มาเรียงเป็นแนวรากไผ่เขียวชอุ่มร่มรื่นใกล้ๆ แล้วก็หาก้อนกรวดมานั่งเล่นจับเล่น บางครั้งก็เก็บดอกมัวมาร้อยเป็นมงกุฎปลอมเพื่อดูว่าใครสวยกว่ากัน...

มัวไม่เพียงแต่มีดอกเท่านั้น แต่ยังมีผลไม้ด้วย ผลมัวไม่ได้มีขนาดใหญ่นัก โดยปกติจะมีขนาดเท่านิ้วมือเด็ก เมื่อสุกจะมีรสฝาดเปรี้ยวอมหวาน อร่อยและอร่อยมาก โดยเฉพาะผลสุกที่เปลือกแตกออกเผยให้เห็นเนื้อสีม่วงเป็นกระจุก สะดุดตามาก มีหลายวันที่เป็นช่วงบ่ายแก่ๆ เด็กๆ สนุกสนานกันอย่างสนุกสนาน เก็บผลมัวกินจนลิ้นกลายเป็นสีม่วง เด็กๆ นอนอยู่ใต้พุ่มมัวเก่าๆ พูดคุยกันสารพัดเรื่องท่ามกลางลมแรงยามบ่าย และเหนือเมฆขาวที่ลอยไปตามลมขึ้นสู่ท้องฟ้าไกลออกไป

เช่นเดียวกับพืชและดอกไม้ชนิดอื่นๆ ดอกมัวเปรียบเสมือนเพื่อนสนิทของเรา เมื่อเราเติบโตขึ้น เด็กๆ บางคนก็เก็บดอกมัวมาอัดลงในหน้าหนังสือ มีเด็กชายคนหนึ่งใช้ภาพดอกมัวเขียนบทกวีไร้เดียงสาบทแรกของเขา เขาอยากจะมอบดอกไม้ให้ใครสักคน แต่กลับอายเกินกว่าจะให้...

ในบ้านเกิดของฉัน มีนิทานเล่าขานว่านานมาแล้ว มีหญิงสาวคนหนึ่งส่งคนรักไปทำสงคราม แต่แล้วในสนามรบอันดุเดือด ชายหนุ่มก็ตายเพื่อประเทศชาติ หลังจากรอคอยมานาน หญิงสาวก็สิ้นใจ กลายเป็นต้นหมากพลู ที่ผลิบานสะพรั่งดอกไม้สีม่วงบนเนินเขาอันกว้างใหญ่ เดือนแล้วเดือนเล่า ปีแล้วปีเล่า กวี Thanh Trac Nguyen Van ได้ประพันธ์บทกวีชื่อ “Hoa mua” ซึ่งมีเนื้อร้องที่งดงามมาก ว่า “นานมาแล้ว ในช่วงบ่าย เราสองคนชวนกันเล่นและเก็บดอกหมากพลูมากมาย/ดอกหมากพลู เธอขาย ฉันซื้อ/เงินทองคือใบไม้ที่ร่วงหล่นเมื่อสิ้นฤดู สีเหลืองปลิวไสว/จากนั้นฉันจึงมัดใบไม้เป็นเชือก/ถักดอกไม้เป็นใบไม้ ผูกวันให้เป็นกลางคืน/ถักเป็นดอกไม้ในงานแต่งงานเพื่อมอบให้/พวงหรีดสีม่วงจากผมนุ่มๆ ของเธอริมฝั่งแม่น้ำ…”

ฉันไม่ใช่กวี แต่ฉันชอบดอกมัวมาก ดอกไม้นั่นกลายเป็นความทรงจำที่ทำให้ฉันคิดถึงอดีต เมื่อวานนี้ ฉันขี่มอเตอร์ไซค์จากญาจางไปตามถนน Pham Van Dong ไปยังเมือง Luong Son เพื่อเล่น ระหว่างทางคดเคี้ยวผ่านภูเขา ทันใดนั้นฉันก็เห็นพุ่มดอกมัวกำลังบานสะพรั่งสีม่วงอยู่ริมถนน นอนอยู่ข้างกอกก ฉันหยุดมอเตอร์ไซค์เพื่อดูดอกไม้ แล้วก็รู้สึกคิดถึงขึ้นมาชั่วขณะ...

ฮวง ฟู ล็อก

ที่มา: https://baokhanhhoa.vn/van-hoa/sang-tac/202503/hoa-mua-no-tim-troi-ky-uc-e0d0d55/