ช่วงเวลาที่เหลืออยู่ของวัยเยาว์

เช้าวันหนึ่งในช่วงต้นสัปดาห์ ขณะที่ฉันกำลังขับรถไปทำงานตามปกติ ฉันก็เห็นกลุ่มนักเรียนกำลังถ่ายรูปกันในบริเวณพิพิธภัณฑ์วัฒนธรรมชาติพันธุ์เวียดนาม กลุ่มนักเรียนชั้นโตสวมชุดอ๋าวหย่ายที่พลิ้วไหวและเปล่งประกาย กำลังร่วมกันสร้างช่วงเวลาอันงดงามเพื่ออนุรักษ์ช่วงเวลาของเยาวชน

นักศึกษาชั้นโตถ่ายรูปเพื่อบันทึกช่วงเวลาที่เหลืออยู่ของวัยเยาว์

ฉันชะลอความเร็วลงเพื่อมองดูเยาวชนผู้เป็นเจ้าของประเทศในอนาคต ฉันและเพื่อนๆ ก็มีเยาวชนที่สวยงามเช่นนั้นเช่นกัน ในเวลานั้น มีการอำลากันตอนสิ้นปีการศึกษา มีแถวในหนังสือรุ่นซึ่ง “เปียกก่อนแลกเปลี่ยน” มีรูปถ่ายในสนามโรงเรียนเป็นของที่ระลึก แต่ไม่มีรูปถ่ายในหนังสือรุ่นที่ได้รับการลงทุนอย่างดีเหมือนในปัจจุบัน ไม่มีใครรู้ว่ารูปถ่ายในหนังสือรุ่นปรากฏขึ้นครั้งแรกเมื่อใด แต่เมื่อพูดถึงหนังสือรุ่น เรามักจะนึกถึงรูปถ่ายที่สรุปการเดินทางในการเรียนและการเล่นภายใต้หลังคาโรงเรียนอันเป็นที่รัก รูปถ่ายที่เก็บรักษาความทรงจำของโรงเรียนในปีสุดท้าย

เมื่อนึกถึงหนังสือรุ่น ภาพแรกที่นึกถึงคือชุดนักเรียนอย่างแน่นอน เสื้อสีขาวบริสุทธิ์จับคู่กับกางเกงหรือกระโปรง ดูเรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยความทรงจำมากมาย ในอดีตเราไปโรงเรียนโดยไม่มีชุดนักเรียน เสื้อผ้าที่ไม่ต้องปะถือว่าหรูหรา แต่ปัจจุบัน นักเรียนที่ไปโรงเรียนตั้งแต่ระดับประถมศึกษาทุกคนมีชุดนักเรียน ชุดนักเรียนไม่ได้เป็นเพียงเสื้อผ้าสำหรับใส่ไปโรงเรียนเท่านั้น แต่ยังเป็นสัญลักษณ์ของความสัมพันธ์ ความบริสุทธิ์ ไร้กังวล และบริสุทธิ์อีกด้วย ในรูปถ่ายหนังสือรุ่น ชุดนักเรียนยิ่งมีความหมายมากขึ้น เพราะเป็นความกลมกลืนของภาพ ความกลมกลืนของจิตวิญญาณ และความฝันร่วมกันในวัยเรียน

เมื่อถึงคราวของหนังสือรุ่น ชุดอ่าวหญ่ายสีขาวบริสุทธิ์ที่พลิ้วไสวไปตามสายลม เน้นย้ำความงามอ่อนโยนและขี้อายของนักเรียนหญิง จะเป็นภาพที่น่าจดจำ เมื่อสวมชุดอ่าวหญ่าย เด็กสาวจะ "รู้สึกเหมือนโตขึ้นทันที" อ่อนโยนขึ้นในความไร้เดียงสาและความบริสุทธิ์ของวัยเรียน รูปถ่ายที่ถ่ายด้วยชุดอ่าวหญ่ายมีความงามที่เป็นเอกลักษณ์มาก ทั้งแบบดั้งเดิมและทันสมัย ​​ทั้งโรแมนติกและสง่างาม ชุดอ่าวหญ่ายสีขาวพลิ้วไสวไปตามสายลม สร้างฉากที่งดงามชวนให้นึกถึงบทกวีและเพลงรักอันอ่อนโยน

