“นักโทษ” แห่งเกาะมุก

นายดาญ ฟู (แขวงเดืองดง เมืองฟูก๊วก จังหวัดเกียนซาง) ซึ่งเกิดมาจากท้องทะเล ไม่เพียงแต่ทุ่มเทความรักให้กับท้องทะเลเท่านั้น แต่ยังช่วยเหลือครอบครัวที่ยากจนและด้อยโอกาสอย่างแข็งขันอีกด้วย ร่วมมือกันสร้างบ้าน “บ้านอบอุ่นของชาวนา” ทำงานร่วมกับหน่วยรักษาชายแดนเพื่อเผยแพร่และระดมผู้คนให้ปฏิบัติตามกฎข้อบังคับการประมงอย่างเคร่งครัด สร้างความตระหนักรู้ทางกฎหมาย และมีส่วนสนับสนุนในการปกป้องอำนาจอธิปไตยอันศักดิ์สิทธิ์ของท้องทะเลและหมู่เกาะของปิตุภูมิอย่างมั่นคง

“ก้าวสำคัญแห่งชีวิต” บนท้องทะเล

เมื่อสมาร์ทโฟนเปิดขึ้น คุณ Danh Phu คลิกที่ไอคอนที่คุ้นเคยบนหน้าจอ จุดสีเขียวกะพริบปรากฏขึ้น จากหมายเลขเรือประมง พิกัด ความเร็ว ทิศทางการเคลื่อนที่ถูกระบุตำแหน่งอย่างชัดเจนและละเอียด ในอีกไม่กี่ชั่วโมง เรือขนส่งประมงจะมาถึงทีละลำ

มือที่เคยชินกับการตกปลาตอนนี้สามารถทำงานบนสมาร์ทโฟนได้อย่างชำนาญ แสดงให้เห็นว่าวิถีชีวิตดิจิทัลของชาวประมงนั้นทันสมัยตามทันเทคโนโลยีแล้ว ต้องขอบคุณอุปกรณ์ติดตามการเดินเรือ (VMS) ระบบติดตามอาหารทะเลอิเล็กทรอนิกส์ (eCDT) ทำให้การจัดการเรือประมงและระบุแหล่งจับปลากลายเป็นเรื่องง่ายกว่าที่เคย เมื่อพูดถึงงานนี้ นายดานห์ ฟู เผยว่า "ตอนแรกผมไม่คุ้นเคยกับงานนี้ รู้สึกว่ามันยากเกินไป แต่ด้วยคำแนะนำของเจ้าหน้าที่รักษาชายแดน ทุกคนก็ทำได้อย่างชำนาญ"

เขาเกิดบนเกาะไข่มุกแห่งฟูก๊วก รสชาติเค็มๆ ของทะเลแทรกซึมอยู่ในจิตวิญญาณวัยเด็กของเขา เสียงคลื่นทะเลที่พลิ้วไหว นกนางนวลที่บินสูง และเสียงกล่อมเด็กของแม่เป็นความทรงจำที่สวยงามตลอดไป เมื่อเติบโตขึ้น ชายหนุ่มจากกลุ่มชาติพันธุ์เขมรได้อาสาเข้าร่วมกองทัพ (1978) โดยทำงานที่กองบัญชาการทหารเขตฟูก๊วก หลังจากเสร็จสิ้นการรับราชการ ทหาร เขาก็กลับมายังบ้านเกิดและเริ่มทำอาชีพประมง

เขามีสุขภาพแข็งแรงและมีทักษะดี จึงได้รับการต้อนรับจากเจ้าของเรือประมงจำนวนมาก เขามีความรู้ด้านวิศวกรรมเครื่องกลในระดับหนึ่ง จึงรับหน้าที่เป็นหัวหน้าวิศวกรของเรือประมงนอกชายฝั่งขนาดใหญ่ เมื่อเขาได้รับประสบการณ์มากขึ้น เจ้าของเรือจึงไว้วางใจให้เขารับผิดชอบหน้าที่กัปตันเรือ ด้วยความขยันขันแข็ง กระตือรือร้น ขยันขันแข็ง และมีวิจารณญาณที่ดี หลังจากออกเรือไกลชายฝั่งแต่ละครั้ง เขาจะนำปลากลับมายังแผ่นดินใหญ่ได้เต็มลำเสมอ

คุณดาญ ฟู เล่าประสบการณ์การบริหารจัดการเรือประมงผ่านแอปพลิเคชันซอฟต์แวร์ที่ติดตั้งบนโทรศัพท์มือถือ

