น้ำตาผีเสื้อ

“แม่...แม่”...

เสียงของเด็กทำให้เธอสะดุ้งตื่น “แม่ แม่!” ค่ำคืนนั้นหนาวเหน็บ หมอกหนาทึบและดูไม่จริง เธอคลำทางออกไปที่สนามหญ้า นอกตรอกมีเด็กชายเปลือยกายตัวเล็กๆ โบกมือให้เธอ ด้านหลังเขามีฝูงเด็กๆ พวกเขากำลังวิ่งเล่นและพูดคุยกัน เธอยกแขนขึ้นไปหาเด็กชาย เขาจ้องมองเธอสักครู่ จากนั้นก็วิ่งหนีไปพร้อมกับเสียงหัวเราะแหลมราวกับเสียงกระจกถูกัน เธอวิ่งไล่ตามเขา วิ่งไล่ไปตลอดกาลพร้อมกับกรีดร้อง “ลูกของฉัน ลูกของฉัน อยู่กับฉันนะ”... แสงไฟกลางคืนสลัว เธอยังคงวิ่งอย่างบ้าคลั่งบนถนนที่รกร้างว่างเปล่า เขาวิ่งเร็วมาก เขายังโกรธเธออยู่หรือไม่ เธอวิ่งอย่างบ้าคลั่ง เงาของเขายังคงสั่นไหวต่อหน้าต่อตาของเธอ เธอตกลงไปในหลุมบนถนน หลุมนั้นดูไม่มีก้นบึ้ง ทำให้เธอต้องรีบวิ่งลงไป...

Nước mắt của bươm bướm - Truyện ngắn dự thi của Trần Thị Minh- Ảnh 1.

เธอสะดุ้งตื่นขึ้นและรู้ตัวว่ากำลังฝันอยู่ อากาศหนาวและเธอเหงื่อออกเยอะมาก เด็กผู้ชายคนนั้นและเด็กๆ ประหลาดๆ พวกนั้นรบกวนความฝันของเธอมาตั้งแต่วันที่เธอตั้งครรภ์เขา เธอเคยหวังให้เขามาเกิด แต่เพราะสภาพอากาศที่เลวร้าย เธอจึงต้องกัดฟันปฏิเสธ เพื่อรักษาความรักที่มีต่อผู้ชายที่น่ารังเกียจคนนั้นเอาไว้ แต่สุดท้ายแล้ว เด็กคนนั้นก็หายไป และความรักก็หายไป ทิ้งให้เธอต้องเคียดแค้นอย่างขมขื่น...

แสงจันทร์สลัวๆ ข้างนอกส่องเข้ามาทางหน้าต่าง ร่วมกับความหนาวเย็นของคืนฤดูใบไม้ร่วง ทำให้เธอตัวสั่น แม่ของเธอนอนอยู่ข้างๆ เธอพูดเสียงแหบพร่าว่า “ไปนอนเถอะ เธอฝันร้ายบ่อยเกินไปแล้ว” เธอนอนลง พยายามขดตัวและเอาหน้าซุกไว้ที่อกแม่ “แม่กลัวมาก! เด็กน้อยกลับมาเรียกแม่” แม่ของเธอลุกขึ้น จุดธูป สวดมนต์ แล้วนอนลงเบาๆ “แม่คิดมากเกินไป ฉันฝันร้ายบ่อยเกินไป ฉันสับสนมาก” ลมหายใจของแม่ลูบหน้าผากของเธอ เธอรู้สึกสงบอีกครั้ง เป็นเวลาหลายปีที่เธอมีนิสัยชอบนอนกับแม่แบบนั้น แม่ของเธอมักจะผลักลูกสาวออกไปพร้อมกับดุเธออย่างรักใคร่ “ถอยไป ลูกตัวใหญ่มาก เธอยัง...” เธอคร่ำครวญอีกครั้ง “แม่จะไม่แต่งงาน แม่จะนอนกับแม่ตลอดไป”

แต่แล้ววันหนึ่งเธอก็นอนแนบชิดกับหน้าอกของอีกคนซึ่งมีกล้ามเป็นมัด หายใจแรงและเร็ว “คุณจะแต่งงานกับฉันไหม” แต่เมื่อเธอประกาศว่าเธอกำลังตั้งครรภ์ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสุขและความหวัง เขาก็ตกใจ:

- โอ้โห! ยอมแพ้เถอะ ยอมแพ้เถอะ

- ทำไมล่ะ ปีนี้ฉันอายุยี่สิบแปดแล้วนะ...

