ตำนานมังกรศักดิ์สิทธิ์

มังกรในตำนานเป็นสัญลักษณ์ที่ได้รับความนิยมอย่างแพร่หลายทั่วโลก ในโลกตะวันตก มังกรไม่ได้เป็นสัญลักษณ์ของราชวงศ์ แต่กลับเป็นสัญลักษณ์ของพลังชั่วร้าย ในขณะที่ในโลกตะวันออก มังกรเป็นสัญลักษณ์ของกษัตริย์ จักรพรรดิ การควบคุมสภาพอากาศ และความอุดมสมบูรณ์ของสังคม เกษตรกรรม ไม่ว่าจะมีปรัชญาหรือพลังอำนาจใดเป็นตัวแทน ต้นกำเนิดของมังกรทั่วโลกก็มีความคล้ายคลึงกัน

เมื่อมนุษย์ออกมาจากถ้ำ พวกเขากลัวสามภัยคุกคามที่ยิ่งใหญ่ ได้แก่ สิงโตหรือเสือบนบก งูหรือสัตว์เลื้อยคลานในน้ำที่ดุร้าย และนกอินทรีและนกนักล่าอื่นๆ ในท้องฟ้า สัตว์เหล่านี้เป็นคู่ต่อสู้ที่น่าเกรงขาม ว่องไว ทรงพลัง มีกรงเล็บแหลมคม และสามารถกลืนกินมนุษย์ได้ทุกเมื่อ ในที่สุด มนุษย์ก็รวมเอาสัตว์ทั้งสามชนิดนี้เข้าไว้ด้วยกันเป็นภาพลักษณ์เดียว เรียกว่า มังกร มังกรมีหัวเป็นสิงโต ลำตัวเป็นงู เกล็ดเป็นปลา และเขากวาง มังกรตะวันตกมีปีก ในขณะที่มังกรตะวันออกไม่มีปีก แต่พวกมันสามารถบินผ่านเมฆ พ่นน้ำ และทำให้ฝนตกได้ ม้า เมื่อรวมกับสิงโตและปลา จะกลายเป็นม้ามังกรหรือยูนิคอร์น ซึ่งมีลำตัวเป็นม้าแต่มีหัวเป็นสิงโต และมีเกล็ดบนตัว แนวคิดเหล่านี้อาจมีที่มาจากวิธีการออกเสียงดั้งเดิม: dragon (ภาษาอังกฤษ), lung/long (ภาษาจีน), dragon (ภาษาเวียดนาม)... ในทำนองเดียวกัน พวกมันมีแหล่งกำเนิดพยางค์ร่วมกัน หลักฐานทางโบราณคดีที่ค้นพบเกี่ยวกับการแกะสลักมังกรที่เก่าแก่ที่สุดนั้น ย้อนกลับไปถึงยุคหินใหม่ในประเทศจีน ประมาณ 5,000 ปีก่อนคริสตกาล และการกล่าวถึงมังกรครั้งแรกสุดนั้นอยู่ในงานเขียนของขงจื๊อ ประมาณ 2,000 ปีก่อนคริสตกาล ในเวียดนาม มังกรปรากฏอยู่บนโบราณวัตถุจากราชวงศ์ลี้ (ค.ศ. 1010-1225) และแพร่หลายตลอดช่วงเวลาพันปีแห่งความเป็นอิสระแบบศักดินา อย่างไรก็ตาม ร่องรอยที่เกี่ยวข้องกับมังกรยังสามารถพบได้ในงานแกะสลักสำริดดงเซิน ซึ่งมีอายุย้อนหลังไปถึง 2,500 ปี มังกรในแบบตะวันตกปรากฏให้เห็นบ่อยครั้งในช่วงยุคกลาง ตั้งแต่ประมาณศตวรรษที่ 7 ถึง 14 ในศาสนาฮินดู มักระ – สัตว์ประหลาดแห่งท้องทะเล – ก็ถือเป็นมังกรชนิดหนึ่งและพบเห็นได้ทั่วไปในศิลปะจามปา

จากการวิจัยของโรเบิร์ต เบียร์ ในหนังสือ "คู่มือสัญลักษณ์พุทธศาสนาทิเบต" เชื่อกันว่ามังกรจีนมีสามสายพันธุ์หลักและเก้าสายพันธุ์ย่อย สายพันธุ์หลักสามสายพันธุ์ ได้แก่ มังกรสายฟ้ามีเขา (หรือมังกรสายฟ้ามีปอด) มังกรทะเลไม่มีเขา (หรือมังกรทะเลไร้เขา) และมังกรเกล็ดเจียวหลง (จีน: เจียว) ซึ่งอาศัยอยู่ในหนองน้ำ ทะเลสาบ และถ้ำ ส่วนสายพันธุ์ย่อยเก้าสายพันธุ์ ได้แก่ มังกรสวรรค์ มังกรศักดิ์สิทธิ์ มังกรมีปีก มังกรขดตัว มังกรมีเขา มังกรจมูกยาว มังกรทอง มังกรน้ำ และมังกรเฝ้าสมบัติ ชื่อของสายพันธุ์ทั้งสิบสองนี้เป็นภาษาจีน อ้างอิงจากการวิจัยของจีน และเป็นที่รู้จักกันในหมู่ชาวเวียดนามด้วย

จากการวิจัยของโรเบิร์ต เบียร์ มังกรโดยทั่วไปกล่าวกันว่ามีสามส่วนและเก้าลักษณะ สามส่วนนั้นได้แก่ หัวถึงขาหน้า ขาหน้าถึงเอว และเอวถึงหาง ส่วนเก้าลักษณะนั้นได้แก่ หัวเหมือนอูฐ เขาเหมือนเขากวาง ตาเหมือนปีศาจ กระต่าย หรือกุ้ง คอเหมือนงู เกล็ดเหมือนปลา ท้องเหมือนกบหรือหอยยักษ์ หูเหมือนวัว ขาหน้าและเท้าเหมือนเสือ และกรงเล็บเหมือนนกอินทรี หลังของมันมีเกล็ดคล้ายเปลวไฟเรียงเป็นแถว 81 แถว และแผ่นหลังแหลมคมงอกออกมาจากขากรรไกร คาง หัวเข่า และหาง เคราคล้ายปลาคาร์พยื่นออกมาจากริมฝีปากบนของมังกร แผงคอของมันม้วนงอและพลิ้วไหวเหมือนแผงคอม้า ดวงตามังกรดุร้ายจ้องมองอย่างตั้งใจ คิ้วยกขึ้น ฟันของมันแหลมคม ลิ้น ยาวและบิดงอ เปลวไฟคล้ายสายฟ้าพุ่งออกมาจากขาหน้าทั้งสองข้างขณะที่มังกรบิดตัวและหมุนไปมาท่ามกลางเมฆที่หมุนวน อุ้งเท้าทั้งสี่ข้างกำอัญมณีล้ำค่าไว้แน่น