เหมือนสายน้ำที่ไหลไปตลอดกาล

มีผู้คน ฉาก และเรื่องราวมากมายที่ดูเหมือนจะจมดิ่งลงสู่อดีตอันไกลโพ้น เลือนหายไปราวกับเมฆและสายลมบนท้องฟ้า หรือเลือนหายไปในฝุ่นผงแห่งอวกาศและกาลเวลา... แต่สิ่งเหล่านี้ยังคงสถิตอยู่ในความทรงจำชั่วนิรันดร์ ดูเหมือนว่าความทรงจำได้จำแนกและประทับ "ไว้อย่างถาวร" ลงบนภาพและความทรงจำเหล่านี้ แม้จะไม่มีคำสาบานของสายน้ำเหือดแห้งและหินผาที่สึกกร่อน แต่สิ่งเหล่านี้ก็ยังคงฝังลึกอยู่ในหัวใจของทุกคน อบอุ่น อบอุ่น และใกล้ชิดดุจลมหายใจ

ท่ามกลางห้วงความคิดที่เลือนรางของการรำลึกและลืมเลือน ท่ามกลางชีวิตอันกว้างใหญ่ ภาพของคุณปู่คุณย่าและคุณแม่ ซึ่งจากไปตลอดกาล ยังคงปรากฏชัดและหวนกลับมาอีกครั้ง ตราตรึงอยู่ในความทรงจำของฉันเสมอ เมื่อฉันเกิด ปู่คุณย่าฝ่ายพ่อไม่ได้อยู่กับฉันแล้ว แต่โชคดีที่ปู่คุณย่าฝ่ายแม่ยังคงอยู่ ฉันใช้ชีวิตอยู่กับคุณปู่คุณย่าอย่างมีความสุข ได้รับความรักและการดูแลจากพวกท่านตลอดวัยเด็ก

บ้านของเราอยู่ไม่ไกลจากบ้านปู่ย่าตายาย แต่ตอนนั้นไม่มีรถใช้ ทุกครั้งที่เรากลับไปบ้านเกิดของแม่ ฉันกับแม่ก็จะเดินไปด้วยกัน แม่ถือตะกร้าใบเล็ก หมวกทรงกรวยสีขาวบนศีรษะ และเสื้อเชิ้ตรัดเอวที่เย็บด้วยมืออย่างประณีต แม่ของฉันงดงามไม่แพ้ผู้หญิงในวรรณกรรม อ่อนโยน กตัญญูต่อพ่อแม่ และมีความรับผิดชอบต่อครอบครัว แม้ว่าแม่จะแต่งงานอยู่ไกล แต่ทุกๆ สองสามเดือน แม่ก็จะพยายามไปเยี่ยมพ่อแม่

ผมกับพี่ชายติดตามคุณแม่ไปเยี่ยมปู่ย่าตายายมาตั้งแต่อายุ 3-5 ขวบ คุ้นเคยกันดีจนรู้จักถนนทุกเส้น รู้จักความเปลี่ยนแปลงของภูมิประเทศในทุ่งนาทุกปี ทุกฤดูกาล ในเดือนมกราคมและกุมภาพันธ์ ข้าวสุกงอมและนามีน้ำขัง ในเดือนมีนาคม ข้าวเขียวขจี ในเดือนพฤษภาคม นาแห้ง น้ำตื้น ข้าวเป็นสีน้ำตาลทอง ในเดือนสิงหาคม ฟ้าแลบและฝนทำให้ท้องทุ่งขาวโพลน ในเดือนธันวาคม ฝนปรอยและลมหนาว ความหนาวเหน็บรุนแรง เขื่อนก็รกร้าง

ฉันไม่รู้เลยว่าความคุ้นเคยที่บางครั้งฉันเคยคิดว่าน่าเบื่อ กลับกลายเป็นที่มาของความรักที่มีต่อบ้านเกิดเมืองนอน จนกระทั่งเมื่อฉันจากไปไกล ฉันจึงตระหนักว่าช่วงเวลาวัยเด็กที่ใช้ชีวิตอยู่ในบ้านเกิดเมืองนอนได้กลายเป็นความทรงจำอันแสนอบอุ่น เป็นบ่อเกิดแห่งความรู้สึกอันลึกซึ้งที่หล่อหลอมให้ฉันได้เติบโตมากับปู่ย่าตายาย พ่อแม่ และผืนแผ่นดินที่หล่อเลี้ยงฉันมา

ในสมัยนั้น ทุกครั้งที่แม่กับผมไปเยี่ยมปู่ย่าตายาย เวลาใกล้ถึงทางแยกเข้าบ้าน ผมมักจะรีบวิ่งนำหน้าไปก่อนจะถึงลานบ้าน ตะโกนว่า “ปู่! ย่า!” ปกติแล้ว ปู่ย่าตายายจะปรากฏตัวราวกับเทพเจ้าหรือนางฟ้า แต่ไม่ใช่ในหมอกแห่งเทพนิยาย แต่มาจากในครัว คอกหมู หรือเล้าไก่ ปู่ย่าตายายจะยิ้มแย้มและอ้าแขนต้อนรับพวกเราอย่างยินดี คนหนึ่งกอดขาฉัน คนหนึ่งจับมือฉัน อีกคนถูกปู่ยกขึ้นสูงแล้วหัวเราะอย่างร่าเริง