นายดานห์ ฟู เผยด้วยสำเนียงใต้ที่จริงใจว่า “เมื่อก่อน การระบุแหล่งปลาต้องอาศัยประสบการณ์ล้วนๆ แต่ปัจจุบันนี้ การระบุแหล่งปลาทำได้ง่ายขึ้นด้วยเครื่องจักรที่ทันสมัย” ตามประสบการณ์ของชาวบ้าน เมื่อแหล่งปลากลับมา สีของน้ำทะเลจะเปลี่ยนไป และจะมีคลื่นน้ำที่ผิดปกติปรากฏขึ้น การสังเกตความเข้มข้นและความหนาแน่นของเหยื่อของนกนางนวลยังช่วยประมาณจำนวนปลาได้อีกด้วย

เรื่องราวจะยิ่งน่าสนใจมากขึ้นเมื่อเขาพูดถึงพฤติกรรมของปลาที่เดินเป็นฝูง แต่ละพื้นที่ของทะเลจะมีปลาสายพันธุ์ดั้งเดิมอาศัยอยู่ไม่กี่ชนิด ผู้มีประสบการณ์จะรู้ว่าปลาจะกลับมาเมื่อใด ควรหาประโยชน์จากปลาเมื่อใด ควรหาปลาใกล้ชายฝั่งเมื่อใด ควรออกไปไกลเมื่อใด สำหรับเขา ข้อห้ามคือห้ามหาประโยชน์ในช่วงฤดูวางไข่ของปลา เพื่อปกป้อง อนุรักษ์ และพัฒนาทรัพยากรทางทะเลที่หลากหลายและยั่งยืน

เพื่อจะได้ทุนเพียงเล็กน้อยนั้น เขาต้องประสบกับความเป็นจริงและสรุปผลด้วยตัวเอง นอกจากจะมีความจำที่ดีและคุ้นเคยกับแหล่งจับปลาแล้ว เขายังเข้าใจกฎหมายการเดินเรือเป็นอย่างดีด้วย ดังนั้นลูกเรือจึงรู้สึกปลอดภัยมากเมื่อตกปลาในทะเล

จงรักเพื่อนบ้านเหมือนรักตัวเอง

นายดานห์ ฟู กำลังวางโน้ตบุ๊กไว้ที่มุมโต๊ะ และกำลังจะปิดไฟและเข้านอน แต่จู่ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เพื่อนเก่าของเขาพูดขึ้นอย่างตื่นเต้นว่า “โรงพยาบาลเพิ่งรับผู้ป่วยฉุกเฉิน เด็กคนนี้มาจากครอบครัวที่ยากจน ครอบครัวอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากมาก พ่อเสียชีวิตก่อนวัยอันควร แม่เป็นคนรับจ้าง เขาต้องการความช่วยเหลือจากชุมชนจริงๆ” ก่อนจะวางสาย เพื่อนของเขาไม่ลืมให้ข้อมูลที่อยู่และเบอร์โทรศัพท์ของบุคคลที่จะติดต่อให้ครบถ้วน เมื่อมองไปในยามค่ำคืน รู้สึกเหมือนมีหลุมดำกั้นพวกเขาไว้ คำสั่งให้ช่วยชีวิตผู้คนดังขึ้นในหัวของเขา โดยไม่ลังเล นายดานห์ ฟู เปิดตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อโค้ท และนั่งแท็กซี่ไปโรงพยาบาล

บนเกาะมุก ผู้คนมักเรียกลุงไห่ด้วยชื่อที่สนิทสนมว่า “ลุงไห่” เนื่องจากลุงไห่ไม่เพียงแต่เข้าถึงง่ายแต่ยังเป็นคนอารมณ์อ่อนไหวอีกด้วย ลุงไห่ได้ช่วยเหลือผู้คนมากมายทั้งทางวัตถุและจิตวิญญาณ เช่น กรณีของนายเหงียน วัน เมโอ ซึ่งเกิดเมื่อปี 2516 ที่มีภาวะเนื้อตายบริเวณสะโพกและโรคเรื้อรังอื่นๆ อีกหลายชนิด

นายเมี่ยวเป็นคนต่างจังหวัดและเช่าห้องพักอยู่ที่หมู่บ้านซู่ห่า ต.เดืองโต เมืองฟูก๊วก วันหนึ่งเขารู้สึกปวดเมื่อยตามตัวจึงไปหาหมอ หมอสรุปว่าเขาเป็นโรคกระดูกสะโพกตายและต้องได้รับการรักษาโดยเร็ว หากเขามาสาย เขาจะเสี่ยงต่อการพิการ ตอนนั้นเขามองโลกในแง่ร้ายและต้องการญาติอยู่เคียงข้าง แต่ก็ไม่มีเลย เขาไม่มีเงินเช่นกัน เขาเช่าบ้าน ภรรยาและลูกๆ ของเขาอยู่ไกลออกไป และอาการป่วยก็กำลังกำเริบ เมื่อคิดถึงเรื่องนั้น เขาก็ต้องปล่อยให้ตัวเองขึ้นอยู่กับโชคชะตา

