ฉันไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ บนซุ้มไม้เลื้อยหน้าบ้าน มีนกเขาคู่หนึ่งมาทำรัง วันหนึ่งฉันได้ยินเสียงลูกนกร้องจิ๊บๆ เลยเดินตามพวกมันไปจนเจอรังเล็กๆ น่ารักที่ซ่อนอยู่ในพุ่มไม้ แม่บอกให้ปล่อยพวกมันไว้ อย่าไล่มันไป มันน่าสงสาร นับแต่นั้นมา ครอบครัวนกน้อยก็อาศัยอยู่กับครอบครัวฉัน
แม่ครับ ผมไม่รู้ว่าเป็นเพราะแม่กลัวนกจะบินหนีไป หรือเพราะแม่สงสารนกที่ทำงานหนัก ทุกเช้าแม่จะซื้อข้าวมาโรยหน้าบ้าน แล้วปิดประตูดูนกผ่านช่องเล็กๆ ครั้งหนึ่งผมตื่นเช้ามาเห็นแม่ทำพฤติกรรมแปลกๆ ก็แปลกใจเลยถามว่าแม่กำลังทำอะไร แม่ห้ามผมพูดเบาๆ เดี๋ยวนกตกใจ พวกมันเป็นใครกัน ผมเลยมองลอดช่องประตูเข้าไปด้วยความอยากรู้ เห็นนกเขาคู่หนึ่งจิกข้าวอยู่ หันไปมองดูรอบๆ โอ้ ปรากฏว่าเป็นนกคู่หนึ่งกำลังเกาะอยู่บนซุ้มดอกไม้ แค่นั้น แม่ก็ตั้งใจดูมาก เหมือนกับกำลังดูการแสดงดนตรีเลย คนแก่ๆ มักจะมีงานอดิเรกของตัวเองที่เด็กๆ อย่างผมไม่เข้าใจ ผมอธิบายให้ตัวเองฟังแบบนั้น แล้วก็ลืมไปเลย
วันหนึ่งขณะกำลังกินข้าว แม่ประกาศว่าลูกๆ ของเรามีครอกใหม่ ฉันแปลกใจและถามแม่ว่า "โอ้ ฉันจำไม่ได้ว่า Si ของเราท้อง" แม่จ้องมาที่ฉัน "ฉันไม่ได้หมายถึง Si ฉันหมายถึงนกเขาสองนก" อ้อ ปรากฏว่าเป็นครอบครัวนกบนซุ้มดอกไม้หน้าบ้าน ฉันล้อเล่น "แล้วมันมีกี่ครอกคะแม่?" ใครจะไปคิดว่าแม่จะบอกฉันว่าสามครอก ครอกแรกมีสอง ครอกถัดไปมีสาม ฉันไม่รู้ว่าทำไมครอกนี้มีแค่ครอกเดียว บางทีแม่อาจให้อาหารพวกมันไม่เพียงพอ จากนั้นแม่ก็พึมพำและคำนวณว่าพวกมันควรเพิ่มเวลาให้อาหาร ไม่เช่นนั้นพวกมันจะได้รับสารอาหารไม่เพียงพอ จึงต้องเปลี่ยนเป็นอาหารเม็ด ฉันได้แต่ส่ายหัว ทั้งสงสารและขบขัน สงสารแม่ที่อยู่บ้านคนเดียว เบื่อหน่าย และต้องดูแลนกเพื่อความสุข และยังขบขันที่แม่ทำเหมือนว่านกเหล่านั้นเป็นแค่สัตว์เลี้ยง
ฉันลืมเรื่องนกพวกนั้นไป ฉันมักจะลืมสิ่งที่ไม่สำคัญ อีกอย่าง ฉันยุ่งกับงานทั้งวัน เลยไม่มีสมาธิจะจำเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เลย ฉันยังลืมไปว่าแม่ก็แก่ลงเรื่อยๆ คนแก่ก็เหมือนใบไม้เหลืองบนต้นไม้ ไม่รู้ว่าจะร่วงเมื่อไหร่
แม่ไม่เคยเตือนฉันว่าเธอแก่แล้ว
แม่ไม่เคยเรียกร้องหรือโกรธหรือตำหนิฉันเรื่องใดๆ
แม่มักจะยิ้มและเล่าเรื่องตลกๆ ที่ได้ยินมาจากเพื่อนบ้านเสมอ รอยยิ้มของแม่ทำให้ฉันรู้สึกอุ่นใจขึ้น ฉันฟังเรื่องราวต่างๆ ของแม่อย่างไม่ใส่ใจ บางครั้งก็แอบสงสัยว่าทำไมแม่ถึงได้ว่างนัก แม่ไม่รู้ว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่ หรือถ้าแม่รู้ แม่ก็ไม่สนใจ เมื่อคนแก่ไม่แข็งแรงแล้ว พวกเขามักจะมองข้ามสิ่งที่ไม่ชอบ เพื่อคลายความกังวล ถ้าหาความสุขไม่ได้ ก็ควรมองข้ามความเศร้า แม่มักจะพูดอยู่เสมอ