ตอนนั้นแม่ของฉันก็เข้ามา วางตะกร้าในมือลง ตะกร้าใบนั้นมักจะบรรจุกล้วยสุกหนึ่งกำ กิ่งหมากเขียวหนึ่งกิ่ง บางครั้งก็ห่อใบพลูยาสูบ หรือปลาเฮร์ริงหนึ่งโหลที่ห่อด้วยใบตองแห้งอย่างประณีต แม่จะดุแม่อย่างเอ็นดูว่า “ซื้อของเยอะเกินไป” แล้วหยิบพัดใบตาลออกมาพัดให้พวกเราแต่ละคน พร้อมกับรอยยิ้มอันอบอุ่น

แม่ก็ใช้หมวกพัดให้ตัวเองเพื่อลดเหงื่อ จากนั้นก็เล่าให้คุณปู่คุณย่าฟังอย่างไม่เร่งรีบเกี่ยวกับครอบครัวและการเรียนของลูกๆ ถามพวกเขาว่าเด็กๆ ส่งจดหมายกลับบ้านหรือยัง เมื่อไหร่จะเก็บเกี่ยวข้าวในนาที่อยู่นอกลำธาร และปีนี้ถั่วที่ปลายซอยก็ออกผล ดังนั้นวันหนึ่งลูกๆ และหลานๆ ทั้งเก้าคนก็จะมาช่วยเก็บถั่ว...

เขาฟังนิทานแล้วเล่าให้คุณยายกับคุณแม่ฟัง แล้วปล่อยให้เราทั้งสามคนนั่งบนเปลญวน ยิ่งเปลญวนไม้ไผ่แกว่งไกลเท่าไหร่ เราก็ยิ่งหัวเราะอย่างมีความสุขมากขึ้นเท่านั้น ความรู้สึกหวานชื่นและสงบสุขนั้น ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว แต่คงอยู่ตลอดไปหลายสิบปี ยังคงสดชัดอยู่ในใจฉัน

นานๆ ที เวลาที่เราไม่ได้กลับบ้าน คุณตาคุณยายก็จะออกมาเยี่ยมลูกๆ หลานๆ ของพวกเขา ทุกครั้งที่พวกเขากลับมา ฉันกับพี่น้องก็จะวิ่งออกไป พูดคุยกันและแย่งกันกอดกัน ครอบครัวจะคึกคักไปด้วยความสุข พ่อจะต้มน้ำชงชา ส่งน้องชายไปซื้อไวน์ แม่จะผ่าหมาก ต้มใบพลู หุงข้าวและไก่ ในช่วงรับเงินอุดหนุน เรากินข้าวโพดและมันเทศวันละสองมื้อ แต่อาหารที่เราเสิร์ฟให้คุณตาคุณยายมักจะเป็นอาหารที่ใส่ใจและพิเศษเสมอ

ตอนนั้นฉันคิดว่าปู่ย่าตายายเป็นแขกผู้มีเกียรติของครอบครัว พอโตขึ้นก็เข้าใจว่าพ่อแม่ไม่ได้ทำแบบนั้นเพราะความสุภาพ แต่ทำเพราะความเคารพและกตัญญูต่อท่าน เพราะเราไม่สามารถทำความสุภาพกับญาติพี่น้องได้เป็นสิบปีหรือแม้แต่ตลอดชีวิต นั่นเป็นการปฏิบัติอย่างจริงใจที่เกิดจากความรักและความเคารพต่อพ่อแม่

บางครั้งเวลาที่พ่อแม่ไม่อยู่บ้านเพราะไปทำธุระ คุณตาคุณยายก็จะมาเยี่ยมและดูแลพวกเรา ท่านจะกวาดบ้าน ทำความสะอาดบ้าน จัดของให้เป็นระเบียบเรียบร้อย ท่านจะถามหลานๆ แต่ละคนว่าเรียนเป็นยังไงบ้าง รู้บทกวีหรือนิทานอะไรบ้าง หรือเล่าให้ท่านฟัง จากนั้นท่านจะออกไปที่สวน มองต้นชาที่เพิ่งปลูกใหม่ มองผักใบเขียวที่เพิ่งปลูกใหม่ ปักหลักให้เถาวัลย์น้ำเต้าและสควอชเลื้อยขึ้นไปบนโครงไม้ระแนง ดูจำนวนชั้นของรังผึ้งที่พวกท่านสร้างไว้ แล้วเล่นกับหลานๆ ของท่าน

หลายสิบปีผ่านไป ปู่ย่าตายายของฉันก็จากไป แม่ของฉันก็ติดตามเมฆขาวไปสมทบกับพวกท่านเช่นกัน ในชีวิตหลังความตาย พวกท่านคงได้กลับมาพบกันอีกครั้งและเฝ้ามองพวกเราอยู่เหมือนที่พวกท่านเคยดูแลมาตลอดชีวิต

สำหรับพวกเรา จากสายธารแห่งความรักอันไม่มีที่สิ้นสุดจากปู่ย่าตายายและพ่อแม่ จากความทรงจำอันแสนหวานที่ “คงอยู่” เรายังคงปลูกฝังความรักและความกตัญญูกตเวทีให้แก่ลูกหลานของเรา รุ่นแล้วรุ่นเล่า รุ่นแล้วรุ่นเล่า ดุจสายน้ำที่ไหลไปตลอดกาล...

ที่มา: https://baogialai.com.vn/nhu-dong-song-chay-mai-post322187.html