น้ำตาผีเสื้อ

“แม่...แม่”...

เสียงเด็กน้อยทำให้เธอสะดุ้งตื่น “แม่! แม่!” ค่ำคืนนั้นหนาวเหน็บ หมอกจางราวกับหมอกหนาทึบ เธอคลำหาทางออกไปยังลานบ้าน นอกตรอกมีเด็กชายตัวเล็กเปลือยกายโบกมือให้เธอ ด้านหลังเขามีฝูงเด็กๆ กำลังวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน เธอยกแขนขึ้นหาเด็กชาย เขามองเธอครู่หนึ่ง ก่อนจะวิ่งหนีไปพร้อมกับเสียงหัวเราะแหลมคมราวกับเสียงกระจกเสียดสีกัน เธอวิ่งไล่ตามเขาไปตลอดกาล วิ่งกรีดร้อง “ลูกพ่อ ลูกพ่อ อยู่กับพ่อนะ”... แสงไฟสลัว เธอยังคงวิ่งอย่างบ้าคลั่งบนถนนที่รกร้าง เขาวิ่งเร็วมาก เขายังโกรธเธออยู่หรือ เธอวิ่งอย่างบ้าคลั่ง เงาของเขายังคงฉายแสงวาบอยู่เบื้องหน้า เธอตกลงไปในหลุมบนถนน หลุมนั้นดูไร้ก้นบึ้ง ทำให้เธอต้องรีบวิ่งลงไป...

Nước mắt của bươm bướm - Truyện ngắn dự thi của Trần Thị Minh- Ảnh 1.

เธอสะดุ้งตื่นขึ้นด้วยความตกใจและรู้ตัวว่ากำลังฝันอยู่ อากาศหนาวและเหงื่อไหลท่วมตัว เด็กชายคนนั้นและเด็กๆ แปลกหน้าพวกนั้นรบกวนความฝันของเธอมาตั้งแต่วันที่เธอตั้งครรภ์เขา เธอหวังให้เขามา แต่ด้วยสภาพอากาศที่เลวร้าย เธอจึงต้องกัดฟันปฏิเสธ เพื่อรักษาสิ่งที่เรียกว่าความรักที่มีต่อผู้ชายที่น่ารังเกียจคนนั้นไว้ แต่สุดท้ายแล้ว เด็กคนนั้นก็หายไป และความรักก็หายไป ทิ้งให้เธอมีแต่ความเคียดแค้นแสนสาหัส...

แสงจันทร์สลัวๆ ข้างนอกส่องลอดผ่านหน้าต่าง บวกกับความหนาวเย็นของค่ำคืนปลายฤดูใบไม้ร่วง ทำให้เธอตัวสั่นเทา แม่ของเธอนอนอยู่ข้างๆ พูดเสียงแหบพร่าว่า "ไปนอนเถอะ เธอฝันร้ายบ่อยเกินไปแล้ว" เธอนอนลง พยายามขดตัวซุกหน้าลงบนอกแม่ "แม่กลัวจัง! ลูกชายกลับมาเรียกแม่แล้ว" แม่ลุกขึ้น จุดธูป สวดมนต์ แล้วนอนลงเบาๆ "แม่คิดมากไป ฝันร้ายบ่อยเกินไปแล้ว สับสนไปหมด" ลมหายใจของแม่ลูบไล้หน้าผาก เธอรู้สึกสงบอีกครั้ง เธอมีนิสัยชอบนอนกับแม่แบบนี้มาหลายปี แม่มักจะผลักลูกสาวออกไปพร้อมกับดุว่า "ไปให้พ้นนะ ลูกตัวโตมาก เธอยัง..." เธอคร่ำครวญอีกครั้ง "แม่จะไม่แต่งงาน แม่จะนอนกับแม่ตลอดไป"

แต่แล้ววันหนึ่งเธอก็นอนซุกตัวแนบกับหน้าอกอีกข้างหนึ่ง กล้ามเนื้อแน่นขึ้น หายใจหอบถี่และถี่ขึ้น "แต่งงานกับผมไหมครับ" แต่เมื่อเธอประกาศว่ากำลังตั้งครรภ์ ดวงตาเป็นประกายด้วยความสุขและความหวัง เขากลับตกใจ:

- โอ้โห! ยอมแพ้ซะเถอะ ยอมแพ้ซะเถอะ!

