ฤดูกาลดูพระจันทร์

เดือนสิงหาคม (ตามปฏิทินจันทรคติ) ฤดูใบไม้ร่วง ฤดูกาลแห่งการแหงนมองดวงจันทร์กลับมาอีกครั้ง ปล่อยให้แสงรำไรล่องลอยข้ามผ่านความทรงจำอันยาวนาน ฉันมองออกไปนอกระเบียงและเห็นดวงจันทร์แผ่ขยายเป็นวงกว้าง

โคมไฟเทศกาลไหว้พระจันทร์ ปี 2568 ภาพโดย: DUNG PHUONG

มีริ้วแสงพาดผ่านยอดไม้ และมีริ้วแสงเทียนระยิบระยับไปทั่วลานบ้าน นั่นคือแสงเทียนจากโคมไหว้พระจันทร์แบบดั้งเดิมที่ฉันทำไว้เมื่อวันก่อน ความทรงจำต่างๆ ไหลย้อนกลับเข้ามาในหัวใจฉันอย่างกะทันหัน

ฉันนึกถึงสมัยที่ไฟฟ้ายังไม่เข้าหมู่บ้าน พระจันทร์ยังสว่างไสวและแจ่มใส แสงสว่างแบบที่ยังไม่ดับสูญไปกับฝุ่นผงของเมือง ยังไม่ระยิบระยับด้วยแสงไฟถนนนับไม่ถ้วนและอาคารสูงตระหง่าน แสงจันทร์กลายเป็นแสงสว่างเพียงดวงเดียวที่ลอยสูง ส่องสว่างเส้นทางกลับบ้านหลังจากผ่านค่ำคืนที่พ่อแม่ต้องคอยระบายน้ำ แสงจันทร์นำทางเด็กๆ ให้เล่นไล่จับ ย้อมความทรงจำวัยเด็กให้เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ

ในความทรงจำของฉัน พระจันทร์วันรวมญาตินั้นกลมโตราวกับขนมไหว้พระจันทร์เคลือบน้ำผึ้ง เป็นขนมไหว้พระจันทร์ที่ยังอบใหม่ๆ ร้อนๆ จากเตา คุณแม่ของฉันวางขนมไว้บนแท่นบูชาในวันเพ็ญเดือนแปด พร้อมกับกาน้ำชาหอมกลิ่นดอกบัวร้อนๆ ใต้แสงจันทร์ คุณพ่อกำลังเหลาไม้ไผ่เพื่อทำโคมดาวห้าแฉก เรานั่งเคียงข้างกัน คนหนึ่งกำลังติดกาว อีกคนหนึ่งกำลังเล่นกับกระดาษแก้วสีแดง

บางครั้ง ท่ามกลางความเหม่อลอย – ความเหม่อลอยของเด็กๆ ที่ไม่อาจจดจ่อได้เกินห้านาที – ฉันเงยหน้ามองดวงจันทร์ ผ่านสายตาอันราวกับเทพนิยาย ฉันวาดดวงจันทร์ กัวอิ และต้นไทร ภาพวาดถูกแต่งแต้มด้วยแสงจันทร์ แล้วเก็บงำไว้บนท้องฟ้าสูงเสียดฟ้า ไม่อาจหยิบกลับมาดูอีกได้ กาลเวลาไหลไปดุจสายธารทางเดียว ไกลแสนไกล

ฤดูแห่งการแหงนมองพระจันทร์มักถูกขัดจังหวะด้วยฝนที่ตกปรอยๆ สายฝนเย็นยะเยือกพัดผ่านหน้าต่างอย่างเร่งรีบและเสียงดัง เทียนไขที่พวกเราเด็กๆ เรียกว่าเทียนไข ริบหรี่ราวกับกำลังจะดับลงในตะเกียงที่พ่อของเราทำไว้เมื่อวันก่อน พวกเราวิ่งไปหลบอยู่ใต้ระเบียงกว้างของบ้านเพื่อนบ้าน มองขึ้นไปบนพระจันทร์ สายฝนสาดกระเซ็นใส่ศีรษะน้อยๆ ของเรา

ทันใดนั้น เสียงกลองเชิดสิงโตก็ดังขึ้น คณะเชิดสิงโตในหมู่บ้านเล็กๆ เปรียบเสมือนขบวนแห่โคมไฟ มีเพียงเด็กๆ ไม่กี่คนเล่นสนุกกันอย่างสนุกสนานราวกับพระจันทร์ ผู้ใหญ่ต่างช่วยกันประคับประคองจิตวิญญาณด้วยการแขวนห่อขนมไว้ใกล้มือ ขบวนแห่โคมไฟอย่างฉันก็ปรบมือและเชียร์ ฝนหยุดตก พระจันทร์ลอยขึ้นสู่ยอด เสียงกลองเชิดสิงโตดังก้องไกลลิบ ตามมาด้วยโคมไฟที่ประดิษฐ์ขึ้นเองเป็นแถวยาว

พระจันทร์ไม่ใช่แสงสว่างเดียวอีกต่อไป เทศกาลไหว้พระจันทร์กำลังค่อยๆ เลือนหายไป ฉันจำเทศกาลไหว้พระจันทร์ได้เพียงผ่านแผงขายขนมไหว้พระจันทร์ริมถนน ฉันแวะร้านแผงลอยซื้อขนมไหว้พระจันทร์มาหนึ่งกล่อง แล้วนำไปวางบนแท่นบูชาของพ่อ สิบกว่าปีแล้วที่แม่ไม่ได้อบขนมไหว้พระจันทร์ พ่อก็ไม่เคยนั่งลับไม้ไผ่ทำโคมไฟเลย

บางคนแก่ชราและอ่อนแอ บางคนยิ้มอยู่หลังเตาธูป ควันพวยพุ่งพวยพุ่ง ภาพนั้นหายไป ผู้คนหายไป แม้แต่ดวงจันทร์ก็ยังมืดสลัวอยู่หลังเมฆ จริงหรือที่เมื่อสิ่งใดสูญหายไป ผู้คนกลับวาดภาพที่สดใสขึ้นเมื่อนึกถึง ดวงจันทร์ยังคงเหมือนเดิม เพียงแต่ผู้คนไม่เงยหน้ามองมันเหมือนสมัยก่อน

ในค่ำคืนแห่งความโหยหา จู่ๆ ฉันก็อยากเงยหน้ามองพระจันทร์ ใบหน้ามนุษย์ พระจันทร์ ใบหน้าแห่งความทรงจำ ฉันอยากหวนคืนสู่ค่ำคืนเทศกาลไหว้พระจันทร์ในอดีตกาลอันไกลโพ้น นั่งข้างพ่อทำโคม กอดเสื้อแม่ไว้ บ่นเรื่องขนมไหว้พระจันทร์ที่ทาด้วยน้ำผึ้ง

เดือนสิงหาคมมาถึงแล้ว ฤดูใบไม้ร่วงมาถึงแล้ว ฤดูกาลแห่งการมองพระจันทร์อย่างอ่อนโยนมาถึงแล้ว...

ต้นฉบับ

ที่มา: https://www.sggp.org.vn/mua-ngua-mat-trong-trang-post816399.html