- เพราะเรายังจน! ยังจน! เข้าใจไหม? การทำแท้งเป็นหนทางเดียวที่เราจะแต่งงานกันได้ ตอนนี้ให้โฟกัสที่การ หาเงิน

เขาพยายามอย่างหนัก และในเช้าวันรุ่งขึ้น ชายของเธอก็หายตัวไปในขณะที่เธอยังคงกอดหมอนและนอนหลับอยู่ โดยคิดว่าเธอกำลังกอดเอวของคู่หมั้นของเธอ เธอจึงลงไปที่ทีมงานก่อสร้างเพื่อตามหาเขา พวกเขาบอกว่าเขาได้กลับไปที่ไซต์งานก่อสร้างหลักแล้ว เธอลากร่างที่เหนื่อยล้าของเธอกลับไปที่ห้องเช่าด้วยความขมขื่น จากนั้นเธอก็ขอลาเพื่อไปหาพ่อของทารกในท้องของเธอ

หัวใจของเธอแตกสลายและทรมานด้วยความรู้สึกสับสนเมื่อเธอเดินออกจากคลินิกสูติกรรม ความเจ็บปวดบาดลึกเข้าไปในเนื้อหนังของเธอ ความเจ็บปวดทำให้เธอต้องจมดิ่งลงสู่ห้วงลึกของความเจ็บปวด ความเศร้าโศก ความอับอาย และความเกลียดชัง เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว เมื่อเธอพบเขา เธอได้ร้องไห้ บ่น คุกเข่าลงและอ้อนวอน แต่คนรักที่เคยเป็นส่วนหนึ่งของหัวใจของเธอ ความรักอันบริสุทธิ์ของเธอ ตอนนี้กลับปรากฏตัวในร่างที่แท้จริงของเขาเป็นชายที่ไร้หัวใจ ไร้หัวใจ และไร้หัวใจ ผลักมือของเธอออกและยื่นเงินก้อนหนึ่งให้เธอด้วยใบหน้าเย็นชา: "คุณควรทิ้งเขาไป คุณและฉันไม่ได้ถูกกำหนดให้มาอยู่ด้วยกันอีกต่อไป อย่าตามหาฉันอีกเลย!"

เธอจำได้ว่าเธอเข้าไปในคลินิกสูติศาสตร์โดยไม่รู้ตัว และในช่วงเวลาแห่งความเกลียดชังที่รุนแรง เธอตัดสินใจอย่างหุนหันพลันแล่นที่จะเอาเลือดของชายที่ไม่ซื่อสัตย์คนนั้นออกจากร่างกายของเธอ จากนั้นเธอก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในรูที่ลึก แคบ และขาดออกซิเจน เธออ้าปากเพื่อหายใจ พยายามดึงอากาศที่มีค่าเข้าไปในอกของเธอ มีเสียงพูดเร่งรีบและเสียงฝีเท้าเร่งรีบ จากนั้นก็มีเสียงหัวใจเต้นแรงออกมาจากอกของเธอ เต้นแรง... เต้นแรง... เธอลืมตาขึ้น แพทย์หญิงถอนหายใจด้วยความโล่งใจ: "ตื่นแล้ว" เธอมองดูเธอ ไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น เธอยังคงครึ่งหลับครึ่งตื่น จากนั้นก็ลุกขึ้นนั่งทันใด ปัดสายยาที่ซับซ้อนออกไป และตื่นตระหนก: "มันอยู่ที่ไหน? มันอยู่ที่ไหน?" แพทย์ปลอบเธอ: "นอนลงและพักผ่อน คุณกลับบ้านไม่ได้ กลับมาพรุ่งนี้เมื่อคุณดีขึ้นแล้ว มาตรวจดูอาการกันก่อน"...

จนกระทั่งเที่ยงของวันรุ่งขึ้น เธอจึงได้กลับบ้านในที่สุด แม่ของเธอมีลางสังหรณ์พิเศษว่า เธอจึงจับมือลูกสาวไว้และสะอื้นไห้ “ทำไมเธอถึงลืมคำแนะนำของแม่ไปเสียหมด… เราดูแลกันและกันได้ก็ไม่เป็นไร...”