- ทำไมล่ะ? ปีนี้ฉันอายุยี่สิบแปดแล้วนะ...

- เพราะเรายังจน! ยังจนอยู่! เข้าใจไหม? กำจัดลูกทิ้งไปเถอะ จะได้แต่งงานกัน ทีนี้มาโฟกัสที่การ หาเงินกัน ดีกว่า

เขายืนยัน และเช้าวันรุ่งขึ้น ชายคนนั้นก็หายตัวไป ขณะที่เธอยังคงกอดหมอนและนอนหลับอยู่ นึกว่ากำลังกอดเอวคู่หมั้น เธอจึงลงไปหาทีมงานก่อสร้าง พวกเขาบอกว่าเขากลับมาถึงไซต์ก่อสร้างหลักแล้ว เธอลากร่างที่เหนื่อยล้ากลับไปยังห้องเช่าอย่างขมขื่น จากนั้นเธอก็ขอลาเพื่อไปหาพ่อของทารกในท้องของเธอ

หัวใจของเธอแหลกสลายและทรมานด้วยความรู้สึกสับสนขณะเดินออกจากคลินิกสูตินรีเวช ความเจ็บปวดกัดกินเนื้อเธอ ความเจ็บปวดนั้นเหวี่ยงเธอลงสู่ห้วงลึกของความเจ็บปวด ความโศกเศร้า ความอับอาย และความเกลียดชัง สัปดาห์ที่แล้ว เมื่อเธอพบเขา เธอร้องไห้ บ่นพึมพำ คุกเข่าลง และอ้อนวอน แต่คนรักที่เคยเป็นเพียงครึ่งหนึ่งของหัวใจ ความรักอันบริสุทธิ์ของเธอ ตอนนี้กลับปรากฏตัวในร่างที่แท้จริงของเขา กลายเป็นชายที่ไร้หัวใจ ไร้หัวใจ และไร้หัวใจ ผลักมือเธอออกและยื่นเงินก้อนหนึ่งให้เธอด้วยสีหน้าเย็นชา “เธอควรทิ้งเขาไป เธอและฉันไม่ได้ถูกกำหนดให้มาอยู่ด้วยกันอีกต่อไป อย่าตามหาฉันอีกเลย!”

เธอนึกขึ้นได้ว่าตนเองเข้าไปในคลินิกสูตินรีเวชโดยไม่รู้ตัว และในช่วงเวลาแห่งความเกลียดชังอันรุนแรง เธอได้ตัดสินใจอย่างหุนหันพลันแล่นที่จะเอาเลือดออกจากร่างกายของชายผู้ไม่ซื่อสัตย์คนนั้นออก ทันใดนั้นเธอก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในโพรงลึกแคบๆ ที่ขาดออกซิเจน เธออ้าปากหายใจ พยายามดึงอากาศอันมีค่าเข้าไปในอก มีทั้งเสียงเร่งรีบและเสียงฝีเท้าเร่งรีบ ตามมาด้วยเสียงหัวใจเต้นแรงดังออกมาจากอก ตุบ... ตุบ... เธอลืมตาขึ้น คุณหมอหญิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ตื่นแล้ว” เธอจ้องมองเธออย่างไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เธอยังคงหลับๆ ตื่นๆ อยู่ ทันใดนั้นก็ลุกขึ้นนั่ง ปัดสายยาที่ซับซ้อนออกไป แล้วตระหนกตกใจ “มันอยู่ไหน? มันอยู่ไหน?” คุณหมอปลอบเธอว่า “นอนพักเถอะ เธอกลับบ้านไม่ได้ พรุ่งนี้ค่อยกลับมาใหม่เมื่ออาการดีขึ้น เรามาตรวจอาการกันก่อน”...

จนกระทั่งเที่ยงของวันรุ่งขึ้น เธอจึงได้กลับบ้านในที่สุด แม่ของเธอมีลางสังหรณ์พิเศษ จับมือลูกสาวไว้แล้วสะอื้นไห้ “ทำไมลูก... ลูกลืมคำแนะนำของแม่ไปหมดแล้ว... ไม่เป็นไรหรอกที่เราจะดูแลกันและกัน...”

