จำควันสีฟ้าของตอนบ่าย

ไม่ว่าเราจะไปที่ไหนในชนบท เราก็จะเห็นภาพที่คุ้นเคย นั่นคือควันสีฟ้าในยามบ่ายบนหลังคาครัว กลิ่นควันและควันจางๆ สำหรับฉันแล้ว เปรียบเสมือนลมหายใจของชนบท ทุกครั้งที่เอ่ยถึง หัวใจของฉันจะเปี่ยมล้นไปด้วยความรู้สึกคิดถึงบ้านเกิด ความทรงจำในวัยเด็กที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความทรงจำ

ควันสีฟ้ายามบ่ายไม่เพียงแต่เป็น “ของพิเศษ” ของเตาไม้และเตาฟางเท่านั้น แต่ยังเป็นส่วนหนึ่งของจิตวิญญาณของชนบท เป็นสิ่งที่ปลุกความทรงจำอันบริสุทธิ์ ในยามบ่ายแก่ๆ เมื่อแสงอาทิตย์หยุดส่อง เป็นช่วงเวลาที่ครัวของหมู่บ้านแต่ละแห่งเริ่มมีควัน ควันลอยผ่านโครงไม้เลื้อยของฟักทองและบวบในสวน พันรอบต้นหมากและต้นมะพร้าว ก่อนจะหายไปในยามพระอาทิตย์ตกดิน ผู้ใหญ่กำลังจุดเตาและหุงข้าว พวกเราเด็กๆ วิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน สูดดมกลิ่นควันฉุนผสมกับกลิ่นข้าวใหม่และซุปผักที่กำลังเดือดอยู่ในหม้อ กลิ่นควันที่ผสมรวมกันไม่ได้ทำให้แสบตา แต่กลับทำให้รู้สึกอบอุ่นขึ้น

วัยเด็กของฉันผูกพันกับห้องครัวหลังคามุงจากเล็กๆ ที่นั่น แม่จะจุดไฟด้วยฟางแห้งและไม้ผุทุกวัน เธอจะนั่งข้างเตา พัดไฟไปพร้อมกับเก็บผักและเล่าเรื่องราวในอดีต แสงไฟสีแดงสะท้อนบนใบหน้าที่ไหม้แดดของเธอ ดวงตาของเธอเปล่งประกายแสงอ่อนๆ บางครั้งเธอจะเป่าไฟด้วยกระบอกไม้ไผ่ ทำให้เกิดเสียง "ฟู่ ฟู่" ทื่อๆ กลมกลืนไปกับสายลมในสวน ฉันนั่งข้างๆ เธอ ฟังเสียงถ่านแตกเปรี๊ยะเบาๆ รู้สึกสงบอย่างประหลาด

ฉันเติบโตมาในพื้นที่ชนบทอันแสนธรรมดาแห่งนี้ ได้เรียนรู้บทเรียนแรกๆ ในชีวิตจากคุณแม่ รู้จักเคารพผู้อาวุโส รู้จักอดทน รู้จักเห็นคุณค่าของข้าวทุกเมล็ด รู้จักหยาดเหงื่อทุกหยด ทุกครั้งที่นั่งรับประทานอาหารข้างกองไฟ แม่มักจะบอกฉันเสมอว่า "ข้าวคือไข่มุกจากสวรรค์ อย่าทิ้งมันไป" คำพูดง่ายๆ เหล่านี้ติดตัวฉันมาตลอดเส้นทางการเติบโตของฉัน

ควันสีฟ้ายามบ่ายยังทำให้ฉันนึกถึงฤดูฝนอีกด้วย ทุกครั้งที่ฝนตก ทุกคนในครอบครัวจะมารวมตัวกันในครัวที่อบอุ่น แม่ของฉันต้มมันเทศหรือข้าวโพดต้ม ควันพวยพุ่ง ความร้อนแผ่กระจาย ขจัดความหนาวเย็นจากภายนอก ทันใดนั้นฉันก็มองเห็นความสุขที่เรียบง่าย นั่นคือห้องครัวที่อบอุ่น หลังคาบ้านที่โอบล้อมด้วยพ่อแม่ และเสียงหัวเราะที่แผ่กระจายไปท่ามกลางกลิ่นหอมของอาหารฝีมือแม่