ปัจจุบัน ภาพถ่ายรับปริญญาไม่ได้ถูกถ่ายด้วยเครื่องแต่งกายที่ประณีตเท่านั้น แต่ยังรวมถึงความคิดสร้างสรรค์อย่างต่อเนื่องของนักศึกษาและทีมงานถ่ายภาพอีกด้วย เด็กๆ ไม่ได้ยึดติดกับกรอบความคิดเดิมๆ อีกต่อไป แต่ได้ทดลองแนวคิดใหม่ๆ อย่างกล้าหาญ ซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของแต่ละชั้นเรียน บางชั้นเรียนเลือกแนวคิดที่จำลองเกมพื้นบ้านในวัยเด็กขึ้นมาใหม่ โดยใช้เครื่องแต่งกายของอ้ายบ้าและผ้าพันคอที่ชวนให้นึกถึงวัยเด็กที่ไร้เดียงสาและสวยงาม บางชั้นเรียนได้แปลงร่างเป็นนักศึกษาในทศวรรษก่อน โดยใช้เครื่องแต่งกายย้อนยุคและจักรยานเก่าๆ เพื่อพาผู้ชมย้อนเวลากลับไปในอดีตกาลอันไกลโพ้น

นอกจากจะหยุดที่แนวคิดแล้ว สถานที่สำหรับถ่ายภาพรุ่นยังมีความหลากหลายมากขึ้นอีกด้วย พื้นที่โรงเรียนยังคงเป็นตัวเลือกอันดับแรก เนื่องจากเป็นที่ที่เก็บความทรงจำไว้มากที่สุด อย่างไรก็ตาม นักเรียนยังมองหาสถานที่กลางแจ้งที่สวยงาม เช่น สวนสาธารณะ ทุ่งหญ้า ร้านกาแฟเก่า หรือแม้แต่ฉากถ่ายทำภาพยนตร์ที่จัดอย่างประณีต แต่ละสถานที่มีความสวยงามเป็นของตัวเอง ซึ่งช่วยสร้างภาพถ่ายรุ่นที่ไม่เหมือนใครและผสมผสานกับสไตล์ของแต่ละชั้นเรียน

เบื้องหลังรูปถ่ายในสมุดรุ่นแต่ละรูปมีเรื่องราว ความทรงจำ และอารมณ์ความรู้สึก มีทั้งเสียงหัวเราะเมื่อโพสท่า กอดแน่นๆ แววตาที่เปี่ยมไปด้วยความรัก เป็นช่วงเวลาที่ทั้งชั้นเรียนต่างแบ่งปันเรื่องราว ความสุข ความเศร้า ความฝัน และแผนการในอนาคต เพราะสมุดรุ่นไม่ได้มีแค่การบันทึกภาพเท่านั้น แต่ยังบันทึกอารมณ์ที่แท้จริงของชีวิตนักเรียนอีกด้วย

รูปถ่ายในสมุดรุ่นแต่ละรูปล้วนสื่อถึงข้อความเฉพาะตัว บางรูปแสดงให้เห็นถึงพลังและความกระตือรือร้นของเยาวชน บางรูปก็สะท้อนความคิดที่ครุ่นคิดเกี่ยวกับอดีตและอนาคต แต่เหนือสิ่งอื่นใด รูปถ่ายในสมุดรุ่นยังแสดงให้เห็นถึงมิตรภาพ ความสัมพันธ์อันลึกซึ้งระหว่างครูกับนักเรียน และความรักที่มีต่อโรงเรียนที่พวกเขาเคยอยู่ร่วมกัน สิ่งเหล่านี้เป็นคุณค่าที่ไม่สามารถวัดได้ด้วยเงิน แต่สามารถสัมผัสได้ด้วยใจเท่านั้น