เธอทำได้เพียงแต่ฝังตัวอยู่ในอ้อมแขนของแม่และร้องไห้ด้วยความเศร้า

เมื่อลาพักร้อนสิ้นสุดลง เธอก็ทุ่มเทให้กับงานอย่างเต็มที่เพื่อลืมความรู้สึกผิดที่หมกมุ่นอยู่ตลอดเวลา บางครั้งในช่วงบ่ายแก่ๆ เธอจะวนเวียนอยู่ที่คลินิกนั้นและลังเลใจ ครึ่งหนึ่งอยากหยุด ครึ่งหนึ่งอยากเดินเร็วๆ เพื่อหลีกหนีจากความกลัว เธอเห็นร่างอันขี้ขลาดของเด็กสาวที่กำลังเข้ามา... เธอรู้สึกเสียใจ เด็กสาวเหล่านั้นจะฟื้นตัวจากอาการป่วย พวกเธออาจเริ่มต้นความรักครั้งใหม่ แต่เลือดของพวกเธอและทารกในครรภ์ที่น่าสงสารเหล่านั้นจะไปอยู่ที่ไหนล่ะ? เช่นเดียวกับลูกของเธอเมื่อเดือนที่แล้ว พวกมันจะกลายเป็นขยะ ทางการแพทย์ ! ภาพของถังสีแดงที่บรรจุชิ้นส่วนร่างกายของลูกของเธอและของลูกที่อยู่ข้างหน้าเธอยังคงปรากฏเป็นสีแดงและมีรอยฟกช้ำต่อหน้าต่อตาของเธอ... โอ้พระเจ้า เธอไม่กล้าคิดเรื่องนี้เลย

แต่ตอนกลางคืนฉันพลิกตัวไปมาทรมานตัวเอง

คืนนั้นเธอจำได้ชัดเจนว่าฝันถึงทารกอีกครั้ง ทารกหัวเราะเสียงดัง แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเหมือนจริงครึ่งจริงครึ่งไม่จริง ครึ่งไกลครึ่งใกล้ ราวกับว่าทารกมาจากที่ไหนสักแห่ง เธอวิ่งไล่ตามทารกอย่างบ้าคลั่ง อยากจะกอดทารก อยากกระซิบบอกทารกด้วยความรัก เธอคิดว่าถ้าไม่รีบพูดคำสารภาพกับทารก ทารกจะไม่มีวันให้อภัยเธอ ทารกยังคงเดินเซไปข้างหน้า ขณะวิ่ง เธอสะดุดถุงพลาสติกสีดำที่วางอยู่บนทางเดิน เด็กๆ จำนวนมากเทถุงพลาสติกที่พันกันยุ่งเหยิงออกมาและคลานไปทั่ว... เธอสะดุ้งตื่นขึ้นด้วยความตกใจ เอื้อมมือไปเปิดไฟสว่างจ้าในบ้านและในสนาม ในขณะนั้น ดูเหมือนว่ามีบางอย่างปลุกเธอและกระตุ้นเตือนว่า จงนำทารกน้อยที่น่าสงสารเหล่านั้นกลับบ้านและให้บ้านแก่พวกเขา! ช่วยพวกเขาจากการเป็นขยะทางการแพทย์! เร็วเข้า! เมื่อนั้นหัวใจของเธอจึงจะสงบ

การคิดเรื่องนี้เป็นเรื่องง่าย แต่การทำจริงนั้นยาก หลังจากผ่านกระบวนการต่างๆ มากมาย เธอจึงได้รับความยินยอมจากสถานพยาบาลทำแท้งให้มารับทารกที่โชคร้ายเหล่านี้ ในช่วงวันแรกๆ ของการรับทารก เมื่อเธอเปิดถุงเพื่อใส่ทารกลงในขวดโหล เธอรู้สึกกลัวมาก เพราะทารกเหล่านั้นติดอยู่ที่คอของเธอ สิ่งมีชีวิตที่น่าสงสารเหล่านี้ถูกแม่ของมันปฏิเสธ แต่ความหมกมุ่นทางสายตากลับกระตุ้นให้เธอสนใจมากขึ้น ดังนั้นทุกคืน เธอจึงใช้รถมอเตอร์ไซค์เก่าๆ ของเธอขับไปรอบๆ สถานพยาบาลทุกแห่ง และบันทึกทุกอย่างลงในสมุดบันทึกของเธอ

