แก้มและนกเขาคู่หนึ่ง

ฉันไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ที่บนซุ้มไม้เลื้อยหน้าบ้าน มีนกเขาคู่หนึ่งมาทำรัง วันหนึ่งฉันได้ยินเสียงลูกนกร้องจิ๊บๆ เลยเดินตามไปจนเจอรังเล็กๆ น่ารักที่ซ่อนอยู่ในพุ่มไม้ แม่บอกให้ปล่อยไว้อย่างนั้น อย่าไล่มันไป น่าเสียดาย นับแต่นั้นมา ครอบครัวนกน้อยก็อาศัยอยู่กับครอบครัวฉัน

แม่ของฉันไม่รู้ว่าเป็นเพราะกลัวนกจะบินหนีไปหรือเพราะสงสารนกที่ทำงานหนัก ฉันจึงซื้อข้าวมาโรยในสนามทุกเช้า จากนั้นปิดประตูและเฝ้าดูนกผ่านรอยแตกเล็กๆ ที่ประตู ครั้งหนึ่งฉันตื่นแต่เช้าและสังเกตเห็นพฤติกรรมแปลกๆ ของแม่ ฉันประหลาดใจและถามแม่ว่ากำลังทำอะไร แม่ห้ามฉันให้เงียบและบอกให้ฉันพูดเบาๆ พวกมันจะต้องตกใจ พวกเขาเป็นใครกันแน่ ฉันมองผ่านรอยแตกของประตูด้วยความอยากรู้อยากเห็นและเห็นนกเขาคู่หนึ่งกำลังจิกข้าวอยู่พร้อมกับมองไปรอบๆ เพื่อเฝ้าดู อ้อ ปรากฏว่าเป็นนกสองตัวกำลังเกาะอยู่บนซุ้มดอกไม้ เพียงเท่านั้น แม่ของฉันก็เฝ้าดูอย่างตั้งใจและหลงใหลราวกับกำลังดูการแสดงดนตรี คนแก่มักจะมีเรื่องสนุกของตัวเองที่คนหนุ่มสาวอย่างฉันไม่เข้าใจ ฉันอธิบายให้ตัวเองฟังแบบนั้นและลืมมันไปสนิท

วันหนึ่งขณะกำลังรับประทานอาหาร แม่ประกาศว่าพวกมันมีลูกครอกใหม่ ฉันแปลกใจและถามแม่ว่า "โอ้ ฉันจำไม่ได้ว่า Si ของเราตั้งท้อง" แม่จ้องมาที่ฉัน "ฉันไม่ได้พูดว่า Si ฉันพูดว่านกเขาสองตัว อ๋อ งั้นก็เป็นครอบครัวนกบนซุ้มดอกไม้หน้าบ้าน" ฉันล้อเล่น "แล้วมันมีกี่รุ่นคะแม่?" โดยไม่คาดคิด แม่บอกฉันว่าสามรุ่นแล้ว รุ่นแรกมีสองรุ่น รุ่นต่อไปมีสามรุ่น ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมรุ่นนี้มีรุ่นเดียว บางทีแม่อาจให้อาหารพวกมันไม่เพียงพอ จากนั้นแม่พึมพำและคำนวณว่าพวกมันควรเพิ่มเวลาให้อาหารหรือบางทีพวกมันอาจไม่มีสารอาหารเพียงพอจึงต้องเปลี่ยนเป็นอาหารเม็ด ฉันส่ายหัวทั้งสงสารและหัวเราะ สงสารแม่ที่อยู่บ้านคนเดียวและเบื่อหน่าย ต้องดูแลนกเป็นความสุข และที่ตลกคือแม่ทำเหมือนว่านกเหล่านั้นเป็นแค่สัตว์เลี้ยง

ฉันลืมเรื่องนกพวกนั้นไปสนิทเลย ฉันมักจะลืมเรื่องที่ไม่สำคัญ อีกอย่าง ฉันยุ่งกับงานทั้งวัน เลยไม่มีสมาธิจะจำเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เลย ฉันก็ลืมไปเลยว่าแม่แก่แล้ว แต่คนแก่ก็เหมือนใบไม้เหลืองบนต้นไม้ ไม่รู้ว่าจะร่วงเมื่อไหร่

แม่ไม่เคยเตือนฉันว่าเธอแก่แล้ว

แม่ไม่เคยถาม ไม่เคยโกรธ หรือตำหนิฉันเรื่องใดๆ เลย

แม่ยิ้มเสมอ เล่าเรื่องตลกๆ ที่ได้ยินจากเพื่อนบ้าน ฉันรู้สึกอุ่นใจเมื่อเห็นรอยยิ้มของแม่ ฉันฟังเรื่องราวต่างๆ ของแม่อย่างไม่ใส่ใจ บางครั้งถึงกับตัดสินแม่เงียบๆ ว่าแม่มีเวลาว่างมาก แม่ไม่รู้ว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่ หรือถ้ารู้ แม่ก็ไม่สนใจ เมื่อคนแก่ไม่แข็งแรงแล้ว พวกเขามักจะมองข้ามสิ่งที่ไม่ชอบ เพื่อคลายความกังวล ถ้าหาความสุขไม่ได้ ก็ควรมองข้ามความเศร้า แม่มักจะพูดอยู่เสมอ