แต่ลูกชายคนเล็กของแม่ไม่เข้าใจความหมายอันลึกซึ้งของคำพูดนั้น เขายังคงหมกมุ่นอยู่กับงาน แม้กระทั่งเมื่ออายุเกือบสี่สิบแล้ว เขาก็ยังไม่ได้ลูกสะใภ้มาเป็นเพื่อนแม่ เขาคิดเพียงว่าการมีลูกสะใภ้ไม่ใช่เรื่องสนุก และหากทั้งสองไม่ลงรอยกัน พวกเขาก็จะทะเลาะกันและปวดหัวมากขึ้น เขาคิดเพียงว่าการให้เงินแม่ทุกเดือนเพื่อใช้จ่าย ซื้อนม และซื้ออาหารอร่อยๆ มาเลี้ยงดูก็เพียงพอแล้ว เขาไม่รู้ว่าแม่ของเขาแอบให้อาหารที่มีประโยชน์แก่ลูกๆ ของพี่ชายและน้องสาวคนที่สองของเขา เพราะพวกเขามีลูกหลายคนและกำลังประสบปัญหาทางการเงิน ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้กินอาหารที่มีประโยชน์เมื่อแก่ตัวลง มีเพียงลูกๆ เท่านั้นที่ต้องกินเพื่อเจริญเติบโต
เมื่อลูกชายคนเล็กของฉันตระหนักถึงความเหงาและความคิดที่ฝังลึกของฉัน ฉันก็ไม่ได้อยู่เคียงข้างเขาอีกต่อไป ขณะที่นอนอยู่บนเตียงคนป่วย ฉันคอยเตือนพี่ชายของฉันอยู่เสมอว่า มีใครให้อาหารนกบ้างหรือยัง พวกมันยากจนจนหิวโหย ฉันไม่รู้ว่าตั้งแต่ฉันป่วย นกตัวน้อยๆ เหล่านั้นได้ย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้ว บางทีพวกมันอาจหิว หรือเพราะมีคนเข้าออกในบ้านมากขึ้น ทำให้บ้านเสียงดังขึ้น พวกมันจึงกลัวและหนีไป ฉันแค่เชื่อลูกๆ ว่าพวกเขาให้อาหารพวกมันวันละสองครั้งอย่างที่ฉันบอก ดังนั้นก่อนที่ฉันจะหลับตาลง ฉันบอกลูกชายคนเล็กของฉันว่าให้จำไว้ว่าต้องให้อาหารนกให้ฉัน อย่าปล่อยให้พวกมันยากจนจนหิวโหย
ลูกชายยังคงยุ่งอยู่กับงาน ไม่ได้คิดถึงรังนกน้อยเลย เขาคิดถึงแต่แม่ คิดถึงอาหารรสเลิศที่แม่ทำให้ ทุกครั้งที่เขาจุดธูปบนแท่นบูชาและมองดูภาพแม่ เขาก็รู้สึกเศร้าใจ มื้ออาหารของครอบครัวเริ่มน้อยลง เขาจึงแวะร้านอาหารก่อนกลับบ้าน
จนกระทั่งเขาพาแฟนสาวกลับบ้านมาเยี่ยม และได้ยินเธอพูดว่าดูเหมือนจะมีรังนกอยู่บนซุ้มดอกไม้ ได้ยินเสียงลูกนกร้องเจื้อยแจ้ว เขาก็นึกถึงนกพิราบคู่หนึ่งขึ้นมาทันที และนึกถึงสิ่งที่แม่เคยบอกไว้ เขารีบค้นหาถุงข้าวสารใบเล็กที่แม่เก็บไว้ในมุมตู้ เหลือข้าวสารอยู่มากกว่าครึ่งถุง เขาหยิบข้าวสารกำมือหนึ่งแล้วโยนทิ้งไปในสนาม จากนั้นก็เลียนแบบแม่โดยปิดประตูแล้วแอบมอง นกพิราบคู่หนึ่งที่มีขนสีฟ้าติดปีกบินลงมาจิกข้าวสารพลางมองไปรอบๆ เพื่อสังเกต เพื่อนของเขาหัวเราะคิกคักพลางกระซิบว่า "เธอนี่มีงานอดิเรกแปลกๆ นะ" ตอนนั้นเองที่เขานึกขึ้นได้ว่าคิดถึงแม่แบบนั้น เขายังจำรูปร่างที่งอตัว กิริยาท่าทางที่เร่าร้อนของแม่ขณะมองดูนกทั้งสองกินข้าวสารได้ น้ำตาไหลรินลงมา เด็กชายร้องเรียกเบาๆ ว่า "แม่!"
แหล่งที่มา
การแสดงความคิดเห็น (0)