วันที่...ทารก 12 คน (5 โถ) มีทารกอายุ 5 เดือน (ฝังแยกชื่อ เทียนอัน)

วันที่…ลูก 8 คน (ขวดนม 3 ขวด)…

ไดอารี่ของเธอยิ่งอ่านยากขึ้นเรื่อยๆ “พ่อ” และ “แม่” อีกสองสามคนเข้ามาช่วยแบ่งปันเรื่องราวในแต่ละวัน โรงงานรีไซเคิลพลาสติกได้จัดหาขวดพลาสติกขนาดใหญ่และขนาดเล็กทั้งหมดที่มีในโรงงานเพื่อใส่ทารกแต่ละคน... เธอรู้สึกแปลกๆ ตั้งแต่เธอไปทำ “งานนั้น” เธอเคยแต่ฝันว่าลูกชายกลับบ้านครั้งหนึ่งแล้วจะไม่กลับมาอีกเลย คราวนั้น ลูกชายปล่อยให้เธอโอบกอดเขาแน่นและยิ้มอย่างน่ารัก ไม่กรี๊ดเหมือนก่อน! เมื่อเธอตื่นขึ้น เธอรู้สึกทั้งสุขและเศร้าปนเปกัน และลึกๆ ในใจ เธอเชื่อว่าลูกชายให้อภัยเธอแล้ว แม้ว่าเขาจะละลายกลายเป็นโคลนที่ไหนสักแห่ง บางทีเขาอาจจะกลายเป็นดอกไม้สีสดใสข้างถนน เมฆสีขาวเล็กๆ บนท้องฟ้า หรือแสงจันทร์ที่นำทางเธอกลับบ้านจากหอผู้ป่วยหลังเลิกงานทุกคืน...

ลมยังคงพัดแรงนำความหนาวเย็นของคืนฤดูหนาวมาให้ เธอตัวสั่นและพันผ้าพันคอไว้รอบคอ บ้านของเธออยู่ลึกเข้าไปที่ปลายถนนที่อยู่ชายขอบของเมือง มีต้นไม้มากมายแต่บ้านไม่กี่หลัง ไฟถนนสลัวและเป็นสีเหลืองซีด เธอแค่หลบกองดินแล้วเหยียบจักรยาน เธอตกใจมาก เธอเกือบจะชนเด็กที่นั่งอยู่กลางถนน เธอจึงหยุดจักรยานและเดินเข้าไป เด็กคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองเธอ โอ้พระเจ้า! อาจเป็นเด็กผู้หญิงที่เธอเก็บมาจากกองขยะเมื่อสัปดาห์ก่อนก็ได้ คืนนั้น ประมาณสี่ทุ่ม ขณะกำลังกลับบ้านข้ามสะพานโบ เธอได้ยินเสียงร้องและครางเบาๆ ว่า “แม่ พาหนูกลับบ้านที” เธอหันจักรยานกลับ ลมพัดมาจากด้านล่างและหนาวเย็น ข้างๆ กองขยะ มีถุงก้อนๆ วางอยู่ตรงนั้น เธอเปิดมันออกอย่างสงสัยและตกใจ ศพนั้นเป็นศพของเด็กหญิงอายุประมาณ 6 เดือนที่ตัวแข็งทื่อ มีปานดำขนาดใหญ่เท่านิ้วอยู่บนไหล่ เธอหายใจไม่ออก น้ำตาไหลตลอดทางกลับบ้าน

เธอนั่งลงข้างๆ เด็กน้อยแล้วถามด้วยความรักว่า “คืนนั้นหนูไปอยู่ที่สะพานโบหรือเปล่า หนูอยากให้แม่ทำอะไรให้หนูไหม” เด็กน้อยร้องไห้โฮ “แม่คิดถึง... หนูคิดถึงการได้เห็นพระอาทิตย์... หนูคิดถึงการได้เห็นพ่อแม่... หนูคิดถึงการให้นมลูก หนูเกลียดแม่...” เธอรู้สึกซาบซึ้งจนน้ำตาไหล “ลูกจ๋า เลิกเกลียดชังและปลดปล่อยตัวเองเร็วๆ นะ ลูกจะได้ในสิ่งที่ต้องการ...” และในชั่วพริบตา เธอก็พบว่าตัวเองนั่งอยู่ริมถนน ท่ามกลางความเงียบสงัดใต้แสงไฟถนนสีเหลือง เธอตกใจและเสียใจและเดินต่อไปโดยไม่สามารถเข้าใจได้ว่าภาพที่เพิ่งเห็นเป็นเรื่องจริงหรือภาพลวงตา...