การเติบโตและการย้ายออกไป ควันสีฟ้ายามบ่ายกลายเป็นสิ่งที่ฉันตามหามาตลอด ในเมืองที่ไม่มีหลังคามุงจาก ฉันกลับรู้สึกว่าความทรงจำบางส่วนหายไปอย่างกะทันหัน เมื่อฉันกลับบ้านดึกจากที่ทำงาน มองดูตึกสูงระฟ้าที่สว่างไสว ฉันโหยหาความรู้สึกที่ได้เห็นควันสีฟ้ายามบ่ายลอยขึ้นจากห้องครัว ราวกับเป็นเครื่องเตือนใจว่า "ถึงเวลากลับบ้านแล้ว"

ครั้งหนึ่ง ระหว่างเดินทางไปทำธุรกิจที่ชนบทของซ่งเรย์ จังหวัด ด่งนาย รถเพิ่งเลี้ยวเข้าถนนเล็กๆ พอดี ทันใดนั้นผมก็เห็นควันสีฟ้าลอยฟุ้งไปทั่วดงไผ่ ไม่รู้ทำไมจมูกผมถึงรู้สึกแสบๆ อยู่บ้าง ความทรงจำมากมายผุดขึ้นมาทันที ทุกอย่างยังคงชัดเจนราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้ แม้จะดูเรียบง่าย แต่ก็ทำให้ใจผมเต้นแรงไปทั้งบ่าย

ควันสีฟ้ายามบ่ายที่ดูเหมือนจะจางและบอบบาง คือสิ่งที่ยึดเหนี่ยวจิตวิญญาณของแต่ละคนไว้ มันคือพยานถึงวันเวลาอันสงบสุขที่บ้าน เป็นตัวแทนของความรัก ความผูกพันในครอบครัว และคุณค่าดั้งเดิมที่เรียบง่ายแต่ลึกซึ้ง

ท่ามกลางความเร่งรีบของชีวิตสมัยใหม่ เมื่อทุกสิ่งเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว มีสิ่งเรียบง่ายอย่างควันสีฟ้าในยามบ่ายที่ยังคงอยู่อย่างเงียบเชียบ คอยปกป้องและเตือนใจฉันถึงรากเหง้าของตัวเอง เพื่อที่ทุกครั้งที่รู้สึกเหนื่อยล้า ฉันจะมีที่กลับคืน ไม่ใช่ที่ที่ห่างไกล แต่เป็นห้องครัวเก่าๆ ควันสีฟ้าในยามบ่าย อ้อมกอดอันอบอุ่นของพ่อแม่ อาหารที่ปรุงเองที่บ้านพร้อมกลิ่นหอมของข้าวใหม่ สิ่งเรียบง่ายเหล่านั้นสำหรับฉันคือท้องฟ้าแห่งความทรงจำ

ตั้งแต่วันที่ 7 กันยายน 2020 เป็นต้นไป หนังสือพิมพ์ออนไลน์ Dong Nai เปิดตัวคอลัมน์ "เรื่องง่ายๆ"

ที่นี่จะเป็น “สนามเด็กเล่น” แห่งใหม่สำหรับผู้อ่านทั่วประเทศด้วยมุมมองทางสังคมที่เรียบง่ายแต่มีความหมาย เป็นที่ถูกใจของใครหลายๆ คน และตรงตามเกณฑ์ของคอลัมน์ที่ว่า “เรื่องง่ายๆ”

ส่งบทความมาที่ : baodientudno@gmail.com; โทร. 0909.132.761

คณะบรรณาธิการจะจ่ายค่าลิขสิทธิ์ให้แก่ผู้เขียนที่มีบทความได้รับการตีพิมพ์ตามระเบียบ

ดูรายละเอียดเพิ่มเติมที่นี่.

บีบีที

กาน้ำชา

ที่มา: https://baodongnai.com.vn/van-hoa/dieu-gian-di/202508/nho-khoi-lam-chieu-113306f/