ภูมิภาคดอกไม้ซิมสีม่วง

ทุกครั้งที่ฉันก้าวเท้าเข้าสู่ถนนคดเคี้ยว ผ่านเนินเขาที่ปกคลุมไปด้วยสีม่วงอันแสนฝัน หัวใจของฉันก็เต็มไปด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ ราวกับว่าฉันเพิ่งสัมผัสกับความทรงจำอันเงียบงันที่ยังคงสมบูรณ์หลังจากฝุ่นละอองแห่งกาลเวลา

สีม่วงของดอกไม้ซิมไม่ใช่แค่สีของดอกไม้ป่าธรรมดา หากแต่เป็นสีของวันเวลาในอดีต ช่วงเวลาอันบริสุทธิ์ไร้เดียงสาในวัยเด็ก ปราศจากความกังวลใดๆ เมื่อมองกลีบดอกไม้ซิมที่พลิ้วไหวไปตามสายลม ฉันก็รู้สึกเหมือนเห็นภาพตัวเองตอนที่เท้าเปล่าเหยียบย่ำพื้น หัวใจของฉันแจ่มใสดุจน้ำค้างยามเช้า

ดอกไม้จำลองไม่ได้งดงามเท่าดอกราชพฤกษ์ หรือหยิ่งผยองเท่าดอกไม้ป่าชนิดอื่น แม้จะอ่อนน้อมและขี้อาย แต่กลับมีเสน่ห์ดึงดูดใจอย่างประหลาด ราวกับเสียงทุ้มต่ำในเพลงคันทรี เพียงพอที่จะปลุกเร้าอารมณ์ของผู้คน แม้ดอกไม้จะโรยรา กลีบดอกจำลองก็ยังคงงดงาม เอียงลงสู่พื้นราวกับคำอำลาอันอ่อนโยน ไม่รบกวนความสงบสุขอันบริสุทธิ์ของสวรรค์และโลก

ฉันจำช่วงบ่ายฤดูร้อนได้ เมื่อเด็กๆ ในบ้านเกิดชวนกันขึ้นไปเก็บผลไม้ซิมส์บนเนินเขา ตอนนั้นเนินเขาซิมส์เปรียบเสมือน โลก อีกใบที่เต็มไปด้วยสีม่วง เราเดินลัดเลาะไปตามพุ่มไม้แต่ละพุ่ม มองหาผลไม้ซิมส์สุก รสชาติหวานปนฝาดเล็กน้อย และรสเปรี้ยวเล็กน้อยของผลไม้ซิมส์ทำให้ทุกคนตื่นเต้น ข้างๆ พุ่มซิมส์เก่าแก่ เราเล่าเรื่องราวไม่รู้จบให้กันฟัง ความฝันเรียบง่ายที่มีเพียงเด็กๆ เท่านั้น

บ่ายวันหนึ่ง แสงอาทิตย์ส่องประกายดุจน้ำผึ้งรินไหล ฉันกับเพื่อนสมัยเด็กกำลังเดินเล่นอยู่บนเนินเขาจำลอง ลมพัดเอื่อยๆ ดอกไม้กำลังร่วงหล่น และหัวใจของฉันดูเหมือนจะสงบสุขในช่วงเวลาอันแสนอ่อนโยนของฤดูกาล เธอมอบดอกไม้จำลองสดให้ฉันและพูดเบาๆ ว่า "คนเขาว่ากันว่าการอัดดอกไม้จำลองลงในสมุดบันทึกคือการเก็บรักษาสิ่งที่สวยงามที่สุด"

ฉันไม่เข้าใจความหมายที่แท้จริงของประโยคนั้น เห็นเพียงบางสิ่งที่เปี่ยมล้นด้วยความรักและความปรารถนาในแววตานั้น ฉันหยิบดอกไม้นั้นขึ้นมาแล้วยัดลงในสมุดบันทึกเล่มเล็ก โดยไม่รู้ตัว ฉันเก็บช่วงเวลาอันเปราะบางที่เพิ่งผ่านพ้นไปในชีวิตเอาไว้

