นี่คือบทกวีสั้น ๆ ของเหงียน ฮอง วินห์ นักข่าวและกวี ที่มีเนื้อร้องเรียบง่ายแต่ถ่ายทอดภาพทิวทัศน์ธรรมชาติอันแตกต่างทางภาคเหนือได้อย่างชัดเจน ซึ่งในหนึ่งเดือนนั้น เกิดอากาศหนาวเย็นติดต่อกันถึง 5 ครั้ง ขณะที่ภาคใต้ แดดร้อนจัด นาข้าวหลายพื้นที่แตกระแหง ต้นไม้และหญ้าเหี่ยวเฉา และปศุสัตว์ขาดแคลนอาหาร ในสถานการณ์เช่นนี้ คู่รักคู่หนึ่งต้องทิ้งคู่เดทเพื่อออกไปเที่ยวด้วยกันในฤดูใบไม้ผลิ อย่างไรก็ตาม ระยะทางและงานอันแสนวุ่นวายนี้กลับทำให้ทั้งคู่เห็นอกเห็นใจและร่วมแบ่งปัน ให้กำลังใจซึ่งกันและกันในการก้าวข้ามความยากลำบาก รอคอยฤดูใบไม้ร่วงที่จะมาถึงเพื่อพบเจอและแลกเปลี่ยนความรัก ความรักนั้นได้รับการหล่อเลี้ยง และเป็นแหล่งแห่งความหวังและความไว้วางใจสำหรับหนุ่มสาวทั้งสอง...
ขอนำเสนอบทกวีนี้ด้วยความเคารพ:
บนสองขั้วของความทุกข์ยาก
ที่นี่ร้อนและแห้งแล้ง
ทุ่งแตกกว้างมากจนสามารถวางเท้าได้หนึ่งฟุต
ต้นกระบองเพชรเหี่ยวเฉาแล้ว
แกะไม่มีอาหารเหลือแล้ว!
ทางภาคเหนือผมก็เจอเรื่องลำบาก
หนาวและหนาวตลอดไป
เมฆบางๆ เป็นเวลาหลายวัน
อากาศหนาวมาอีกแล้ว!
งานของชาวนา
ยุ่งตั้งแต่ยังเป็นเด็ก
รักษาความอบอุ่นให้วัว
จากนั้นก็กลบทุ่งนาข้าว...
พลาดนัดถึงสามครั้ง
ไปเที่ยวฤดูใบไม้ผลิด้วยกันนะ
พระเจ้าช่างโหดร้ายเหลือเกิน
ขโมยสปริงของเราเหรอ?!
ความเหงาตามมาด้วยความเหงา
แต่ความรักก็ยังคงไหลอยู่
เคยชินกับการรอคอย
รักคือตลอดไป!
ฤดูใบไม้ร่วงจะมาถึง
สภาพอากาศในสองภูมิภาค
เส้นยืนสั้นลง
พบกันใหม่อีกครั้งในฤดูใบไม้ผลิ!...
ต้นปี 2567
เหงียน ฮ่อง วินห์
แหล่งที่มา
การแสดงความคิดเห็น (0)