เมื่อทราบเรื่องราวดังกล่าว นายดานห์ ฟู จึงมาเยี่ยมเขาและให้กำลังใจว่า “สุขภาพเป็นทรัพย์สินที่มีค่าที่สุดของคนคนหนึ่ง ฉันจะอยู่เคียงข้างคุณ” ดังนั้นเขาจึงดูแลขั้นตอนต่างๆ ทั้งหมด ตั้งแต่ค่ารักษาพยาบาลไปจนถึงค่าครองชีพประจำวัน เนื่องจากค่ารักษาพยาบาลที่สูง นอกจากเงินของเขาเองแล้ว เขายังได้ระดมเพื่อนๆ ของเขา บางคนมาก บางคนน้อย เพื่อช่วยเหลือ ในวันที่ออกจากโรงพยาบาล นายเหงียน วัน เมโอ กุมมือที่บอบช้ำจากสภาพอากาศไว้แน่นพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า

คนโบราณสอนไว้ว่า “ชีวิตที่มั่นคงนำไปสู่ชีวิตที่มีความสุข” หมายความว่าเมื่อชีวิตมั่นคงเท่านั้นจึงจะรู้สึกมั่นคงและมีความสุขในการทำธุรกิจ แวะที่บ้านของนายเตี๊ยนราม (หมู่บ้าน Giong Ke ตำบล Phu Loi อำเภอ Giang Thanh จังหวัด Kien Giang ) ยังคงมีกลิ่นของสี เมื่อมองดูบ้านที่กว้างขวาง ตกแต่งอย่างดี มีพื้นกระเบื้องเซรามิกมันวาว ไม่มีใครคิดว่าเคยเป็นกระท่อมโทรมๆ

ภายใต้ร่มเงาของต้นไม้สีเขียว คุณเตียนแรมเล่าถึงชีวิตส่วนตัวของเขา เนื่องจากครอบครัวมีพี่น้องหลายคน หลังจากแต่งงาน เขาและภรรยาขออยู่แยกกันและสร้างบ้านชั่วคราวหลังเล็กที่ด้านหน้าหมู่บ้าน เมื่อเวลาผ่านไป บ้านก็ทรุดโทรมลงอย่างมาก ในตอนกลางวันดวงอาทิตย์ส่องแสงลงบนพื้น ในตอนกลางคืนเขานอนนับดาวบนท้องฟ้า วันที่แย่ที่สุดคือฝนตกและมีลมแรง ผ้าห่มและมุ้งเปียกโชก ไม่ต่างอะไรกับสนามหญ้า ความปรารถนาเดียวของเขาคือสร้างบ้านใหม่เพื่อให้ภรรยาและลูกๆ ของเขามีปัญหาน้อยลง

จากนั้นโครงการ “บ้านพักเกษตรกร” ก็เริ่มขึ้น คุณ Danh Phu บริจาคเงิน 50 ล้านดองให้ครอบครัวของเขาเพื่อสร้างบ้าน ในวันวางศิลาฤกษ์ เพื่อนบ้านทุกคนก็มาร่วมด้วย โดยแต่ละคนก็ช่วยกันทำงาน นอกจากเงินสนับสนุนและเงินออมแล้ว ทั้งคู่ยังยืมเงินจากญาติพี่น้องเพื่อสร้างงานเพิ่มเติม เขาวางกระถางบอนไซไว้ที่มุมบ้าน และคุยโวว่าจะปลูกกล้วยไม้เพิ่มอีกสองสามกระถางหน้าระเบียงเพื่อต้อนรับฤดูดอกไม้บานในปีหน้า

ไฟแห่งอาชีพจะลุกโชนอยู่ชั่วนิรันดร์

หลังจากบรรจุสินค้าแล้ว ภาพของปลาไส้ตันที่พิมพ์บนกล่องก็ดูราวกับจะย้อนรำลึกถึงความทรงจำในอดีต “ปลาไส้ตันมีกลิ่นหอมกว่าปลาไส้ตัน/ เพราะความรักในน้ำปลา ผมจึงหนีแม่เพื่อตามคุณมา”

การพูดถึงปลากะตักนั้นหมายถึงวัตถุดิบของเกาะต่างๆ เช่น เกาะไข่มุก (ฟูก๊วก) เกาะมงเตย เกาะมายรุตตรอง เกาะดัมงาง เกาะทอม... นอกจากความสวยงามของบทกวีแล้ว ยังมีวัฒนธรรมของหมู่บ้านหัตถกรรมที่มีชื่อเสียงอีกด้วย น้ำปลาฟูก๊วกถือเป็นแก่นแท้ของ อาหาร เวียดนาม รสชาติและอารมณ์ที่ชวนให้นึกถึง "ความทรงจำเมื่ออยู่ไกล รักเมื่ออยู่ใกล้"