เธอทำได้เพียงแต่ฝังตัวอยู่ในอ้อมแขนของแม่และร้องไห้ด้วยความเศร้า

เมื่อลางานเสร็จ เธอทุ่มเททำงานอย่างบ้าคลั่งเพื่อลืมความรู้สึกผิดที่หมกมุ่น บางครั้งในช่วงบ่ายแก่ๆ เธอจะวนเวียนอยู่แถวคลินิกนั้น ลังเลอยู่บ้าง อยากจะหยุดพัก อยากจะเดินเร็วๆ เพื่อหนีความกลัว เธอเห็นร่างอันขี้ขลาดของเด็กสาวที่กำลังเดินเข้ามา... เธอรู้สึกเสียใจ เด็กสาวเหล่านั้นจะหายดี พวกเธออาจจะเริ่มต้นความรักครั้งใหม่ แต่เลือดของพวกเธอ ทารกในครรภ์ผู้น่าสงสารเหล่านั้นจะไปอยู่ที่ไหนกันนะ? เหมือนกับลูกของเธอเมื่อเดือนที่แล้ว พวกเธอจะกลายเป็นขยะ ทางการแพทย์ ! ภาพของถังสีแดงที่บรรจุชิ้นส่วนร่างกายของลูกเธอและลูกที่อยู่ตรงหน้ายังคงแดงก่ำและช้ำอยู่ตรงหน้า... โอ้โห เธอไม่กล้าแม้แต่จะคิด

แต่ตอนกลางคืนฉันพลิกตัวไปมาทรมานตัวเอง

คืนนั้นเธอจำได้แม่นยำว่าฝันถึงลูกน้อยอีกครั้ง มันหัวเราะเสียงดัง แต่ในชั่วพริบตาเดียวมันก็เหมือนจริงครึ่งไม่จริง ครึ่งไกลครึ่งใกล้ ราวกับมาจากที่ไหนสักแห่ง เธอวิ่งไล่ตามมันอย่างบ้าคลั่ง อยากจะกอดมัน อยากจะกระซิบเบาๆ กับมัน เธอคิดว่าถ้าไม่รีบกล่าวคำขอโทษกับลูกเร็วๆ เข้า มันคงไม่มีวันให้อภัยเธอ มันยังคงเดินโซเซอยู่ข้างหน้า ขณะที่วิ่ง เธอสะดุดถุงพลาสติกสีดำที่วางอยู่บนถนน เด็กๆ ทยอยกันออกมาคลานไปมา... เธอสะดุ้งตื่น เอื้อมมือไปเปิดไฟสว่างจ้าทั้งในบ้านและในสนาม ทันใดนั้น ดูเหมือนมีอะไรบางอย่างปลุกเธอขึ้นมาและกระตุ้นให้เธอ: พาทารกน้อยผู้น่าสงสารเหล่านั้นกลับบ้านและให้บ้านพวกเขา! ช่วยพวกเขาให้พ้นจากขยะทางการแพทย์! รีบหน่อย! เมื่อนั้นหัวใจของเธอจึงจะสงบสุข

มันง่ายที่จะคิด แต่ทำได้ยาก หลังจากผ่านกระบวนการมากมาย เธอสามารถขอความยินยอมจากสถานพยาบาลทำแท้งให้มารับทารกที่โชคร้ายเหล่านี้ได้ วันแรกๆ ของการรับทารก เมื่อเธอเปิดถุงเพื่อใส่ทารกลงในขวดโหล เธอรู้สึกกลัวมาก สิ่งของเหล่านั้นติดอยู่ที่คอ สิ่งมีชีวิตที่น่าสงสารเหล่านี้ถูกแม่ของพวกมันปฏิเสธ แต่ความหลงใหลทางสายตากลับยิ่งกระตุ้นให้เธอยิ่งหลงใหล ดังนั้นทุกคืน มอเตอร์ไซค์เก่าๆ ของเธอจึงพาเธอไปรอบๆ สถานพยาบาลทุกแห่ง เธอบันทึกทุกอย่างลงในสมุดบันทึก

วันที่... เด็กทารก 12 คน (ห้าโหล) มีเด็กทารกอายุ 5 เดือน (ฝังแยก) ชื่อเทียนอัน

วัน... 8 ลูกน้อย (ขวดนม 3 ขวด)...