เช้าตรู่ เธอและ “แม่” อีกสองคนไปซื้อของเพื่อเตรียมฝังศพลูกๆ ช่องแช่แข็งเต็มไปหมด เธอไปฝังศพลูกๆ มาหลายสิบครั้งแล้ว แต่ทุกครั้งเธอก็รู้สึกคิดถึงบ้าน ตั้งแต่เช้า “แม่” ทั้งสามไปร้านดอกไม้หลายร้านแล้วแต่ก็ยังหาดอกไม้ที่ถูกใจไม่ได้ แม่คนหนึ่งใจร้อน “เราใช้ดอกเบญจมาศสีขาวเพราะวิญญาณของลูกๆ บริสุทธิ์” แต่เธอยังคงส่ายหัว เธอต้องการหาดอกเดซี่ ดอกเดซี่มีขายในฤดูนี้ แต่ทำไมถึงหายากจัง หาซื้อได้เฉพาะร้านดอกไม้ร้านสุดท้ายเท่านั้น เธอเลือกช่อดอกไม้ที่สวยที่สุดเพื่อนำกลับบ้าน ลูกๆ จะมาอาศัยอยู่ในบ้านที่สงวนไว้สำหรับพวกเขาในไร่ชาของครอบครัวเธอ ค่าใช้จ่ายทั้งหมดในการสร้างสุสาน ตั้งแต่การขุด ก่อสร้าง และหุ้มหินนั้นได้รับเงินจากป้าของเธอจาก ด่งนาย เธอได้เชิญพระภิกษุมาทำพิธีที่สุสาน “พ่อแม่” ยังได้ขนกล่องโฟมที่บรรจุขวดทารกในครรภ์ขึ้นไปบนเนินเขาด้วย คนงานก่อสร้างได้เตรียมวัสดุต่างๆ ไว้ ดวงอาทิตย์เริ่มส่องแสงในควันธูปที่หอมฟุ้ง เธอสำลัก:

- เด็กๆ ดวงอาทิตย์ส่องแสงอบอุ่น เด็กๆ จะสามารถเพลิดเพลินกับแสงแดดได้เต็มที่

ทุกคนผลัดกันเปิดขวด เทนมสดลงไปและหยอดดอกเบญจมาศลงไป สิ่งมีชีวิตน้อยๆ กว่าสี่ร้อยตัวได้รับความอบอุ่นจากแสงอาทิตย์แรกและอากาศบริสุทธิ์ที่สุดของโลก ทุกคนยืนนิ่งและเฝ้าดู เธอส่งยิ้มให้เด็กๆ ที่วิ่งเท้าเปล่าบนพื้นอย่างมีความสุขภายใต้แสงแดดจ้าของพระอาทิตย์ยามเช้า จากนั้นเด็กๆ ก็กลับมาซุกตัวใต้ดอกเบญจมาศในพริบตา เมื่อทุกคนปิดขวด ทุกคนต่างก็ประหลาดใจเมื่อเห็นดอกไม้ข้างในมีหยดน้ำใสเป็นประกาย...

วันรุ่งขึ้น เมื่อไปเยี่ยมหลุมศพ กลุ่มคนเหล่านั้นก็ตะลึงกับภาพที่ไม่เคยเห็นมาก่อน จากหัวหลุมศพ มีผีเสื้อสีขาวและสีเหลืองนับไม่ถ้วนกระจัดกระจายเหมือนดอกเดซี่บินว่อนไปมาทั่วหลุมศพ ผีเสื้อตัวหนึ่งเกาะอยู่บนไหล่ของเธอ บนปีกสีขาวบริสุทธิ์ของมันมีรอยสีเทาเข้ม ดวงตาสีดำสนิทของมันซึ่งเหมือนกับเมล็ดมัสตาร์ดสองเมล็ด ดูเหมือนจะจ้องเข้าไปในดวงตาของเธอ และในดวงตานั้น มีหยดน้ำตาเล็กๆ สองหยด...