เมื่อจั๊กจั่นส่งเสียงเจื้อยแจ้วบนดอกฟีนิกซ์สีแดงในสนามโรงเรียน ก็เป็นช่วงเวลาที่เพลงแห่งความรู้สึกจะก้องอยู่ในใจของนักเรียนชั้นโตทุกคนว่า “แล้วใครจะรู้ว่าเราจะได้พบกันอีกในสักวัน” ในเวลานั้น การยืนถ่ายรูปร่วมกันข้างๆ กันก็เพียงพอที่จะขจัดความเศร้าโศก ลบล้างความขัดแย้งทั้งหมด มิตรภาพจะเชื่อมโยงและใกล้ชิดกันมากขึ้นผ่านท่าทางที่ห่วงใย แบ่งปันอย่างจริงใจ และมิตรภาพตลอดการเดินทาง สำหรับนักเรียนในปัจจุบัน การถ่ายรูปรุ่นกลายเป็นเหตุการณ์สำคัญ เป็นส่วนที่น่าจดจำในช่วงปีการศึกษาของพวกเขา ดังนั้น ทุกอย่างจึงได้รับการจัดเตรียมอย่างพิถีพิถัน ระมัดระวัง และละเอียดถี่ถ้วน เสมือนทีมงานมืออาชีพที่ทำงานกันมา แทบไม่มีใครสามารถต้านทานการล่อลวงให้ถ่ายรูปตอนที่พวกเขายังเป็นเด็กได้

ชีวิตดำเนินไปอย่างเร่งรีบ ไม่รอใคร และผู้คนก็ไม่มีเวทมนตร์ที่จะเก็บภาพความเยาว์วัยอันงดงามไว้ได้ตลอดไป ภาพถ่ายรับปริญญาช่วยให้ทุกคนต่อสู้กับความลืมเลือนของกาลเวลาได้ในระดับหนึ่ง หรืออย่างน้อยก็ช่วยเปิดประตูให้คนได้หวนคิดถึงความทรงจำในช่วงเวลาอันเงียบสงบและน่าคิด

กวีท่านหนึ่งเคยเขียนไว้ว่า “ความทรงจำเปรียบเสมือนพรมผืนงามที่บางครั้งอาจต้องตากให้แห้ง” หลังจากผ่านไป 10 หรือ 20 ปี เราจะมีโอกาสได้พบกันอีกครั้งในงานเลี้ยงรุ่นหรือในงานพิเศษต่างๆ เพื่อนๆ จะมารวมตัวกันที่รูปถ่ายในสมุดรุ่นเก่าๆ ตั้งชื่อบุคคลนี้ พิจารณาภาพบุคคลนั้น และเล่าเรื่องราวเบื้องหลังของบุคคลนั้น เรื่องราวเหล่านี้ทำให้ผู้คนรู้สึกอิ่มเอมใจในห้วงความทรงจำ และตระหนักถึงความเป็นผู้ใหญ่ของตนเองในแต่ละช่วงชีวิตที่ตนได้ผ่านพ้นมา

หนังสือรุ่นไม่เพียงแต่เป็นเหตุการณ์สำคัญที่บ่งบอกถึงจุดสิ้นสุดของการเดินทางเท่านั้น แต่ยังเป็นคำมั่นสัญญาถึงการกลับมาพบกันอีกครั้งในอนาคต เป็นเสมือนสายใยที่เชื่อมโยงหัวใจไว้ด้วยกันไม่ว่าจะอยู่ห่างไกลเพียงใด เมื่อมองย้อนกลับไปในวันพรุ่งนี้ เราจะยิ้มเมื่อนึกถึงวัยเยาว์ที่สวยงาม ช่วงเวลาแห่งความฝันที่เสื้อเชิ้ตสีขาวเคยเป็นส่วนหนึ่งที่ขาดไม่ได้ในชีวิตของเรา

ที่มา: https://baothainguyen.vn/van-hoa/202506/khoanh-khac-thanh-xuan-con-lai-8990804/