บันทึกประจำวันของเธอยิ่งหนาขึ้นเรื่อยๆ “พ่อ” และ “แม่” อีกสองสามคนมาช่วยแบ่งปันเรื่องราวในแต่ละวัน โรงงานรีไซเคิลพลาสติกได้มอบขวดพลาสติกขนาดเล็กและใหญ่ทั้งหมดที่มีในโรงงานให้เธอสำหรับบรรจุทารกแต่ละคน... เธอรู้สึกแปลก ๆ ตั้งแต่เธอไปทำ “งานนั้น” เธอได้แต่ฝันถึงลูกชายกลับบ้านเพียงครั้งเดียว แล้วก็จะไม่กลับมาอีกเลย ตอนนั้น เขาปล่อยให้เธอกอดเขาแน่นและยิ้มหวาน ไม่ส่งเสียงร้องแหลมเหมือนแต่ก่อน! เมื่อเธอตื่นขึ้นมา เธอรู้สึกทั้งสุขและเศร้าปนเปกัน และลึก ๆ ในใจเธอเชื่อว่าลูกชายให้อภัยเธอแล้ว แม้ว่าเขาจะละลายหายไปในโคลนที่ไหนสักแห่ง บางทีเขาอาจจะกลายเป็นดอกไม้สดใสข้างทาง เมฆขาวเล็ก ๆ บนท้องฟ้า หรือแสงจันทร์ที่นำทางเธอกลับบ้านจากห้องคลอดหลังจากนอนดึกทุกคืน...

ลมยังคงพัดแรง นำความหนาวเย็นของค่ำคืนฤดูหนาวมา เธอตัวสั่นและพันผ้าพันคอไว้รอบคอ บ้านของเธอตั้งอยู่ลึกเข้าไปสุดถนนริมเมือง มีต้นไม้มากมายแต่บ้านเรือนน้อยนิด ไฟถนนสลัวและเป็นสีเหลืองอ่อน เธอแค่หลบกองดินแล้วเบรกจักรยาน เธอตกใจมาก เธอเกือบชนเด็กที่นั่งอยู่กลางถนน เธอหยุดจักรยานแล้วเดินเข้าไป เด็กคนนั้นเงยหน้ามองเธอ โอ้โห! หรือว่าจะเป็นเด็กหญิงตัวน้อยที่เธอเก็บมาจากกองขยะเมื่อสัปดาห์ที่แล้วกันนะ คืนนั้น ประมาณสามทุ่ม ระหว่างทางกลับบ้านข้ามสะพานโบ เธอได้ยินเสียงร้องเบาๆ และเสียงคราง “แม่ พาหนูกลับบ้าน” เธอหันจักรยานกลับ ลมพัดมาจากข้างล่างและเย็นยะเยือก ข้างๆ กองขยะ มีถุงก้อนๆ วางอยู่ตรงนั้น เธอเปิดมันออกอย่างสงสัยและตกใจ มันคือศพแข็งทื่อของเด็กหญิงอายุราวหกเดือน มีปานสีดำขนาดใหญ่เท่านิ้วอยู่บนไหล่ เธอสะอื้นไห้ น้ำตาไหลตลอดทางกลับบ้าน

เธอนั่งลงข้างๆ เด็กน้อยพลางถามอย่างเอ็นดูว่า “คืนนั้นหนูอยู่ที่สะพานโบหรือเปล่าคะ หนูอยากให้แม่ทำอะไรให้หนูคะ” เด็กน้อยน้ำตาไหลพราก “หนูคิดถึง... หนูคิดถึงการได้เห็นพระอาทิตย์... หนูคิดถึงการได้เห็นพ่อแม่... หนูคิดถึงการให้นมลูก หนูเกลียดแม่...” เธอรู้สึกสะเทือนใจจนน้ำตาไหล “ลูกเอ๋ย ปล่อยวางความเกลียดชังและปลดปล่อยตัวเองให้เป็นอิสระเร็วๆ นะคะ อีกไม่นานหนูจะได้สิ่งที่ต้องการ...” และในชั่วพริบตา เธอก็พบว่าตัวเองนั่งอยู่ริมถนน ท่ามกลางความเงียบสงัดใต้แสงไฟถนนสีเหลือง เธอตกใจและเสียใจ เธอเดินต่อไปอย่างไม่เข้าใจว่าภาพที่เห็นนั้นเป็นเรื่องจริงหรือภาพลวงตา...