คุณดาญ ฟู และภรรยามีความภาคภูมิใจในอาชีพการทำน้ำปลาแบบดั้งเดิมของครอบครัวอยู่เสมอ

หลังจากเก็บเงินมาหลายปี คุณ Danh Phu ก็ได้หารือกับภรรยาเกี่ยวกับการเปิดโรงงานผลิตน้ำปลา ในปี 1997 บริษัทเอกชน Hai Nguyen ได้เริ่มดำเนินการอย่างเป็นทางการ และสร้างงานให้กับเพื่อนบ้าน

จากวัตถุดิบในท้องถิ่น เช่น ปลากะตักและเกลือทะเล ร่วมกับประสบการณ์หลายปีในการหมักและสกัดน้ำปลา ทำให้โรงงานแห่งนี้สามารถผลิตน้ำปลาที่มีโปรตีนสูงได้ ผลิตภัณฑ์จากธรรมชาติ 100% ปราศจากสารกันบูดหรือสารปรุงแต่งรส มีประโยชน์ต่อสุขภาพและปลอดภัยต่อผู้บริโภค

นายดานห์ ฟู กล่าวถึงมาตรฐานน้ำปลาที่ดีว่าต้องมี 4 ประการ คือ สี ความใส กลิ่น รส พูดง่ายๆ น้ำปลาจะมีสีเหลืองฟาง แวววาวเหมือนน้ำผึ้ง เมื่อสัมผัสกับแสงจะใส มีรสเค็มหวานที่ลงตัว มีกลิ่นหอมอ่อนๆ มีรสโปรตีนตามธรรมชาติ และไม่ฉุนเกินไป

นายดานห์ ฟู แม้จะอายุมากแล้ว แต่ประชาชนยังคงไว้วางใจให้นายดานห์ ฟู ได้รับเลือกเป็นหัวหน้ากลุ่มที่อยู่อาศัย หัวหน้ากลุ่มเรือและความปลอดภัย และหัวหน้ากลุ่มสามัคคีในทะเล นอกจากนี้ เขายังสนับสนุนเรือประมงอีก 2 ลำ ลำหนึ่งเป็นเรือประมงที่เข้าร่วมในการป้องกันภัยพิบัติ การช่วยเหลือ และการบรรเทาทุกข์ อีกลำหนึ่งเป็นเรือประมงที่เข้าร่วมกับเจ้าหน้าที่รักษาชายแดนเพื่อเผยแพร่กฎหมายในทะเล ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขายังได้สั่งทำธงชาติและรูปภาพของลุงโฮเป็นจำนวนหลายพันรูปเพื่อมอบให้กับเจ้าของเรือประมงเมื่อออกสู่ทะเล

เมื่อพูดถึงชาวประมงชราผู้รักทะเลเป็นอย่างยิ่ง พันโท Danh Tam ผู้บัญชาการตำรวจชายแดนท่าเรือ Duong Dong (กองบัญชาการชายแดนจังหวัด Kien Giang) เล่าว่า "ลุง Danh Phu เป็นบุคคลที่มีเกียรติของชาวเขมร เป็นทหารผ่านศึกโดยทั่วไป เขามีส่วนร่วมอย่างแข็งขันกับกองบัญชาการชายแดนในการเผยแพร่และเผยแพร่กฎหมายทางทะเล โดยร่วมมือกันเพื่อปลดใบเหลืองของอุตสาหกรรมอาหารทะเลของเวียดนาม"

พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าแล้ว และถนนหนทางก็สว่างไสว เมื่อเดินผ่านบ้าน คุณดานห์ ฟู ยังคงยุ่งอยู่กับการห่อของขวัญ หลังจากจับมือกันอย่างแน่นหนาแล้ว เขากล่าวอย่างกระตือรือร้นว่า “เราต้องรีบทำสิ่งนี้ให้เสร็จ เพื่อที่พรุ่งนี้เช้าเราจะได้ไปโรงเรียนเพื่อมอบรางวัลให้กับนักเรียนยากจนที่มีผลการเรียนดี”

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง ปลายสายมีเสียงชายหนุ่มประกาศด้วยความตื่นเต้นว่า “เรือของเราเพิ่งเทียบท่า การเดินทางครั้งนี้ปลอดภัยและประสบความสำเร็จ ทุกคนสบายดี ลุงไห่”

ที่มา: https://www.qdnd.vn/phong-su-dieu-tra/cuoc-thi-nhung-tam-guong-binh-di-ma-cao-quy-lan-thu-16/nguoi-vac-tu-va-dao-ngoc-832825