โซนดอกไม้ซิมม่วง

ทุกๆ ครั้งที่ฉันก้าวเท้าเข้าสู่ถนนคดเคี้ยว ผ่านเนินเขาที่ปกคลุมไปด้วยสีม่วงแสนฝัน หัวใจของฉันก็เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้ ราวกับว่าฉันเพิ่งสัมผัสกับความทรงจำอันเงียบงันที่ยังคงสมบูรณ์หลังจากฝุ่นละอองแห่งกาลเวลา

สีม่วงของดอกไม้ในซิมไม่ใช่แค่สีของดอกไม้ป่าเท่านั้น แต่เป็นสีของปีที่ผ่านไป ช่วงเวลาวัยเด็กที่ไร้เดียงสา และปราศจากความกังวลหรือความกังวลใดๆ เมื่อมองดูกลีบดอกแบล็กเบอร์รี่บางๆ ที่พลิ้วไหวอย่างอ่อนโยนในสายลม ฉันรู้สึกราวกับว่าฉันเดินเท้าเปล่าอยู่บนพื้น หัวใจของฉันแจ่มใสเหมือนน้ำค้างยามเช้า

ดอกไม้ซิมไม่ได้สดใสเหมือนราชพฤกษ์ และไม่สง่างามเหมือนดอกไม้ป่าชนิดอื่นๆ มันเป็นเพลงที่ถ่อมตัว ขี้อาย แต่มีความดึงดูดแปลกๆ เช่นเดียวกับโน้ตเบสอันนุ่มนวลในเพลงคันทรี่ ที่เพียงพอที่จะกระตุ้นหัวใจ แม้ว่าดอกไม้จะโรยราแล้ว แต่กลีบดอกไม้ในซิมยังคงงดงามอ่อนช้อย โบกไหวลงพื้นราวกับการอำลาอย่างอ่อนโยน โดยไม่รบกวนความสงบสุขที่แฝงอยู่ในสวรรค์และโลก

ฉันจำได้ว่าตอนบ่ายในฤดูร้อน เมื่อเด็กๆ ในบ้านเกิดของฉันชวนกันขึ้นไปเก็บแบล็กเบอร์รีบนเนินเขา เนินเขาจำลองในตอนนั้นเป็นเหมือนโลก อีกใบที่เต็มไปด้วยสีม่วง เราเดินผ่านพุ่มไม้เพื่อค้นหาลูกแบล็กเบอร์รีสุก รสชาติหวานผสมความฝาดเล็กน้อยและรสเปรี้ยวเล็กน้อยของแบล็กเบอร์รี่ทำให้ทุกคนชื่นชอบ ข้างพุ่มแบล็กเบอร์รี่แก่ๆ เราเล่าเรื่องราวไม่รู้จบให้กันฟัง ซึ่งเป็นความฝันเรียบง่ายที่มีแต่เด็กๆ เท่านั้นที่รู้

บ่ายวันหนึ่ง ดวงอาทิตย์ส่องสว่างจ้าราวกับน้ำผึ้ง และฉันกับเพื่อนสมัยเด็กกำลังเดินเล่นอยู่บนเนินเขาจำลอง ลมพัดเอื่อย ๆ ดอกไม้ร่วงหล่น และหัวใจของผู้คนดูเหมือนจะไหวเอนในช่วงเวลาอ่อนโยนของฤดูกาล เธอให้ดอกไม้ซิมสดแก่ฉันแล้วพูดเบาๆ ว่า “ผู้คนบอกว่าการกดดอกไม้ซิมลงในสมุดบันทึกจะช่วยเก็บรักษาสิ่งที่สวยงามที่สุดไว้ได้”

ฉันไม่เข้าใจความหมายของประโยคนี้ดีนัก แต่ฉันเห็นบางสิ่งที่ลึกซึ้งและเต็มไปด้วยอารมณ์ในแววตาของเขา ฉันหยิบดอกไม้ขึ้นมาแล้วบันทึกลงในสมุดบันทึกเล่มเล็ก เหมือนกับกำลังบันทึกช่วงเวลาอันบอบบางที่เพิ่งผ่านมาในชีวิตโดยไม่รู้ตัว