หลายปีผ่านไป เพื่อนคนนั้นของฉันตอนนี้เหลือเพียงความทรงจำ แต่ทุกครั้งที่ดอกไม้ในซิมเบ่งบาน หัวใจของฉันกลับรู้สึกราวกับจะหวนรำลึกถึงอารมณ์ในยามบ่ายเมื่อนานมาแล้ว เปี่ยมไปด้วยแสงแดดและความรู้สึกแรกของชีวิต ฉันเคยเชื่อว่าเช่นเดียวกับดอกไม้ในซิมที่ซ่อนตัวเงียบงันอยู่ในสมุดบันทึก ความทรงจำก็สามารถฝังแน่นอยู่ในใจได้อย่างสงบไม่เลือนหายไป

แม่ของฉันเล่าให้ฉันฟังว่าดอกไม้ซิมเป็นสัญลักษณ์ของการรอคอยและความภักดี ในสมัยก่อน สาวบ้านนอกผู้เรียบง่ายในชุดพื้นเมืองเวียดนามมักจะเด็ดดอกไม้ซิมแล้วนำมาอัดเป็นจดหมายที่เขียนด้วยลายมือ ส่งความรักไปถึงผู้คนที่อยู่ห่างไกล ความรักเริ่มต้นขึ้นในฤดูซิม ค่อยๆ เติบโตไปพร้อมกับกลีบดอกแต่ละกลีบ ก่อนจะจางหายไปกับสายลมอย่างเงียบๆ ทิ้งไว้เพียงสีม่วงอันน่าคิดถึงบนท้องฟ้ากว้างใหญ่แห่งความทรงจำ

ฉันเองก็เคยเป็นแบบนั้นเหมือนกัน เคยกดดอกไม้สีม่วงลงในสมุดบันทึก เชื่อว่าสิ่งสวยงามเหล่านั้นจะคงอยู่ในใจฉันตลอดไป แม้กาลเวลาจะเลือนหายไป ตอนนั้นฉันยังไม่เข้าใจความหมายของคำสัญญา การรอคอย หรือความภักดีอย่างถ่องแท้ ฉันเห็นเพียงความงดงามของดอกไม้สีม่วงในแง่มุมที่อ่อนโยนและเศร้าสร้อย พอโตขึ้น ฉันก็รู้วิธีที่จะรู้สึกซาบซึ้งใจ และรู้วิธีเก็บรักษาสิ่งเปราะบางไว้ในสมุดบันทึก เหมือนที่ฉันเคยกดกลีบดอกไม้สีม่วงเมื่อก่อน

แต่กาลเวลาไม่เคยรอใคร คนรักเก่าจากไปนานแล้ว มีเพียงเนินซิมที่ยังคงเบ่งบาน สีม่วงในความทรงจำไร้ชื่อ บัดนี้ ยืนอยู่กลางเนินซิมสีม่วง ฉันก็ตระหนักได้ทันทีว่าเวลาผ่านไปรวดเร็วราวกับสายลม สมัยเด็กๆ ฉันเคยคิดว่าซิมเป็นเพียงดอกไม้ป่า ไม่มีอะไรพิเศษ แต่เมื่อมีประสบการณ์มากพอ ฉันจึงเข้าใจว่าความเรียบง่ายนี่แหละที่ทำให้ซิมกลายเป็นอมตะ

บางทีฤดูกาลแห่งดอกไม้ในซิมก็อาจเป็นฤดูกาลแห่งความคิดถึงเช่นกัน เป็นฤดูกาลที่เราจะได้นั่งผ่อนคลายกับความฝันเก่าๆ เฝ้ามองดอกไม้สีม่วงที่ลอยละล่องอย่างเงียบๆ และปล่อยให้ความทรงจำไหลย้อนกลับ แม้ว่ากาลเวลาจะพัดพาสิ่งต่างๆ มากมายไป แต่ทุกครั้งที่ฉันเฝ้ามองดอกไม้ในซิมบาน หัวใจของฉันกลับตื่นขึ้นมาด้วยอารมณ์ของบ่ายวันฤดูร้อนที่สดใส ของวัยเด็กที่ผ่านไปแต่จะไม่มีวันสูญหายไป

ที่มา: https://baogialai.com.vn/mien-tim-hoa-sim-post324831.html