แต่ลูกชายคนเล็กของแม่ไม่เข้าใจความหมายอันลึกซึ้งของคำพูดนั้น เขายังคงหมกมุ่นอยู่กับงาน แม้กระทั่งเมื่ออายุเกือบสี่สิบแล้ว เขาก็ยังไม่ได้ลูกสะใภ้มาเป็นเพื่อนแม่ เขาคิดเพียงว่าการมีลูกสะใภ้ไม่ใช่เรื่องสนุก และหากทั้งสองไม่ลงรอยกัน พวกเขาก็จะทะเลาะกันและปวดหัวมากขึ้น เขาคิดเพียงว่าการให้เงินแม่ทุกเดือนเพื่อใช้จ่าย ซื้อนม และซื้ออาหารอร่อยๆ มาเลี้ยงดูท่านก็เพียงพอแล้ว เขาไม่รู้ว่าแม่ของเขาแอบให้อาหารที่มีประโยชน์แก่ลูกๆ ของพี่ชายและน้องสาวคนที่สองของเขา เพราะพวกเขามีลูกหลายคนและกำลังประสบปัญหาทางการเงิน และเมื่อแก่ตัวลง พวกเขาก็จะไม่ได้กินอาหารที่มีประโยชน์ มีเพียงลูกๆ เท่านั้นที่ต้องกินเพื่อเจริญเติบโต

เมื่อลูกชายคนเล็กของฉันตระหนักถึงความเหงาและความคิดที่ฝังลึกของฉัน ฉันก็ไม่ได้อยู่เคียงข้างเขาอีกต่อไป ขณะที่นอนอยู่บนเตียงคนป่วย แม่ของฉันคอยเตือนพี่น้องของเธอว่า: มีใครให้อาหารนกบ้างหรือยัง พวกมันจนจนจนหิว แม่ของฉันไม่รู้ว่าตั้งแต่ฉันป่วย นกตัวน้อยๆ ได้ย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้ว บางทีพวกมันอาจหิว หรือเพราะมีคนเข้าออกในบ้านมากขึ้น ทำให้บ้านมีเสียงดังขึ้น พวกมันจึงกลัวและจากไป แม่ของฉันเชื่อลูกๆ ของพวกเขาว่าพวกเขาให้อาหารพวกมันวันละสองครั้งตามที่แม่บอก ดังนั้นก่อนที่เธอจะหลับตา ลูกชายคนเล็กของฉันเตือนเธอว่าให้จำไว้ว่าต้องให้อาหารนกให้ฉัน อย่าปล่อยให้พวกมันจนจนจนหิว

ลูกชายยังคงยุ่งอยู่กับงาน ไม่ได้คิดถึงรังนกน้อยเลย เขาคิดถึงแต่แม่ คิดถึงอาหารรสเลิศที่แม่ทำให้ ทุกครั้งที่เขาจุดธูปบนแท่นบูชาและมองดูภาพแม่ เขาก็รู้สึกเศร้าใจ การรับประทานอาหารร่วมกันในครอบครัวเริ่มน้อยลง เขามักจะไปร้านอาหารก่อนกลับบ้าน

จนกระทั่งเขาพาแฟนสาวกลับบ้านมาเยี่ยม และได้ยินเธอพูดว่าดูเหมือนจะมีรังนกอยู่บนซุ้มดอกไม้ ได้ยินเสียงลูกนกร้องเจื้อยแจ้ว เขาก็นึกถึงนกพิราบสองตัวและคำแนะนำของแม่ขึ้นมาทันที เขารีบค้นหาถุงข้าวสารใบเล็กที่แม่เก็บไว้ที่มุมตู้ เหลือข้าวสารอยู่มากกว่าครึ่งถุง เขาหยิบข้าวสารกำมือหนึ่งแล้วโยนออกไปที่ลานบ้าน ก่อนจะเลียนแบบแม่โดยปิดประตูแล้วแอบมอง นกพิราบสองตัวที่มีขนสีฟ้าติดปีกโฉบลงมาจิกข้าวสารพลางมองไปรอบๆ เพื่อสังเกต เพื่อนของเขาหัวเราะเบาๆ แล้วกระซิบว่า "เธอนี่มีงานอดิเรกแปลกๆ นะ" ตอนนั้นเองที่เขานึกขึ้นได้ว่าคิดถึงแม่แบบนั้น เขายังจำรูปร่างที่งอตัวและกิริยาท่าทางที่เร่าร้อนของแม่ได้ ขณะที่แม่มองดูนกสองตัวกำลังกินอาหาร น้ำตาไหลรินลงมา เด็กชายเรียกเบาๆ ว่า "แม่!"

แหล่งที่มา