หลายปีผ่านไป เพื่อนคนนั้นของฉันตอนนี้เหลือแค่ความทรงจำ แต่ทุกครั้งที่ดอกไม้ในซิมบาน หัวใจของฉันก็ดูเหมือนจะหวนนึกถึงอารมณ์ในช่วงบ่ายที่แล้วเมื่อนานมาแล้ว ซึ่งเต็มไปด้วยแสงแดดและอารมณ์ในชีวิตครั้งแรก ฉันเคยเชื่อว่า เช่นเดียวกับดอกไม้สีม่วงที่นอนนิ่งอยู่ในสมุดบันทึก ความทรงจำก็สามารถคงอยู่นิ่งอยู่ในหัวใจไม่จางหายไปได้เช่นกัน

แม่ของฉันบอกว่าดอกซิมเป็นสัญลักษณ์ของการรอคอยและความภักดี ในสมัยก่อน สาวชาวชนบทผู้เรียบง่ายในชุดประจำชาติเวียดนามมักเก็บลูกแบล็กเบอร์รีแล้วเขียนเป็นจดหมายเพื่อส่งความรักไปยังผู้คนในแดนไกล มีความรักที่เริ่มต้นในฤดูกาลของการจำลอง เติบโตขึ้นไปพร้อมกับกลีบดอกแต่ละกลีบ จากนั้นก็ค่อยๆ จางหายไปกับสายลม ทิ้งไว้เพียงสีม่วงอันน่าคิดถึงในท้องฟ้ากว้างใหญ่แห่งความทรงจำ

ฉันเคยเป็นแบบนั้นเหมือนกัน ฉันเคยกดดอกกุหลาบลงในสมุดบันทึกของฉัน โดยเชื่อว่าสิ่งสวยงามเหล่านั้นจะคงอยู่ในจิตวิญญาณของฉันตลอดไปแม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไรก็ตาม ณ เวลานั้นข้าพเจ้ายังไม่เข้าใจความหมายของคำสัญญา การรอคอย และ ความภักดีอย่างถ่องแท้ ฉันมองเห็นแต่ดอกไม้ซิมสวยงามแบบอ่อนโยนและเศร้าสร้อย พอโตขึ้นก็รู้วิธีที่จะซาบซึ้งใจ และรู้วิธีเก็บรักษาของเปราะบางไว้ในสมุดบันทึก เช่นเดียวกับวิธีกดกลีบดอกไม้สีม่วงเมื่อก่อน

แต่เวลาไม่เคยรอใคร คนรักแห่งปีอยู่ห่างไกล มีเพียงเนินเขาซิมที่ยังคงเบ่งบาน สีม่วงแห่งความทรงจำที่ไร้ชื่อ ในขณะนี้ ฉันกำลังยืนอยู่กลางเนินจำลองสีม่วง และตระหนักได้ทันทีว่าเวลาผ่านไปรวดเร็วราวกับสายลม ตอนเด็กๆ ฉันคิดว่าซิมเป็นเพียงดอกไม้ป่า ไม่มีอะไรพิเศษ แต่หลังจากมีประสบการณ์มากพอแล้ว ฉันเข้าใจว่าความเรียบง่ายนี่แหละที่ทำให้เกมซิมกลายเป็นเกมอมตะ

บางทีฤดูแห่งดอกไม้ซิมก็เป็นฤดูแห่งความคิดถึงเช่นกัน เป็นฤดูกาลที่เราจะมานั่งคิดถึงความฝันเก่าๆ มองดูสีม่วงอันล่องลอยอย่างเงียบๆ และปล่อยให้ความทรงจำต่างๆ ย้อนกลับคืนมา แม้กาลเวลาจะพาหลายสิ่งหลายอย่างหายไป แต่ทุกครั้งที่ฉันเห็นดอกไม้ของซิมบาน หัวใจของฉันก็ตื่นขึ้นด้วยความรู้สึกเกี่ยวกับช่วงบ่ายฤดูร้อนที่สดใส เกี่ยวกับวัยเด็กที่ผ่านไปแต่จะไม่มีวันสูญหายไป

ที่มา: https://baogialai.com.vn/mien-tim-hoa-sim-post324831.html