เช้าตรู่ เธอและ “คุณแม่” อีกสองคนออกไปซื้อของเพื่อเตรียมฝังศพลูกๆ ของพวกเขา ช่องแช่แข็งเต็มไปหมด เธอไปงานศพลูกๆ มาหลายสิบครั้งแล้ว แต่ทุกครั้งเธอก็รู้สึกคิดถึงบ้าน ตั้งแต่เช้า “คุณแม่” ทั้งสามไปร้านดอกไม้มาหลายร้าน แต่ก็ยังหาดอกไม้ที่ถูกใจไม่ได้ “คุณแม่” คนหนึ่งพูดอย่างร้อนใจ “เรามักใช้ดอกเบญจมาศสีขาว เพราะดวงวิญญาณของลูกๆ บริสุทธิ์” แต่เธอก็ยังส่ายหน้า เธอต้องการหาดอกเดซี่ พวกมันมีขายในฤดูกาลนี้ แต่ทำไมมันถึงหายากนัก? พวกมันมีขายเฉพาะที่ร้านดอกไม้สุดท้ายเท่านั้น เธอเลือกช่อดอกไม้ที่สวยที่สุดกลับบ้าน ลูกๆ จะมาอาศัยอยู่ในบ้านที่สงวนไว้สำหรับพวกเขาในไร่ชาของครอบครัวเธอ ค่าใช้จ่ายทั้งหมดในการสร้างสุสาน ตั้งแต่การขุด ก่อสร้าง และหุ้มด้วยหิน ได้รับเงินจากป้าของเธอจาก ดงนาย เธอได้นิมนต์พระสงฆ์มาประกอบพิธีกรรมที่สุสาน “พ่อแม่” ก็ได้ขนกล่องโฟมบรรจุขวดนมทารกขึ้นเนินไปด้วย คนงานก่อสร้างคนหนึ่งกำลังเตรียมวัสดุ ดวงอาทิตย์เริ่มส่องแสง ท่ามกลางควันธูปหอม เธอสำลัก:

- เด็กๆ พระอาทิตย์กำลังส่องแสงอบอุ่น เด็กๆ จะได้เพลิดเพลินกับแสงแดดอย่างเต็มที่

ทุกคนผลัดกันเปิดขวดโหล เทนมสดลงไป และหยอดดอกเบญจมาศลงไป สิ่งมีชีวิตน้อยๆ กว่าสี่ร้อยตัวต่างอบอุ่นกายด้วยแสงตะวันแรกและอากาศบริสุทธิ์ของโลก ทุกคนยืนนิ่งมอง เธอยิ้มให้เด็กๆ ที่วิ่งเท้าเปล่าอย่างมีความสุขบนพื้นและเล่นกันใต้แสงแดดจ้ายามเช้า จากนั้นไม่นาน เด็กๆ ก็กลับมาซุกตัวใต้ดอกเบญจมาศอีกครั้ง เมื่อทุกคนปิดขวดโหล ทุกคนต่างประหลาดใจที่เห็นดอกไม้ข้างในมีหยดน้ำใสๆ เป็นประกาย...

วันรุ่งขึ้น ขณะที่ไปเยี่ยมหลุมศพ กลุ่มคนเหล่านั้นต่างตกตะลึงกับภาพที่ไม่เคยเห็นมาก่อน จากหัวหลุมศพ ผีเสื้อสีขาวและสีเหลืองนับไม่ถ้วนกระจายตัวราวกับดอกเดซี่โบยบินอยู่รอบหลุมศพ ผีเสื้อตัวหนึ่งเกาะอยู่บนไหล่ของเธอ บนปีกสีขาวบริสุทธิ์มีรอยสีเทาเข้ม ดวงตาสีดำสนิทราวกับเมล็ดมัสตาร์ดสองเมล็ด ดูเหมือนจะจ้องมองเข้ามาในดวงตาของเธอ และในดวงตาคู่นั้น มีหยดน้ำตาเล็กๆ สองหยด...