สมุดเยี่ยมชม

ชุดนักเรียนที่นักเรียนสวมใส่ตอนเช้าเมื่อมาถึงโรงเรียนยังคงเป็นสีขาวสะอาดตา แต่เมื่อถึงช่วงบ่ายแก่ๆ ซึ่งเป็นคาบเรียนสุดท้าย ชุดนักเรียนก็เปื้อนหมึก มีลายเซ็นและชื่อนักเรียนหลงเหลืออยู่ การจับมือ การตบไหล่ และการกล่าวคำอำลา

ทันใดนั้น ฉันก็จับช่วงเวลานั้นได้ในวันต้นฤดูร้อน ขณะที่ดอกราชพฤกษ์กำลังเบ่งบานอย่างสดใสในมุมหนึ่งของสนามโรงเรียน และดอกลาเกอร์สโตรเมียก็ถูกย้อมเป็นสีม่วงด้วยความคิดถึง ฉันเห็นตัวเองเมื่อ 20 ปีก่อน ตื่นเต้นเช่นกัน กำลังยืนอยู่ในสนามโรงเรียนในวันสุดท้ายของการเปิดเทอม ส่งต่อข้อความสองสามบรรทัดในสมุดรุ่นอย่างเงียบๆ บันทึกช่วงเวลาอันงดงามในวัยฝันของฉัน

ดง-luu-but.-anh-minh-hoa.jpg — *การส่งโน้ตแขก (ภาพประกอบ)*

ฉันไม่รู้ว่าใครเป็นคนริเริ่มเทรนด์หนังสือรุ่นและเมื่อไหร่ แต่ที่รู้คือในวันที่อากาศแจ่มใสช่วงต้นฤดูร้อน ตอนที่เสียงออดเลิกเรียนดังขึ้น จู่ๆ ฉันก็ได้รับคำขอน่ารักๆ พร้อมสมุดโน้ตเล่มเล็กๆ น่ารักเล่มหนึ่งว่า "เขียนสักสองสามบรรทัดให้ฉันหน่อย" จากนั้นเทรนด์หนังสือรุ่นก็แพร่กระจายไปทั่วทั้งห้อง ทุกคนส่งต่อกันเขียนหนังสือรุ่นให้กันและกัน

พลิกดูหน้ากระดาษที่เลือนรางซึ่งจารึกความทรงจำอันล้ำค่ามากมายในสมัยเรียน ใบหน้าที่คุ้นเคยทุกหน้า ที่นั่งทุกที่นั่งในห้องเรียนก็ปรากฏขึ้นอย่างชัดเจนในความคิด ความปรารถนาที่จะสอบผ่านมัธยมปลาย การเข้ามหาวิทยาลัยในฝัน ความสำเร็จและความสุขในชีวิต การระลึกถึงวันเวลาอันงดงามภายใต้หลังคาบ้านของ 12 คน แม้แต่ความเข้าใจผิด ความเกลียดชัง ความรัก ก็ยังถูกถ่ายทอดออกมา และคำสัญญาที่ให้ไว้ว่าจะก้าวขึ้นไปบนฟ้าด้วยกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสมุดบันทึกเล่มเล็กน่ารักเล่มนั้น เด็กแต่ละคนมีผีเสื้อเล็กๆ แสนสวยที่ตกแต่งและกดทับด้วยปีกนกฟีนิกซ์สีชมพู สมัยนั้นเรายังไม่มีโทรศัพท์ ไม่รู้จักวิธีใช้คอมพิวเตอร์ หรือแม้แต่อีเมล เราจึงสามารถพูดคุยและระบายความรู้สึกได้อย่างอิสระ ดังนั้น นอกจากการลงชื่อและคำอวยพรแล้ว เด็กแต่ละคนยังทิ้งที่อยู่ของหมู่บ้านและหมู่บ้านเล็กๆ ไว้ด้วย เพราะเชื่อว่าไม่ว่าพวกเขาจะจากไปไกลแค่ไหน ทุกคนก็จะจดจำรากเหง้าของตนเอง ค้นพบสถานที่เดิม และมีเพียงที่อยู่นั้นเท่านั้นที่จะไม่มีวันสูญหายไป

ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าบันทึกประจำปีเปรียบเสมือนเชือกที่มองไม่เห็นที่เชื่อมความทรงจำวัยเด็กของเราไว้ด้วยกัน ลายมือเหล่านั้นจากสมัยเรียนช่วยให้ฉันค้นพบความทรงจำอันแสนหวานเหล่านั้น ช่วยให้ฉันนึกถึงคุณครู นึกถึงเสื้อเปื้อนฝุ่น นึกถึงชอล์กสีขาว กระดานดำ และช่วงเวลาที่นักเรียนทั้งกลุ่มโดดเรียนและโดนครูลงโทษ ช่วงเวลาที่ต้องทบทวนหรือตรวจทานบทเรียนอย่างกระวนกระวายใจในตอนต้นคาบเรียน...

นั่นคือความทรงจำที่ไม่มีวันลืมเลือน ซึ่งทุกครั้งที่เราพบกันอีกครั้ง เราจะเล่ามันออกมา และเราฮัมเพลง “คิดถึงความทรงจำเก่าๆ” ของนักดนตรี Xuan Phuong ด้วยกัน: “เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงความทรงจำ/ ความทรงจำที่รัก ฉันจะจดจำเสียงครูเสมอ/ เพื่อนรัก ฉันจะยังคงจดจำช่วงเวลาแห่งความโกรธ/ และแล้วพรุ่งนี้เมื่อเราจากกัน หัวใจของฉันก็เต็มไปด้วยความคิดถึง/ คิดถึงเพื่อน คิดถึงโรงเรียนเก่า…”

ฤดูร้อนมาถึงอีกครั้งแล้ว สำหรับนักเรียนชั้นปีสุดท้ายแต่ละคน ภาพความทรงจำในวันนี้และช่วงเวลาอันแสนงดงามในวัยเยาว์ใต้หลังคาโรงเรียนจะถูกเก็บไว้เป็นความทรงจำตลอดไป ความทรงจำเหล่านั้นจะกลายเป็นสัมภาระให้ทุกคนก้าวเดินบนเส้นทางชีวิตอย่างมั่นใจยิ่งขึ้น

แหล่งที่มา